Jak dla mnie autorka starała się napisać o czym się tylko dało na tak niewielu kartkach co u mnie wywołało efekt lekkiego chaosu podczas czytania. Mimo tego poruszonych jest wiele ważnych tematów więc sądzę, że warto poświecić swój czas na przeczytanie tej książki. Miłe było to, że były to historie ludzi, którzy w jakiś sposób byli ze sobą związani.

Jak dla mnie autorka starała się napisać o czym się tylko dało na tak niewielu kartkach co u mnie wywołało efekt lekkiego chaosu podczas czytania. Mimo tego poruszonych jest wiele ważnych tematów więc sądzę, że warto poświecić swój czas na przeczytanie tej książki. Miłe było to, że były to historie ludzi, którzy w jakiś sposób byli ze sobą związani.

Bardzo polecam. Kapitalne, nieco przewrotnie opowiedziane historie.

Bardzo polecam. Kapitalne, nieco przewrotnie opowiedziane historie.

Okładki książek z serii "Wschodni Express" są dla mnie niczym swoisty znak jakości. Nie ze względu na fakt, że proza wydawana przez Warsztaty Kultury w Lublinie, to często teksty obsypane prestiżowymi europejskimi nagrodami, ale w głównej mierze dlatego, iż ta oszczędna kreska na froncie jest gwarantem dobrze wykorzystanego czasu. Niezależnie od tego, jakich wrażeń dostarczy nam lektura podczas czytania, na pewno nie będzie on zmarnowany.

Kateryna Babkina w dwunastu krótkich opowiadaniach zabiera nas w podróż przez miejsca i czasy, splatając historie rodzin pięciorga dzieci. Dzieci, które poznały się w pierwszym dniu szkoły, w roku 1991, zaledwie kilka dni po proklamowaniu niepodległości Ukrainy, i w swoim naturalnym przecież w takich sytuacjach, zagubieniu i niepewności przeplatanej podekscytowaniem, uosabiały nadzieję na nowy początek. Pierwsze pokolenie, które będzie dorastało w wolnym kraju i przerwie sztafetę dziedziczenia wojennych traum...

To właśnie po trudnej historii Ukrainy prowadzi nas autorka. Z niezwykłą wrażliwością i empatią, nie osadzając, ale i nie rozczulając się przesadnie nad losem swoich bohaterów, maluje słowami ich smutne kroniki rodzinne. Sięga po historie z życia dziadków, pradziadków, wujów, ciotek, rodziców, dzieci.... Swobodnie traktuje chronologię i wędruje pomiędzy wydarzeniami, przeplatając pierwsze dekady XXI wieku z czasami Hołodomoru, Wielkiej wojny ojczyźnianej oraz późniejszej Ukraińskiej SRR.

Snuje krótkie, ale wyraziste opowieści, pod powłoką spokojnej narracji skrywając ocean emocji. Losy dzieci i młodych ludzi z kolejnych pokoleń zapadają w pamięć, dzięki skupieniu łagodnie poprowadzonych, a w istocie dramatycznych historii, wokół drobnych z pozoru szczegółów. Zdobycznego pierścionka z jarmarcznym rubinem, niebieskiego gumowego czepka, sekretnej wanny, orzechów kradzionych wespół z dziadkiem czy saszetek cukru, wynoszonych ukradkiem z kawiarni na parterze.

Każda z tych opowieści o utracie - dzieciństwa, młodości, beztroski, zamyka się silnie wybrzmiewającym akcentem. Konkluzją spinającą całość, odzwierciedlającą traumę, która położy się cieniem na dalszym życiu, bądź też dającą nieśmiałą iskierkę nadziei na przyszłość.

Każda z tych opowieści jest przejmująca. Każda z osobna jest warta poznania, ale ogarnięcie całości to nie lada wyzwanie.

Mnogość rodzinnych powiązań, ilość braci i sióstr w kolejnych generacjach, wujów, ciotek, przyjaciół i osób postronnych; zazębianie się poszczególnych historii na wybranych postaciach; ich rola w tychże, rozeznanie się kto jest kim dla kogo... aż się prosi o jakiś drogowskaz.

Przyznam, że sama w połowie książki, wzięłam kartkę, cofnęłam się do początku i zrobiłam sobie rozpiskę koligacji (nie tylko rodzinnych) "osób" występujących w dramacie: pojawiających się - bądź mgliście rezonujących - to tu, to tam.

Gdyby nie ten, iście kreteński, labirynt powiązań, oceniłabym książkę Kateryny Bakiny wyżej. Niemniej jednak - polecam. Ku zadumaniu się: nad człowieczeństwem w sytuacjach skrajnych oraz nad wpływem tego, czego doświadczamy będąc dziećmi, na całe nasze życie.


___________________________________
Opinia zamieszczona również na moim fb "Molica K."
(https://www.facebook.com/ksiazkowa.molica)

Okładki książek z serii "Wschodni Express" są dla mnie niczym swoisty znak jakości. Nie ze względu na fakt, że proza wydawana przez Warsztaty Kultury w Lublinie, to często teksty obsypane prestiżowymi europejskimi nagrodami, ale w głównej mierze dlatego, iż ta oszczędna kreska na froncie jest gwarantem dobrze wykorzystanego czasu. Niezależnie od tego, jakich wrażeń...

Wspaniały jest ten minimalizm lubelskich okładek. Są bardzo czytelne, stonowane, a przy tym stylowe. Świetna strona graficzna. Znakomita.

Samo pisarstwo Babkiny jest równie stonowane, łagodne, bardzo spokojne, jednak z ukrytym przekazem, który raz delikatnie, innym znów razem mocno i dojmująco zaznacza puentę.

Pierwsza opowieść ugruntowuje nasze miejsce pośród stron. Spotyka się bowiem grupa znajomych ze szkoły, a okazja jednak jest mocno bolesna. Widzą się bowiem na pogrzebie jednego z paczki. Wracają wspomnienia, multiplikują się rozmowy. Czas przeszły przeplata się z teraźniejszością. Ludzie odkrywają dawne relacje, walczą z postrzeganiem wspomnień, ludzi, zdarzeń.

Mamy więc historie przemocy domowej, wojennych perypetii przodków, strat najbliższych, są wspomnienia z Holocaustu, a także rzecz o biedzie, czasem głodzie, próba pogodzenia się z własną seksualnością. Spektrum spraw, zjawisk, zdarzeń jest duże.

Najmocniej wybrzmiewa chyba opowiadanie tytułowe, które zamyka tom. Oto spadkobiercy historii, rodzinnych traum i zaszłości, pełni bagażu wątpliwości i niewiedzy, bólu i strat muszą ruszyć przed siebie. Ku nieznanej przyszłości, o wątłych siłach, pragnieniu, by spełniły się wszystkie dobre scenariusze.

Babkina obserwuje ich z boku, dając oręż w postaci wiary w lepsze jutro.

A rzeczywistość sama pokazała jak bardzo naiwne jest ufanie w happy endy. Niestety.

Interesująca, eteryczna, pełna niedopowiedzeń proza, która swą konstrukcją, ulotności, dyskrecją pokazuje, że w pełni zasługuje na nagrody, którymi została obdarowana. Nie trzeba krzyczeć, by być zauważoną.

Wspaniały jest ten minimalizm lubelskich okładek. Są bardzo czytelne, stonowane, a przy tym stylowe. Świetna strona graficzna. Znakomita.

Samo pisarstwo Babkiny jest równie stonowane, łagodne, bardzo spokojne, jednak z ukrytym przekazem, który raz delikatnie, innym znów razem mocno i dojmująco zaznacza puentę.

Pierwsza opowieść ugruntowuje nasze miejsce pośród stron....

Jestem trochę zawiedziony, może dlatego, że zbyt dużo oczekiwałem od tej książki. Wszak otrzymała kilka nagród, średnia ocena na LB również całkiem wysoka. Niemniej, nie potrafiłem wczuć się w żadne opowiadanie z owego zbioru.

Babkina z pewnością posługuje się ładnym językiem, natomiast dla mnie średnio atrakcyjnym. Odebrałem tak, jakby autorka siliła się na jakiś subtelny i prosty styl.

Jeśli chodzi o treść opowiadań, to żadne mnie nie porwało. Dużo bohaterów, niewyraźne powiązania i przeskakiwanie z wątku do wątku.

Jestem trochę zawiedziony, może dlatego, że zbyt dużo oczekiwałem od tej książki. Wszak otrzymała kilka nagród, średnia ocena na LB również całkiem wysoka. Niemniej, nie potrafiłem wczuć się w żadne opowiadanie z owego zbioru.

Babkina z pewnością posługuje się ładnym językiem, natomiast dla mnie średnio atrakcyjnym. Odebrałem tak, jakby autorka siliła się na jakiś subtelny...

Potencjalnie bardzo ciekawa opowieść o ludziach, rodzinie, sąsiadach, historii. Niestety z moją pamięcią do imion i z tym prostym/dziecięcym stylem pisania zostaję na słowie „potencjalnie”. I wtedy on napisał a ona przeczytała.

Potencjalnie bardzo ciekawa opowieść o ludziach, rodzinie, sąsiadach, historii. Niestety z moją pamięcią do imion i z tym prostym/dziecięcym stylem pisania zostaję na słowie „potencjalnie”. I wtedy on napisał a ona przeczytała.

No i proszę: po tylu latach polubiłem caffe latte. Wszystko dlatego, że pod miękkimi, gęstymi warstwami, które smakują tak łagodnie i przyjemnie, kryje się mocne espresso. Uderzenie jest zatem całkiem konkretne, ale mleczna domieszka zmniejsza esencjonalną gorycz. Z tym, że jej nie eliminuje. Moc oczywiście pozostaje.

Tak to dla mnie było z opowiadaniami ze zbioru "Nikt nie tańczył, jak mój dziadek" Kateryny Babkiny. Książce, która traktuje swoich bohaterów z czułością i delikatnie, chociaż to, co przeziera zza zdań jest okropne do granic wrażliwości. Generalne można powiedzieć, że w tym bardzo krótkim tomie (stron jest razem 94) i w zwartych opowiadaniach autorka opisała wojenne traumy pokolenia oraz ich współczesne skutki i dziedzictwo. Rodzinne powiązania bohaterek i bohaterów pozwalają im współodczuwać i współprzeżywać tragedię Holokaustu, dramat wojennego okrucieństwa, głodu, biedy i straty, straty, straty. Każdy radzi sobie z tym jak umie, lub raczej: nie radzi sobie na własny sposób.

Szczególną rolę odgrywają tu też przedmioty, jak tani pierścionek z rubinem - pamiątka, która w jakiś sposób nie pasuje nikomu, będąca wehikułem ludzkich dramatów. Odnalezienie drugiego identycznego otwiera kolejną perspektywę - nieco lustrzaną. W pierwszej historii zakończonej śmiercią, w drugiej - ocaleniem.

Mocne wrażenie wywarła na mnie historia mitologii wojennej - nie chcę zdradzać szczegółów i odbierać Wam przyjemności lektury. Powiem zatem tylko tyle, że dla Rosjan Wielka Wojna Ojczyźniana jest jednym z fundacyjnych mitów i reperkusje tego faktu widzimy chociażby w dużej akceptacji dla agresywnej polityki państwa. Opowiadanie "Bohaterowie nie umierają" pozwala na to spojrzeć z innej perspektywy i, mam nadzieję, nieco lepiej zrozumieć tę sytuację. Co oczywiście nie oznacza akceptacji - w żaden sposób.

Wszystko jest tu napisane pięknym językiem i warto docenić wielką pracę tłumacza - Bogdana Zadury. Kateryna Babkina unika wielkich słów i ocen. Nie mogłem oderwać się od tej książki i jednocześnie żałowałem, że tak szybko docieram do końca, kiedy nastoletni potomkowie i potomkinie pokolenia globalnego kataklizmu ruszają we własną niepewną przyszłość zostawiając za sobą mrok sprzed minionych dekad.

Życzę im, żeby prowadziło ich jakieś, choćby najwątlejsze światło.

No i proszę: po tylu latach polubiłem caffe latte. Wszystko dlatego, że pod miękkimi, gęstymi warstwami, które smakują tak łagodnie i przyjemnie, kryje się mocne espresso. Uderzenie jest zatem całkiem konkretne, ale mleczna domieszka zmniejsza esencjonalną gorycz. Z tym, że jej nie eliminuje. Moc oczywiście pozostaje.

Tak to dla mnie było z opowiadaniami ze zbioru "Nikt...

Liczyłam na więcej od nagrodzonej książki.

Liczyłam na więcej od nagrodzonej książki.

Taka ta książka była nijaka. Bohaterów mnóstwo, człowiek się gubi kto jest kim, ponieważ żadnemu z nich nie poświęcono wystarczająco dużo uwagi. Historie jakby o niczym, nie do zapamiętania, trochę jak takie podsłuchiwane w pociągu, które opowiadają sobie nawzajem starsze panie.
Patrząc na średnią ocen czuję rozczarowanie, spodziewałam się czegoś łapiącego za serce, opowiadań, które na długo zapadną w pamięć, nad którymi będzie można w kółko rozmyślać. A tak naprawdę zbyt wiele nie zostało, szkoda.

Taka ta książka była nijaka. Bohaterów mnóstwo, człowiek się gubi kto jest kim, ponieważ żadnemu z nich nie poświęcono wystarczająco dużo uwagi. Historie jakby o niczym, nie do zapamiętania, trochę jak takie podsłuchiwane w pociągu, które opowiadają sobie nawzajem starsze panie.
Patrząc na średnią ocen czuję rozczarowanie, spodziewałam się czegoś łapiącego za serce,...

Kateryna Babkina „Nikt tak nie tańczył, jak mój dziadek”

Kateryna Babkina ukraińska pisarka zaoferowała mi esencjonalną, słodko-gorzką podróż wraz z piątką dzieci – Liliczką, Dimą, Łesią, Miszą i Niną. To oni będą się przewijać przez kolejne strony krótkich, starannie dobranych dziewięciu krótkich opowiadań. „Nikt tak nie tańczył, jak mój dziadek” to hołd dla czasów minionych i historii Ukrainy, ale można rzecz że to historia w ogóle staje się wyznacznikiem u Babkiny.

Atuty tej niepozornej książeczki czyli stylistyka, metafory, proste ale zapadające w pamięć historie, czy też niepozwolenie by odeszła w zapomnienie przeszłość, i by nie przesłoniła teraźniejszości eksponują się od pierwszych stron. Czytelnik szybko zostaje zabrany w głąb historii każdego z piątki dzieci, by przekonać się jak ich losy połączy nić przyjaźni. Wrażliwość pisarki porusza, jej balansowanie na trudnych tematach, to gimnastyka godna uznania i zachęca by czytać dalej. Prostota życie, fragmenty codzienności, jedne zabawne, inne niekoniecznie, a wszystkie opowiedziane z punktu widzenia dzieci.

Nie mniej uwierał mnie fakt iż temat rozliczeń wojennych jest rzeczą tak wpisaną współczesną literaturę, iż po prostu można mieć go przesyt, ale Babkina stworzyła to dzieło w sposób tak esencjonalny, empatyczny iż naprawdę nie czuć tego zabiegu aż nadto. Odczytywanie tego zbioru opowiadań na wielu płaszczyznach będzie rzeczą trudną, bowiem nie każdy z nas zna historię Ukrainy, a odniesień do niej pełno. Bez wątpienia to bardzo sugestywna literatura, literatura pamięci, szacunku, który niesie nas swobodnie przez swoje meandry. Nie można zapomnieć o tym co było, ale żyć chwilą obecną, i nie dopuścić by demony przeszłości zawładnęły nami i byśmy nie wpadli w sidła zemsty. To trudna sztuka, szczególnie w kontekście wymiaru historycznego – o czym przekonuje nas ukraińska pisarka nieustannie. Pamięć to jedyne co zostaje po czasach minionych i tylko to powinniśmy mieć na uwadze.

Historie krótkie, nieraz zbyt szybko uciekające z pamięci, chociaż dotyczą najważniejszego punktu - człowieczeństwa sprawiły iż chwilami czułam znużenie, bo chociaż język sam się broni to ich ulotność mnie lekko przygnębiała, a szkoda bo ten zbiór opowiadań jest naprawdę dobrze napisany, a do tego bardzo dobrze przetłumaczony, co dziś jest rzadkością.

Polecam 7/10

Kateryna Babkina „Nikt tak nie tańczył, jak mój dziadek”

Kateryna Babkina ukraińska pisarka zaoferowała mi esencjonalną, słodko-gorzką podróż wraz z piątką dzieci – Liliczką, Dimą, Łesią, Miszą i Niną. To oni będą się przewijać przez kolejne strony krótkich, starannie dobranych dziewięciu krótkich opowiadań. „Nikt tak nie tańczył, jak mój dziadek” to hołd dla czasów...