Harry Potter i Komnata Tajemnic

Za namową siostry po kilkunastu latach robię sobie powrót do sagi Harry'ego Pottera. Przyjemnie jest wrócić do tego świata, tych postaci i wydarzeń oraz odświeżyć sobie pamięć, bo jak się okazuje duża część fabuły, którą pamiętam, to ta z filmów, a jest ona uboższa niż to co serwuje nam pani Rowling. Czytanie Harry'ego to trochę też wyraz osobistej nostalgii - człowiek cofa się w czasie do okresu dziecięcego, kiedy czekałam na premierę kolejnych tomów sagi (dinozaur ze mnie skoro pamiętam takie wydarzenia) i czytałam każdą część z wypiekami na twarzy.

Za namową siostry po kilkunastu latach robię sobie powrót do sagi Harry'ego Pottera. Przyjemnie jest wrócić do tego świata, tych postaci i wydarzeń oraz odświeżyć sobie pamięć, bo jak się okazuje duża część fabuły, którą pamiętam, to ta z filmów, a jest ona uboższa niż to co serwuje nam pani Rowling. Czytanie Harry'ego to trochę też wyraz osobistej nostalgii - człowiek cofa...

Super książka, bardzo mi się spodobała🩷
Czytała się lekko, bardzo wciągająca historia, warta uwagi

Super książka, bardzo mi się spodobała🩷
Czytała się lekko, bardzo wciągająca historia, warta uwagi

Fajna i przyjemna seria. Lekko się czyta. Polecam.

Fajna i przyjemna seria. Lekko się czyta. Polecam.

Wrażenie podobne jak 20 lat temu: odrobinę gorsza niż 1 część, ale wciąż bardzo dobre.

No i teraz można dostrzec foreshadowings i puszczenie oczka do dorosłego czytelnika.

Wrażenie podobne jak 20 lat temu: odrobinę gorsza niż 1 część, ale wciąż bardzo dobre.

No i teraz można dostrzec foreshadowings i puszczenie oczka do dorosłego czytelnika.

Chyba najbardziej niedoceniana część cyklu...

Chyba najbardziej niedoceniana część cyklu...

Bardzo mi się podobało ponieważ było o wiele więcej szczegółów niż w filmie przez co można dowiedzieć się więcej o bohaterach i o akcji oprócz tego bardzo szybko i łatwo się ją czyta więc bardzo polecam ;)

Bardzo mi się podobało ponieważ było o wiele więcej szczegółów niż w filmie przez co można dowiedzieć się więcej o bohaterach i o akcji oprócz tego bardzo szybko i łatwo się ją czyta więc bardzo polecam ;)

‘’- Więc to Zgredek przeszkodził nam wsiąść do pociągu i złamał ci rękę... - Pokręcił głową. - Wiesz co, Harry? Jeśli on będzie wciąż próbował ratować ci życie, to cię w końcu załatwi cię na dobre.’’

Podczas szalenie nudnej przerwy wakacyjnej spędzonej u wujostwa przerażonego perspektywą mieszkania pod jednym dachem z czarodziejem, Harry odlicza dni, aby móc znów przekroczyć progi Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie i uwolnić się od żywionej do niego nienawiści ostatnich żyjących członków swej rodziny, będących mugolami. Jednakże ciotka Petunia, wujek Vernon i ich złośliwy syn, nie mają najmniejszego zamiaru pozwolić chłopcu kontynuować naukę. Jest jeszcze ktoś, kto próbuje zrobić wszystko, aby nie dopuścić do powrotu Harry’ego do Hogwartu – skrzat domowy o imieniu Zgredek, który pojawia się znikąd i oświadcza oszołomionemu nastolatkowi, że uczyni co w jego mocy, żeby go chronić. Jedynym, co udaje się dziwnemu stworkowi jest sprowadzenie na Pottera nieszczęść. Na szczęście chłopak może liczyć na pomoc oddanego, rudowłosego Ronalda Weasley’a, który w iście brawurowym stylu uwalnia przyjaciela.

Może lepiej byłoby, gdyby Harry faktycznie zrezygnował z nauki w przesyconej magią szkole, bowiem szybko okazuje się, że w mrocznych zakamarkach korytarzy czyha jeszcze gorsze niż poprzednim razem zagrożenie. Uczniowie o mugolskim pochodzeniu padają ofiarą niebezpiecznego, niemal nieuleczalnego paraliżu, zaś coraz więcej podejrzliwych oczu zostaje skierowanych na młodego Pottera, który przypadkowo zawsze znajdywał się w nieodpowiednim miejscu o niepożądanym czasie i tylko przy okazji okazuje się władać mową węży – charakterystyczną dla owianego złą sławą Salazara Slytherina. Jak zakończy się drugi rok nauki i kto zdoła zachować swe życie? Czy Harry zdoła odkryć prawdę, nim będzie za późno, a niebezpieczeństwo po raz kolejny skoncentruje się na nim? Pewne jest tylko to, że będzie mógł liczyć na pomoc oddanych przyjaciół.

Do drugiej części przygód Harry’ego Pottera subtelnie wprowadzono mroczny klimat, który z każdym kolejnym tomem będzie się potęgował.

Urokliwa, fascynująca aura charakterystyczna dla Hogwartu zostaje zepchnięta na drugi plan – tutaj już nie ma miejsca na słodką nieświadomość. Okazuje się, że życie można bardzo łatwo stracić, z kolei zaufanie niezmiernie trudno odzyskać. Młody bohater, który doświadczył już więcej niż nie jeden dorosły, szybo zostanie zmuszony do porzucenia reszty beztroski, zaś na jego barkach zaciąży odpowiedzialność za losy swych przyjaciół, uczniów i nie tylko.
Dynamiczna akcja, okraszona szczyptą opisów dotyczących (nie) zwykłych zajęć w szkole, jak zawsze w przypadku twórczości J. K. Rowling nie zawiodła mnie, zaś subtelnie wplecione akcenty humorystyczne nieco rozjaśniły mrok powoli wkraczający do Hogwartu. Być może nie jest to najlepsza część, lecz z pewnością niezwykle istotna ze względu na rozwój poszczególnych postaci i ogólny zarys kierunku, w którym podąży kontynuacja powszechnie uwielbianej serii.

‘’- Więc to Zgredek przeszkodził nam wsiąść do pociągu i złamał ci rękę... - Pokręcił głową. - Wiesz co, Harry? Jeśli on będzie wciąż próbował ratować ci życie, to cię w końcu załatwi cię na dobre.’’

Podczas szalenie nudnej przerwy wakacyjnej spędzonej u wujostwa przerażonego perspektywą mieszkania pod jednym dachem z czarodziejem, Harry odlicza dni, aby móc znów...

Uwaga wiele składników opini. Część 2 Harrego Pottera jest napisana o wiele bardziej niechlujnie i posiada bardzo dużą ilość błędów logicznych.

Harry twierdzi, że nie może pomóc rudym bo jego majątek nie jest w świecie mugli - ale oni kupują i nie stać ich na sprawy magiczne do szkoły.

W pierwszej części jego skarbiec miał nieprzebrane bogactwa wielkie pomieszczenie w pełni wypełnione złotem - teraz okazuje się inaczej.

W pierwszej części brał do wora złota na kilka semestrów - a już po 2 mu skończyła się kasa, gdy praktycznie nic nie kupował? I ponownie musi brać złoto do wora? Dodatkowo zasłania je przed rudymi aby nie zobaczyli jaki jest bogaty, gdy tamci ledwo wiążą koniec z końcem - co za mała gnida.

Ogólnie jest dużo też błędów logicznych i braku konsekwencji fabuły z poprzednim tomem. Także poziom naiwności jest o wiele większy wszystkich postaci. Nadal jeszcze czytam, ale jest wyraźnie bardziej niechlujna niż część poprzednia.

W pierwszej części dowiadujemy się, że ten świat magiczny jest ukryty pod zasłoną iluzji, aby nie widzieli go mugole. Także, że wszyscy czarodzieje tak naprawdę żyją w naszym świecie, tylko starają się w nim kryć. A w tej części Wesley dziwi się wszystkiemu co działa i jak w świecie mugoli, w którym sam żyje. Takich błędów jest kilkadziesiąt w książce.

W tej książce co trochę raz jest wspominane, że tam gdzie jest magia to są tylko zamaskowane iluzją obszary lub zupełnie co innego - tak jakby stanowiły inny wymiar. Autorka chyba sama nie wiedziała dokładnie co chcę napisać i miota się między tymi dwoma rodzajami, które są w rzeczywistości sprzeczne.

W książce dowiadujemy się, że w zeszłym roku akademickim gryffindor poniósł największą porażkę
od 300 lat, bo gał w osłabionym składzie w sport w łapanie piłek, a to dlatego że Harry był wtedy w szpitalu. Kolejny błąd logiczny, bo mecz trwa tylko do czasu złapania przez poszukiwacza Złotej piłki. A hary gra tylko jako poszukiwacz, więc ciąg był czy go nie ma nie mogła być to większa porażka, niż były co roku z tego powodu, że zawsze jedna drużyna go złapie lub nie - bo jest tylko jedna złota piłka za 150 pkt.

Bardzo niechlujnie pisana książka, na tle poprzedniej części jest masa błędów logicznych nieścisłości i ogólnie bzdur.

Okazało się że gajowy nie był winny tego przez co został wyrzucony ze szkoły magii. Ale wszyscy mają na to wywalone i nikt go nie zrehabilitował nawet kiedy te fakty wyszły na jaw. Minęło 50 lat i nie otrzymał rehabilitacji za krzywdzący wyrost jaki na nim zapadł. Co za żałosne szkoła.

Super szkoła magiczna, gdzie uczniowie mogę się nad sobą znęcać i wyzywać. Gdzie nagradzane jest łamanie zasad, i każdy dowolnie nagina zasady jak komu się podoba. Również ze strony pedagogicznej. Nauczyciele magi to dodatkowo z reguły psychopaci lub totalnie nieudacznicy, choćby nowa postać w tej książce Roghart pewnie Ukrainiec kupujący swoje dyplomy na bazarze i tolerowany przez szkołę i nauczycieli. Kto go zatrudnił, typa co zmarnował rok nauki wszystkim.. Jedyna gra jaką prowadzą do tej szkole opiera się na oszukanych zasadach, bo każdy może odwalać na czym chce i nie ma żadnych praktycznie zasad. Cały ten uniwersytet jest tym samym co szkoła zawodowa i to na jakiejś popidówie, co do kadry pedagogicznej jak i zachowania tej kadry oraz samych uczniów.

Pająk w zapadlisku mówi do Harrego, że obiecali iż nigdy nie skrzywdzą człowieka, bo taka jest umowa z hadridem. Zaraz potem mówi, aby jego dzieci pająki pożywiły się tymi dzieciakami. Fuck logic. I takich przykładów jest cała masa w tej książce.

Oceny od 1 negatywna do 10 pozytywna.
Fabuła: 5
Pomysł: 7
Logika: 1
Jakość treści: 4
Przewidywalność: 2
Oparcie w faktach: nie dotyczy.
Chęć do następnych książek autora: 5
Zakończenie: 2
Wartość płynąca z książki:
Ogólna ocena odbioru: 4

Uwaga wiele składników opini. Część 2 Harrego Pottera jest napisana o wiele bardziej niechlujnie i posiada bardzo dużą ilość błędów logicznych.

Harry twierdzi, że nie może pomóc rudym bo jego majątek nie jest w świecie mugli - ale oni kupują i nie stać ich na sprawy magiczne do szkoły.

W pierwszej części jego skarbiec miał nieprzebrane bogactwa wielkie pomieszczenie w...

Cóż więcej mogę powiedzieć niż to że po prostu kocham. Kocham, kocham, kocham. Przez te książkę, jak i poprzednią, zwyczajnie się płynie. Jest lekka i przyjemna. I chociaż znam już przygody Harry’ego z filmów z ogromnym zaciekawieniem czytałam co będzie dalej. Ogromnym plusem jest to, że czytając książkę mogłam trafić na sceny, których nie było w filmie. A niektóre z postaci lepiej poznać i się z nimi polubić lub też nie. I o cholibka, profesor Lockhart i Colin byli tak irytujący, że to się w głowie nie mieści, nawet bardziej chyba niż w samym filmie, ale idealnie zostali napisani. Chociaż pewnie gdybym spotkała takiego Lockharta to bym starała się mieć z nim jak najmniej kontaktu by mieć święty spokój. Ale no, taki urok Lockharta ;D

Cóż więcej mogę powiedzieć niż to że po prostu kocham. Kocham, kocham, kocham. Przez te książkę, jak i poprzednią, zwyczajnie się płynie. Jest lekka i przyjemna. I chociaż znam już przygody Harry’ego z filmów z ogromnym zaciekawieniem czytałam co będzie dalej. Ogromnym plusem jest to, że czytając książkę mogłam trafić na sceny, których nie było w filmie. A niektóre z...

To już jest klasyk, zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych 😍

To już jest klasyk, zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych 😍