Słabizna. Ledwo to zmęczyłem. Historia jak dla mnie mało ciekawa. Chyba najsłabsza space opera jaka czytałem. Zdecydowanie nie sięgnę po kolejne części.

Słabizna. Ledwo to zmęczyłem. Historia jak dla mnie mało ciekawa. Chyba najsłabsza space opera jaka czytałem. Zdecydowanie nie sięgnę po kolejne części.

Cykl Skoki mógłby być jednyą z najlepszych współczesnych space oper .Autor stworzył szereg bardzo wyrazistych postaci z pogłębionym rysem psychologicznym na czele z Morną Hyland –piękną, silną i szlachetną policjantką . Autor nie wymyślił nic odkrywczego.W jedym z wywiadów napisał,że po prostu skopiował fabułę z przygodowych książek /porwanie kobiety przez pirata/ ,którą wplótł w świat statków kosmicznych i podprzestrzennych skoków. Do tego niezwykła wyobraźnia ,kreacja światów, złowrodzy kosmici,których sposób myślenia daleki jest od szablonu. To plusy. Minusy. W 1 książce Skok w konflikt autor trochę przesadził opisując ze szczegółami ,wręcz jakąś chorą lubością,gwałty i tortury Morny przez Angusa. Budziło to nie tylko mój niesmak, jako kobiety.To w końcu książka SF ,a nie thriller w rodzaju Łzy Tess,więc czytelnik nie oczekuje opisów maltretowanej kobiety . W drugiej części Morna będzie maltretowana przez swojego wybawiciela i czytelnik miałaby ochotę krzyknąć-dajcie wreszcie spokój tej dziewczynie. Także autor zamiast skupić się na przygodach Morny niepotrzebnie wymyśla te dodatkowe wątki ,które,jak się później ,okazuje nie mają większego wpływu na akcje. Do tego jeszcze te przydługie dialogi ,wątki ,bez których z powodzeniem można by się obejść. To mógłby by naprawdę świetlny kawałek SF. I myślę,że gdyby te 5 tomów skrócić zostałaby tylko jedna,za to wspaniałą powieść SF.

Cykl Skoki mógłby być jednyą z najlepszych współczesnych space oper .Autor stworzył szereg bardzo wyrazistych postaci z pogłębionym rysem psychologicznym na czele z Morną Hyland –piękną, silną i szlachetną policjantką . Autor nie wymyślił nic odkrywczego.W jedym z wywiadów napisał,że po prostu skopiował fabułę z przygodowych książek /porwanie kobiety przez pirata/ ,którą...

Jeden z najlepszych kosmicznych westernów jakie czytałem. Świetna rozrywka i wielka przyjemność obcowania z tą lekturę.

Jeden z najlepszych kosmicznych westernów jakie czytałem. Świetna rozrywka i wielka przyjemność obcowania z tą lekturę.

Gdybym nadawał tytuły notkom, to tę bym opatrzył takim: „Sienkiewicz w kosmosie”. Bo czym się charakteryzują powieści historyczne Sienkiewicza? Miłość i porwanie panny – czy to będzie Helena z „Ogniem i mieczem”, czy Baśka z „Pana Wołodyjowskiego” (tu porwanie nieudane),czy Ligia z „Quo vadis”.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2022/11/stephen-r-donaldson-skok-w-konflikt.html

Gdybym nadawał tytuły notkom, to tę bym opatrzył takim: „Sienkiewicz w kosmosie”. Bo czym się charakteryzują powieści historyczne Sienkiewicza? Miłość i porwanie panny – czy to będzie Helena z „Ogniem i mieczem”, czy Baśka z „Pana Wołodyjowskiego” (tu porwanie nieudane),czy Ligia z „Quo...

Niewielkich rozmiarów nowela, piracka historia nie wiedzieć po co osadzona w konwencji space opery. Fabuła w założeniu prosta, jednak w szczegółach przesadnie wydumana. Logiczne następstwo wydarzeń częstokroć niewiarygodne. Autor stawia na nieustanną grę motywacjami, przeżyciami i emocjami, wydaje się jednak, że robi to w sposób niezbyt dojrzały, postacie dalej wyglądają jak drewniane klocki. Dodatkowo, książka pełna jest brutalności i przemocowego seksu. Idealna lektura dla zakompleksionych piętnastolatków.

5/10

Niewielkich rozmiarów nowela, piracka historia nie wiedzieć po co osadzona w konwencji space opery. Fabuła w założeniu prosta, jednak w szczegółach przesadnie wydumana. Logiczne następstwo wydarzeń częstokroć niewiarygodne. Autor stawia na nieustanną grę motywacjami, przeżyciami i emocjami, wydaje się jednak, że robi to w sposób niezbyt dojrzały, postacie dalej wyglądają...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

Napisana dowcipnie, z wartką akcją i wyrazistymi bohaterami... i tyle. Brak jakiegokolwiek tła, opisów nowych/obcych światów, urządzeń, kosmicznych krajobrazów, zupełnie jakby autor całkowicie zdał się na wyobraźnię czytelnika, nie dając żadnego impulsu do jej rozbudzenia. Mimo wszystko, totalny minimalizm w stosowaniu opisów się nie sprawdza.

Napisana dowcipnie, z wartką akcją i wyrazistymi bohaterami... i tyle. Brak jakiegokolwiek tła, opisów nowych/obcych światów, urządzeń, kosmicznych krajobrazów, zupełnie jakby autor całkowicie zdał się na wyobraźnię czytelnika, nie dając żadnego impulsu do jej rozbudzenia. Mimo wszystko, totalny minimalizm w stosowaniu opisów się nie sprawdza.

Saga Donaldsona ma w zasadzie wszystko co powinien mieć wybitny cykl powieści science – fiction: oryginalny świat, barwnych bohaterów, ciekawą fabułę. Mnie jednak nie kupił. Zastanawiając się nad przyczynami tego stanu rzeczy, wskazywałbym na dwie, dla mnie, poważne ułomności tej historii. Pierwsza to mało przekonujący mechanizm sprawczy wszelkich działań w tym konflikcie, bazujący na karykaturalnie zabobonnym lęku przed mutacją w Amnioni. Ludzie miewają różne lęki i fobie, do nie najsłabszych należy choćby lęk przed śmiercią. Tymczasem wśród całej ludzkości znalazł się tylko jeden, jedyny potwór, który jest wstępnie zainteresowany mutacją jako sposobem na nieśmiertelność. Wszyscy inni za najcenniejszy skarb uznają swoje człowieczeństwo, mutacja to niewyobrażalny koszmar, śmierć to przy niej fraszka. Jakoś uwierzyć trudno. Druga, poważniejsza usterka, to niesamowita cierpiętniczość niemal wszystkich liczących się postaci. Obdarzeni oni zostali wrażliwością przekraczającą możliwości wszelkich znanych mi arcydzieł epoki romantyzmu, „Konrada Wallenroda” i „Cierpień młodego Wertera” nie wyłączając. Wylewane obficie i bez przerwy przez wszystkie postaci, łzy i żale przestają stopniowo być wzruszające a zaczynają być denerwujące. Rozumiem, że dla Morny po człowieczeństwie najcenniejszy jest jej syn, ale przy setnym powtórzeniu tej informacji, zaczęło mnie to drażnić.
Taki cykl jak Donaldsona zwykłem czytać dwa, góra trzy tygodnie. Tym razem męczyłem go dobre cztery miesiące, robiąc przerwy na inne książki, trochę na zasadzie odtrutki. Równocześnie historia jest na tyle ciekawa, że ani przez chwilę nie miałem ochoty rzucić jej w kąt, chciałem ją poznać do końca. Szkoda, że wykonanie zepsuło przyjemność.
Trudno jest polecać lub odradzać tę pozycję. Generalnie zachęcałbym do spróbowania, by samodzielnie ocenić chęć do przejścia przez te trzy tysiące stron.

Saga Donaldsona ma w zasadzie wszystko co powinien mieć wybitny cykl powieści science – fiction: oryginalny świat, barwnych bohaterów, ciekawą fabułę. Mnie jednak nie kupił. Zastanawiając się nad przyczynami tego stanu rzeczy, wskazywałbym na dwie, dla mnie, poważne ułomności tej historii. Pierwsza to mało przekonujący mechanizm sprawczy wszelkich działań w tym konflikcie,...

Ania we wpisie z lutego tego roku w zasadzie napisała wszystko, co sam chciałbym napisać. Sztafaż s-f całkowicie zbędny, pociąg autora do zadawania bólu głównej postaci żeńskiej przerażający, intryga o konsystencji zupki Knorra, do tego trójka "bohaterów" niesamowicie sztuczna i pretensjonalnie rozpisana przez Donaldsona, relacje między nimi są tak wiarygodne jak w Klanie, a do tego totalnie z czapy kilkunastronicowe posłowie, które w połowie jest kuriozalnym streszczeniem dzieła Wagnera. Autor w posłowiu pisze, o co chodzi w "Skoku w konflikt", ale gdyby mi nie napisał, to bym się w życiu nie domyślił. Ogromne rozczarowanie, być może "Skok w konflikt" ma sens w ramach większej całości, ale jako samodzielna ni to powieść, ni to rozbudowane opowiadanie (jeden wątek na 128 stronach) zupełnie się nie sprawdza.

Ania we wpisie z lutego tego roku w zasadzie napisała wszystko, co sam chciałbym napisać. Sztafaż s-f całkowicie zbędny, pociąg autora do zadawania bólu głównej postaci żeńskiej przerażający, intryga o konsystencji zupki Knorra, do tego trójka "bohaterów" niesamowicie sztuczna i pretensjonalnie rozpisana przez Donaldsona, relacje między nimi są tak wiarygodne jak w Klanie,...