Polki na Montparnassie

Zapraszam Was dziś na www.czytaska.pl w świat malarstwa, sztuki, pasji. Poznajcie wspaniałe polskie malarki, tworzące w Paryżu, w XX wieku. Niezwykłe kobiety, niesłychane talenty, o których jest zbyt cicho.

Sylwia Zientek przybliża nam sylwetki tych artystek, uchyla rąbków do ich tajemniczego życia, zachęca do zapoznania z twórczością.
Koniecznie sięgnijcie po tę książkę!

Zapraszam Was dziś na www.czytaska.pl w świat malarstwa, sztuki, pasji. Poznajcie wspaniałe polskie malarki, tworzące w Paryżu, w XX wieku. Niezwykłe kobiety, niesłychane talenty, o których jest zbyt cicho.

Sylwia Zientek przybliża nam sylwetki tych artystek, uchyla rąbków do ich tajemniczego życia, zachęca do zapoznania z twórczością.
Koniecznie sięgnijcie po tę książkę!

Pokaż mimo to

Jestem książką zachwycona i jako publikacją, ze względu na jej poziom edytorski, jak i samą zbiorową biografią polskich artystek działających w ramach formacji Ecole de Paris.
Edytorsko pozycja jest wręcz dopieszczona: twarda okładka, piękny papier, reprodukcje malarstwa i fotografie bardzo dobre. Brawa należą się redaktorce, bo to jej zawdzięczamy publikację na bardzo wysokim poziomie edytorskim. "Polki na Montparnasse" zachwycają bardzo starannie przemyślaną kompozycją, tak precyzyjną, że czytelnik właściwie nie zauważa podczas lektury jak bardzo jest to skomplikowana struktura - jej złudna prostota niesie czytelnika przez meandry czasu i przestrzeni zarówno poszczególnych bohaterek, jak i epoki Fin de siecle oraz dwudziestolecia międzywojennego, aż po lata 70-te XX wieku. Lektura, mimo ogromu zgromadzonego materiału badawczego absolutnie nie nuży, przeciwnie, rozpięta na starannie skomponowanej konstrukcji narracja biograficzna porywa odbiorcę do świata obrosłego po II wojnie legendą.
Świat ten z pozoru zajmowali sami mężczyźni. To przede wszystkim oni, a raczej ich nazwiska dominują w historii malarstwa tamtej epoki i nie tylko zresztą tamtej. Różnica jednak polega na tym, że w przeciwieństwie do epok poprzednich artystek malarek było jednak wiele. Nie wszystkie były autorkami genialnymi, wytyczającymi nowe szlaki w dziejach sztuki, ale były świetnie wykształconymi profesjonalistkami, uprawiającymi w zdecydowanej większości wypadków tę profesję po to, żeby móc się z niej utrzymać. Różnie z tym zarabianiem oczywiście bywało i bywa, ale artystkom tamtego okresu bardziej chodziło chyba o możliwość malowania i samodzielnego funkcjonowania w życiu, a ściślej o życie na własnych zasadach, co w czasach, kiedy wszystkie kobiety były pozbawione decydowania o własnym życiu, jawiło się jako niesłychany ewenement. Były to czasy, kiedy kobieta nie miała absolutnie żadnej zdolności zdolności prawnej . Nie posiadała nawet praw rodzicielskich ani majątkowych i bez zgody ojca, męża lub opiekuna prawnego po prostu nie mogła nic. Prawo było wówczas jednakowe w całej Europie dla kobiet, niemniej jednak ich pozycja społeczna była bardzo zróżnicowana i status kobiety we Francji, a zwłaszcza w Paryżu nijak się miał do jej pozycji w Polsce rozbiorowej. Warszawa czy Kraków to właściwie były krańce cywilizowanego świata - wobec Paryża stanowiły przepaść. Z artystycznego, ale też i życiowego punktu widzenia tam była wolność, przede wszystkim dla kobiet z Europy wschodniej. Nikt z artystycznej cyganerii nie rozważał, czy to aby przyzwoite, żeby kobieta malowała, była artystką, żeby żyła samotnie, wg własnego widzimisię. Poza wąskim światkiem cyganerii zarobkowa praca kobiet była postrzegana wszędzie jako niemoralna i pod tym względem polskie mieszczaństwo, ziemiaństwo czy kupiectwo nie wyróżniało się niczym szczególnym. Wszelka samodzielność, w tym wyjazd na zagraniczne studia, czyniły kobietę moralnie upadłą. A jednak nie brakowało takich, które decydowały się na lądowanie na paryskim bruku, który nie był dla nich wygnaniem, jak dla emigracji politycznej z I połowy XIX wieku, ale obszarem wolności, głównie osobistej, ziemią obiecaną, na której wreszcie można być sobą, malować, tworzyć, podróżować bez asysty rodziców czy męża. Gdzie przyzwoitość nie bardzo się liczyła, bo ważniejszy był talent i zawodowe umiejętności.
Oprócz Boznańskiej i Mutter artystki polskie tworzące we Francji pozostają praktycznie nieznane, niektóre nawet wąskim kręgom specjalistów z zakresu historii malarstwa Ecole de Paris. Sylwia Ziętek dosłownie wydobywa je z mroków zapomnienia i przywraca światu i światłu, które tak bardzo kochały. W większości dane im było zejść z tego świata w II połowie XX wieku, za to w całkowitym zapomnieniu. Pochowały mężów, dzieci, przeżyły wszystkie legendarne postaci, które dobrze znały, a które złożyły się na mitologię artystycznego Paryża. Polskie artystki jednak do tej sfery mitu nie należą, z przyczyn bardzo różnych: ze względu na przedwczesną śmierć, powrót do kraju i całkowite zerwanie z karierą artystyczną, toksyczne małżeństwo, wreszcie wciągniecie w tryby Historii. II wojna światowa definitywnie zakończyła kulturalny prymat Francji w świecie. Kulturalną stolica stał się Nowy Jork. Polskie artystki po wojnie żyły samotnie, w zapomnieniu i nędzy często takiej samej, lub gorszej niż ta, w której tkwiły w początkach swych karier. Wojna pozbawiła je możliwości zarobkowania, ale, co ciekawe, żelazna kurtyna nie odcięła ich związków z Polską. Nie umiały także funkcjonować w nowym, komercyjnym świecie sztuki. Te, którym dane było długie życie zaznały tuż przed śmiercią ponownego odkrycia ich twórczości. Oczywiście nie stało się to samo z siebie. Mela Mutter i Alicja Halicka miały swoich "odkrywców". Podobnie jak Tamara Łępicka. Ich malarstwo było już jednak na przełomie lat 60-tych i 70-tych historyczne w tym sensie, że niewiele miało wspólnego z prądami nowoczesnymi. Ich twórczość uległa zniszczeniu lub zaginęła. Dzieła zniszczenia dokonywały same artystki. Mela Mutter pod koniec życia zaczęła ciąć swoje płótna chcąc je namalować jeszcze raz, niejako "po nowemu". Alicja Halicka ulegała namowom zazdrosnego o jej talent męża, który kazał jej zniszczyć większość prac. Halicka zachowywała się zresztą tak, jakby jej malarstwo było nic nieważne w obliczu talentu męża. Z lektury jej biografii odnosi się wrażenie, że łączyła ją z mężem dziwna relacja, a przynajmniej z dzisiejszego punktu widzenia określić ją można jako toksyczną. Ale można też odnieść wrażenie, że Halickiej nie zależało na karierze. Wolała dzięki pozycji męża przynależeć do elity artystycznej i społecznej ówczesnego świata. A może po prostu odpowiadała jej rola żony sławnego męża, bo tak też mogło być, zadowalającej się tworzeniem dla siebie, co wcale nie jest taką rzadkością wśród artystów, zwłaszcza tych, dla których najbardziej liczy się sam proces tworzenia a nie jego efekt ani tym bardziej cena. Halicka była posłuszną, potulną żoną a potem wdową skupioną wyłącznie na ocaleniu spuścizny męża nawet za cenę stłamszenia własnego talentu i osobowości. Jest coś dziwnego w tej artystce i szczerze mówiąc jej biografia to wspaniały materiał na psychologiczny dramat, tym bardziej, że jej męża "wielkiego Marcoussisa" jak go całe życie nazywała, spotkało w ostatecznym rozrachunku to samo, co i ją - zapomnienie.
Książka naprawdę warta jest polecenia i przeczytania, tym bardziej, że jest to pierwsza taka biografia polskich artystek. Jest to również książka, która zabiera czytelnika w epokę Fin de siecle, uznawaną za najpiękniejszą w dziejach kultury europejskiej. Być może dlatego, że była ostatnia taka epoka, w której sztuka była ceniona za to, że jest pięknem, a nie lokatą kapitału dla najzamożniejszych tego świata.

Jestem książką zachwycona i jako publikacją, ze względu na jej poziom edytorski, jak i samą zbiorową biografią polskich artystek działających w ramach formacji Ecole de Paris.
Edytorsko pozycja jest wręcz dopieszczona: twarda okładka, piękny papier, reprodukcje malarstwa i fotografie bardzo dobre. Brawa należą się redaktorce, bo to jej zawdzięczamy publikację na bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce „Polki na Montparnassie” Sylwia Zientek pokazuje kobiety bezkompromisowe, odważne, łamiące konwenanse w imię artystycznej pasji. Pomimo wielkiego talentu, ich nazwiska są znane tylko znawcom sztuki. Tych wybitnych malarek, polskich artystek było we Francji wiele. Na samym Montparnassie ok. 200 malarek, rzeźbiarek, artystek tworzących sztukę użytkową, ceramikę, czy projektujących stroje. Kobiety, które nieraz wiodły krótkie i biedne życie, jednak to życie było takie jakie właśnie chciały.
Autorka w swojej książce pokazuje historię zaledwie kilku. Jedną z nich była Anna Bilińska, która była prawdziwą perłą na tle mężczyzn malujących historyczne sceny. Gdyby nie przedwczesna śmierć, osiągnęłaby pewnie jeszcze większy sukces. Warto również zauważyć, że te historie rozgrywały się w czasach, kiedy kobiety głównym zadaniem było wyjść dobrze za mąż i spełniać się jako dobra żona i kochająca matka. Anna Bilińska i jej koleżanki z branży artystycznej marzyły o czymś więcej, chciały osiągnąć prawdziwy sukces i spełnić swoje marzenia za wszelką cenę.
Ta książka to nie tylko przewodnik po sztuce i biografiach artystek. To kopalnia wiedzy na temat historii i kultury, w której żyli ludzie ponad 100lat temu. Autorka świetnie uchwyciła duch tamtych czasów oraz pokazała, że prawdziwy sukces łączy się z ciężką pracą i prawdziwym talentem, który wielokrotnie został niedoceniony. Tytułowe Polki to kobiety silne i pełne pasji. Uważam, że dla wszystkich miłośników sztuki i przeszłości oraz Paryża, to obowiązkowa pozycja książkowa, którą musicie przeczytać jeszcze w tym roku. Na mnie ta lektura wywarła ogromne wrażenie oraz pozytywne zaskoczenie, ponieważ spodziewałam się kolejnego albumu o sztuce a dostałam fantastyczną i inspirującą lekturę od której po prostu nie mogłam się oderwać.

W książce „Polki na Montparnassie” Sylwia Zientek pokazuje kobiety bezkompromisowe, odważne, łamiące konwenanse w imię artystycznej pasji. Pomimo wielkiego talentu, ich nazwiska są znane tylko znawcom sztuki. Tych wybitnych malarek, polskich artystek było we Francji wiele. Na samym Montparnassie ok. 200 malarek, rzeźbiarek, artystek tworzących sztukę użytkową, ceramikę, czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to