Ciekawa (fabularnie, ale też stylistycznie i językowo),ale niestety się od niej odbiłam. Momentami niespójność i ogólna degrengolada powoduje niepotrzebny chaos, ale na szczęście starsze pokolenie - tych, którzy budują Nową Hutę - broni historii. Nie rozumiem wszystkich decyzji Cieplak, ale niektórymi jestem zaintrygowana.

Ciekawa (fabularnie, ale też stylistycznie i językowo),ale niestety się od niej odbiłam. Momentami niespójność i ogólna degrengolada powoduje niepotrzebny chaos, ale na szczęście starsze pokolenie - tych, którzy budują Nową Hutę - broni historii. Nie rozumiem wszystkich decyzji Cieplak, ale niektórymi jestem zaintrygowana.

Och jak wspaniale czytalniczo zaczął się ten rok. Świetna (świetna, świetna!) powieść, rozgrywająca się w dwóch, oddzielonych od siebie o pokolenie, czasoprzestrzeniach, z akcją toczącą się wokół Huty Katowice. Współczesna i historyczna, lekka i ciężka, łatwa i trudna. Pełna kontrastów. Pióro Anny Cieplak wspaniale opisuje dylematy, wybory, bolączki i radości, kiedyś i dziś. Nie wszystkich bohaterów polubiłam, nie dla wszystkich znalazłam epatię, nie wszystkich umiałam zrozumieć – i uważam że to dobrze. Jak w życiu. Fiction non-fiction w najlepszym wydaniu. Polecam szalenie! Ależ to było dobre!

Och jak wspaniale czytalniczo zaczął się ten rok. Świetna (świetna, świetna!) powieść, rozgrywająca się w dwóch, oddzielonych od siebie o pokolenie, czasoprzestrzeniach, z akcją toczącą się wokół Huty Katowice. Współczesna i historyczna, lekka i ciężka, łatwa i trudna. Pełna kontrastów. Pióro Anny Cieplak wspaniale opisuje dylematy, wybory, bolączki i radości, kiedyś i...

Bardzo dobra pozycja.

Bardzo dobra pozycja.

W 1972 roku zaczęto budowę kombinatu metalurgicznego na miarę PRL-u, Huty Centrum przemianowaną potem na Hutę Katowice, która powstała w miejscu Puszczy Łosieńskiej. Wycięto ją, by zrobić miejsce sztandarowej inwestycji polskiego socjalizmu. Kto by się przejmował tysiącami wyciętych drzew! W czynie społecznym posadzi się nowe! W sieci jest sporo zdjęć z tamtych lat i informacji o hucie. Właściwym wydało mi się zapoznanie się z tematem. 😀 A potem rozsiadłam się z książką. Towarzyszyłam Ewie i Uli rozpoczynającym dorosłe życie i powstającemu Kombinatowi. Znaczenia dla tej opowieści nabrał z czasem Zygmunt. Druga nitka czasowa to współczesność i wchodzenie w dorosłość dzieci budowniczych huty. Mai, Kamila, Michała… Maja ma swoje problemy, ale ma też przyjaciół. Oby nie zawiodła ich zaufania. Prawdziwa przyjaźń dużo zniesie, ale niezniszczalna nie jest. Obawiam się, że Maja jest na rozdrożu i nie bardzo wie co dalej. Wielu związało swój los z Hutą. Nie wszystkich przytuliła. Niektórych wykorzystała i wypchnęła poza margines. Zwolniła ze służby bez podziękowania. Wyssała młodość i siłę i porzuciła. Dużą rolę w tej opowieści grają kobiety. One są ważne dla tej historii i dla siebie nawzajem. One się wspierają, dodają sobie siły wraz z kolejną szczepką rośliny doniczkowej. Trwają przy sobie. Mogą na siebie liczyć w kryzysie. Powieść „Ciało huty” polecam.

W 1972 roku zaczęto budowę kombinatu metalurgicznego na miarę PRL-u, Huty Centrum przemianowaną potem na Hutę Katowice, która powstała w miejscu Puszczy Łosieńskiej. Wycięto ją, by zrobić miejsce sztandarowej inwestycji polskiego socjalizmu. Kto by się przejmował tysiącami wyciętych drzew! W czynie społecznym posadzi się nowe! W sieci jest sporo zdjęć z tamtych lat i...

Świetna historia, nie mogłem się oderwać od czytania. Dwie perspektywy czasowe, w których żyją bohaterowie i ich dzieci, uwikłani w historię budowy Huty Katowice. Ależ to było ciekawe i dobrze napisane :)

Świetna historia, nie mogłem się oderwać od czytania. Dwie perspektywy czasowe, w których żyją bohaterowie i ich dzieci, uwikłani w historię budowy Huty Katowice. Ależ to było ciekawe i dobrze napisane :)

15 kwietnia 1972 roku wbito pierwszą łopatę pod budowę największego w Europie kombinatu metalurgicznego Huta Katowice. To właśnie 50 lat temu, w tej budowie i w tym zakładzie pracy, widziały swoją lepszą przyszłość Ewa i Ula. Zamiast kopalni na Śląsku, hutę wybrał też Zygmunt, późniejszy mąż Ewy. Anna Cieplak w swojej najnowszej powieści "Ciało huty" doskonale oddaje klimat lat siedemdziesiątych XX wieku w Zagłębiu - powstawanie kombinatu, typowo peerelowskie realia życia, historie kobiet, które poświęcają hucie młodość i siły. Nie zapomina także o faktach historycznych. Mamy więc w hucie wizyty komunistycznych przywódców z bloku wschodniego, schyłek epoki Edwarda Gierka i puste półki w sklepach, w końcu protesty hutników i grupowe zwolnienia. Akcja powieści łączy dwa pokolenia. Kamil, syn Ewy i Maja, córka Uli próbują nie popełnić błędów rodziców i znaleźć własny sposób na życie. Siłę powieści stanowią kobiety - takie swojskie, pełne ludzkich przywar, często po wielu traumatycznych przeżyciach. To one pomagają sobie w trudnych chwilach, wspierają się i walczą z przełożonymi o swoje. Po najgorszym doświadczeniu potrafią się podnieść, a rodzina jest dla nich najważniejsza. "Ciało huty" zachwyca treścią, zaskakuje stylem i skrupulatnie odnosi się do historii regionu. Moją uwagę przyciągnęły całkowicie młode budownicze Huty Katowice. Ewa i Ula są wyrazistymi i pełnokrwistymi dziewczynami, pełnymi marzeń, które też wiele straciły na swojej drodze. Nie mogę tego samego powiedzieć o współczesnych bohaterkach książki. Młode pokolenie jest tutaj niezdecydowane, trochę kapryśne i czasami nijakie. Być może obecne czasy nie wymagają od ludzi takiego zaparcia i walki o lepszą przyszłość, jak od młodych ludzi 50 lat temu.

15 kwietnia 1972 roku wbito pierwszą łopatę pod budowę największego w Europie kombinatu metalurgicznego Huta Katowice. To właśnie 50 lat temu, w tej budowie i w tym zakładzie pracy, widziały swoją lepszą przyszłość Ewa i Ula. Zamiast kopalni na Śląsku, hutę wybrał też Zygmunt, późniejszy mąż Ewy. Anna Cieplak w swojej najnowszej powieści "Ciało huty" doskonale oddaje klimat...

15 kwietnia 2022 roku. Ewa wreszcie jedzie do swojego edenu. W ręku ściska legitymację zakladową. Jest pewna tego, że eden istnieje. Tak pewna, że wywołala pożar we własnej kuchni by ją tam zawieziono. Teraz siedzący za kierownicą syn drwi z jej mrzonek o miejscu dla zasłużonych pracowników huty, a przecież to właśnie lata temu jej obiecano. To miało być zadośćuczynienie. Pięćdziesiąt lat wcześniej Ewa była świadkiem wbicia pierwszej łopaty pod budowę największego kombinatu metarulgicznego w Europie. Stała się częscią maszynerii która z latwoscią porwała ją w swe tryby, wyeksploatowała do granic, przeżuła i w końcu wyrzuciła na stertę odpadów poprodukcyjnych.
W "Ciele huty" autorka w pięknym stylu opisuje życie kilku kobiet na przestrzeni lat. Opowiesć toczy się jakby dwutorowo, w przeszłości i teraźniejszosci. I choć bohaterki z obu czasów różni wiele to niestety łaczy wstyd i poczucie niesprawiedliwości. Wszystkie bowiem zostały skrzywdzone i szukają pocieszenia. Znajdują je w ramionach przyjaciółek, w dobrych słowach, w szczepkach roślin doniczkowych podrzucanych sobie bez okazji. Huta Katowice zaś jest centrum ich życiowych losów, jedyną stałą w kalejdoskopie zmieniających się epok. Symbolem wolności i potęgi. Niezniszczalnym monumentem. Sercem.
"Ciało huty" to tak piękna historia, że aż brakuje mi słów by to opisać. Ma się wrażenie jakby autorka włożyła w napisanie jej całe swoje serce. Bije od niej ciepło jak z hutniczego pieca. Tylko czytać i się grzać.

15 kwietnia 2022 roku. Ewa wreszcie jedzie do swojego edenu. W ręku ściska legitymację zakladową. Jest pewna tego, że eden istnieje. Tak pewna, że wywołala pożar we własnej kuchni by ją tam zawieziono. Teraz siedzący za kierownicą syn drwi z jej mrzonek o miejscu dla zasłużonych pracowników huty, a przecież to właśnie lata temu jej obiecano. To miało być zadośćuczynienie....

To jedna z najlepszych książek tego roku, bez dwóch zdań!

Kiedy młodzi budowali Hutę Katowice, nie stawiali jedynie budynków - byli pewni, że budują dla siebie lepszą przyszłość. Razem z pierwszą surówką z pieca wyszły bowiem ich marzenia, nadzieje i oczekiwania, które miała spełnić huta. Starcie z szarą i pozbawioną złudzeń rzeczywistością nie miało dla wielu z nich litości. Przed Wami portret wielkich marzycieli i wielkich przegranych odmalowane w książce „Ciało huty”.

Anna Cieplak w swojej najnowszej książce buduje obraz dwóch pokoleń - tego, które budowało, oraz tego które chce wyjść z cienia zmodernizowanej i przejętej już dawno huty. Naprzemienna narracja pozwala nam poznać losy bohaterów lat 70, ale i ich dzieci, które stoją przed podobnymi wyzwaniami. Szukają lepszych perspektyw i własnego miejsca w świecie, który nie stawia przed nimi żadnych granic. Ten kontrast Anna Cieplak pokazuje w sposób bardzo naturalny i prawdziwy, a emocjonalny wydźwięk tej historii naprawdę do mnie trafił.

To jest i nie jest zarazem obraz który możecie już znać z innych powieści południowej Polski. Ale w pisaniu autorki jest coś wyjątkowego i jeśli tylko się wahacie, z całego czytelniczego serca polecam.

To jedna z najlepszych książek tego roku, bez dwóch zdań!

Kiedy młodzi budowali Hutę Katowice, nie stawiali jedynie budynków - byli pewni, że budują dla siebie lepszą przyszłość. Razem z pierwszą surówką z pieca wyszły bowiem ich marzenia, nadzieje i oczekiwania, które miała spełnić huta. Starcie z szarą i pozbawioną złudzeń rzeczywistością nie miało dla wielu z nich...

Podobała mi się ta książka i nie podobała mi się.
Kolejny tytuł z nakładającymi się na siebie dwoma przestrzeniami czasowymi, przeszłość splata się ze współczesnością, czasy PRL i proces powstawania Huty Katowice oraz covidowa rzeczywistość, którą po raz kolejny odnajduję we współczesnych powieściach (w „Toni” Szatrawskiej również wybrzmiewały jej echa).
O ile budowa huty i praca w jej strukturach wydaje się być zajęciem stricte męskim, o tyle w przypadku „Ciała huty” do czynienia mamy przede wszystkim z kobietami, które oddały swoje życie hucie właśnie. Wątek Uli, Ewy i Zygmunta, wraz z obrazem powstającej huty i realistycznie i sugestywnie odmalowanych PRL-owskich realiów życia to mocna strona powieści Anny Cieplak. Angażująca, w pełni przenosząca czytelnika czterdzieści, pięćdziesiąt lat wstecz. Dosadnie ukazująca zmagania się bohaterek z codziennością, ich prozę życia, bolączki, obawy i traumy. Takie to wszystko wyszło naturalne i w punkt.
To po prostu uczciwe odzwierciedlenie ówczesnej rzeczywistości, z doskonałym rysem transformacji ustrojowej, w tym niemalże filmowymi, dramatycznymi ujęciami strajku 1982 r., a tym samym trudnościach, z jakimi borykać musiały się wówczas kobiety. Słowo „ciało” ma tutaj wieloznaczne znaczenie. Huta jest żyjącym organizmem, pulsującym ciałem, które pochłania lwią część życia bohaterek, ma na nie niebagatelny wpływ, w przeciwieństwie zaś, samo ciało kobiet okaże obiektem przemocy, będzie uprzedmiotowiane. Podoba mi się ów paradoks i to semantyczne przebiegunowanie jak i kobiece widzenie miejsca, które z automatu przywołuję na myśl mężczyzn.
Rozczarowujący pozostaje jednakże rys współczesności wraz z jego przedstawicielką, córką Uli - Mają. Ta strona powieści pozostaje, jak i jej bohaterka, w cieniu, jest bezbarwna, nijaka, żadna. Nie potrafiłam odnaleźć się w świecie kobiety i jej dylematów. Aspekt ów przysłoniło mi tło historyczne, które w pełni mnie pochłonęło i do którego pragnęłam wracać.
A! Ważne! Dzięki tej książce odratowałam moją trzykrotkę, która z dołu jest bujna i gęsta, a u nasady ma przysychające pędy. Wzorem rad bohaterek książki przerzedziłam kwiatek i zobaczymy jaki będzie efekt. 😉 Anna Cieplak liczę na bujny wzrost rośliny. 😃 W powieści rady się sprawdziły. Zobaczymy jak w życiu 😉

Podobała mi się ta książka i nie podobała mi się.
Kolejny tytuł z nakładającymi się na siebie dwoma przestrzeniami czasowymi, przeszłość splata się ze współczesnością, czasy PRL i proces powstawania Huty Katowice oraz covidowa rzeczywistość, którą po raz kolejny odnajduję we współczesnych powieściach (w „Toni” Szatrawskiej również wybrzmiewały jej echa).
O ile budowa huty...

Dla mnie najlepsza polska powieść tego roku. Dziękuję autorce za nowe spojrzenie na historię, często do tej pory przemilczaną.

Dla mnie najlepsza polska powieść tego roku. Dziękuję autorce za nowe spojrzenie na historię, często do tej pory przemilczaną.