George Saunders

Wziąłem tą książkę do ręki, kubek z kawą do drugiej, kubek robiony przez takiego garncarza co mieszka sześć wsi na wschód i południe i ma w pogardzie wszystkich innych garncarzy, bo on już znalazł swoją glinę. Zszedłem po schodkach do swojego ogrodu letniego, który jest taki pół mój a właściwie w ogóle, ale w mojej głowie dokonałem jego zawłaszczenia. W tym ogrodzie siadam na ławce obok stołu, czasami kładę się na trawie i sobie trwam w upale, czasami coś przeczytam, jak nie mam czasu, po prostu siedzę. Moje dwie córki, zgłodniawszy, skakały sobie do gardełeczek, powarkiwały, Agnieś podnosiła głos coraz wyżej, ja zacząłem czytać pierwsze opowiadanie, mimo to, a jednak. I się zorientowałem, że jedno szczenię piszczy, drugie warczy, ich rodzicielka szczeka, groza gęstnieje, a mnie to zupełnie nie obchodzi, bo to co ja czytam, to jest jakaś eksplozja, to jest osobliwość. Komar mnie przyciął w wargę, obok głowy kręcił się bez celu szerszeń, nie obchodziło mnie to zupełnie, chciałem czytać dalej. Czytałem na plaży nad zalewem, pięć kilometrów dalej, plaża zarasta trawą, pobliski kurort pracowniczy zamienia się w zagładę domu usherów, nieopodal eksperymentalne uprawy akademickie, które chyłkiem kradnie Agnieś jak nikt nie patrzy. Dziewczyny bulgotały jak foczki, znikały pod wodą na długie sekundy, mnie to nic, ja czytam tą niemożliwość. Miałem obawę, że po tym pierwszym opowiadaniu drugie będzie gorsze. Nie było! Tempo jest różne, czasami idziemy w skomlikowane konstrukcje narracyjne, czasami czytamy list dziadka do wnuka, tylko tyle i aż tyle, ale zawsze, w każdym opowiadaniu, za każdym silnikiem fabularnym jest jakaś prawda, uczucie, piękno i przerażenie. Pamiętam pisarzy którzy jeszcze lepiej operowali słowem i zdaniem, pamiętam pisarzy którzy byli niezrównani w oddaniu chwili, miejsca, emocji, ale nie pamiętam żadnego, podkreślam, żadnego, który swoją empatię potrafi tak śmiertelnie ująć jak Saunders w tych opowiadaniach. Tych jego ludzi nie da się lubić i nie da się nie lubić, co to jest za dziwny pomysł, to okrutne, zbrodnicze, kochane, przyjacielskie, niesprawiedliwe, ułomne, mądre i zazdrosne zwierzę, ten ludź. Lubię sobie czasami odlecieć na sąsiednią planetę, usiąść na skale i popatrzyć się z góry na to nasze mgnienie wszechświata w którym teraz jesteśmy i zaraz nas nie ma, sądzę, że Saunders też. Arcydzieło.