Moja opinia tutaj:
https://www.instagram.com/p/C3S1K8etbRF/

Moja opinia tutaj:
https://www.instagram.com/p/C3S1K8etbRF/

Nie będę owijał w bawełnę - nie jest to dobre. Nie polecam.

Nie będę owijał w bawełnę - nie jest to dobre. Nie polecam.

Chciałbym powiedzieć, że w tej antologii każdy znajdzie coś dla siebie, ale nie jestem pewien, czy byłoby to zgodne z prawdą. Owszem, opowiadania są tu niezwykle różnorodne (horror, historia alternatywna, s-f),jednakże poziom niektórych z nich pozostawia wiele do życzenia. Mnie do gustu przypadły 4 opowiadania na 10 więc jest to raczej słaby wynik. Daruję, więc sobie tym razem jakieś odliczanie i ranking, skupię się na subiektywnych mini-recenzjach opowiadań które obroniły "Jeszcze nie zginęłą" (sic!).
- "Joanna i aniołowie" M. Wójtowicz - bardzo ciekawy pomysł, prosta narracja, zalążek dłuższej powieści i przedsmak tego co byłoby dalej. Aniołowie jako broń masowego rażenia, kwestia wiary i niewiary oraz obcowania z wyższymi istotami. Ciąg dalszy możemy sobie wyobrazić, nakreślić samodzielnie i o to chyba właśnie autorce chodziło.
- "Strażnik" T. Duszyński - Ciekawa narracja i przeskoki akcji. Dwa światy rodem z "Kingsajzu" (tylko bez krasnoludków ale za to z PoloCoctą!),duża ilość akcji i motywów szpiegowskich oraz pomysł na polskę-mocarstwo znany już z opowieści Pilipiuka. Mały minus za nieścisłości fabularne ale czyta się miło.
- "Czarna dorożka" A. Przechrzta. Ciekawie zagrany motyw odwrócenia biegu osobistej historii. Autor rozlicza się z Powstaniem warszawskim oraz kombatantami wplatając w opowiadanie motyw dziadka: erudyty i mistyka oraz młodego pokolenia w osobach jego wnuczki i dziennikarzy na konferencji prasowej. Motyw fantastyczny - jest i go kupuję!
- "Duchy w maszynach" A. Kańtoch. Najdojrzalsze, najciekawsze i najlepiej skrojone opowiadanie ze zbioru. Motyw duchów a'la "Szósty zmysł" i kosmitów a w tle postapokalipsa i niezwykłe zdolności ożywiania zmarłych. Dużo pomysłów, jeszcze więcej niedopowiedzeń i zawoalowanych motywów a w tle brzmi samozjadający się ouroboros. Raczej dla oczytanych i starszych czytelników. Minus - akcja rozgrywa się we Włoszech. Gdzie ta Polska, co nie zginęła?

Poza podium (choć rankingu miało nie być)
- "Grabarz i ogrodniczka" A. W. Sawicki. Opowiadanie o nekromantycznym okupancie i walczącymi z nimi, kontrolującymi naturę, powstańcami z Puszczy Kampinoskiej. Czegoś mi tu zabrakło. Niby jest tu "cała kupa" fantastyki i akcji jednak gdzieś zabrakło suspensu a na wierzch wypływa mnóstwo zgranych do bólu motywów. Spodoba się czytelnikom w wieku 16-20 lat.

Resztę opowieści możecie sobie z powodzeniem darować. Słów kilka: "Pocałunek lasu" to niby oniryczno-wampiryczny horror o niezrozumiałym zakończeniu i przesłaniu. "Wystawa okrucieństw" to niezwykle makabryczny pseudo-horror o Polsce przyszłości, gdzie ludzie pozbawieni są empatii. "Lazaret" Pilipiuka to typowo "wędrowyczowski" styl, którego u autora nienawidzę, choć pozostałą twórczość lubię i cenię. "Piąta pora roku" to typowo historyczno-nużący Domagalski a Komuda i jego "1989" to wyjątkowo wulgarno-kloaczna proza.

Chciałbym powiedzieć, że w tej antologii każdy znajdzie coś dla siebie, ale nie jestem pewien, czy byłoby to zgodne z prawdą. Owszem, opowiadania są tu niezwykle różnorodne (horror, historia alternatywna, s-f),jednakże poziom niektórych z nich pozostawia wiele do życzenia. Mnie do gustu przypadły 4 opowiadania na 10 więc jest to raczej słaby wynik. Daruję, więc sobie tym...

Okładka: 6,75/10
Treść: 6,75/10

Zbiór całkiem niezłych opowiadań z wątkami wojennymi. Jak to w każdej antologii, były lepsze i słabsze teksty, ale spokojnie dało się przebrnąć wszystkie bez większej traumy :) Dobrze się czytało.

Okładka: 6,75/10
Treść: 6,75/10

Zbiór całkiem niezłych opowiadań z wątkami wojennymi. Jak to w każdej antologii, były lepsze i słabsze teksty, ale spokojnie dało się przebrnąć wszystkie bez większej traumy :) Dobrze się czytało.

Jak to antologia nie wszystkim się w pełni spodoba całość, mi również ale moi ulubieni autorzy jak Pilipiuk(choć bardzo krótkie),Domagalski, Przechrzta, Dębski oraz Komuda, choć ten ostatni lekko słabszy dali radę.
Szału nie było zawodu też nie ;)

Jak to antologia nie wszystkim się w pełni spodoba całość, mi również ale moi ulubieni autorzy jak Pilipiuk(choć bardzo krótkie),Domagalski, Przechrzta, Dębski oraz Komuda, choć ten ostatni lekko słabszy dali radę.
Szału nie było zawodu też nie ;)

Zbiór opowiadań pod szyldem „Fantastyka Honor Ojczyzna” i pod jakże mówiącym tytułem „Jeszcze nie zginęła”. Sporo nazwisk z czołówki twórców „Fabryki słów” co zapowiadało bardzo ciekawe spotkanie z tą pozycją. W sumie nie wiem dlaczego, ale jakoś więcej spodziewałem się po tej pozycji, w dwóch przypadkach pomimo szczerych chęci nie potrafiłem znaleźć odniesienia do motta tej antalogii, lub ich subtelność uszła mojej uwadze;) Nie mniej jednak kilka ciekawych opowiadań się pojawiło i znalazłem kilka nazwisk po które na pewno sięgnę aby poznać się z nimi bliżej…

Zbiór opowiadań pod szyldem „Fantastyka Honor Ojczyzna” i pod jakże mówiącym tytułem „Jeszcze nie zginęła”. Sporo nazwisk z czołówki twórców „Fabryki słów” co zapowiadało bardzo ciekawe spotkanie z tą pozycją. W sumie nie wiem dlaczego, ale jakoś więcej spodziewałem się po tej pozycji, w dwóch przypadkach pomimo szczerych chęci nie potrafiłem znaleźć odniesienia do motta...

Antologia, jak to antologie, nierówna ;-) Autorzy nie zawsze trzymają się głównego wątku. Zwłaszcza A.Kańtoch potraktowała tytuł całości dość swobodnie.
- R. Dębski "Pocałunek lasu".
Narracja z perspektywy niemieckiego żołnierza walczącego z polską partyzantką. Wątek horroru fajny, jednak zakończenie ucieka w oparach mgły.
Dobre: 6/10
- M. Wójtowicz "Joanna i aniołowie".
Ciekawy pomysł z aniołami w służbie ludzi. Historia aż się prosi o rozwinięcie.
Bardzo dobre: 7/10.
- R. W. Orkan "Wystawa okrucieństw".
Opowieść o znieczulicy mediów goniących za sensacją. Nawet śmierć bliskich jest dobrym materiałem na "newswa". Niestety całość nie przemówiła do mnie. Plus za zakończenie, które ratuje tekst.
Poprawne: 5/10
- T. Duszyński "Strażnik".
Dwie rzeczywistości, które wpływają na siebie nawzajem. Gdy w jednej Polska jest supermocarstwem, to w drugiej pod okupacją.
Świetne: 8/10
- A. Pilipiuk "Lazaret".
Jedno z opowiadań o Jakubie Wędrowyczy. Coś w sobie ma, ale mnie osobiście nie zachwyca.
Może być: 4/10
- A. W. Sawicki "Grabarz i ogrodniczka".
Nekromanci nowym okupantem. Elitarny żołnierz napędzany nekroenergią jako Konrad Wallenrod.
Może być: 4/10
- A. Przechrzta "Czarna dorożka".
Dziadek głównej bohaterki i zarazem weteran Powstania Warszawskiego chce "naprawić" przeszłość.
Wyszło słabo: 3/10
- A. Kańtoch "Duchy w maszynach".
Najdłuższe opowiadanie w całej antologii i zarazem kompletnie nie wpasowujące się w motyw przewodni. Duchy + UFO = niestrawna mieszanka.
Bardzo słabo: 2/10
- D. Domagalski "Piąta pora roku".
Zagraniczna misja Zawiszy Czarnego w Bośni + ezoteryzm rodem z loży masońskiej.
Wyszło nawet dobrze: 6/10
- J. Komuda "1989"
Alternatywna historia Polski, w której stan wojenny trwa jeszcze w 1989 r. i na prośbę polskich towarzyszy wkroczyła Armia Czerwona. Brutalność aparatu państwa przypomina tą z lat 1944-1957.
Najlepsze z całego zbioru: 9/10

Antologia, jak to antologie, nierówna ;-) Autorzy nie zawsze trzymają się głównego wątku. Zwłaszcza A.Kańtoch potraktowała tytuł całości dość swobodnie.
- R. Dębski "Pocałunek lasu".
Narracja z perspektywy niemieckiego żołnierza walczącego z polską partyzantką. Wątek horroru fajny, jednak zakończenie ucieka w oparach mgły.
Dobre: 6/10
- M. Wójtowicz "Joanna i...

Antologia nosi charakterystyczny tytuł, kojarzący nam się z hymnem państwowym. Ta prosta linijka tekstu brzmi jak rozpaczliwa deklaracja, wypowiadana z zaciśniętymi zębami i stanowi patriotyczny motyw przewodni dla ośmiu opowiadań. Czemu ośmiu, wszakże jest ich dziesięć? Tak, dwa są "nie na temat". ;) Hasło "Jeszcze nie zginęła" skojarzyło się panu Orkanowi ze śledzeniem czyjegoś umierania, a Anna Kańtoch odniosła je ogólnie do całej ludzkości. Pozostała ósemka grzecznie pisała o Polsce. Obie autorki wypadły ciekawiej niż ich koledzy po fachu. Jakoś tak jest, że w większości mężczyźni nie umieli wyjść poza schemat "wojna jest brudna, gwałty zbiorowe na kobietach, zrzynki z filmów s-f, słabe pseudofilozofowanie + banały i niedojrzały styl".
Poniżej napiszę szczegółowiej - wiem, że recenzja jest przydługa, ale kilka zdań do każdego opowiadania... i wychodzi sążnisty tekst. :)

Rafał Dębski "Pocałunek lasu" 3/10

Zmagania dzielnych niemieckich żołnierzy z upierdliwymi polskimi bandytami leśnymi. Oczywiście to niemiecki punkt widzenia. Z naszego to byłoby: bohaterska walka polskich partyzantów z hitlerowcami. Wmieszanie motywu nadnaturalnego robi tekstowi dobrze;) bo ogólnie to nie lubię takiej pisaniny (gdzieś tam w tle przewija się gwałt zbiorowy wojaków na kobiecie, no jakżeby inaczej, gwałt musi być).

Milena Wójtowicz "Joanna i aniołowie" 7/10

Znam dokonania tej autorki i dwie jej książki mi się podobały, a dwie nie. Jednak muszę uczciwie przyznać, że co jak co, ale nietuzinkowe pomysły to Wójtowicz zawsze ma. Tu mamy ciekawy koncept korzystania z aniołów jak z broni. O samych aniołach co prawda nic nowego już nikt nie wymyśli po dokonaniach Mai Lidii Kossakowskiej (słynącej z książek o aniołach właśnie),ale stworzenie duetu wierzący-agnostyczka jest strzałem w dziesiątkę. Szkoda, że tekst nie jest dłuższy, ledwo się wciągnęłam w akcję, ta się skończyła. Naprawdę przyjemne opowiadanie, i w dodatku na temat!
"Mężczyzna przypomniał sobie anioły unoszące się na dziedzińcu. Nie były istotami zdolnymi zabijać czy niszczyć. Były spokojne, łagodne, ciekawe świata niczym dzieci..."
Ale ten pogląd to skąd? Archanioł Gabriel - "wojownik boży", archanioł Michał - "stróż przeciwko demonom", no i archanioł Michał, "ognisty wojownik", którego wierni przyzywają w walce przeciw siłom zła i który jest patronem policjantów. A to tylko trzech archaniołów. Tak więc przekonanie o łagodności aniołów jest nieuzasadnione - przecież te istoty wedle tradycji są wojskiem boga i bynajmniej nie walczą harfą czy pięknym uśmiechem. :)

Rafał W. Orkan "Wystawa okrucieństw" 4/10

Nie wiem, co to opowiadanie robi w zbiorku patriotycznym, gdyż nie ma z tematem nic wspólnego. Rzecz dzieje się w (niedalekiej?) przyszłości, gdy ludzie są pozbawieni uczuć i aby z nich skorzystać, muszą zażyć tabletki wywołujące empatię. Od razu widać, że autor oglądał film "Equilibrium" (2002 r.),tylko przedstawił na odwrót koncepcję - tam tabletki brano, by emocje przytłumić, u Orkana - by pobudzić. Pomysł filmowców jest strawniejszy, gdyż tabletkami można się ogłupić, by nic nie odczuwać. Natomiast pigułka na wywołanie złożonych emocji jest mało realistyczna. Ale niech tam, bądźmy mili i załóżmy, że w przyszłości jest to możliwe (magic!).
Autor wywołuje do tablicy kwestię znieczulicy mediów - te filmują czyjąś śmierć, by podnieść oglądalność. Tu jest to niby mocno podrasowane, ale przecież koncept nie jest wzięty z księżyca. Było gdzieś takie słynne zdjęcie, gdy nad leżącym w piasku umierającym dzieciakiem pochyla się tłum fotoreporterów, każdy ma obiektyw wycelowany w konającego - tragedia tragedią, ale fotka dla firmy musi być. Także opowieść pana Orkana to mniejsze fantasy niż można by pomyśleć.

Tomasz Duszyński "Strażnik" 5/10

Światy równoległe plus nieustannie powracający mokry sen o wielkości Polski, często pojawiający się u polskich fantastów płci męskiej. ;) Na szczęście na paru jajcarskich (to nie komplement) konceptach mocarstwowej Polski się nie kończy. A więc tak: istnieje ileś światów równoległych, no i oczywiście Polska też jest w więcej niż jednej wersji. W książce poznajemy m.in. tę potężną, która trzyma za pysk prawie cały świat (bardzo przepraszam, ale przy takich megalomańskich rojeniach zawsze płaczę ze śmiechu;),ale - jak to w przyrodzie - równowaga musi być. Naszemu polskiemu mocarstwu wiedzie się tym lepiej, im gorzej ma się jego biedniejszy odpowiednik. Tak jakby ta silna Polska czerpała siły "życiowe" ze słabszej. Jeśli Kowalski w silnej Polsce jest poważanym prezydentem, to w biednej na pewno życiowym nieudacznikiem. Znowu skojarzyło mi się to filmowo - jest taki akcjoner s-f z Jetem Li "Tylko jeden" (2001 r.). Tam główny bohater podróżuje między światami równoległymi i zabija tamtejsze wersje "siebie samego", zabierając im siły życiowe i rosnąc w niemal boską potęgę.
Dałabym 6 punktów, ale opowiadanie jest za długie i trochę nuży. Może nic nowego, ale czyta się w miarę dobrze.

Andrzej Pilipiuk "Lazaret" 2/10

Pawło Wędrowycz - felczer, cieśla i stolarz w jednym oraz jego syn Kubuś, specjalista od kastracji wieprzków i pozbawiania cnoty wiejską młodzież (biorąc pod uwagę aparycję Kuby, to drugie jest raczej jego pobożnym życzeniem) odzierają trupy na pobojowisku. Potem zostają złapani i muszą pomagać w polowym szpitalu. I koniec - streściłam bardzo dokładnie tekst. Nie wiem, co to ma być - niedokończony szkic czy co? Humor tu taki, jakiego można się spodziewać po Pilipiuku - kto zna i lubi, pewnie opowiadanie mu się spodoba, kto nie zna - próbka humoru to prezentacja Kubusia, kto nie lubi - ten nie polubi.

Andrzej W. Sawicki "Grabarz i ogrodniczka" 5/10

A tu mamy robocopy/terminatory/cyborgi... a nie, wróć. ;) Miałam na myśli nekroferów. To ludzie z wszczepionymi nanobotami i innymi przydatnymi pluginami. Dzięki temu nekrofer umie wyniuchać tropionego człowieka i nie musi odczuwać emocji, przeszkadzających w misjach. Mamy tu nieco typowych opisów militarnych, sprzętu, uzbrojenia, a o żołnierzach oczywiście mówi się "chłopcy". Poza tym jest jeszcze walka partyzantów z Przebudzonymi (istoty powstałe z martwych),różnorakie mutanty - ludzie skrzyżowani z roślinami (!) zwani floronautami, anomalie biosfery, partyzanci w Puszczy Kampinoskiej i pełno innych rzeczy. Za dużo tych atrakcji, opowiadanie zbyt długie, kończy się nijako. Główny bohater odmienia się pod wpływem uczucia do kobiety (czy może być większy banał?),a nawet udaje mu się ją wziąć na ręce i przenieść kawałek, unosząc od niebezpieczeństwa - yay! Nie mogło się obyć bez tej wyświechtanej sceny.

Napiszę to tu, bo motyw przewinął się i gdzie indziej, ale Sawicki najbardziej go przeżywa. Mianowicie dziwuje się, jak to możliwe, że Polacy, ten kłótliwy i bałaganiarski naród, potrafi jednocześnie tak wspaniale walczyć z wrogiem o ideały. Pan autor się kryguje, niby krytyka, ale naprawdę to jesteśmy tacy fajni i bohaterscy. Ja nie widzę nic zaskakującego w opisywanej mentalności. Człowiek lubiący walczyć jest bohaterem w czasie wojny, bo skupia całą swoją negatywną energię na wrogu. Wtedy jest to korzystne. Kiedy jednak nastaje pokój i trzeba wziąć się do systematycznej, zwykłej roboty, ta negatywna energia zaczyna być kamieniem młyńskim u szyi. Stąd kłótliwość, bajzel, lekceważenie przepisów i inne rzeczy, z których "słyniemy". Zupełnie logiczne, jak "dwie strony tej samej monety". Jesteśmy zawsze tacy sami, a zmieniają się tylko okoliczności, dzięki którym to samo zachowanie można różnie odbierać i wartościować.

Antoni Przechrzta "Czarna dorożka" 5/10

Powstanie warszawskie + czasy współczesne, drobny motyw podróży w czasie. Wyjątkowo nie mam zbyt wiele do powiedzenia. ;)

Anna Kańtoch "Duchy w maszynach" 7/10

Drugie opowiadanie, które nijak nie nawiązuje do patriotycznego motywu przewodniego. Kańtoch słowa "jeszcze nie zginęła" odnosi bardziej ogólnie, do ludzkości. Rzecz dzieje się w czasach po Katastrofie, w której zginęła większość ludzi. Teraz pod postacią wściekłych, agresywnych duchów nawiedzają maszyny, pojazdy i wszelkie urządzenia, mające styczność z elektrycznością. Chcą zabić wszystkich pozostałych żywych ludzi. Mamy też tajemniczych Obcych, którzy pojawili się przed Katastrofą, a do dziś ich statki odwiedzają miasta na Ziemi. Interesujące, nieco melancholijne, dobrze i bez emocji napisane (wg mnie to dobrze, gdy autor nie pieni się ani nie podnieca scenami ze swojego opowiadania, tylko zachowuje dystans).

Dariusz Domagalski "Piąta pora roku" 5/10

Domagalski nie wysilił się zbytnio i skorzystał ze swojego pomysłu, który zawarł już w "Delikatnym uderzeniu pioruna". Znajdujemy się w średniowiecznej Bośni (pierwsza poł. XV w.),powiedzmy, takiej w miarę historycznie poprawnej. "W miarę", bo autor domieszał do tego wątek mistyczny. Otóż w jego świecie wielu przywódców, znaczących ludzi, rycerzy służy tzw. emanacjom boskiej istoty jako Przebudzeni. Emanacji jest dziesięć i nieraz ścierają się ze sobą. Trochę to mało fajne, bo niejako służba owej (boskiej wszakże) emanacji usprawiedliwia wszystkie czyny popełnione przez daną osobę (morderstwa, wojny, tortury). Czy pan Domagalski wymyślił też, jakiej emanacji służył np. Adolf Hitler? No właśnie.
Ale ogólnie to byłoby całkiem znośne czytadełko - takie jak kolejna opowiastka o Conanie Barbarzyńcy - to ten sam poziom i klimaty. Przeszkadza mi jednak oprócz powyższej niezręcznej ideologii prezentowanie paskudnego sformułowania "zhańbione kobiety", "ktoś tam zhańbił niewiasty" (w "Delikatnym..." też było - niezorientowanym wyjaśniam, że chodzi o gwałt, bo autor boi się tego słowa). Wkurza mnie to niesamowicie, bo jakim cudem doznanie krzywdy zabiera komuś honor? Domagalski, wyjaśnij pan to, wyzywam cię! I guzik mnie obchodzi, że to jest historyczne powiedzonko - przemawiasz jako narrator, więc nic cię nie usprawiedliwia. Hańbi sam siebie ten, kto krzywdzi innych, a bezmyślne przypisywanie ofierze uszczerbku na godności jest podłe. Takie bliskie pokrewieństwo z "victim blaming".
Kilka razy otrzymujemy foreshadowing słabej jakości, polegający na tym, że autor wkłada w usta bohatera swego rodzaju proroctwa przyszłych wydarzeń - o których oczywiście wiemy, że miały miejsce w późniejszych czasach. Na przykład, rycerz ubolewa nad spływającą krwią Bośnią i przepowiada utworzenie Sarajewa, gdzie będą wojny, nawet gdy w innych krajach będzie dawno pokój. Albo krzyżacki rycerz nabija się z Polaka, że liczy na pomoc sojuszników - a przecież Anglicy czy Francuzi mu nie pomogą. To dopiero fail, bo jakież ważne (czy w ogóle jakiekolwiek) interesy z Anglią albo Francją miała Polska Jagiełły? Coś panu autorowi nie wyszło. ;) No i skąd średniowieczny rębajło z mieczem ma pojęcie o piramidach w Afryce i wie, że to grobowce? ;) Po prostu pan Domagalski lubi czasem tak naiwnie po chłopięcemu pojechać po bandzie. Piramidy są fajne, rycerze z mieczami też, boskie natchnienie i tajemnicze lochy też, to dajmy to razem w jednej książce. Byłoby to nawet słodko urocze, gdyby usunąć te nieszczęsne gwałty.

Jacek Komuda "1989" 6/10

Komuda mnie zaskoczył. Myślałam, że będzie kolejna migawka ze szlacheckiej Rzeczpospolitej, a tu proszę, dostajemy stan wojenny w Polsce, ubeków i Solidarność. Czasy inne, ale styl ten sam, mnóstwo bluzgów i wulgaryzmów, tyle że dostosowanych do dzisiejszej epoki. Dużo slangu więzienno-przestępczego, czasem trudno zrozumieć, o czym kto mówi. Jak na mój gust, za dużo tu porównań, połowę można wyrzucić z korzyścią dla całości - wszystkie te "myślenie o Kotwiczu było równie bezpieczne jak oddanie moczu na urnę towarzysza Czernienki na placu Czerwonym" czy "popędziła do głowy szybciej niż ekspres Moskwa – Warszawa" nużą już po kilku stronach powtarzalnością.
Bardzo tu gęsto emocjonalnie, aż wieje nienawiścią do Ruskich, Urbana, Jaruzelskiego, Kwaśniewskiego i innych, wszędzie masa turpistycznych opisów - "Warszawa, miasto betonu i rdzy, gówien i odpadków, rzygowin, kaca i mgły. Kołchozowe blokowisko, koszmarne jak obóz koncentracyjny". Opisy są naprawdę bardzo sugestywne i przy przemierzaniu mrocznych PRLowskich podwórek z kart książki niemal czuć smród zas*anych i brudnych ścian. Mało kto umie tak dosadnie opisywać brzydotę, jak Komuda.
Tekst jest niezły i już miałam wstawić siódemkę, gdy trafiłam na określenie "śląski wampir" w odniesieniu do Zdzisława Marchwickiego. Panie Komuda, no jak pan korzysta z Wikipedii? Przy artykule o tym domniemanym seryjnym mordercy widnieje ksywka "Wampir z Zagłębia". Zagłębie to nie Śląsk, tak jak Pomorze to nie Podbeskidzie. :) Jako autor aspirujący do pisania w dość wiernym historycznym stylu nie wolno panu popełniać takich rzeczowych błędów. To już kolejny raz, gdy przyłapałam Komudę na błędzie (kiedyś trafiłam na jakąś głupotę o husarii). Od tamtego czasu nie dowierzam już jego profesjonalizmowi. :(

Antologia nosi charakterystyczny tytuł, kojarzący nam się z hymnem państwowym. Ta prosta linijka tekstu brzmi jak rozpaczliwa deklaracja, wypowiadana z zaciśniętymi zębami i stanowi patriotyczny motyw przewodni dla ośmiu opowiadań. Czemu ośmiu, wszakże jest ich dziesięć? Tak, dwa są "nie na temat". ;) Hasło "Jeszcze nie zginęła" skojarzyło się panu Orkanowi ze śledzeniem...

W końcu udało mi się zmęczyć ten zbiór. Chociaż to raczej ten zbiór zmęczył mnie. Nie mogę powiedzieć, żeby dobrze mi się czytało tą książkę. Nie wciągnęła mnie, do końca doczytałem dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych książek i chyba miałem nadzieję, że jednak trafi się jakieś naprawdę dobre opowiadanie. W zasadzie kończąc książkę nie pamiętałem już dobrze początkowych opowiadań.

1. R. Dębski "Pocałunek lasu". Widziane oczami niemieckiego żołnierza zmagania z polską partyzantką. Ale czy tylko z partyzantką? Odrobinka horroru dodaje smaczku temu tekstowi. Nawet niezłe opowiadanie. 5/10

2. M. Wójtowicz "Joanna i aniołowie". W skrócie - Aniołowie w służbie ludzkości, a raczej w wojskach ludzkości. Krótkie i w sumie słabe opowiadanie - po Pani Milenie oczekiwałem czegoś więcej. 3/10

3. R. W. Orkan "Wystawa okrucieństw". Ponura wizja przyszłości, gdzie panuje kompletna znieczulica - żeby poczuć przypływ uczuć trzeba pigułkę. Nie podobało mi się i ogólnie jakoś nie pasuje mi do tego zbioru. 2/10

4. T. Duszyński "Strażnik". Czy nasza rzeczywistość jest jedyna? W tym tekście okazuje się, że nie. Co więcej - są one ściśle połączone (nie tylko w kwestii przechodzenia między nimi). Historia Eryka Poraja, który w swojej rzeczywistości jest tylko małym, nieznaczącym trybikiem, ale dla innej może być najważniejszym człowiekiem na świecie. Udane opowiadanie, przyjemnie się czytało 6/10.

5. A. Pilipiuk "Lazaret". Znam to opowiadanie z innego zbioru. Ogólnie rzecz biorąc - Pan Andrzej trzyma poziom. Pozostaje tylko żałować, że tekst jest taki krótki. 8/10

6. A. W. Sawicki "Grabarz i ogrodniczka". Strasznie nudne i męczące opowiadanie. Polska partyzantka w walce z kolejnym okupantem - tym razem są to Przebudzeni, których siłą jest nekroenergia. Elitą ich wojsk są Grabarze - podrasowani nanotechnologią i nekroenergią żołnierze. 2/10

7. A. Przechrzta "Czarna dorożka". Dwa plany czasowe - teraźniejszość i czasy powstania warszawskiego. Historia dziadka (powstańca) i wnuczki, która się nim zajmuje (odkrywa przy okazji jak ciekawym jest on człowiekiem). Może w innym zbiorze to opowiadanie nie przyciągnęłoby uwagi, ale na tle innych wypada całkiem nieźle. 6/10

8. A. Kańtoch "Duchy w maszynach". Nie wiem co mam myśleć o tym opowiadaniu. Nie spodobało mi się, ale jednocześnie było w nim coś ciekawego. Tajemnica przeszłości, którą próbują zgłębić bohaterowie. Świat po Katastrofie - nie do końca wiadomo jakiej i czym spowodowanej. W tle - Obcy, o których niewiele wiadomo. Ludzi niewielu, a wokół nich mnóstwo duchów, które właściwie opanowały świat (i upodobały sobie maszyny, w których "zamieszkały"). Ciężka lektura. 4/10

9. D. Domagalski "Piąta pora roku". Czasy króla Jagiełły. Zawisza Czarny z kilkoma polskimi rycerzami przebywa w Bośni, gdzie stanowią straż przyboczną Zygmunta Luksemburskiego. Muszą wyruszyć na misję pod dowództwem Krzyżaka - misję, której znaczenie może być większe niż ktokolwiek sądzi, a jej konsekwencje ogromne. Przyjemna lektura, chyba zachęci mnie do zapoznania się Cyklem Krzyżackim tego autora. 6/10

10. J. Komuda "1989". Jak nietrudno się domyślić opowiadanie dotyczy (ogólnie ujmując) walki Solidarności z komuną. W centrum wydarzeń znajdują się pracownicy warszawskiej kostnicy, którzy zostali wmieszani w ubeckie zbrodnie. Bez rewelacji, ale nie jest źle. 6/10

W sumie średnio wychodzi niecałe 5/10. Część opowiadań jest niezła, ale nie porywają. Być może gdyby nie opowiadania, które ciągną w dół cały zbiór, oceniłbym te lepsze nawet wyżej. Ale pozostanę przy 5. Nie odradzam lektury, można sięgnąć po ten zbiór jeśli nie ma się akurat nic innego do czytania. Spodziewałem się czegoś lepszego

W końcu udało mi się zmęczyć ten zbiór. Chociaż to raczej ten zbiór zmęczył mnie. Nie mogę powiedzieć, żeby dobrze mi się czytało tą książkę. Nie wciągnęła mnie, do końca doczytałem dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych książek i chyba miałem nadzieję, że jednak trafi się jakieś naprawdę dobre opowiadanie. W zasadzie kończąc książkę nie pamiętałem już dobrze...

Zróżnicowany i inspirujący zbiór.

Zróżnicowany i inspirujący zbiór.