Zbrodnia i kara

Skończyłem.
I mam ochotę zacząć. Od nowa.
Jeszcze raz, tym razem na spokojnie, bogatszy o przeżyte impresje.
Dobra. Bardzo dobra. Rewelacyjna. Wybitna. Arcydzieło. Zbrodnia I Kara.
To odpowiednia gradacja.
Bałem się. Bałem się Dostojewskiego. Pierwszy krok zrobiłem z duszą na ramieniu. Stawiając kolejne stwierdziłem w osłupieniu, że wraca na swoje miejsce. Koło serca chyba. Bo wyzwolenie jest możliwe. Bo w najgorszej walce, walce z samym sobą, można zatriumfować. Bo kara może oznaczać odrodzenie. Kara zresztą, zaczęła się na długo przed zbrodnią. I nie była jednowymiarowa. Fiodor mógł spokojnie żonglować tytułem i nazwać swą kompozycję Kara I Zbrodnia. I by nie chybił. Prywatnie zmieniał poglądy. Ewoluował. Popełniał błędy. Ale w tej książce jest eminentny. Dostojny pan Dostojewski. Jego artyzm bije z każdej kolejnej strony, a przebogata konfiguracja wątków zmusza do przerw, celem przyswojenia kwintesencji. Dlatego wrócę :)
Wszak wiele jest dróg, które człowiek wybrać może. Reguły życia nie są dewizą raz na zawsze daną. A refleksje mogą mieć rozrzut ogromny. Człowiecza zmysłowość odmieniona przez wszystkie przypadki, odurza.
Coś czuję, że jutrzejszy ranek będzie inny. Kompletniejszy.

Rodion Romanowicz Raskolnikow to młody i obiecujący student. Jednak jego trudna sytuacja finansowa popycha go do zbrodni. Mężczyzna nie wie, że planując morderstwo, będzie musiał zabić po raz drugi.

A co jeśli jednostka musi się poświęcić na rzecz innych?
Czy możemy być Panami czyjegoś losu?
Jak wielkim katem potrafi być sumienie.

Dostojewski napisał epicki klasyk, który nawołuje wiele myśli. Była zbrodnia, to musi być i kara.
Główny bohater szargany tysiącami myśli, które doprowadzają go do obłędu. Nie tylko on sam nie poznaje siebie, ale i tu autor skrupulatnie opisywał jego relacje z siostrą- Dunią i matką-Pulcherią.
Bo skoro dochodzimy do takiego stanu, że już nic nie znaczą dla nas najbliżsi, nie obchodzi nas co myślą, to w jakim stanie znajdzie się bohater?
Raskolnikow to człowiek pełen emocji. Czytelnik może go nienawidzić, nie rozumieć, a nawet nim pogardzać. Ale czy można współczuć zbrodniarzowi?
Nie można też wspomnieć o poruszonym temacie, miłości do dziecka. Pulcheria, która była gotowa poświęcić przyszłość swojej córki na rzecz pierworodnego. Jak wielka różnica była pomiędzy bliskością rodzeństwa do swojej rodzicielki. W jaki klarowny sposób matka wyróżniała Rodiona, nie dowiadując się w ostatecznym rozrachunku całej prawdy.

ZBRODNIA I KARA to dramat ludzki, który jest opisany z perspektywy wszystkowiedzącego narratora.
Ukazana historia, jak to ludzki podmiot jest jednak tylko zbyt ludzki, żeby nie bawić się w samego Boga. Emocje towarzyszące są tak przeciwne, że sami nie jesteśmy w stanie odgadnąć własnych odczuć co do książki.
Jeśli człowiek ma sumienie, to czyż może nie karać się wspomnieniem zbrodni?

Ze wszystkich powieści rosyjskich, które do tej pory przeczytałam, ta jest dla mnie najlepsza. ,,Zbrodnia i kara" to historia ubogiego studenta Rodiona Raskolnikowa, który jest zafascynowany filozfią Nietzchego i jego teoriami o ludziach i podludziach. Raskolnikowi dokucza bieda, nie ma pieniędzy na studia, a jego siostra planuje wyjść za mąż za bogatego głupca. Rodion decyduje się na ostateczność i postanawia zabić starą lichwiarką, istotę z ,,gorszego" gatunku. Początkowo wszystko wydaje udawać się idealnie, mężczyzna zabija kobietę i jej siostrę, która była świadkiem morderstwa, i okrada je. Jednak wkrótce zaczną dręczyć go straszne wyrzuty sumienia, a w sprawie śmierci lichwiarki zostanie wszczęte śledztwo.

,,Zbrodnia i kara" jest na razie jedyną powieścią Dostojewskiego, którą przeczytałam, ale zupełnie wystarcza mi do nazwania autora geniuszem. Kunsztowny język i trudne tematy nie sprawiają, że książkę czyta się ciężko, ja czytałam ją tzw. ,,jednym tchem". Dostojewski stworzył świetną fabułę w której znalazło się miejsce na rozważania filozoficzne, wątek psychologiczny, kryminalny i dwa wątki miłosne. Bardzo dobrze czytało mi się rozmyślania Raskolnikowa po śmierci lichwiarki, można było wczuć się w jego psychikę. Sam Rodion mimo swego czynu budzi sympatię i ma w sobie coś pociągającego(może starsi czytelnicy i czytelniczki inaczej go odbierają ;))Każda postać jest na swój sposób interesująca, szczególnie zapadł mi w pamięć pełen sprzeczności Swidrygajłow, pełna poświęcenia Raskolnikowa, pobożny alkoholik Miermieładow i jego żona Katarzyna. Natomiast najbardziej polubiłam Razumichina, przyjaciele Raskolnikowa za jego poczucie humoru i oddanie Rodii, jego pełną dobroci siostrę Dunię i prostytutkę Sonię Miermaładową, wrażliwą, szlachetną i zdolną do największych poświeci dziewczynę.

I zostaje jeszcze wątek miłości Soni i Raskolnikowa. Według mnie przepiękny, jeden z najbardziej urzekających w literaturze, chociaż ,,Zbrodnia i kara" nie jest romansem. Dostojewski opisał cudowną miłość, pozbawioną egoizmu, w której szczęście drugiej osoby jest jedynym marzeniem, w której, jak powiedział sam pisarz, ,,ona żyła tylko jego życiem"(cytat nie jest dokładny, nie mam książki pod ręką). Taką, która wszystko zniesie, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Równie pięknie jest opisana miłość matczyna, rodzinna i męska przyjaźń.

Polecam ,,Zbrodnię i karę" fanom powieści rosyjskich oraz wszystkim tym, którzy lubią powieści psychologiczne, które zmuszają do refleksji i zastanowienia się nad życiem. Ta książka pozostaje w myślach na bardzo długo, może na zawsze.
,,Męczarnie i łzy- to przecież także życie."