Pierwszy rozdział całkiem mi się podobał. Nie oczekiwałam jakoś wiele, a lubię fantastykę i w samych słowach gwiezdny żaglowiec jest coś za co z miejsca podnoszę ocenę. Poradziłam sobie z odbiorem naukowych nonsensów stwierdzając, że to przecież baśń i nie ma co się czepiać. Rytm w jakim pisze Weber jest dobry, taki właśnie przypowieściowy. Mi pasowały te równoważniki zdań i częste akapity. Przeczytałam kilkadziesiąt stron szybciutko i odłożyłam lekturę do wieczora. Niestety, potem była już tylko równia pochyła. Pseudofilozoficzne frazesy narastały w postępie geometrycznym i do tego jakoś autorowi nie było głupio powtarzać te same po wielokroć. Nie dałam rady przeczytać uważnie żadnego dialogu. Podobnie piętrzyły się naukowe nonsensy, a przewidywalność tej historii oceniłabym jako stuprocentową. Myślałam tylko o tym żeby to już skończyć, bo dwa wieczory z Weberem to zbyt duże marnotrawstwo czasu, a trzymam się zasady kończenia lektur.

Interesujące tylko jako przyczynek do obrazu naszych czasów, kto i za co zostaje autorem bestsellerów.

Pierwszy rozdział całkiem mi się podobał. Nie oczekiwałam jakoś wiele, a lubię fantastykę i w samych słowach gwiezdny żaglowiec jest coś za co z miejsca podnoszę ocenę. Poradziłam sobie z odbiorem naukowych nonsensów stwierdzając, że to przecież baśń i nie ma co się czepiać. Rytm w jakim pisze Weber jest dobry, taki właśnie przypowieściowy. Mi pasowały te równoważniki zdań...