Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku mnie Kącki wkurzył, bo portret, który sprawił Poznaniowi, mógłby być portretem każdego polskiego miasta i nie było w nim niczego dystynktywnego.

Ale w drugiej części książki odwołuje się więcej do historii i tym mnie kupił. Udało mu się zepsuć mi Małgorzatę Musierowicz. Zauważyłam charakterystyczne cechy tego miasta, które wcześniej wydawały mi się przypadkowe.

Nie podobało mi się to, co czytałam, ale ostatecznie mnie to przekonało.

Na początku mnie Kącki wkurzył, bo portret, który sprawił Poznaniowi, mógłby być portretem każdego polskiego miasta i nie było w nim niczego dystynktywnego.

Ale w drugiej części książki odwołuje się więcej do historii i tym mnie kupił. Udało mu się zepsuć mi Małgorzatę Musierowicz. Zauważyłam charakterystyczne cechy tego miasta, które wcześniej wydawały mi się przypadkowe....

Nie mogę się zdecydować, czy forma i język najnowszej książki Karpowicza mi zaimponowały czy mnie zdenerwowały. Chyba jednak bardziej to drugie - wątek Iwaszkiewiczów pozostawił wielki niedosyt, podobnie jak antyutopijna wizja Polski pod rządami Prawa i Swobody. Bardzo bym sobie życzyła dwóch oddzielnych książek na te tematy.

Nie mogę się zdecydować, czy forma i język najnowszej książki Karpowicza mi zaimponowały czy mnie zdenerwowały. Chyba jednak bardziej to drugie - wątek Iwaszkiewiczów pozostawił wielki niedosyt, podobnie jak antyutopijna wizja Polski pod rządami Prawa i Swobody. Bardzo bym sobie życzyła dwóch oddzielnych książek na te tematy.

To zdecydowanie najlepsza książka 2017 roku. Wzruszyła mnie, zdenerwowała i rozbawiła niezliczoną liczbę razy - tego właśnie szukam w literaturze. Paszport dla Wichy!

To zdecydowanie najlepsza książka 2017 roku. Wzruszyła mnie, zdenerwowała i rozbawiła niezliczoną liczbę razy - tego właśnie szukam w literaturze. Paszport dla Wichy!

Coś, do czego się wraca.

Coś, do czego się wraca.

Bardzo sprawnie napisana, świetna powieść, którą czyta się szybko i bez wyrzutów sumienia, że tak naprawdę bez potrzeby. Nawet ktoś, kto już temat niewolnictwa amerykańskiego nieco zgłębił, odnajdzie tu coś dla siebie.

Bardzo sprawnie napisana, świetna powieść, którą czyta się szybko i bez wyrzutów sumienia, że tak naprawdę bez potrzeby. Nawet ktoś, kto już temat niewolnictwa amerykańskiego nieco zgłębił, odnajdzie tu coś dla siebie.

Czytało mi się to tak, jak je się rosół - zawsze smakuje, ale próżno szukać tam emocji. Nie byłam poruszona, choć czytało mi się miło. Po prostu dobre.

Czytało mi się to tak, jak je się rosół - zawsze smakuje, ale próżno szukać tam emocji. Nie byłam poruszona, choć czytało mi się miło. Po prostu dobre.

Czytanie tego było jak balansowanie na krawędzi snu i jawy. Zdecydowanie oniryczne, a chwilami wręcz poetyckie jest pióro Margaret Atwood. ZDECYDOWANIE polecam.

Czytanie tego było jak balansowanie na krawędzi snu i jawy. Zdecydowanie oniryczne, a chwilami wręcz poetyckie jest pióro Margaret Atwood. ZDECYDOWANIE polecam.

Czytanie tej książki było trochę jak oglądanie brytyjskiego serialu: czekasz na kolejny odcinek, chętnie do niego wracasz, ale nie śpieszy ci się, żeby poznać zakończenie. Nie czyta się tego łapczywie, co nie znaczy, że bez zainteresowania. Dobra, choć chyba nieco na potrzeby wydawcy przedłużona.

Ale warto.

Czytanie tej książki było trochę jak oglądanie brytyjskiego serialu: czekasz na kolejny odcinek, chętnie do niego wracasz, ale nie śpieszy ci się, żeby poznać zakończenie. Nie czyta się tego łapczywie, co nie znaczy, że bez zainteresowania. Dobra, choć chyba nieco na potrzeby wydawcy przedłużona.

Ale warto.

Prawdziwa, wysokiej klasy literatura. Proza napisana nie wprost, z zaufaniem do intelektu czytelnika. Prawdziwa uczta :)

Prawdziwa, wysokiej klasy literatura. Proza napisana nie wprost, z zaufaniem do intelektu czytelnika. Prawdziwa uczta :)

Dobra książka, poruszająca ważny temat. Powinna stać się lekturą obowiązkową wszystkich Polaków. Ale to nie czyni z niej jeszcze literatury zasługującej na Paszport.

Dobra książka, poruszająca ważny temat. Powinna stać się lekturą obowiązkową wszystkich Polaków. Ale to nie czyni z niej jeszcze literatury zasługującej na Paszport.

Pióro Elizabeth Strout każdy banał zamienia w coś ważnego, przywraca mu znaczenie. I chyba właśnie dlatego tak rewelacyjna jest to literatura.

Pióro Elizabeth Strout każdy banał zamienia w coś ważnego, przywraca mu znaczenie. I chyba właśnie dlatego tak rewelacyjna jest to literatura.

Daję sześć gwiazdek głównie z sentymentu :) co nie znaczy, że żałuję, że przeczytałam

Daję sześć gwiazdek głównie z sentymentu :) co nie znaczy, że żałuję, że przeczytałam

Wciąga jak serial.

Wciąga jak serial.

Niektóre reportaże znałam już z "Dużego Formatu", ale w niczym mi to nie przeszkadzało. Gratuluję Pani Kopińskiej odwagi opisywania i dzięki temu zmieniania spraw trudnych i kontrowersyjnych. Ta autorka z pewnością z satysfakcją patrzy w lustro - w przeciwieństwie do bohaterów jej tekstów.

Niektóre reportaże znałam już z "Dużego Formatu", ale w niczym mi to nie przeszkadzało. Gratuluję Pani Kopińskiej odwagi opisywania i dzięki temu zmieniania spraw trudnych i kontrowersyjnych. Ta autorka z pewnością z satysfakcją patrzy w lustro - w przeciwieństwie do bohaterów jej tekstów.

Baaaaaaardzo słaby język. Może to tłumaczenie? Czytało się jak elementarz.

Baaaaaaardzo słaby język. Może to tłumaczenie? Czytało się jak elementarz.

Jedno słowo: grafomania.

Jedno słowo: grafomania.

Przez pierwsze 2/3 książki trochę się nudziłam. Prasa i krystyka literacka zapowiadały absolutny hit reporterski, a ja rozczarowana przerzucałam kolejne strony. I potem, gdzieś około strony 200, nastąpił przełom. Całkowita zmiana.
Ostatnie sto stron czytałam już więc w pośpiechu i poruszona, by ostatnim zdaniem dostać obuchem w łeb.

Przez pierwsze 2/3 książki trochę się nudziłam. Prasa i krystyka literacka zapowiadały absolutny hit reporterski, a ja rozczarowana przerzucałam kolejne strony. I potem, gdzieś około strony 200, nastąpił przełom. Całkowita zmiana.
Ostatnie sto stron czytałam już więc w pośpiechu i poruszona, by ostatnim zdaniem dostać obuchem w łeb.

Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio przeczytałam tak wstrząsający reportaż. Jeden z nas, terrorysta, morderca, potwór - przedstawiony w taki sposób, że najpierw ogarnia nas nieziemskie do niego współczucie, potem kolejno strach, nienawiść i żenada. Czytało się to jak jakąś misternie skonstruowaną powieść psychologiczną z elementami thrillera, a nawet horroru. Seierstad jest genialna.

Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio przeczytałam tak wstrząsający reportaż. Jeden z nas, terrorysta, morderca, potwór - przedstawiony w taki sposób, że najpierw ogarnia nas nieziemskie do niego współczucie, potem kolejno strach, nienawiść i żenada. Czytało się to jak jakąś misternie skonstruowaną powieść psychologiczną z elementami thrillera, a nawet horroru....

Poznajcie kulturę kraju, w którym trzęsienia ziemi są codziennością, a tsunami może przyjść w każdej chwili. Wtedy ma się tylko kilka minut na ucieczkę i bardzo możliwe, że trzeba będzie spojrzeć śmierci w oczy.

Opowiedziane przez pryzmat doświadczeń poszczególnych ludzi. Zatem - poruszające.

Poznajcie kulturę kraju, w którym trzęsienia ziemi są codziennością, a tsunami może przyjść w każdej chwili. Wtedy ma się tylko kilka minut na ucieczkę i bardzo możliwe, że trzeba będzie spojrzeć śmierci w oczy.

Opowiedziane przez pryzmat doświadczeń poszczególnych ludzi. Zatem - poruszające.

Brakowało mi trochę jakiejś płynności między jednym reportażem a drugim, ale i tak jestem pod wrażeniem. Pojechać tam, żyć, rozmawiać z największymi dowódcami i zbrodniarzami, móc im zadawać niewygodne pytania... Wojciech Jagielski to bardzo odważny człowiek.

Brakowało mi trochę jakiejś płynności między jednym reportażem a drugim, ale i tak jestem pod wrażeniem. Pojechać tam, żyć, rozmawiać z największymi dowódcami i zbrodniarzami, móc im zadawać niewygodne pytania... Wojciech Jagielski to bardzo odważny człowiek.