Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Mizantrop na Capri" to niezwykła poetycka podróż w czasie i przestrzeni. Na kolejnych stronach tomiku możemy się przenieść w ociekające krwią, potem i wszelkimi innymi wydzielinami ciała ulice i pałace Cesarstwa Rzymskiego i z bliska przyjrzeć się wydarzeniom z historii tegoż.

Mnie jednak najbardziej urzekły sceny z życia zwykłych ludzi. Poeta oddał w nich tak wiele szczegółów, że emocje ludzi w nich uczestniczących stały się w dużym stopniu moimi. Piękne, prawdziwie mistrzowskie wiersze.

"Mizantrop na Capri" to niezwykła poetycka podróż w czasie i przestrzeni. Na kolejnych stronach tomiku możemy się przenieść w ociekające krwią, potem i wszelkimi innymi wydzielinami ciała ulice i pałace Cesarstwa Rzymskiego i z bliska przyjrzeć się wydarzeniom z historii tegoż.
...

Rozwiń Zwiń

Rozmowy z Lévi-Straussem zawarte w "Micie i znaczeniu" sygnalizują bardzo ciekawe wątki obecne w twórczości słynnego antropologa kultury. Mogą one być bazą do dalszych poszukiwań w zakresie analizy mitów, przydatne tutaj mogą być występujące w tekście przypisy.

Książkę jako całość oceniam na 6/10 z powodu tego, że jest zbyt krótka i jak dla mnie zbyt powierzchowna i chaotyczna. Ważne dla miłośników mitów tematy są tutaj zaledwie zasygnalizowane. Inny aspekt mojej oceny jest taki, że nie do końca czuję to co autor chciał przekazać i tutaj minusem znowu jest objętość książki, brakowało mi szerszego kontekstu zagadnień, szczegółowego wprowadzenia do danego mitu czy motywu.

Rozmowy z Lévi-Straussem zawarte w "Micie i znaczeniu" sygnalizują bardzo ciekawe wątki obecne w twórczości słynnego antropologa kultury. Mogą one być bazą do dalszych poszukiwań w zakresie analizy mitów, przydatne tutaj mogą być występujące w tekście przypisy.

Książkę jako cał...

Rozwiń Zwiń

Po latach wracam do powieści Tanizakiego i na nowo odkrywam mierzę się z jej brutalnym naturalizmem. Starość jest w niej przedstawiona bez upiększeń, z całą paletą niedomagań ciała prowadzących do nieuniknionej a zbliżającej się szybkimi krokami śmierci.

Pomimo takiej tematyki, książka wcale nie jest depresyjna, ponieważ opowiada ona także o sile ducha, o tym, że człowiek, niezależnie od stanu swego ciała ma prawo do przyjemności i realizacji choćby niewielkich marzeń. Dzięki nim życie podupadającego na zdrowiu człowieka może nieść ze sobą także radość.

Tytułowy starzec wzbudza moją sympatię swoim niepokornym i ekscentrycznym zachowaniem.

Co do polecania książki innym czytelnikom, to muszę ostrzec tych, którzy oczekują wartkiej akcji, że nie znajdą jej tutaj. Nie polecam tej książki osobom, które nie interesują się choćby w niewielkim stopniu kulturą japońską, może ich przytłoczyć ilość nawiązań do religii, obyczajów i historii Japonii. Na szczęście książka zaopatrzona jest w przypisy, które pomagają oswoić się z tą tematyką.

Po latach wracam do powieści Tanizakiego i na nowo odkrywam mierzę się z jej brutalnym naturalizmem. Starość jest w niej przedstawiona bez upiększeń, z całą paletą niedomagań ciała prowadzących do nieuniknionej a zbliżającej się szybkimi krokami śmierci.

Pomimo takiej tematyki, książka w...

Rozwiń Zwiń

Chyba za stary jestem na takie nowoczesne tomiki poezji. Pomysł pisania przez kobiety o miłości do innych kobiet czy porównywanie ich do bogiń (tutaj sprowadzony do chrześcijańskich świętych, Maryi i Katarzyny Aleksandryjskiej) jest stary jak sama poezja, bo przecież już Safona pięknie poruszała te tematy. Tutaj jednak tego piękna nie czuję, pomimo całej zmysłowości tych wierszy.

Jest pomysł, jest spójność, jest gra słowami, ale mnie jednak brakuje czegoś w tej poezji, może łagodności i ciepła. Nie poczułem się zachęcony do dialogu ani do wysłuchania historii. Jakoś te słowa przepływały obok mnie, jak w rozgadanym tłumie na przyjęciu, na które nie miałem ochoty pójść a nie wiem po co poszedłem. Czułem się w tych wierszach jak intruz, którego się ignoruje.

Chyba za stary jestem na takie nowoczesne tomiki poezji. Pomysł pisania przez kobiety o miłości do innych kobiet czy porównywanie ich do bogiń (tutaj sprowadzony do chrześcijańskich świętych, Maryi i Katarzyny Aleksandryjskiej) jest stary jak sama poezja, bo przecież już Safona pięknie por...

Rozwiń Zwiń

Relacja z podróży, jaką kapitan Krzysztof Baranowski odbył z żoną Ewą i dwójką dzieci Janem i Małgorzatą jachtem "Polonez" przez rzeki, jeziora i kanały Stanów Zjednoczonych, a następnie przez Atlantyk do Europy.

Mnóstwo obserwacji z dwóch perspektyw, męża i żony. Ciekawe spojrzenie na Amerykę i różnice kulturowe między ówczesną komunistyczną Polską a krajem Wuja Sama.

Zapadły mi w pamięci pełne napięcia relacje rodzinne, a w szczególności wystawione na wiszący w powietrzu kryzys stosunki między małżonkami.

Relacja z podróży, jaką kapitan Krzysztof Baranowski odbył z żoną Ewą i dwójką dzieci Janem i Małgorzatą jachtem "Polonez" przez rzeki, jeziora i kanały Stanów Zjednoczonych, a następnie przez Atlantyk do Europy.

Mnóstwo obserwacji z dwóch perspektyw, męża i żony. Ciekawe spojr...

Rozwiń Zwiń

Będzie króciutko. Nie wiem czy zrozumieliśmy się z tytułowym Geldbergiem. Czyżby pretendował do bycia nowym Panem Cogito? Póki co, obwąchuję te miniatury i czekam na nowe odsłony, o ile takowe będą. Gry słowne i metafory autorki, jak zwykle trzymają poziom.

Będzie króciutko. Nie wiem czy zrozumieliśmy się z tytułowym Geldbergiem. Czyżby pretendował do bycia nowym Panem Cogito? Póki co, obwąchuję te miniatury i czekam na nowe odsłony, o ile takowe będą. Gry słowne i metafory autorki, jak zwykle trzymają poziom.

A ja się wyłamię i powiem, że król jest nagi. No cóż, treść mi się generalnie nie podobała, jest jak dla mnie zbyt "poradnikowa" i trąci strasznym banałem rodem z literatury motywacyjnej. Może jestem za stary na tego typu książki, no ale przecież namiętnie czytam literaturę dziecięcą i młodzieżową i potrafię docenić genialne Tove Jansson czy Astrid Lindgren, zachwycam się książkami Marcina Szczygielskiego i Andrzeja Maleszki. Będę się upierał przy swoim: treść jest zbyt miałka i po prostu mało interesująca, przygód zwierząt jest za mało, za to za dużo oklepanych sentencji.

Gdyby nie naprawdę piękne ilustracje , to oceniłbym tę książkę bardzo nisko, na dwie, maksymalnie trzy gwiazdki. Szata graficzna zdecydowanie ratuje tę opowiastkę i za same rysunki wystawiłbym co najmniej osiem gwiazdek, ale skoro to jest, jakby nie było książka, to po uwzględnieniu wszystkiego co powyżej ostatecznie wystawiam ocenę 5/10.

A ja się wyłamię i powiem, że król jest nagi. No cóż, treść mi się generalnie nie podobała, jest jak dla mnie zbyt "poradnikowa" i trąci strasznym banałem rodem z literatury motywacyjnej. Może jestem za stary na tego typu książki, no ale przecież namiętnie czytam literaturę dziec...

Rozwiń Zwiń

WOW! Co za piękne wiersze! Powtórzę się po raz kolejny, ale znowu trafił mi się tomik, do którego nie mogę się przyczepić, a wręcz przeciwnie mogę tylko chwalić za mądrość wierszy i za to, że poeta potrafi w ciekawej formie zawrzeć także treść, która zaciekawia, wzrusza, wprowadza umysł w pozytywne wibracje, nawet jeśli niektóre wiersze są całkiem smutne. Polecam!

WOW! Co za piękne wiersze! Powtórzę się po raz kolejny, ale znowu trafił mi się tomik, do którego nie mogę się przyczepić, a wręcz przeciwnie mogę tylko chwalić za mądrość wierszy i za to, że poeta potrafi w ciekawej formie zawrzeć także treść, która zaciekawia, wzrusza, wprowadza umysł w ...

Rozwiń Zwiń

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu opowiadań Mariany Enriquez. Są one wprawdzie jak najbardziej sprawnie napisane i przedstawiają ciekawe spojrzenie na świat grozy, takie całkiem egzotyczne dla europejskiego czytelnika, z lokalnymi wierzeniami latynoamerykańskich ulic, opowieściami przekazywanymi kolejnym osobom, tak jak przekazuje się pikantne bądź makabryczne plotki, to koloryt, którego sam doświadczyłem odwiedzając przed laty inne południowoamerykańskie miasto, Medellin z jego duchami i nawiedzonymi miejscami niemalże na każdym rogu i z historiami, których moi rozmówcy sami doświadczyli i przekazywali dalej jako niezaprzeczalne fakty, przyjmowane zresztą przez pozostałych rozmówców bez cienia niedowierzania.

Takie sceny i nastroje są widoczne w tym tomie opowiadań, ta oczywistość wydarzania się trudnych do ogarnięcia rozumem zdarzeń ma swój urok. Autorka jednak nie kreuje tutaj żadnego romantyzmu niezwykłych historii, jak choćby tego znanego z opowiadań w stylu gotyckim, jeżeli już, robi to rzadko. Częściej miejsca i osoby przedstawiane w tym tomie lepią się od brudu, spływają kałem, uryną i ściekami, nad ulicami unosi się dławiący fetor gnijących śmieci i czegoś jeszcze, tego niepokojącego, rozkładających się ciał, słabo maskowany zapachem wszechobecnego dymu papierosowego i smażonego na grillu mięsa.

Turpizm scen rozgrywających się w dzielnicach nędzy, czy miejscach spotkań narkomanów i wyrzutków społeczeństwa przytłacza, empatia dla ludzi, którzy się tam znaleźli miesza się z odrazą i potępieniem. Kręgi dantejskich piekieł przenikają się z wszystkimi, również bogatymi dzielnicami Buenos Aires rozsiewając ukrytą zarazę i nasycając się tym, co w nich już wcześniej było złe. Nazwa miasta oznaczająca dobre wiatry zdaje się być tutaj oksymoronem.

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu opowiadań Mariany Enriquez. Są one wprawdzie jak najbardziej sprawnie napisane i przedstawiają ciekawe spojrzenie na świat grozy, takie całkiem egzotyczne dla europejskiego czytelnika, z lokalnymi wierzeniami latynoamerykańskich ulic, opowieściami przek...

Rozwiń Zwiń

Joseph Roth zabiera czytelnika w podróż przez Europę. Miasta same w sobie zdają się nie być ważne w tej podróży. Tym co ważne są pokoje hotelowe, widoki z okien, spotkani ludzie i ich historie, a także wyobraźnia autora.

Felietony te są napisane niezwykle sugestywnie, taż że nie potrzeba dużo wysiłku umysłu aby znaleźć się gdzieś w hotelowej restauracji czy holu, spotkać osobliwych gości i pracowników i wsłuchać się w opowieści o ich życiu.

Joseph Roth zabiera czytelnika w podróż przez Europę. Miasta same w sobie zdają się nie być ważne w tej podróży. Tym co ważne są pokoje hotelowe, widoki z okien, spotkani ludzie i ich historie, a także wyobraźnia autora.

Felietony te są napisane niezwykle sugestywnie, taż że nie potrzeba...

Rozwiń Zwiń