Colson Whitehead

Nie da się ukryć, że książka pana Whiteheada porusza bardzo drażliwą kwestię rasizmu i funkcjonowania domu poprawczego zwanego Miedziaki w Ameryce lat 60. XX wieku. I wszystko byłoby ok, gdyby, nie sposób przedstawienia całej tej historii. Opowieść oparta na faktach wzbudza w czytelniku ogrom skrajnych emocji, aczkolwiek jej chaotyczność, brak wyraźnie nakreślonych charakterów, jakoś nie do końca do mnie przemawia. Brak mi tutaj jakiegoś spoiwa, które całą tą dramatyczną historię scalałoby w konkretny, logiczny twór. Literacko i językowo też wszystko mocno kuleje, być może to wina tłumaczenia. Krótkie formy mają to do siebie, że oprócz mocno skondensowanej treści muszą też mieć jakiś dobrze zarysowany szkielet, na którym ma bazować cała opowieść, która nie pozwala czytelnikowi oderwać się od lektury, tutaj tego zabrakło. W samej narracji już można się pogubić, bo chwilami nie wiadomo, kto się wypowiada. Przeskoki czasowe też nie ułatwiają czytelnikowi zadania. Reasumując, książka ważna, ale jak dla mnie pisana w pośpiechu lub pod publiczkę. Można przeczytać