Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo kazał nam czekać Wydawca na to drugie lądowanie, które nazwał pierwszym. Od roku 2021 po kolejnych obietnicach w roku 2024 mamy nareszcie tą antologię króciaków i zaiste nieco zwodniczo zabrzmiała obietnica trzeciej złożona na rok 2025. Półsta opowiadań to dawka potężna, a powiedziałbym, że nawet końska alboteż złoty strzał. Swoją drogą w chwili, kiedy można było antologię wreszcie wziąć do ręki okazało się, że antologia przynosi tych opowiadań 51, blubry na ostatniej stronie okładki mówią o 49, a w sklepie Wydawcy... blubry mówią jeszcze co innego. Nic to jednak pomyślałem i raźno zacząłem taniec z króciakami. Króciaki w Antologii w znacznej ich liczbie to re-druki (ponowione teksty wydane już raz lub więcej przez Wydawcę i przez innych wydawców). Co najmniej jeden króciak to mikroesej o rozterkach pisarza fantastyki naukowej, który dalibóg nie wiem dlaczego się tu pojawił, a pamiętam go z pierwszego objawienia jeszcze z „Problemów” (tak, tak, to te „Problemy” wydawane w archaiku PRL-u). Są też świeżynki dotychczas nieobecne. W wyborze etykietowanym „klasykami amerykańskiej sf” znajdziemy też... kilka opowiadań „klasyków radzieckich". To wygląda na dywersję kognitywną, ale to dobre opowiadania, choć etymologicznie jakby nie na miejscu. Podobnie jest w przypadku wydanej w roku 2019 antologii „Drugie lądowanie”, choć tam blubry uczciwie to mówią i dorzucają króciaki brytyjskie i japońskie, Tak, czy siak te radzieckie opowiadania - pojadę grubo - wyglądają na dorzucone łopatą do gardzieli maszyny drukarskiej. Moi faworyci w antologii? Proszę bardzo: „Zdarzenie na drodze numer 12”, „Pozwolenie na kradzież”, „Aab”, „Żółte oczy”. Zawód uczynił mi „Powrót człowieka” (w ząb nie łapię). Niewymienione opowiadania lokują się w międzyspektrum. Nie wszystko złoto jednak, co wydano. Reprymenda należy się Wydawcy za melanż oprawy broszurowej z liczbą wciśniętych w tą oprawę tekstów. Aż 579 stron tak nam podanych czyni Antologię sakramencko nieporęczną w czytaniu. Raz, że objętość praktycznie natychmiast wywołuje przekos bloku. Dwa, że ta objętość wbudowuje w książkę mechanizm samozamykacza paskudnie dający się we znaki podczas czytania w pozycji kanapowej i wszystkich innych. „Pierwszemu lądowaniu” bardzo pomogłaby transpozycja w dwa poręczniejsze objętością tomiki. Zdecydowanie. To nic osobistego, ale czy nie trzeba by czasami Wydawco pomyśleć o adresatach swojej pracy wydawniczej, co? Byłbym zobowiązany, jak jasny czytelnik.