Dicka można brać wszystko w ciemno - zawsze jest co najmniej dobre. Popis wyobraźni i zupełnie losowych rzeczy. Chaotyczna, ale sensowna. Choć wolę inne jego dzieła.

Dicka można brać wszystko w ciemno - zawsze jest co najmniej dobre. Popis wyobraźni i zupełnie losowych rzeczy. Chaotyczna, ale sensowna. Choć wolę inne jego dzieła.

O wariatach, odmieńcach i szaleńcach zamieszkujących księżyc Alfy oraz dwójce rozstających się małżonków chcących się wzajemnie zabić – oto Klany księżyca Alfy Philipa K. Dicka!

https://portafortunas.pl/recenzja-klany-ksiezyca-alfy-philip-k-dick/

O wariatach, odmieńcach i szaleńcach zamieszkujących księżyc Alfy oraz dwójce rozstających się małżonków chcących się wzajemnie zabić – oto Klany księżyca Alfy Philipa K. Dicka!

https://portafortunas.pl/recenzja-klany-ksiezyca-alfy-philip-k-dick/

Wszyscy jesteśmy wariatami. Tak można w skrócie wyrazić piękny zamysł tej, jednej z moich ulubionych powieści Dicka. Jest to pędzący, niepoprawny, szalony rollercoaster z elementami politycznej space opery, komedii i groteski. Opowiadający o całym spektrum zaburzeń umysłowych ale w ten szczególny dla autora sposób. Uroczy i pełen sympatii dla osób dotkniętych zaburzeniami psychicznymi, w zupełnie wykręconym stylu. Rewelacja.

Wszyscy jesteśmy wariatami. Tak można w skrócie wyrazić piękny zamysł tej, jednej z moich ulubionych powieści Dicka. Jest to pędzący, niepoprawny, szalony rollercoaster z elementami politycznej space opery, komedii i groteski. Opowiadający o całym spektrum zaburzeń umysłowych ale w ten szczególny dla autora sposób. Uroczy i pełen sympatii dla osób dotkniętych zaburzeniami...

Przedziwna książka. Z pewnością nie określił bym jej jednoznacznie, jako science-fiction, tylko bardziej kryminał science fiction. Brakowało mi w niej lepszych opisów, dotyczących funkcjonowania w tym świecie przyszłości i panujących reguł. Było przez to wiele wątków, które były przedstawione bardzo pobieżnie, jakby to miało być logiczne no. funkcjonowanie surogatów.
Poza tym klimat jest dość interesujący i na pewno bohaterowie są mocno niejednoznaczni. To bardzo ciekawy obraz psychologiczny.

Przedziwna książka. Z pewnością nie określił bym jej jednoznacznie, jako science-fiction, tylko bardziej kryminał science fiction. Brakowało mi w niej lepszych opisów, dotyczących funkcjonowania w tym świecie przyszłości i panujących reguł. Było przez to wiele wątków, które były przedstawione bardzo pobieżnie, jakby to miało być logiczne no. funkcjonowanie surogatów.
Poza...

Pomysł świetny, ale zrealizowany jakby bez mocy sprawczej. Nieco zbyt gładkie przejścia pomiędzy scenami, które nie były dostatecznie dobrze rozpisane, a na dodatek zakończenie mocno przewidywalne i z w sumie niezrozumiałym happy endem. Mimo wszystko, to Dick - człowiek, który nawet jak pisał >>słabo<<, to i tak w wartościach bezwzględnych była to pozycja co najmniej niezła. Tak jest też i tutaj.

Pomysł świetny, ale zrealizowany jakby bez mocy sprawczej. Nieco zbyt gładkie przejścia pomiędzy scenami, które nie były dostatecznie dobrze rozpisane, a na dodatek zakończenie mocno przewidywalne i z w sumie niezrozumiałym happy endem. Mimo wszystko, to Dick - człowiek, który nawet jak pisał >>słabo<<, to i tak w wartościach bezwzględnych była to pozycja co najmniej...

Bardzo słaba książka jak na możliwości kreacyjne Dicka. Jest to właściwie powieść akcji z dodatkami science-fiction. Brakuje jej nowych rozwiązań, bystrych obserwacji i refleksji obecnych w innych książkach Dicka. Rozczarowujący był zwłaszcza wątek potomków pacjentów szpitala psychiatrycznego - skończył się zaraz po tym gdy się zaczął, bez żadnych nowych pomysłów i interpretacji. A postaci kobiece, które są słabą stroną Dicka tym razem były wyjątkowo schematyczne i płaskie. Zakończenie zaś dopełniło mojego rozczarowania.

Bardzo słaba książka jak na możliwości kreacyjne Dicka. Jest to właściwie powieść akcji z dodatkami science-fiction. Brakuje jej nowych rozwiązań, bystrych obserwacji i refleksji obecnych w innych książkach Dicka. Rozczarowujący był zwłaszcza wątek potomków pacjentów szpitala psychiatrycznego - skończył się zaraz po tym gdy się zaczął, bez żadnych nowych pomysłów i...

"Wszyscy mamy źle w głowach, że żyjemy
Hej, hej, lalalala, hej, hej, hej, hej"

~ Elektryczne gitary

Czy społeczeństwo osób ze zdiagnozowanymi chorobami psychicznymi może dobrze funkcjonować? Czy "zwykli" ludzi nie potrafią czasem być dużo bardziej "szaleni"? Dick przekonuje, że jak najbardziej.

Tak, "Klany księżyca Alfy" dają odczuć upływ czasu, zwłaszcza, że poruszają temat, który był odbierany całkiem inaczej w czasach pisania książki niż teraz i w trakcie lektury trzeba pamiętać o tym kontekście. Historia przedstawiona w powieści nie jest szczególnie skomplikowana, przypomina trochę dowolny możliwy akcyjniak, ale co cieszy w niej niesamowicie - sposób w jaki Dick rozwija wymyślony przez siebie koncept. Społeczeństwo złożone z ludzi dopasowanych do różnych grup zaburzeń psychicznych jest zaskakująco fascynujący i chociaż autor jak w każdej swojej powieści sprawnie opisuje rozległy zamysł, tak trochę szkoda, że nie pokusił się o głębszą analizę zarówno społeczeństwa jak i poszczególnych postaci. Większość bohaterów jest dość grubo ciosana, na szczęście o cechach ich charakteru głównie świadczą podejmowane decyzje.

"Klany" są książka w dużej mierze o emocjach i tym jak nasze własne postrzeganie może wpływać na ocenę danej sytuacji. Nie jest pozbawiona humoru, a zakończenie jest zaskakująco ujmujące chociaż nieco w kiczowaty sposób. Całość zawiera w sobie jednak pewną dozę szczerości, Dick pisał o sprawie mu bliskiej i to czuć, chociaż czasem gubi się w pogoni za próbami nadania całości rozrywkowego charakteru. Ktoś w końcu książkę musi kupić.

"Klany" opatrzone są świetnym wstępem Łukasza Orbitowskiego wyjaśniającym użycie pewnych zabiegów literackich zastosowanych w powieści i szerszy kontekst powstawania książki. Jedyne, co bym sugerował to przeczytanie go jednak jako posłowie - samodzielne przeczytanie "Klanów" i skonfrontowanie swoich wniosków z tekstem Orbitowskiego wydaje mi się ciekawszą opcją. Jeśli chodzi o samą książkę natomiast - oczywiście gorąco polecam, Dick był geniuszem.

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow

"Wszyscy mamy źle w głowach, że żyjemy
Hej, hej, lalalala, hej, hej, hej, hej"

~ Elektryczne gitary

Czy społeczeństwo osób ze zdiagnozowanymi chorobami psychicznymi może dobrze funkcjonować? Czy "zwykli" ludzi nie potrafią czasem być dużo bardziej "szaleni"? Dick przekonuje, że jak najbardziej.

Tak, "Klany księżyca Alfy" dają odczuć upływ czasu, zwłaszcza, że poruszają...

Kolejny Dick, kolejne psychodelie i kolejna jego fantastyczna opowieść - daje po raz... kolejny me pełne z lektury zadowolenie!

Kolejny Dick, kolejne psychodelie i kolejna jego fantastyczna opowieść - daje po raz... kolejny me pełne z lektury zadowolenie!

„Ciało ma swoje własne cele, czasem sprzeczne z tymi, do których zmierza umysł.”

Można dwojako podejść do powieści, patrzeć na nią przez pryzmat współczesnej fantastyki, wówczas niekoniecznie ujmuje oprawą fabularną, albo z perspektywy klasyki tego gatunku, a wtedy okazuje się w dosłownym tego słowa znaczeniu szalenie dobrą przygodą czytelniczą. Książka napisana niemal sześćdziesiąt lat temu w nieunikniony sposób pokrywa się patyną prezentacji futurystycznych myśli, a nawet skromną warstwą zaplecenia intrygi wbudowanej w science fiction. Jednakże „Klany księżyca Alfy” znakomicie bronią się pomysłem na zajmujący scenariusz zdarzeń i nietypowy klimat zapomnianego przez Ziemię księżyca. Żyją na nim potomkowie odizolowanych osób z różnymi chorobami psychicznymi. Co więcej, przyjmowani za wariatów mieszkańcy Alfa zdążyli przez ćwierć wieku stworzyć własną osobliwą cywilizację, a Siedem Klanów balansuje na cienkiej linii politycznego funkcjonowania.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2022/11/klany-ksiezyca-alfy.html

„Ciało ma swoje własne cele, czasem sprzeczne z tymi, do których zmierza umysł.”

Można dwojako podejść do powieści, patrzeć na nią przez pryzmat współczesnej fantastyki, wówczas niekoniecznie ujmuje oprawą fabularną, albo z perspektywy klasyki tego gatunku, a wtedy okazuje się w dosłownym tego słowa znaczeniu szalenie dobrą przygodą czytelniczą. Książka napisana niemal...

Wydawnictwo Rebis kontynuuje prezentację serii powieści i opowiadań Philipa K. Dicka we wspaniałej oprawie z ilustracjami Wojciecha Siudmaka. Tym razem czytelnicy mogą sięgnąć po nieco mniej znaną powieść autora, Klany księżyca Alfy, która niewątpliwie wyróżnia się samym pomysłem, choć sama fabuła obiera różne, czasem niespodziewane kierunki.

Tytułowy księżyc stanowi dom dla społeczności chorych psychicznie, którzy przez lata byli pacjentami specjalnego szpitala psychiatrycznego zorganizowanego właśnie w układzie Alfy. Jednak po wybuchu wojny między pacjentami a personelem, na wiele lat mieszkańcy księżyca zostali pozostawieni samym sobie. W tym czasie stworzyli wyjątkowe społeczeństwo z podziałem na zróżnicowane grupy charakteryzujące się wybranymi zaburzeniami psychicznymi.

Tymczasem na Ziemi agent CIA Chuck Rittersdorf gorzko przeżywa rozstanie ze swoją żoną. On na co dzień pisze scenariusze symulacji i programuje symulakry – robotów, które czasem trudno odróżnić od ludzi; ona zgłasza się do udziału w akcji na księżycu Alfy. Między nimi będzie iskrzyć przez całą książkę, szczególnie że Rittersdorf dostanie zadanie zaprogramowania symulakra, który będzie towarzyszył Mary.

Wprawdzie na głównego bohatera powieści wyrasta Chuck Rittersdorf, ale wydarzenia obserwujemy z perspektywy różnych osób, także żony Rittersdorfa, jak i mieszkańców Alfy. Pozwala to nie tylko odkrywać różne motywacje bohaterów (w przypadku Chucka i Mary),ale też zupełnie odmienne spojrzenia na rzeczywistość (w przypadku mieszkańców księżyca).

W tle mamy zresztą bardzo wielu bohaterów. Na księżycu różnorodne kasty: paranoicy, schizofrenicy itd., każdy z bohaterów wyróżnia się z uwagi na konkretne cechy. Gdy na początku przedstawiciele różnych frakcji spotykają się w jednym pomieszczeniu, robi się bardzo ciekawie i osobliwie. Z kolei na Ziemi mamy do czynienia z galerią zamieszkujących ją kosmitów. Szczególnie kamienica, w której Chuck zatrzymuje się po rozstaniu z Mary, zamieszkiwana jest przez najdziwniejsze postaci z różnych zakątków kosmosu.

Klany księżyca Alfy są powieścią nierówną, wyróżniającą się przede wszystkim z uwagi na intrygujący pomysł wyjściowy oraz – tradycyjnie u Dicka – kilka wizjonerskich konceptów. Fabularnie powieść miejscami się rozjeżdża, również gatunkowo nieoczekiwanie autor wywraca całość do góry nogami. Wreszcie zestarzały się już dziś wyraźnie kwestie postrzegania chorób psychicznych.

Jeżeli chodzi o serię powieści Philipa K. Dicka, Klany księżyca Alfy nie odstają na tle innych książek wydanych przez Dom Wydawniczy Rebis. Mamy więc do czynienia z twardą oprawą, wspaniałymi ilustracjami Wojciecha Siudmaka. Tym razem we wstępie przeczytamy tekst Łukasza Orbitowskiego. 

Wielbicieli twórczości Dicka nie będzie trzeba namawiać do lektury Klanów księżyca Alfy. Pozostałym poleciłbym może najpierw ważniejsze książki autora Ubika.

Wydawnictwo Rebis kontynuuje prezentację serii powieści i opowiadań Philipa K. Dicka we wspaniałej oprawie z ilustracjami Wojciecha Siudmaka. Tym razem czytelnicy mogą sięgnąć po nieco mniej znaną powieść autora, Klany księżyca Alfy, która niewątpliwie wyróżnia się samym pomysłem, choć sama fabuła obiera różne, czasem niespodziewane kierunki.

Tytułowy księżyc stanowi dom...