Zbrodnia i kara

Po wysłuchaniu "Zbrodni i kary" nasuwają mi się dwie refleksje:

1. Moja Babcia zawsze powtarza: "Od własnego sumienia się nie ucieknie". Pan Fiodor też to wiedział.

2. "Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest". Nic dodać, nic ująć.

Polecam.

Śpiewa Cohen w pięknej balladzie: "Prawo jest, Ramię jest i jest Dłoń". Jeżeli Prawo jest w człowieku, dobrze zakotwiczone, będzie on także karzącym Ramieniem. Będzie swoim więzieniem i nie ucieknie. Raskolnikow zabił, nic go nie tłumaczy. Miota się kilka dni ale wie, że Kara jest, że być musi. Największą wymierzy mu jego Dłoń. Jego Sumienie.
Mroczna jest powieść Dostojewskiego. Kategoryczna i monumentalna. Daje jednak nadzieję, którą jest - paradoksalnie - kara. Tylko ta może stać się kluczem do nowego życia.
Czy mam pisać, że to książka genialna? W treści, w formie, w emocjach. Absolutne szczyty. Najbliższa mi, bo dzieje się w człowieku. Zdarzenia poza umysłem bohatera to tylko dekoracje - perfekcyjnie dobrane, brudne jak każda zbrodnia. Czyste, jak zasłużona kara.

Kiedy pierwszy raz czytałam Dostojewskiego byłam zachwycona. Jego powieści idealnie współgrały z moją młodością skąpaną w okrutnie niedojrzałych chmurnych oparach pesymizmu. Czytałam z masochistyczną przyjemnością wszystko z naciskiem na "Idiotę". Potem Dostojewskiego nie mogłam znieść. Te śmierdzące nory, brudna bielizna, nieświeże kołnierzyki, wiecznie zapijaczeni bohaterowie odrzucały mnie. Sięgnęłam teraz po "Zbrodnię i karę" z racji obowiązków, by sobie odświeżyć wrażenia, może odejść trochę od nauczycielskiej rutyny i rzeczywiście ujrzałam tę książkę w trochę innych barwach, bo na plan pierwszy wysunęły mi się cudowne kobiety. Cudownie szlachetna Dunia, uosobienie chrześcijańskiej miłości - Sonia, troskliwa matka Pulcheria, naiwna i dobra Lizawieta. To cudowne w wybitnych książkach, że dają światło, które odbieramy w tak różnorodny sposób, poruszają coraz inne nasze doświadczenia, wrażliwości. Takie warto czytać po wielokroć, by patrzyć na nie za każdym razem pod innym kątem.

Moją ulubioną postacią z całej powieści jest Poifiry Pietrowicz - czyli sędzia śledczy:)Jest to wspaniała postać, dla mnie tak pełna sprzeczności, że stale mnie zaskakiwał. Z jednej strony był taki niepozorny, trochę śmieszny, "misiowaty", gadatliwy, by za chwilę błysnąć ironicznym nastawieniem do życia i do swojej pracy. Inteligencja Poifirego ujawnia się zwłaszcza w jego rozmowach z Rodią, kiedy spokojnie i metodycznie, uspokoił swojego przeciwnika, by niedostrzegalnie zadać cios i prawie uzyskać przyznanie do winy. Argumentacja Poifirego, tak rzeczowa i inteligentna, naprawdę robiła na mnie wrażenie.

Do "Zbrodni i kary" nie brałam się z zapałem, zresztą jak do każdej lektury szkolnej. Jednak już od pierwszych stron powieść mnie zaciekawiła i wciągnęła. Jest to najlepsza lektura szkolna, jaką do tej pory przeczytałam, ale i jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Ta powieść psychologiczna to niezwykle wnikliwa analiza umysłu mordercy, ale także nie brakuje tu świetnego przedstawienia innych postaci. To powieść, która budzi wiele emocji i, o której się tak łatwo nie zapomina.

Dostojewski w swojej książce drobiazgowo przedstawił proces popełnienia zbrodni. Zabójca mając się za kogoś nieprzeciętnego, równego Napoleonowi, nie może pojąć, że po popełnieniu morderstwa na "wszy społecznej" (lichwiarce) nadal jest nikim, ubogim studentem bez perspektyw na lepsze życie. Sam fakt dokonania zabójstwa powinien odstraszyć od głównego bohatera. Tymczasem zamiast potępienia rodzi się w czytelniku uczucie litości i pewnego rodzaju sympatii. Ja sama miałam nadzieję, że może jednak nikt nie odkryje, kto i dlaczego zabił. Nawet w pewien szczególny sposób polubiłam Raskolnikowa z jego podłym charakterem i obłąkańczymi wizjami.
"Zbrodnia i kara" to niesamowita powieść wywołująca mnóstwo sprzecznych uczuć. Głębokie studium psychologiczne. Umysł zbrodniarza rozłożony na czynniki pierwsze. Coś niesamowitego. Ktoś, kto nie czytał tej książki, nie jest w stanie w pełni zrozumieć o czym jest w niej mowa.

Długi to był czas wzajemnego ze sobą obcowania.Ważne jednak,że po latach,gdy ponownie po nią sięgnęłam,nie zawiodła,a nawet dostarczyła nowych doznań i przemyśleń.
Szary przeciętny człowiek w konfrontacji z brutalną rzeczywistością przegra zawsze,jeśli kierują nim zimnorozsądkowe pobudki,przekonanie o własnej wyjątkowości,nieopanowane żądze.Jedyną wartością,która nadaje sens życiu,jest miłość,świadomość istnienia drugiej osoby obok nas.

Powieść, która parę lat przeleżała u mnie na półce. Odstraszało mię nazwisko autora. Dostojewski, klasyk i do tego Rosjanin.
Ale wreszcie zabrałem się do lektury...
Kurde, powala na kolana.