Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitna książka będąca hybrydą silva rerum, pamiętnika, kroniki rodzinnej, inwentarza ruchomości, refleksji z lektur i wystaw oraz opowieści o pamięci. Piękna, okrutna, wymagająca i przyjemna w lekturze jednocześnie. Bardzo inspirująca, trzymająca czytelnika z gardło, wzbudzająca tęsknotę. Ma się czasami ochotę nigdy jej nie odkładać, a czasem porzucić lub ominąć całe fragmenty.
Autorka jest czuła, uważna, autoironiczna i pełna zrozumienia dla siebie i innych.
Hipnotyczna i uzależniająca.
Doskonale dobrana okładka, typografia i rodzaj papieru.

Po prostu piękna w każdym aspekcie.

PS Próbowałam ją czytać w formie e-booka. Nie udało mi się - nie ten rodzaj skupienia, brak fizycznego odnośnika zapisu uczyniły lekturę absolutnie niemożliwą.

Wybitna książka będąca hybrydą silva rerum, pamiętnika, kroniki rodzinnej, inwentarza ruchomości, refleksji z lektur i wystaw oraz opowieści o pamięci. Piękna, okrutna, wymagająca i przyjemna w lekturze jednocześnie. Bardzo inspirująca, trzymająca czytelnika z gardło, wzbudzająca tęsknotę. Ma się czasami ochotę nigdy jej nie odkładać, a czasem porzucić lub ominąć całe...

Nancy Mitford, ekscentryczna arystokratka, nieodrodna indywidualistka i typowo niesztampowa przedstawicielka własnego rodu, rozpoczęła swoją karierę literacką w dwudziestoleciu międzywojennym. Córka lady i lorda Freeman-Mitford, który później został drugim baronem Redesdale, jedna z sześciu sióstr - wyrazistych indywidualistek, wśród których znalazły się muzułmanka, faszystka, socjalistka, księżna Devonshire i szczęśliwa gospodyni domowa, Nancy dała się poznać jako silna osobowość i dama lekce sobie ważąca konwenanse i inne społeczne nonsensy. Edukowana prywatnie okazała się zdolną pisarką – samoukiem debiutując w wieku dwudziestu siedmiu lat jako powieściopisarka. Zanim wyszła za mąż za Petera Rodda wydała jeszcze drugą książkę. Opublikowała potem jeszcze kilka powieści, sztukę i cztery ważne biografie sławnych osób (m.in. Madame de Pompadour). Jako bystra obserwatorka władająca lekkim piórem Mitford garściami czerpała tematykę i wątki fabularne swoich dzieł z życia własnego i swojej nietuzinkowej rodziny.

Pogoń za miłością (tytuł oryginalny The Pursuit of Love) stanowi pierwszy tom trylogii opisującej dzieje angielskiej rodziny z klasy wyższej w okresie międzywojennym i podczas drugiej wojny światowej. Dzieło utrzymane w konwencji komediowej, a nawet parodystycznej porusza jednak także trudne tematy i zawiera wątki tragiczne – bombardowania wojenne i ich skutki czy nagłą śmierć. Wszystkie utwory tworzące trylogię łączy narracja pierwszoosobowa – opowieść snuje Fanny, która gdzieś na marginesie wspomina o ważnych wydarzeniach ze swojego życia, a całą swoja uwagę koncentruje na opisywaniu wydarzeń z życia swoich kuzynek: Luisy i Lindy Radlett, która stanowi główną bohaterkę powieści The Pursuit of Love oraz swojej przyjaciółki i dalekiej krewnej ze strony rodziny ojca Leopoldiny (Polly) Hampton (Love in a Cold Climate). W ostatnim tomie - Don't Tell Alfred – rozgrywającej się dwadzieścia lat później Fanny, już jako kobieta w średnim wieku, opowiada o własnym życiu i problemach.

Powieść czyta się lekko, z uśmiechem na ustach i z przyjemnością, którą pogłębia umiejętne wyławianie wątków biograficznych, słabo zakamuflowanych przez autorkę. Ekscentryczny wuj Matthew, Lord Alconleigh i patriarchalny tyran nosi znaczące podobieństwo do ojca pisarki, a lady Montdore z drugiej powieści bez wątpienia nosi cechy despotycznej i jednocześnie naiwnej matki rodu. Niektóre wydarzenia z życia Lindy przywodzą na myśl wyjątki z biografii samej Mitford, a paryski kochanek bohaterki Fabrice, książę de Sauveterre (pojawiający się w dwóch częściach trylogii) wzorowany był na Gaskonie Palewskim, znanym polityku i kobieciarzu, pochodzącym z rodziny francuskiej o polskich korzenaich, wieloletnim partnerze autorki, z którym związała się podczas wojny, będąc w długoletniej separacji z mężem, z którym formalnie rozwiodła się dopiero w 1957 roku. Palewski stał się miłością życia pisarki, co nie przeszkodziło mu, w trakcie trwania ich długoletniego związku, poślubić Helen-Violette de Talleyrand-Périgord, księżną de Sagan.

Książka, a dokładniej dwa pierwsze tomy trylogii zostały zaadaptowane przez BBC i WGBH Boston w 2001 roku na potrzeby małego ekranu pod wspólnym tytułem Love in a Cold Climate (Miłość w zimnym klimacie) w reżyserii Toma Hoopera. Autorką scenariusza adaptowanego jest Deborah Moggach. W filmie wystąpili m.in. Rosamund Pike i Alan Bates.

W Polsce powieść długo czekała na swój czas. W ubiegłym roku ukazała się wreszcie we wrześniu (71 lat po premierze angielskiej!) w przekładzie Aleksandry Ambros nakładem Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Wydawnictwo zapowiada w najbliższym czasie także polskie wydania kolejnych tomów Love in a Cold Climate i Don’t Tell Alfred. Miejmy nadzieję, że niepodrabialny styl autorki znajdzie także miłośników wśród czytelników polskich. W mojej ocenie klimat tej prozy lokuje się gdzieś pomiędzy stylem Collette a Dodie Smith i jej sztandarowego dzieła Zdobywam zamek. Czekam z ciekawością na pozostałe woluminy.

Nancy Mitford, ekscentryczna arystokratka, nieodrodna indywidualistka i typowo niesztampowa przedstawicielka własnego rodu, rozpoczęła swoją karierę literacką w dwudziestoleciu międzywojennym. Córka lady i lorda Freeman-Mitford, który później został drugim baronem Redesdale, jedna z sześciu sióstr - wyrazistych indywidualistek, wśród których znalazły się muzułmanka,...

Dlaczego takiej książki nie napisał Polak?
Pewnie dlatego, że wymaga to dystansu.

Pomysł fantastyczny, choć mam małe zastrzeżenia.
Główna sceneria akcji lekko papierowa (jak w filmie "Życie jest piękne" Begniniego).
Po drugie - jak na dziewięciolatka chłopiec jest wyjątkowo naiwny.
Ale przyjmijmy, że tak ma być.

Ważna książka.

P.s. Dosyć przewidywalna. Odgadłam większą część zakończenia już w połowie książki.

Dlaczego takiej książki nie napisał Polak?
Pewnie dlatego, że wymaga to dystansu.

Pomysł fantastyczny, choć mam małe zastrzeżenia.
Główna sceneria akcji lekko papierowa (jak w filmie "Życie jest piękne" Begniniego).
Po drugie - jak na dziewięciolatka chłopiec jest wyjątkowo naiwny.
Ale przyjmijmy, że tak ma być.

Ważna książka.

P.s. Dosyć przewidywalna. Odgadłam większą...

Wybitna w warstwie graficznej opowieść o piekle zgotowanym kobietom przez mężczyzn, system patriarchalny, kraj, ale także przez ich własne rodziny.

Oszczędna w przymiotniki i oceny opowieść, pełna niewypowiedzialnego bólu. Jej minimalistyczny w treści przekaz uderza mocniej niż krzyk.

Najbardziej druzgocące jest to, że osiemdziesiąt lat po drugiej wojnie światowej władze państwowe - zarówno koreańskie, jak i japońskie - sprawowane przez mężczyzn oczywiście, dalej chowają głowę w piasek i raczą ofiary gładkimi komunałami. "Przepraszam " dalej wydaje się jednym z najtrudniejszych słów do powiedzenia.

Wybitna w warstwie graficznej opowieść o piekle zgotowanym kobietom przez mężczyzn, system patriarchalny, kraj, ale także przez ich własne rodziny.

Oszczędna w przymiotniki i oceny opowieść, pełna niewypowiedzialnego bólu. Jej minimalistyczny w treści przekaz uderza mocniej niż krzyk.

Najbardziej druzgocące jest to, że osiemdziesiąt lat po drugiej wojnie światowej władze...