Całkiem udana baśń dla dorosłych, z wykorzystaniem folkloru estońskiego. A jednocześnie opowieść o ludzkiej chciwości i cwaniactwie. Dość dziwne to uczucie, kiedy się okazuje, że najbardziej honorowymi postaciami w książce są Piekielnicy (ogółem cała menażeria piekielna co mieszka obok ludzi),a ludzie to w ogóle szkoda gadać. Dodatkowo całość podlana absurdem i czarnym humorem.

Całkiem udana baśń dla dorosłych, z wykorzystaniem folkloru estońskiego. A jednocześnie opowieść o ludzkiej chciwości i cwaniactwie. Dość dziwne to uczucie, kiedy się okazuje, że najbardziej honorowymi postaciami w książce są Piekielnicy (ogółem cała menażeria piekielna co mieszka obok ludzi),a ludzie to w ogóle szkoda gadać. Dodatkowo całość podlana absurdem i czarnym...

Książka treściwa, charyzmatyczna, opisująca losy pewnej wioski w Estonii. Wiele równoległych wątków było prowadzone wprawnie i z wyczuciem, więc mimo nachodzących na siebie losów postaci czytało się przejrzyście i przyjemnie. Nie ma owijania w bawełnę - serwowana jest brutalność żywotu w ciężkich do przeżycia warunkach, gdzie każdy robi co może, aby dotrwać kolejnego dnia. Chociaż i nawet tam - w zimnej, przesyconej urokami i upiorami wiosce - znajdzie się miejsce na szczęśliwe zakończenia.

Książka treściwa, charyzmatyczna, opisująca losy pewnej wioski w Estonii. Wiele równoległych wątków było prowadzone wprawnie i z wyczuciem, więc mimo nachodzących na siebie losów postaci czytało się przejrzyście i przyjemnie. Nie ma owijania w bawełnę - serwowana jest brutalność żywotu w ciężkich do przeżycia warunkach, gdzie każdy robi co może, aby dotrwać kolejnego dnia....

Znakomita, inteligentna i dowcipna interpretacja estońskiego folkloru. Nie jestem wielbicielem podobnych książek polskich autorów, bo albo są pełne przesady w udziwnianiu magicznych aspektów wiejskiego życia, albo ich humor jest ostry jak młotek. Przy "Listopadowych porzeczkach" znakomicie się bawiłem, przy okazji odnajdując to wszystko co o "typowej" estońskiej wsi słyszałem. To pierwszy mój kontakt z estońską literaturą, jakże udany.

Znakomita, inteligentna i dowcipna interpretacja estońskiego folkloru. Nie jestem wielbicielem podobnych książek polskich autorów, bo albo są pełne przesady w udziwnianiu magicznych aspektów wiejskiego życia, albo ich humor jest ostry jak młotek. Przy "Listopadowych porzeczkach" znakomicie się bawiłem, przy okazji odnajdując to wszystko co o "typowej" estońskiej wsi...

Nie wiem co myśleć... nieźle zakręcona ta opowieść. Jeśli to jest wizerunek typowej estońskiej wsi, to naprawdę ciekawe tam życie mają... nie powiem 🤭🙃

Nie wiem co myśleć... nieźle zakręcona ta opowieść. Jeśli to jest wizerunek typowej estońskiej wsi, to naprawdę ciekawe tam życie mają... nie powiem 🤭🙃

Rzecz absolutnie zabawna. Humor, wiadomo, każdy ma swój. Mój jest blisko.

Kratty, czyli mityczni pomagierzy przydomowi powołani do życia w wyniku zawarcia paktu z diabłem, są kręgosłupem pewnej estońskiej wsi. W każdej chwili mogą ten kręgosłup zawiązać w supeł. Mieszkańcy tej wsi cały czas używają czarów i guseł po to by kraść od sąsiadów, podglądać sąsiadów, i uprzykrzać życie sąsiadom. Każdy kolejny rozdział (tu rozdziały podzielone są na dni listopada) zaskakuje nowym pomysłem tych nieobliczalnych postaci.

I tak mamy mieszankę szalonego humoru, złośliwości, ale też wątek niespełnionej miłości. Mimo wszystko książka traci na zakończeniu. Wątki są owszem zamykane, ale zdaje się że jest to robione po łebkach i absolutnie niesprawiedliwie dla bohaterów, na których mi zależało.

Rzecz absolutnie zabawna. Humor, wiadomo, każdy ma swój. Mój jest blisko.

Kratty, czyli mityczni pomagierzy przydomowi powołani do życia w wyniku zawarcia paktu z diabłem, są kręgosłupem pewnej estońskiej wsi. W każdej chwili mogą ten kręgosłup zawiązać w supeł. Mieszkańcy tej wsi cały czas używają czarów i guseł po to by kraść od sąsiadów, podglądać sąsiadów, i uprzykrzać...

Bawiłam się przy lekturze przednio.

Bawiłam się przy lekturze przednio.

Powieść, która może wzbudzać, i na pewno wzbudza, krańcowe emocje - jedni ją docenią, inni wrzucą w ogień (piekielny) i odsądzą autora od czci i wiary. I zarówno jedni, jak i drudzy będą mieli rację, o ile w ogóle można tu mówić o jakichś racjach. Mnóstwo tu elementów ludowych wierzeń, ludowych opowieści i ludowego bestiariusza, to jednak elementy techniki pisarskiej autora. A co jest jego celem? O czym napisał?
Sądzę, że to rozprawa z własnym narodem i o własnym narodzie. Trudna, gorzka, przesadzona, nawet bardzo, ale po to, żeby poruszyć. Żeby zmusić to rozważań, kim jesteśmy (my, tzn. oni, Estończycy),jacy jesteśmy, co nas ukształtowało. Czy jesteśmy notorycznymi złodziejami, okradającymi niemieckich panów i siebie nawzajem? Czy nasza tożsamość i nasza mentalność też są kradzione? Ile w nas natury, a ile kultury? Czy pochodząca z natury dzikość nas buduje czy rujnuje?
Jeśli mamy iść w przyszłość (i przetrwać, choć tacyśmy nieliczni),to musimy wiedzieć, kim jesteśmy. Ta powieść wymusza rozważanie o tożsamości, na nas wymusza też, choć nie o estońskiej.

Powieść, która może wzbudzać, i na pewno wzbudza, krańcowe emocje - jedni ją docenią, inni wrzucą w ogień (piekielny) i odsądzą autora od czci i wiary. I zarówno jedni, jak i drudzy będą mieli rację, o ile w ogóle można tu mówić o jakichś racjach. Mnóstwo tu elementów ludowych wierzeń, ludowych opowieści i ludowego bestiariusza, to jednak elementy techniki pisarskiej...

Jaki piękny tytuł... i jaka okropna książka. Literacko, to całkiem niezła powieść, narracja jest poprowadzona w taki sposób, że zachęca do lektury, absolutnie się nie dłuży. I za to dałabym całkiem wysoką ocenę. Niestety treść tej książki, na początku mnie nie obeszła, bo to zupełnie nie moje rejestry, a później wzbudziła odrazę. Była obleśna i obrzydliwa. Być może jestem kosmitką, ale zdecydowanie takim treściom mówię nie. Taka mitologia mnie nie interesuje. Frustracje autora przebijające z tekstu również. I życzę powodzenia szukającym miłości według estońskich eliksirów. Fuuuuj... To nawet zabawne nie było. Jest szansa na najgorszą książkę roku, chociaż rok dopiero się zaczął. Zdecydowanie nie polecam, bo prawdopodobnie nie zrozumiałam "magii" porzeczek.

Jaki piękny tytuł... i jaka okropna książka. Literacko, to całkiem niezła powieść, narracja jest poprowadzona w taki sposób, że zachęca do lektury, absolutnie się nie dłuży. I za to dałabym całkiem wysoką ocenę. Niestety treść tej książki, na początku mnie nie obeszła, bo to zupełnie nie moje rejestry, a później wzbudziła odrazę. Była obleśna i obrzydliwa. Być może jestem...

3/180/2024
Wyzwanie LC styczeń 2024 - Akcja zimą
Wprawdzie listopad to nie kalendarzowa zima, ale w powieści jest mróz i śnieg, a nawet bałwan. Gadający.
Zadziwiająca opowieść o wiosce, w której chłopi mają na usługach kraty (to taki gatunek upiora),mogą zmieniać się w wilki, żeby np. sobie upolować posiłek, paktują z diabłem (głównie po to, by ożywić krata),mają we wiosce wiedźmę, ale również barona, a przede wszystkim kradną sobie nawzajem co tylko się da. Głównie daje się kraść jedzenie, bo bieda we wsi aż piszczy. A codzienną atrakcją jest wódka i mordobicie, wiadomo, jak to na wsi we wschodniej Europie. Klimat trochę jak z Jakuba Wędrowycza, chociaż strzyg więcej, a za to chyba nikt alkoholu sam nie wytwarza.
Poza kratami występują także puuki, psiogłowy i trupibuty. Wszystko u nas raczej nieznane, więc zapraszam do lektury.
Do tego zachwycające przepisy kucharskie, na przykład taki: "Chcesz herbaty z myszą? Dobra na uspokojenie."
A u nas jakaś nudna melisa...

3/180/2024
Wyzwanie LC styczeń 2024 - Akcja zimą
Wprawdzie listopad to nie kalendarzowa zima, ale w powieści jest mróz i śnieg, a nawet bałwan. Gadający.
Zadziwiająca opowieść o wiosce, w której chłopi mają na usługach kraty (to taki gatunek upiora),mogą zmieniać się w wilki, żeby np. sobie upolować posiłek, paktują z diabłem (głównie po to, by ożywić krata),mają we...

lekko ironiczna i etnograficznie fascynująca prosta historia małej estońskiej wioski sprzed wieków i jej barwnych postaci, nie tylko z tego świata. kilkukrotnie parsknęłam śmiechem, nie raz o nie dwa omijałam wzrokiem okrutne wobec zwierząt akapity, dzięki krótkim rozdziałom i prostemu językowi połknęłam w kilka godzin.

lekko ironiczna i etnograficznie fascynująca prosta historia małej estońskiej wioski sprzed wieków i jej barwnych postaci, nie tylko z tego świata. kilkukrotnie parsknęłam śmiechem, nie raz o nie dwa omijałam wzrokiem okrutne wobec zwierząt akapity, dzięki krótkim rozdziałom i prostemu językowi połknęłam w kilka godzin.