Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę czytałam jako e-booka. Sa proces czytanuia zajął mi mnóstwo czasu. Przerywałam i wracałam do niej ok. 20 razy. Kilka lat temu, faktycznie, był to bestseller. I oceniam książkę z perspektywy tych kilku lat. Dla mnie to nie jest mdła opowiastka o miłości. Wiśniewski po mistrzowsku opisuje stany psychiczne. I piekne jest to, w jaki sposób jest w stanie wczuć się w psychikę kobiety. Emocje czuć na każdej kartce.
Filmu nie polecam. Ale za to Cielecka miała fantastyczne szpilki ;)

Książkę czytałam jako e-booka. Sa proces czytanuia zajął mi mnóstwo czasu. Przerywałam i wracałam do niej ok. 20 razy. Kilka lat temu, faktycznie, był to bestseller. I oceniam książkę z perspektywy tych kilku lat. Dla mnie to nie jest mdła opowiastka o miłości. Wiśniewski po mistrzowsku opisuje stany psychiczne. I piekne jest to, w jaki sposób jest w stanie wczuć się w...

Nie będąc fanem "Harry'ego Pottera" można spokojnie umilić sobie czas czytając "Baśnie...". Czytalnik nie musi znać kontekstu "Harry'ego...", aby zrozumieć te krótkie i przyjemne historyjki.
Są mądre, bardzo proste, szybko się je czyta. Dobre do poduchy.

Nie będąc fanem "Harry'ego Pottera" można spokojnie umilić sobie czas czytając "Baśnie...". Czytalnik nie musi znać kontekstu "Harry'ego...", aby zrozumieć te krótkie i przyjemne historyjki.
Są mądre, bardzo proste, szybko się je czyta. Dobre do poduchy.

Prawdziwych cierpień nie doznaje Werter, a wszyscy zagłębiający się w tę
lekturę.

Prawdziwych cierpień nie doznaje Werter, a wszyscy zagłębiający się w tę
lekturę.

Ta książka nie jest rewolucyjna w sensie literackim, jednakże zasługuje na uwagę. Natascha zdobywa się na ogromną szczerość i liczy na dialog z czytelnikiem. Najpierw opowiada swoją historię (w sensie dosłownym, bo tak naprawdę książka pisana była przez dwie ghostwriterki, a nie samą Nataschę), a potem, bez pardonu, rozlicza się ze wszystkimi: porywaczem, policją, nieudolnym rządem chcącym zatuszować luki w śledztwie, wszystkimi "współczującymi", a także z rodzicami. Powiedziała tyle, ile chciała, nie tracąc przy tym ani odrobiny godności i moralności.
Co istotne, Natascha podkreśla, że ludzie wciąż chcą widzieć w niej ofiarę, bezbronną, nadal 10-letnią dziewczynkę. Chęć życia własnym życiem, budowanie przyszłości, wykształcenia - to od razu spotyka się z krytyką społeczeństwa, które więzi ją w schemacie uprowadzonej tak samo jak Wolfgang Priklopil kiedyś z małym, zatęchłym pomieszczeniu, kilka metrów pod ziemią.

Ta książka nie jest rewolucyjna w sensie literackim, jednakże zasługuje na uwagę. Natascha zdobywa się na ogromną szczerość i liczy na dialog z czytelnikiem. Najpierw opowiada swoją historię (w sensie dosłownym, bo tak naprawdę książka pisana była przez dwie ghostwriterki, a nie samą Nataschę), a potem, bez pardonu, rozlicza się ze wszystkimi: porywaczem, policją,...

1000/10 punktów!

1000/10 punktów!

Bardzo sztampowa, bardzo nudna. Pisałam pracę zaliczeniową na temat narracji. Doprawdy, ledwo dałam radę spłodzić 6 stron.
Ileż można pisac o tym, co przewidywalne?

Bardzo sztampowa, bardzo nudna. Pisałam pracę zaliczeniową na temat narracji. Doprawdy, ledwo dałam radę spłodzić 6 stron.
Ileż można pisac o tym, co przewidywalne?

Dostałam ją na Mikołajki, kiedy miałam 6 lat. W cały dzień pochłonęłam tę książkeczkę. Czytam ją do dziś. A mam lat ponad 20.
Jedno z piekniejszych wspomnien z dzieciństwa. Każda karta opatrzona obrazkami. Bardzo wczuwałam się we wszystkie przeżycia towarzyszące postaciom.
Ponadto, jeśli ktoś szuka dla swojego dziecka niesztampowych historyjek z dobrym i mądrym zakończeniem - polecam jak najbardziej.

Dostałam ją na Mikołajki, kiedy miałam 6 lat. W cały dzień pochłonęłam tę książkeczkę. Czytam ją do dziś. A mam lat ponad 20.
Jedno z piekniejszych wspomnien z dzieciństwa. Każda karta opatrzona obrazkami. Bardzo wczuwałam się we wszystkie przeżycia towarzyszące postaciom.
Ponadto, jeśli ktoś szuka dla swojego dziecka niesztampowych historyjek z dobrym i mądrym...