Do drugiego tomu „Sagi o ludziach ziemi” podeszłam bardzo optymistycznie. Pierwsza część nawet mi się podobał. Wiedziałam też, jakiego stylu się spodziewać, więc z pewnością odpadało przyzwyczajanie się do niego.
W rodzinie Józwiaków dorasta kolejne pokolenie. Szczepan ma dwóch synów. Janka, który ma urodę, dowcip i wdzięk, a dziewczyny go uwielbiają. Z kolei na jego młodszego brata Michała nikt nie zwraca uwagi, ponieważ jest nieśmiały i chodzi zgarbiony, a na dziewczyny z sąsiedztwa nawet nie spojrzy. Na kujawy znowu dociera epidemia cholery, a na rodzinę Józwiaków spadają coraz to nowe nieszczęścia.
Drugi tom jest odrobinę słabszy od poprzedniego. Jeśli mam być szczera to akcja dzieje się dużo za wolno, – jeśli porównamy ją do poprzedniej części. Autorka dalej pokazuje jak wyglądało życie chłopstwa w XIX wieku i jak wiele trudności dotykało zwykłych ludzi. W dalszym ciągu Anna Fryczkowska łączy wierzenia chrześcijańskie z zabobonami. Jest to fascynujące.
Moim zdaniem jednak na jedną rodzinę spadło za dużo nieszczęść w dość krótkim czasie. W sumie w tamtych czasach było to bardzo prawdopodobne (i pewnie tak było skoro autorka opisuje dzieje własnej rodziny),ale w odbiorze trochę męczyło, bo ile można czytać o problemach jednaj rodziny? Wcale też to nie przyśpieszało książki.
Doskonale w tym tomie widać różnice między chłopem pańszczyźnianym, a chłopem czynszowym. Jest to warte odnotowania, że ci drudzy też nie mieli lekko, bo nigdy nie wiedzieli czy uda się uzbierać na czynsz dla dziedzica.
Doceniam walor historyczny tej powieści, bo podobnie jak w tomie pierwszym jest sporo informacji o tym, co działo się w świecie i jak to nie wpływało na wieś. Chłopi nie brali udziału w powstaniach, nowinki rozwojowe docierały do nich ze sporym opóźnieniem, a dodatkowo często były przyjmowane z dużą dozą nieufności i ironii. Chłopi nie rozumieli, po co ulepszać coś, co działa od wielu lat. Raczej w unowocześnianiu widzieli zwiększanie dobrobytu dziedzica i więcej dni w polu na rzecz dziedzica.
Brakowało mi skupienia się na tradycjach w dni świąteczne. Opisano Noc Kupały, ale Bożemu Narodzeniu nie poświęcono akapitu. Na wisach zdecydowanie bardziej liczono się z tradycją i to było coś ważnego.
Liczę, że jeśli wyjdzie następnym tom to będzie lepszy niż ten, bo w tej serii jest ogromny potencjał i uważam, że jest bardzo dobra. Pełna realizmu i dobrego pióra.

Do drugiego tomu „Sagi o ludziach ziemi” podeszłam bardzo optymistycznie. Pierwsza część nawet mi się podobał. Wiedziałam też, jakiego stylu się spodziewać, więc z pewnością odpadało przyzwyczajanie się do niego.
W rodzinie Józwiaków dorasta kolejne pokolenie. Szczepan ma dwóch synów. Janka, który ma urodę, dowcip i wdzięk, a dziewczyny go uwielbiają. Z kolei na jego...

Dalsze losy rodu Józwiakow, dla tych o mocniejszych nerwach 😉Trochę słabsza od pierwszej części. Miałam wrażenie, że to taki typowy sequel - więcej sensacji, seksu i akcji. Jak na Polskę XIX w. oczywiście. Ale przeczytałam do końca, bo jednak napisana bardzo dobrze i wciąga.

Dalsze losy rodu Józwiakow, dla tych o mocniejszych nerwach 😉Trochę słabsza od pierwszej części. Miałam wrażenie, że to taki typowy sequel - więcej sensacji, seksu i akcji. Jak na Polskę XIX w. oczywiście. Ale przeczytałam do końca, bo jednak napisana bardzo dobrze i wciąga.

Nie chciałam, żeby ta książka się skończyła

Nie chciałam, żeby ta książka się skończyła

Dalsza część wciągających losów rodziny Józwiaków. Przyznam, że jeśli pojawi się kolejny tom ( a mam taką nadzieję, wszak jeszcze wiele mogło się wydarzyć - cały XX wiek przed nimi) , to chętnie po niego sięgnę.

Dalsza część wciągających losów rodziny Józwiaków. Przyznam, że jeśli pojawi się kolejny tom ( a mam taką nadzieję, wszak jeszcze wiele mogło się wydarzyć - cały XX wiek przed nimi) , to chętnie po niego sięgnę.

Drugi tom odczuwalnie słabszy od pierwszego. Niby ma to sens, jednak jest tu wciśnięty paranormalny wątek, który moim zdaniem jest niepotrzebny i psuje klimat.
Niepodoba mi się też nieprzerwane pasmo nieszczęść jakie nawiedza protoplastów autorki. Dziwne też jest traktowanie panów chłopstwa. Tzn mieliśmy wcześniej pięknie pokazany wątek mądrych właścicieli wsi głównych bohaterów, którzy jednak nie bardzo reagują na buractwo odwiedzających właścicieli ziemskich z sąsiednich miejscowości i trochę mi się to gryzie. Troche też liczyłem na szybszą przemianę Janka. Troche oklepane motywy pijaństwa z powodu nieszczęśliwej miłości powinny skończyć się znacznie szybciej i zupełnie inaczej - motywacja bohatera jest dziurawa jak ser w Szwajcarii.
Mam nadzieję że w kolejnym tomie dowiemy się więcej o Władzi.
Balans pomiędzy życiem codziennym a opisem chłopskich zwyczajów w poprzednim tomie był znacznie lepiej zachowany i dużo ciekawszy. W tym tomie dużo czasu poświęcono nocy Kupały a mam wrażenie że wydźwięk tego święta jest wręcz dominujący w opisie jakichkolwiek świąt. Tzn niby upłynęło kupę lat i minęło wiele pokoleń a nic nie ma na temat Świąt Zmartwychwstania a i bardzo mało jest np o Bożym Narodzeniu. Wiem że seks się sprzedaje ale wydaje mi się że o ile w poprzednim tomu lekko nakreślono romans autorki z podejściem feministycznym i nie kuło to w oczy o tyle w tym tomie aż za bardzo to czuć.
Nadal szybko się czyta i umiejscowienie powieści w czasie to bardzo mocna strona tej pozycji. Uwielbiam czytać o tym jak świat się dookoła zmienia i ile się dzieje a wieś nadal taka sama i zabobonna i obojętna. Trochę dziwne jest to że nikt nie wie co się we świecie dzieje i że powstania są i ludzie giną a naszych bohaterów kompletnie to omija - co niejako ma wytłumaczenie w książce ale jakoś mnie to tłumaczenie nie satysfakcjonuje.
Daje jej 7 ale troszkę z kredytem zaufania że następny tom nadrobi niedociągnięcia.
Muszę dodać że książkę pochłonąłem w 2 dni co świadczy o tym że nadal dobrze się bawiłem.

Drugi tom odczuwalnie słabszy od pierwszego. Niby ma to sens, jednak jest tu wciśnięty paranormalny wątek, który moim zdaniem jest niepotrzebny i psuje klimat.
Niepodoba mi się też nieprzerwane pasmo nieszczęść jakie nawiedza protoplastów autorki. Dziwne też jest traktowanie panów chłopstwa. Tzn mieliśmy wcześniej pięknie pokazany wątek mądrych właścicieli wsi głównych...

Daję 9/10. Wiem, że to ocena "wybitna" i być może obiektywnie przeszarżowałam. Natomiast subiektywnie powiem Wam, że nie pamiętam, kiedy po raz ostatni tak chłonęłam jakąkolwiek powieść i jestem za to niewyobrażalnie wdzięczna autorce. Przywróciła mi wiarę w ludzi i w siebie.
Ponadto, po przeczytaniu najrozmaitszych lektur z kategorii literatury faktu dotyczących życia chłopów w XIX wieku polecam tę książkę z uwagi na to, że jest tam po prostu prawda. Dziękuję autorce za umieszczenie w niej mnóstwa rzetelnych informacji o codzienności naszych przodków.
Bardzo, bardzo, bardzo fajna lektura.
Szkoda, że już koniec.

Daję 9/10. Wiem, że to ocena "wybitna" i być może obiektywnie przeszarżowałam. Natomiast subiektywnie powiem Wam, że nie pamiętam, kiedy po raz ostatni tak chłonęłam jakąkolwiek powieść i jestem za to niewyobrażalnie wdzięczna autorce. Przywróciła mi wiarę w ludzi i w siebie.
Ponadto, po przeczytaniu najrozmaitszych lektur z kategorii literatury faktu dotyczących życia...

O ile w pierwszej części Sagi mamy poczucie, że jest ciężko, ale idzie ku dobremu, to w drugiej części robi się bardziej ponuro. Na scenę wkracza przemoc wobec kobiet, śmierć i nieszczęścia spadające na rodzinę Jozwiaków. Narrację w większym stopniu przejmują mężczyźni, jako że Zofia i Szczepan dochowali się dwóch synów - i między nimi toczy się spór. Poza tym nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że akcja i opisywane przez Fryczkowską przywary chłopstwa odzwierciedlają naszą obecną rzeczywistość. Mamy tu przecież ludzką głupotę, która sprawia, że codzienną krzątaninę uznajemy za ważniejszą od zatroszczenia się o przyszłość, nawet jeśli jest to kwestia życia i śmierci. Mamy pokazanych narcyzów, co to tylko gadają, a nic nie robią, ale są przekonani o własnej mądrości - a inni to łykają i cenią ich bardziej, niż tych, którzy faktycznie pracują. Mamy nawet obawy przed tym, że jak chłopi dostaną trochę więcej wolności (zniesienie pańszczyzny),to sobie nie poradzą, tylko się jeszcze bardziej rozleniwią. I że kontrola musi być. Nie wiem, czy Fryczkowska miała na celu pokazanie w krzywym zwierciadle naszych czasów, czy po prostu historia ciągle się powtarza, a my bardzo wolno się z niej uczymy.

O ile w pierwszej części Sagi mamy poczucie, że jest ciężko, ale idzie ku dobremu, to w drugiej części robi się bardziej ponuro. Na scenę wkracza przemoc wobec kobiet, śmierć i nieszczęścia spadające na rodzinę Jozwiaków. Narrację w większym stopniu przejmują mężczyźni, jako że Zofia i Szczepan dochowali się dwóch synów - i między nimi toczy się spór. Poza tym nie mogłam...

Piękna opowieść rodzinna. Barwny i przejmujący obraz chłopskiej codzienności, niczym wymalowany pędzlem Chełmońskiego. Wydarzenia powszednie, do bólu realne wspaniale osnute mgiełką magii, ludowej fantastyki, odpryskami dawno już zapomnianych wierzeń. Powieść oryginalna i bardzo ciekawa.

Piękna opowieść rodzinna. Barwny i przejmujący obraz chłopskiej codzienności, niczym wymalowany pędzlem Chełmońskiego. Wydarzenia powszednie, do bólu realne wspaniale osnute mgiełką magii, ludowej fantastyki, odpryskami dawno już zapomnianych wierzeń. Powieść oryginalna i bardzo ciekawa.

Druga część sagi o rodzinie Józwiaków. Fantastycznie przedstawione losy prostych ludzi . Brak mi słów żeby opisać mój zachwyt tą książką . Bardzo podoba mi się z jednej strony przedstawienie różnych zmian na świecie , a z drugiej strony zacofanie i zabobony na polskiej wsi oraz prostotę życia chłopów.

Druga część sagi o rodzinie Józwiaków. Fantastycznie przedstawione losy prostych ludzi . Brak mi słów żeby opisać mój zachwyt tą książką . Bardzo podoba mi się z jednej strony przedstawienie różnych zmian na świecie , a z drugiej strony zacofanie i zabobony na polskiej wsi oraz prostotę życia chłopów.

Świetny cykl wpisujący się w popularny nurt chłopski. z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg sagi

Świetny cykl wpisujący się w popularny nurt chłopski. z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg sagi