Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepraszam, żadne rytmy mnie nie porwały. Bohater i czasy poniekąd ciekawe – lata sześćdziesiąte, NY, a Ray, który prowadzi sklep z antykami, od dzieciństwa przyzwyczajony do oszustw i gangsterki, stara trzymać się od półświatka jak najdalej (bo żona, bo dzieci),co oczywiście zupełnie mu nie wychodzi. Powieść wiąże trzy wątki – napadu, zemsty i rasizmu, jest trochę strzelaniny, jest przekupny glina, w tle dobrzy i źli kolesie, są lepsi lub gorsi gangsterzy, wielki biznes i drobne machlojki, a bohater – podobnie jak czytelnik – gubi się w tym wszystkim i nieco ziewa. Gdzieś zawieruszył się klimat, którego się spodziewałem; nie wiem, gdzie podziali się mieszkańcy jedynej w swoim rodzaju dzielnicy. Nic mi tu nie grało, nikt nie wybijał tytułowych rytmów, nie ma uspensu, nie było fabularno-literackich zaskoczeń. Niestety, jak zapowiadałem, tak czynię – z Whiteheada uważam za najlepsze „Miedziaki”, później „Kolej podziemną”. Gdyby nie poprzedniczki, nie sięgnąłbym po „Rytmy Harlemu”. Widzę tu postępującą tendencję zniżkową i na tym poprzestanę. Dziękuję panu, Mr. Whitehead. Enough is enough.