Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitna książka będąca hybrydą silva rerum, pamiętnika, kroniki rodzinnej, inwentarza ruchomości, refleksji z lektur i wystaw oraz opowieści o pamięci. Piękna, okrutna, wymagająca i przyjemna w lekturze jednocześnie. Bardzo inspirująca, trzymająca czytelnika z gardło, wzbudzająca tęsknotę. Ma się czasami ochotę nigdy jej nie odkładać, a czasem porzucić lub ominąć całe fragmenty.
Autorka jest czuła, uważna, autoironiczna i pełna zrozumienia dla siebie i innych.
Hipnotyczna i uzależniająca.
Doskonale dobrana okładka, typografia i rodzaj papieru.

Po prostu piękna w każdym aspekcie.

PS Próbowałam ją czytać w formie e-booka. Nie udało mi się - nie ten rodzaj skupienia, brak fizycznego odnośnika zapisu uczyniły lekturę absolutnie niemożliwą.

Wybitna książka będąca hybrydą silva rerum, pamiętnika, kroniki rodzinnej, inwentarza ruchomości, refleksji z lektur i wystaw oraz opowieści o pamięci. Piękna, okrutna, wymagająca i przyjemna w lekturze jednocześnie. Bardzo inspirująca, trzymająca czytelnika z gardło, wzbudzająca tęsknotę. Ma się czasami ochotę nigdy jej nie odkładać, a czasem porzucić lub ominąć całe...

Przeorała mnie ta książka straszliwie, co dawno mi się nie zdarzyło podczas lektury.
Całe mnóstwo myśli, emocji, może wspomnień i wątpliwości?

O miłości i innych jej podobieństwach i niepodobieństwach, o priorytetach, tchórzostwie, (nie)porozumieniu, rodzinie, przyjaciołach, wyborach, straconych szansach i przetrąconych słowach. O ratowaniu swojej rodziny i traceniu siebie.

Książka zupełnie nie jest podobna do "Normalnych ludzi", jak twierdzą mało wnikliwi czytelnicy, tutaj bowiem akcenty zostały inaczej rozłożone, inne są okoliczności i pojawia się wątek światopoglądowy (co prawda strasznie spłycony, co przypisuję strachowi autorki przed reakcją byłych bliskich osób), który zupełnie zmienia kontekst relacji.

To jedna z tych książek, dzięki którym wciąż wierzę we współczesną literaturę.

Przeorała mnie ta książka straszliwie, co dawno mi się nie zdarzyło podczas lektury.
Całe mnóstwo myśli, emocji, może wspomnień i wątpliwości?

O miłości i innych jej podobieństwach i niepodobieństwach, o priorytetach, tchórzostwie, (nie)porozumieniu, rodzinie, przyjaciołach, wyborach, straconych szansach i przetrąconych słowach. O ratowaniu swojej rodziny i traceniu...

Rewelacyjnie napisana książka o przemocy, która zostawia czytelnika z poczuciem doświadczenia przez lekturę przemocy pisarsko-czytelniczej.

Nie jestem w stanie jej ocenić. Z jednej strony opisana bardzo ciekawym, unikalnym językiem bohaterki-narratorki. Z drugiej strony nie sposób opędzić się później od wyobrażeń tego, co opisuje: przemocy w wydaniu fizycznym, psychicznym, duchowym, seksualnym, skrajnego zaniedbania i autoagresji, a wszystkiego tego bohaterka doświadcza od rodziców, rodzeństwa, rówieśników, weterynarza, wspólnoty religijne oraz od samej siebie.

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, że ktoś chciałby ją przeczytać drugi raz.
Ze względu na jej emocjonalną siłę rażenia słowami żałuję, że ją przeczytałam.

Rewelacyjnie napisana książka o przemocy, która zostawia czytelnika z poczuciem doświadczenia przez lekturę przemocy pisarsko-czytelniczej.

Nie jestem w stanie jej ocenić. Z jednej strony opisana bardzo ciekawym, unikalnym językiem bohaterki-narratorki. Z drugiej strony nie sposób opędzić się później od wyobrażeń tego, co opisuje: przemocy w wydaniu fizycznym, psychicznym,...

Wybitna w warstwie graficznej opowieść o piekle zgotowanym kobietom przez mężczyzn, system patriarchalny, kraj, ale także przez ich własne rodziny.

Oszczędna w przymiotniki i oceny opowieść, pełna niewypowiedzialnego bólu. Jej minimalistyczny w treści przekaz uderza mocniej niż krzyk.

Najbardziej druzgocące jest to, że osiemdziesiąt lat po drugiej wojnie światowej władze państwowe - zarówno koreańskie, jak i japońskie - sprawowane przez mężczyzn oczywiście, dalej chowają głowę w piasek i raczą ofiary gładkimi komunałami. "Przepraszam " dalej wydaje się jednym z najtrudniejszych słów do powiedzenia.

Wybitna w warstwie graficznej opowieść o piekle zgotowanym kobietom przez mężczyzn, system patriarchalny, kraj, ale także przez ich własne rodziny.

Oszczędna w przymiotniki i oceny opowieść, pełna niewypowiedzialnego bólu. Jej minimalistyczny w treści przekaz uderza mocniej niż krzyk.

Najbardziej druzgocące jest to, że osiemdziesiąt lat po drugiej wojnie światowej władze...

Wstrząsająca historia o bezsensie wojny, arogancji władzy i nieuleczalnych traumach części narodu. Plus relacje z procesów wytoczonych pisarce przez jej rozmówców kilka lat po publikacji.
Wybitna literatura.

Wstrząsająca historia o bezsensie wojny, arogancji władzy i nieuleczalnych traumach części narodu. Plus relacje z procesów wytoczonych pisarce przez jej rozmówców kilka lat po publikacji.
Wybitna literatura.

Wstrząsająca lektura.
Styl pisarki nieporównywalny z niczym: szorstki a poetycki, język beznamiętny a wstrząsający i walący obuchem w łeb.

Inność tej książki i jej klimat trzyma czytelnika i wymaga po skończonej lekturze rytuałów oczyszczających.

Wstrząsająca lektura.
Styl pisarki nieporównywalny z niczym: szorstki a poetycki, język beznamiętny a wstrząsający i walący obuchem w łeb.

Inność tej książki i jej klimat trzyma czytelnika i wymaga po skończonej lekturze rytuałów oczyszczających.

Locus Solus czyli miejsce jedyne. Faktycznie, nigdy więcej nie będziecie w miejscu wyobraźni (i myśli) do którego zabrała was ta książka.

"Ni pies, ni wydra, coś na kształt świdra " najlepiej określa jej istotę. Jest to bowiem coś pomiędzy opisem, wynurzeniami podróżnymi, fantastycznymi opowieściami mitycznymi, pamiętnikiem dra Frankensteina, relacją ze zwiedzania gabinetu osobliwości, opowieścią szkatułkową a traktatem (meta)fizycznym natchnionego naukowca i alchemika.

Z początku - konsternacja umysłu nie przyzwyczajonego do takiego wynalazku książkowego, po pewnym czasie - mój mózg upojnie mruczał z upodobaniem w trakcie czytania. Na końcu żałowałam, że muszę się już rozstać z tą książką.

Choć jednym z głównych (ze stu głównych) tematów jest śmierć, martwota, stagnacja pomiędzy światami, książka zadziwiająco silnie zagnieździła się w mojej głowie i wydaje się nawet poniekąd mnożyć różne refleksje.

To ten (rzadki u mnie) przypadek, gdy po przeczytaniu książki chcę ją od razu przeczytać jeszcze raz - tak skomplikowana i wielowarstwowa jest podróż do meandrach jej słów.

Genialny labirynt.

Locus Solus czyli miejsce jedyne. Faktycznie, nigdy więcej nie będziecie w miejscu wyobraźni (i myśli) do którego zabrała was ta książka.

"Ni pies, ni wydra, coś na kształt świdra " najlepiej określa jej istotę. Jest to bowiem coś pomiędzy opisem, wynurzeniami podróżnymi, fantastycznymi opowieściami mitycznymi, pamiętnikiem dra Frankensteina, relacją ze zwiedzania gabinetu...

Kafkowska w klimacie opowieść o ludzkich duchowych pokurczach. Powieść wielowymiarowa, bardzo projekcyjna.
Ujrzałam w niej opowieść o ludziach pozbawionych duszy. Mamy zatem osoby, które mogą symbolizować: Intelekt, Siłę, Instynkt, Kompensację, Bezmyślne Prawo, Handel itd. Pesymistyczne przesłanie zdaje się sugerować, że niemożliwe jest porozumienie międzyludzkie, miłość czy bezinteresowność, a ludzie - nawet połączeni przez chwilę wspólnym celem - nigdy nie rozumieją innych, a nawet siebie.

Genialnie okrutna książka, z radością wychynęłam z niej po zamknięciu okładki tuż po ostatniej stronie i zaczerpnęłam tlenu. Jak mądrze nie być geniuszem!

Kafkowska w klimacie opowieść o ludzkich duchowych pokurczach. Powieść wielowymiarowa, bardzo projekcyjna.
Ujrzałam w niej opowieść o ludziach pozbawionych duszy. Mamy zatem osoby, które mogą symbolizować: Intelekt, Siłę, Instynkt, Kompensację, Bezmyślne Prawo, Handel itd. Pesymistyczne przesłanie zdaje się sugerować, że niemożliwe jest porozumienie międzyludzkie, miłość...