W sumie normalna opowieść normalnej kobiety, żony i matki 3 córek, wspomnienia z młodości… a może nie całkiem normalnej kobiety? Bo czy każda kobieta ma w swojej przeszłości incydent z wielkim światem, Hollywood i pracą w fabryce snów? Dla mnie przede wszystkim opowieść, którą snuje i zdziwienie córek tą opowieścią to kwintesencja różnicy pokoleniowej. Dlaczego? Ponieważ wszyscy młodzi ludzie patrzą na swoich rodziców myśląc, że owi rodzice to wiodą taki nudny żywot, nic nigdy nie przeżyli, nie mieli żadnych ekscytujących przeżyć, jakby nigdy nie byli młodzi. I że tylko oni, ich dzieci to mają super życie, o którym będzie warto wspominać.

W sumie normalna opowieść normalnej kobiety, żony i matki 3 córek, wspomnienia z młodości… a może nie całkiem normalnej kobiety? Bo czy każda kobieta ma w swojej przeszłości incydent z wielkim światem, Hollywood i pracą w fabryce snów? Dla mnie przede wszystkim opowieść, którą snuje i zdziwienie córek tą opowieścią to kwintesencja różnicy pokoleniowej. Dlaczego? Ponieważ...

Bez grozy i wzrostu adrenaliny. Książka przyjemna do czytania, prawie kojąca. Mimo swojej lekkości może dawać do myślenia. Można podumać co ważne w życiu, ważniejsze, może też nad przemijaniem. Lecz przede wszystkim nad naszymi życiowymi wyborami.

Bez grozy i wzrostu adrenaliny. Książka przyjemna do czytania, prawie kojąca. Mimo swojej lekkości może dawać do myślenia. Można podumać co ważne w życiu, ważniejsze, może też nad przemijaniem. Lecz przede wszystkim nad naszymi życiowymi wyborami.

Świetna opowieść o życiu, miłości i teatrze opowiedziana przez dojrzałą kobietę swoim córkom u progu ich dojrzałego życia. Spokojna narracja płynie jak rzeka, jak czas a my płyniemy razem z nią, chłonąc jej treść. Polecam. 5

Świetna opowieść o życiu, miłości i teatrze opowiedziana przez dojrzałą kobietę swoim córkom u progu ich dojrzałego życia. Spokojna narracja płynie jak rzeka, jak czas a my płyniemy razem z nią, chłonąc jej treść. Polecam. 5

Lubię czereśnie, to jeden z moich ulubionych owoców. Od dziecka zawsze wyczekiwałam na te soczyste czerwone i żółte kuleczki, chciałam najeść się na zapas, zawieszałam na uszach.
Do dzisiaj mam wrażenie że sezon na te owoce jest dość krótki.
Dla każdego sadownika z kolei jest to czas wytężonej pracy, kiedy jak najszybciej trzeba zerwać owoce, a następnie sprzedać lub jakoś je przetworzyć, robiąc dżemy, soki, kompoty czy mrożonki.

W takim właśnie okresie poznajemy bohaterki, do domu ponad pięćdziesięcioletniej Lary przyjeżdżają trzy jej córki. Razem spedzają czas wśród czereśniowych drzew, dziewczyny pomagają matce, ona zaś umila im czas opowiadając o swojej młodości i przygodzie z aktorstwem.
Córki znają niektóre wątki z przeszłości matki, jednak nigdy nie poznały szczegółów.
Czy historia matki pozwoli spojrzeć im na nią inaczej? A może wpłynie to jakoś na ich własne życie ?

Historia jest napisana dość zgrabnie, akcja toczy się leniwie, opowieść o przeszłości miesza się z bieżącymi wydarzeniami.
Jest trochę melancholijna, sentymentalna, momentami dramatyczna, skłania do refleksji.

Nie czytałam wcześniej żadnej książki autorki, chociaż pamiętam, kiedy zobaczyłam zapowiedź książki "Dom Holendrów" bardzo chciałam ją przeczytać, ale nigdy nie wpadła mi w ręce i w końcu o niej zapomniałam. Kiedy nadarzyła się okazja przeczytania "Tom Lake" nie wahałam się ani chwili.
Po lekturze zostały mi dobre wrażenia, pewnie długo zostanie w mej pamięci, chociaż nie nazwałabym jej wybitną.
Za to z pewnością poszukam "Domu Holendrów", ciekawa jestem czy spodoba mi się bardziej czy mniej.

Książkę oczywiście polecam.
Dajcie się otulić tą interesującą opowieścią.

Lubię czereśnie, to jeden z moich ulubionych owoców. Od dziecka zawsze wyczekiwałam na te soczyste czerwone i żółte kuleczki, chciałam najeść się na zapas, zawieszałam na uszach.
Do dzisiaj mam wrażenie że sezon na te owoce jest dość krótki.
Dla każdego sadownika z kolei jest to czas wytężonej pracy, kiedy jak najszybciej trzeba zerwać owoce, a następnie sprzedać lub...

Ann Patchett kolejny raz mnie urzekła! Cudowna, niespieszna proza i opowieść o tym, co w życiu najważniejsze. Nie mogłam się oderwać.

Ann Patchett kolejny raz mnie urzekła! Cudowna, niespieszna proza i opowieść o tym, co w życiu najważniejsze. Nie mogłam się oderwać.

Chyba jeszcze nigdy moja ocena i średnia ocen użytkowników LC danej książki nie różniła się tak istotnie, dlatego dodam krótkie wyjaśnienie 😊

Przeszłość głównej bohaterki jest przedstawiona bardzo powierzchownie. W ogóle nie uzasadnia tego, dlaczego ktoś, z kim spędziła 2 miesiące 30 lat wcześniej, tak bardzo wpłynął na życie jej rodziny. Ponadto, sama historia jest dość infantylna.

Część akcji, która toczy się współcześnie, jest natomiast opisana prozaicznie do granic możliwości. Zakładam, że celem Autorki mogło być przedstawienie „zwykłego” życia, ale litości! Zdania typu: „weszła do środka, zabrała kanapki, schowała je do torby, wyszła”, „wycierał szmatką ociekające naczynie żaroodporne” albo że opowiadanie o przeszłości nie powinno przesłonić „przygotowania sałatki jajecznej”? Bardzo nie podobało mi się także to, że młoda, 50-kilkuletnia kobieta jest pokazana tak, jakby wszystko co interesujące miała już za sobą i była niemalże na krańcu swojego życia (zamiast babci na bujanym fotelu i grona wnuczek, mamy matkę, czereśniowy sad i trzy córki, ale motyw podobny).

Czytałam do końca, licząc na jakiś niespodziewany zwrot akcji, ale mocno się zawiodłam. Zakończenie oparto na zasadzie „i wszyscy razem trzymali się za ręce i tańczyli” (a właściwie „i wszyscy razem leżeli na jednym cmentarzu”). Stanowiło ono kropkę nad „i” mojej negatywnej oceny

Nie porównywałam wersji polskiej do angielskiego oryginału, więc nie wiem, czy to problem z tłumaczeniem, czy styl literacki Autorki, ale ten tekst po prostu momentami „nie brzmi”.

Chyba jeszcze nigdy moja ocena i średnia ocen użytkowników LC danej książki nie różniła się tak istotnie, dlatego dodam krótkie wyjaśnienie 😊

Przeszłość głównej bohaterki jest przedstawiona bardzo powierzchownie. W ogóle nie uzasadnia tego, dlaczego ktoś, z kim spędziła 2 miesiące 30 lat wcześniej, tak bardzo wpłynął na życie jej rodziny. Ponadto, sama historia jest dość...

Ciężko znaleźć mi inne określenie na najnowszą powieść Ann Patchett niż "kojąca". To absolutnie przyjemna, pachnąca czereśniami i wiosną lektura. Polecam każdemu, kto kocha typowe obyczajówki, teatr i rodzinne opowieści. Czy "Tom Lake" wyróżnia się czymkolwiek, czy jest w książce tej coś nowatorskiego? Absolutnie nie. Ale czasem właśnie czegoś takiego potrzebujemy. Komfortowej powieści, dającej chwilę oddechu

Ciężko znaleźć mi inne określenie na najnowszą powieść Ann Patchett niż "kojąca". To absolutnie przyjemna, pachnąca czereśniami i wiosną lektura. Polecam każdemu, kto kocha typowe obyczajówki, teatr i rodzinne opowieści. Czy "Tom Lake" wyróżnia się czymkolwiek, czy jest w książce tej coś nowatorskiego? Absolutnie nie. Ale czasem właśnie czegoś takiego potrzebujemy....

Nie zaliczam się do wielbicieli tej autorki. Akcja, jeżeli można to nazwać akcją, toczy się tak leniwie, bez specjalnych zwrotów i zawijasów, że nie wiadomo czemu to służy. Poplątanie przeszłości (najzwyklejszej w świecie) z teraźniejszością ( równie mało ciekawej) jest takie sobie. Dorosłe córki zafascynowane krótkim romansem matki ( przedmałżeńskim, żeby ktoś nie myślał) tak jakby uzależniały swoje dorosłe wybory od jej przeżyć z tamtych czasów.

Nie zaliczam się do wielbicieli tej autorki. Akcja, jeżeli można to nazwać akcją, toczy się tak leniwie, bez specjalnych zwrotów i zawijasów, że nie wiadomo czemu to służy. Poplątanie przeszłości (najzwyklejszej w świecie) z teraźniejszością ( równie mało ciekawej) jest takie sobie. Dorosłe córki zafascynowane krótkim romansem matki ( przedmałżeńskim, żeby ktoś nie myślał)...

Książka od której nie mogłam się oderwać. Co w życiu jest najważniejsze to kluczowe pytanie dla wszystkich którzy zbłądzili. Napisana w ogrodzie pełnym miłości.

Książka od której nie mogłam się oderwać. Co w życiu jest najważniejsze to kluczowe pytanie dla wszystkich którzy zbłądzili. Napisana w ogrodzie pełnym miłości.

Pandemia zatrzymuje w domu, na farmie owocowej, trzy dorosłe córki Lary i Joego. Pracując przy zbiorze czereśni, potem wiśni, Lara opowiada córkom historię swojej młodości, kiedy zagrała w filmie i grała w letnim teatrze. Bardzo ciekawie opowiedziana rzecz, pochwała miłości, rodziny, akceptacji siebie.

Pandemia zatrzymuje w domu, na farmie owocowej, trzy dorosłe córki Lary i Joego. Pracując przy zbiorze czereśni, potem wiśni, Lara opowiada córkom historię swojej młodości, kiedy zagrała w filmie i grała w letnim teatrze. Bardzo ciekawie opowiedziana rzecz, pochwała miłości, rodziny, akceptacji siebie.