Bardzo oryginalna i bogata w znaczenia książka. Określenie z okładki, że jest to baśń filozoficzna jest bardzo trafne. Mimo niełatwego słownictwa i pojęć dzieci (6 i 8 lat) słuchały z zainteresowaniem A dla dorosłego, - który odczytuje filozoficzne koncepty karmicznego połączenia z przodkami i wspomnień, które mają żywą moc łączenia ludzi - jest to bardzo kreatywna podróż w inne wymiary człowieczeństwa. Należy też wspomnieć, że autor bardzo umiejętnie- obok głównego wątku Tildy i kurzołka -łączy kilka historii i rozwiązania kilku ludzkich nieświadomych siebie cierpień.

Bardzo oryginalna i bogata w znaczenia książka. Określenie z okładki, że jest to baśń filozoficzna jest bardzo trafne. Mimo niełatwego słownictwa i pojęć dzieci (6 i 8 lat) słuchały z zainteresowaniem A dla dorosłego, - który odczytuje filozoficzne koncepty karmicznego połączenia z przodkami i wspomnień, które mają żywą moc łączenia ludzi - jest to bardzo kreatywna...

Przyjemna historia dla dzieci, trochę baśniowa. Pomysł Kurzołka - świetny. Porusza ważne tematy i jest bardzo przystępnie i ciekawie napisana. Momentami była jednak dla mnie zbyt nudna, no ale nie ja jestem docelowym czytelnikiem ;) Na pewno jest to książka ciepła, przyjemna w odbiorze i daje pole do rozmów z dzieckiem. Dobra, ale mnie jednak aż tak za serducho nie chwyciła. Mimo to naprawdę polecam.

Przyjemna historia dla dzieci, trochę baśniowa. Pomysł Kurzołka - świetny. Porusza ważne tematy i jest bardzo przystępnie i ciekawie napisana. Momentami była jednak dla mnie zbyt nudna, no ale nie ja jestem docelowym czytelnikiem ;) Na pewno jest to książka ciepła, przyjemna w odbiorze i daje pole do rozmów z dzieckiem. Dobra, ale mnie jednak aż tak za serducho nie...

Trochę nudna, ale niesie ze sobą przekaz szczęścia.

Trochę nudna, ale niesie ze sobą przekaz szczęścia.

Zainteresowałem się autorem po "Listopadowych porzeczkach", ale zawiodłem się pozycją "Człowiek, który znał mowę węży". Ta książka już była u mnie, więc siłą rzeczy skończyłem. Z początku czytałem z córkami, ale nie było dużo chęci.

Zainteresowałem się autorem po "Listopadowych porzeczkach", ale zawiodłem się pozycją "Człowiek, który znał mowę węży". Ta książka już była u mnie, więc siłą rzeczy skończyłem. Z początku czytałem z córkami, ale nie było dużo chęci.

Tilda nie pamięta swojego taty. Zmarł, gdy miała zaledwie roczek. Mieszka sama z zabieganą mamą, która rzadko się uśmiecha. Podczas gdy mama zmuszona jest pracować w sklepie niewiarygodnie nieprzyjemnej Panny Wilhelminy, sprzedając urządzenia miejscowego wynalazcy Abla Ragnarsona, Tilda snuje marzenia. Tęskni za tatą, usilnie próbuje sobie go przypomnieć. Tęskni za czymś, czego nie potrafi jeszcze nazwać, za czymś, co jest nienamacalne, a co czuje, że jest niezwykle istotne. Brak ów odczuwają również inni mieszkańcy miasteczka: Kych, który nie potrafi przypomnieć sobie czym to „coś” jest, a także Lukas, kolega Tildy, przysparzający nieustannie zmartwienia rodzicom tym, iż nie wie czym chciałby się w życiu zająć.

(…) pył i kurz są wszędzie. Przed nimi nie da się ukryć.

W chwili, gdy w miasteczku zjawia się tajemniczy psotnik – kurzołek, życie mieszkańców zaczyna nabierać tempa i odmiennych barw. Składające się z pyłu i kurzu stworzonko wnosi do miasteczka powiew ciepłego wiatru i sporo emocji, których bohaterowie dotąd nie znali. Gdyż w kurzu i pyle są całe wspomnienia i przeszłość, a ulepiony z nich stworek rezolutnie im o tym przypomina, ku rozgoryczeniu… Abla Ragnarsona, miejscowego ekscentryka nieznoszącego kurzu i pragnącego się go raz na zawsze pozbyć.

(…) przypomnieć można tylko to, co człowiek i zwierzę kiedyś samo wiedziało. Co ma w pamięci, we krwi, w sercu.

tikTilda i kurzołek to wspaniała filozoficzna baśń, która zachwyci nie tylko warstwą emocjonalną i swoim przesłaniem, ale przede wszystkim interesującą fabułą, w której o przyspieszone bicie serca przyprawi zarówno wpisany weń suspens, jak i frapujące tajemnice głównych postaci. Estoński pisarz zadbał, by pozornie oderwane od siebie historie pojedynczych bohaterów tworzyły spójną całość. Wszystkich mieszkańców łączy wszak wspólny cel – odnalezienie siebie i szczęścia w życiu na nowo. Ta pełna ciepła opowieść o sile przyjaźni, magii wspomnień oraz uroku zaklętym w chaosie życia przypomni, co w relacjach międzyludzkich jest najistotniejsze i najbardziej wartościowe. Andrus Kivirähk kreśli bowiem mądrą opowieść o tym, iż przeszłość ma niebagatelny wpływ na teraźniejszość, a pielęgnowanie wspomnień to sprawdzony sposób na życie pełne i szczęśliwe.

I choć morał płynący z tej historii podszyty jest rodzinnym ciepłem, swoistym urokiem i niepodważalną magią, podkreślić należy fakt, iż Tilda i kurzołek nosi znamiona typowej, pełnokrwistej powieści skandynawskiej, w której nie brak zarówno niedopowiedzeń jak i typowego dla tego rodzaju literatury specyficznego chłodu i dystansu. Wnosi ją w narrację chociażby postać czarnego charakteru, który, co może zaskoczyć, nosi się cały na biało, a który zadba o to, by historia ta nie była nudna czy przeintelektualizowana.

Całości dopełniają nietuzinkowe ilustracje autorstwa Joanny Bartosik, które znakomicie uzupełniają tę współczesną baśń sprawiając, że nawet młodszy czytelnik z łatwością się w niej odnajdzie. Estoński chłód, odrobinę realizmu magicznego oraz niewymowne ciepło bijące z tej historii – to powieść, wobec której ciężko przejść obojętnie.

www.bookiecik.pl

Tilda nie pamięta swojego taty. Zmarł, gdy miała zaledwie roczek. Mieszka sama z zabieganą mamą, która rzadko się uśmiecha. Podczas gdy mama zmuszona jest pracować w sklepie niewiarygodnie nieprzyjemnej Panny Wilhelminy, sprzedając urządzenia miejscowego wynalazcy Abla Ragnarsona, Tilda snuje marzenia. Tęskni za tatą, usilnie próbuje sobie go przypomnieć. Tęskni za czymś,...

Na książki wydawnictwa Widnokrąg natknęłam się w tym roku za sprawą serii Kepler62, wydane w ramach serii "Bliskie-Dalekie sąsiedztwo", w której przybliżane nam są książki autorów głównie nadbałtyckich. Ale nie są to byle jakie książki, bo zmuszają nas do zastanowienia się nad, jak w przypadku Keplera62 ochrony środowiska, tak tutaj skupiamy się na pamiętaniu rzeczy, osób i wydarzeń, które już przeminęły. I o matko, jaka to jest piękna książka!

Tilda obserwuje dorosłych - mamę, która jest niewiarygodnie smutna i nie porusza tematu jej ojca, zmarłego, gdy ta miała zaledwie roczek; szefową mamy, która jest chamska i nieprzyjemna; ojca najlepszego przyjaciela, który skupiony na własnym zajęciu nie dostrzega innych. Tilda widzi i wie, że każdemu z nich, łącznie z nią samą czegoś brakuje, czegoś ważnego, nienamacalnego. Każde z nich wymazało wspomnienia, który były ich ogromną częścią - tą ciepłą, radosną, pełną miłości. I tu właśnie wkracza nasz mały kłębek kurzu, wspomnienie rzeczy, które już odeszły, a które nie znikną nigdy, bo kurz będzie istniał do końca świata i wszędzie się wciśnie.

Uwielbiam tą książkę. Jest jednocześnie prosta, ale napisana tak ładnie, że z przyjemnością podsunęłabym ją dzieciom, bo nie dość, że jest mądra, nie jest infantylna, to ma w sobie ukryty przekaz niczym baśnie Andersena, którymi zaczytywałam się jako dziecko. A ja ogromnie cenię książki dla dzieci, które mogę czytać jako dorosły czytelnik. To taki rodzaj historii, która pozostanie ze mną na dłużej i do której z przyjemnością wrócę nie raz i nie dwa, żeby ponownie ją przeżyć i być może odkryć coś nowego, co wcześniej mi umknęło. Uwielbiam historie z morałem, bo zawsze można z nich coś wyciągnąć, a poza tym wszystkie moje ulubione historie z dzieciństwa zawsze miały jakiś morał!

Podoba mi się też to takie nieoczywiste i niecodzienne użycie kurzu jako aniołem, a do tego te przepiękne ilustracje! Ja na pewno w najbliższym czasie przekopię się przez inne książki z tej serii, żeby poznać jeszcze inne historie, a wam póki co z czystym sercem polecam te, które już znam! :)

Na książki wydawnictwa Widnokrąg natknęłam się w tym roku za sprawą serii Kepler62, wydane w ramach serii "Bliskie-Dalekie sąsiedztwo", w której przybliżane nam są książki autorów głównie nadbałtyckich. Ale nie są to byle jakie książki, bo zmuszają nas do zastanowienia się nad, jak w przypadku Keplera62 ochrony środowiska, tak tutaj skupiamy się na pamiętaniu rzeczy, osób i...

Baśń filozoficzna dla dzieci. Dosyć ciężki to kaliber. Szczególnie dla dzieci.
Do mnie też średnio przemówiła, jeśli chodzi o narrację. Za mało jak dla mnie było tu baśniowości i takich kolorów, jakie potrzebne są w każdej opowieści dla dzieci - nie moja bajka.

Jednak nie odradzam, idealna propozycja do lektur szkolnych. Przepiękne ilustracje Joanny Bartosik!

Baśń filozoficzna dla dzieci. Dosyć ciężki to kaliber. Szczególnie dla dzieci.
Do mnie też średnio przemówiła, jeśli chodzi o narrację. Za mało jak dla mnie było tu baśniowości i takich kolorów, jakie potrzebne są w każdej opowieści dla dzieci - nie moja bajka.

Jednak nie odradzam, idealna propozycja do lektur szkolnych. Przepiękne ilustracje Joanny Bartosik!

Piękna, wzruszająca i wartościowa książka dla dzieci oraz młodzieży. Czytajcie!

Piękna, wzruszająca i wartościowa książka dla dzieci oraz młodzieży. Czytajcie!