Thomas Covenant to jedna z tych postaci, które sprawiły, że zakochałem się w fantastyce. Był jednym z pierwszych bohaterów, jakich poznałem, który nie pasował do wzorca typowego herosa. Oczywiście jego przygody budowane były na uniwersalnym schemacie, ale przez taką, a nie inną jego osobowość, poprowadzony zostałem na niezbadane przeze mnie wcześniej tereny. A teraz przychodzi mi się z nim ostatecznie pożegnać. Jest to dziwne uczucie. Z jednej strony żegnałem go już dwa razy i za każdym razem wydawało mi się, że to już jest koniec, więc to pożegnanie ma w sobie coś rutynowego. Z drugiej strony tym razem wydaje się, że Donaldson definitywnie mówi "koniec", a to napawa mnie smutkiem, bo oznacza zamknięcie się pewnej epoki.

"The Last Dark" nie jest książką łatwą w odbiorze. Wszystko dlatego, że Donaldson się nie spieszy rozwijając swoją opowieść. Apokalipsa nadciąga tu w ekspresowym tempie, a autor jakby tego nie zauważał, powoli, pieczołowicie tworzy kolejne rozbudowane opisy, z uwagą przygląda się dramatycznym wyborom bohaterów i ich konsekwencjom. W ten sposób uczy cierpliwości, ale – przyznaję bez bicia – chwilami miałem dość jego lekcji, chciałem wiedzieć co się stanie, a nie po raz kolejny zatapiać się w przeżyciach i myślach Thomasa, Linden i Jeremiah. Ale jednocześnie to właśnie te opisy, ta precyzja w przekazywaniu doświadczeń bohaterów czyni z książki Donaldsona pozycję wyjątkową. "The Last Dark" jest przecież opowieścią o tym, jak radzić sobie z absolutem rozpaczy, beznadziei i desperacji. Bohaterowie Donaldsona to ludzi potłuczeni, poranieni, pod wieloma względami słabi. Ich bohaterstwo ma niezwykłą wagę, ponieważ stają w obliczu zła bez przekonania, bez pewności, bez wiary w zwycięstwo. Ich bohaterstwo polega na niezłomności i wsparciu innych ludzi. I choć to ta trójka dokonuje niemożliwych czynów, Donaldson pokazuje, że nie mogliby tego dokonać, gdyby nie bezwarunkowa akceptacja i poświęcenie ze strony innych. W ten sposób "The Last Dark" jest mocnym głosem nadziei dla tych wszystkich, którzy zmagają się z depresją i innymi głęboko ograniczającymi ich stanami emocjonalnymi. Donaldson stara się przekonać, że nawet w momencie, w którym wydaje się, że jedynym rozwiązaniem jest poddanie się, można i trzeba walczyć dalej. Nie dla pozbycia się cierpienia. Nie dlatego, że wierzy się, że będzie lepiej. Ale dlatego, że tacy po prostu jesteśmy.

Thomas Covenant to jedna z tych postaci, które sprawiły, że zakochałem się w fantastyce. Był jednym z pierwszych bohaterów, jakich poznałem, który nie pasował do wzorca typowego herosa. Oczywiście jego przygody budowane były na uniwersalnym schemacie, ale przez taką, a nie inną jego osobowość, poprowadzony zostałem na niezbadane przeze mnie wcześniej tereny. A teraz...