Polecam wszystkim fanom trylogii Millennium ciekawa.dobrze napisana i wciąż zaskakująca jak poprzednie części. David L. dał radę mimo wysoko podniesionej poprzeczki przez Stiega.

Polecam wszystkim fanom trylogii Millennium ciekawa.dobrze napisana i wciąż zaskakująca jak poprzednie części. David L. dał radę mimo wysoko podniesionej poprzeczki przez Stiega.

David Lagercrantz pociągnął trylogię Larssona rewelacyjnie! Świetna fabuła i kryminał!

David Lagercrantz pociągnął trylogię Larssona rewelacyjnie! Świetna fabuła i kryminał!

Kontynuacja serii Milenium. Drogi Mikaela i Lisbeth się rozeszły. Blomkvist przechodzi kryzys, gazeta ma kłopoty. Salander pracuje nad ,, nową sprawą''. Po śmierci ojca szuka śladów siostry. W internecie trafia na grupę hakerów. Odkrywa dziwne powiązania amerykańskich służb specjalnych . Drogi obojga krzyżują się ,gdy dochodzi do morderstwa profesora Baldera specjalizującego się w badaniach nad sztuczną inteligencją. Razem spróbują chronić syna profesora, który jest świadkiem morderstwa. Chłopiec ma autyzm.

Kontynuacja serii Milenium. Drogi Mikaela i Lisbeth się rozeszły. Blomkvist przechodzi kryzys, gazeta ma kłopoty. Salander pracuje nad ,, nową sprawą''. Po śmierci ojca szuka śladów siostry. W internecie trafia na grupę hakerów. Odkrywa dziwne powiązania amerykańskich służb specjalnych . Drogi obojga krzyżują się ,gdy dochodzi do morderstwa profesora Baldera...

Oj długo czekała na przeczytanie czwarta część serii „Millennium”, którą stworzył Stiega Larsson. Myślę, że przyczyniły się do tego skrajne opinie znajomych, których David Lagercrantz rozczarował. Też ubolewam nad nagłą śmiercią Larssona, ale rozumiem, że „Millennium” samo w sobie ma potencjał na kontynuację. Nie dziwi mnie, że za zgodą spadkobierców David Lagercrantz napisał cztery kolejne części tego jakże popularnego cyklu. Potrzebowałem jednak czasu i dystansu, żeby w końcu zrozumieć i zaakceptować, że coś co zapoczątkował mistrz Larsson mogło mieć kontynuację.
Bardzo brakowało mi w tej powieści tego stylu Steig'a. Czytając pierwsze strony napisane zupełnie innym językiem zastanawiałem się w jakim kierunku to wszystko zmierza. Na moją ulubioną bohaterkę Lisbeth Salander czekałem do połowy książki. Za długo rozwodził się autor nad autystycznym chłopcem o mocno ograniczonych możliwościach poznawczych, jednocześnie wybitnie uzdolnionym w jakiejś wąskiej dziedzinie. Nie miałem najmniejszych problemów ze zrozumieniem, że to właśnie postać Augusta, chłopca mającego fenomenalną pamięć i umiejętności dostrzegania szczegółów posłuży do rozwiązania kryminalnej zagadki. Dało się to przewidzieć. Na moje szczęście w powieści pojawiają się postacie, których drogi krzyżują się ze znanym mi już przecież z dziennikarzem. Mikael Blomkvist to główna postać „Millennium”, to dziennikarz śledczy, który widzi więcej. Pochyla się on nad prośbą profesora Baldera i próbuje dociec w co tak naprawdę są zamieszane amerykańskie służby specjalne. Temat sztucznej inteligencji dzisiaj znany jest nam wszystkim, ale w czasie kiedy David Lagercrantz pisał o tym, stanowiło to swego rodzaju sensację i wielką niewiadomą. Do czego może posłużyć kradzież zaawansowanych technologii AJ?
Dlaczego ekspert w dziedzinie badań nad sztuczną inteligencją musiał zginąć?
Kryminalna historia z udziałem wybitnego profesora informatyki i jego ośmioletnim synkiem zamkniętym w swojej bańce daje do myślenia i sprawia, że wszystko zmierza we właściwym kierunku. Warto pochylić się nad tą powieścią. Spojrzeć na życie dwóch sióstr, na wydarzenia straszne, które poddziały, na każdą z nich inaczej. Dlaczego stały się śmiertelnymi wrogami?
Reasumując mogę powiedzieć, że ta dobrze skrojona wielowątkowość trzyma się naprawdę świetnie. Wziął David Lagercrantz na siebie ciężar ogromny i już samo to sprawia, że warto przeczytać i przekonać się czy podołał. Wiem, że po kolejną część „Millennium” sięgnę na pewno, choć muszę przyznać, że nie budziła ona takich emocji jak trylogia Larssona. Lubię skandynawskie kryminały.

Oj długo czekała na przeczytanie czwarta część serii „Millennium”, którą stworzył Stiega Larsson. Myślę, że przyczyniły się do tego skrajne opinie znajomych, których David Lagercrantz rozczarował. Też ubolewam nad nagłą śmiercią Larssona, ale rozumiem, że „Millennium” samo w sobie ma potencjał na kontynuację. Nie dziwi mnie, że za zgodą spadkobierców David Lagercrantz...

Autor kompletnie nie wykorzystał potencjału jakim jest postać Lisbeth Salander. A szkoda bo zdecydowanie fragmenty z Salander były najciekawsze.

Autor kompletnie nie wykorzystał potencjału jakim jest postać Lisbeth Salander. A szkoda bo zdecydowanie fragmenty z Salander były najciekawsze.

31 grudnia 2021 roku zakończyłem czytać trylogię Stiega Larssona. 15 marca 2017 roku zakupiłem swój egzemplarz czwartej części serii Millenium. Książka ta jednak musiała poczekać aż do 22 września 2023 roku, kiedy zacząłem ją czytać. Zostałem mile zaskoczony przez pana Davida Lagercrantza, który przed napisaniem kontynuacji przygód Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander miał tylko dwie powieści na koncie wydane w Polsce, a mianowicie "Grzech pierworodny w Wilmslow" oraz "Ja Ibra".
Powieść "Co nas nie zabije" opowiada o kryzysie dziennikarza, który rozważa wycofanie się z zawodu, lecz w ostatniej chwili dostaje wiadomość od profesora Baldera. Tymczasem Lisbeth Salander bierze udział w bardzo trudnym ataku hakerskim. Po raz kolejny dziewczyna udowadnia swoje nieprzeciętne umiejętności i po raz kolejny wpada w tarapaty. Za sprawą profesora Baldera drogi Lisbeth i Mikaela ponownie się krzyżują.
W tej części pojawiają się również nowe postacie a zarazem nowi wrogowie głównych bohaterów. Dzięki tym postaciom lektura tej powieści staje się jeszcze ciekawsza. Jak już wspomniałem byłem mile zaskoczony tym tomem "Millenium", chociaż w porównaniu do oryginalnej trylogii jest słabszy. Na przeczytanie 499 stron potrzebowałem ośmiu dni i dziewięciu posiedzeń, co plasuje tytuł ten na 93 miejscu wśród 237 książek Przeczytanych Na Tronie. Z czystym sumieniem mogę Wam ten tom polecić, a sam już za niedługo będę czytał tom piąty, zatytułowany "Mężczyzna, który gonił swój cień".

https://www.facebook.com/czytamnatronie

31 grudnia 2021 roku zakończyłem czytać trylogię Stiega Larssona. 15 marca 2017 roku zakupiłem swój egzemplarz czwartej części serii Millenium. Książka ta jednak musiała poczekać aż do 22 września 2023 roku, kiedy zacząłem ją czytać. Zostałem mile zaskoczony przez pana Davida Lagercrantza, który przed napisaniem kontynuacji przygód Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander miał...

Świetna książka, zachowana w stylu Stiega choć wiadomo że to nie to samo. Dla mnie była mimo wszystko wciągająca, akcja od pierwszych stron. Sporo odwołań do poprzednich części, co bardzo mnie cieszy.

Świetna książka, zachowana w stylu Stiega choć wiadomo że to nie to samo. Dla mnie była mimo wszystko wciągająca, akcja od pierwszych stron. Sporo odwołań do poprzednich części, co bardzo mnie cieszy.

Słabsza niż oryginalna trylogia Larssona - ale nie była zła. W kilku (ważnych, istotnych dla fabuły) miejscach zdecydowanie brakowało opisów, kilka wątków urwanych, nieprawdopodobnych lub przemilczanych prawie w stylu "somehow, Palpatine returned". Brakowało trochę spójności, ale mimo to przyjemnie się czytało. 6/10

Słabsza niż oryginalna trylogia Larssona - ale nie była zła. W kilku (ważnych, istotnych dla fabuły) miejscach zdecydowanie brakowało opisów, kilka wątków urwanych, nieprawdopodobnych lub przemilczanych prawie w stylu "somehow, Palpatine returned". Brakowało trochę spójności, ale mimo to przyjemnie się czytało. 6/10

Moim zdaniem jest to pozycja dużo słabsza od trylogii. Przeczytać można, jak najbardziej. Ale pod względem intrygi wypada blado w porównaniu do wcześniejszych części.

Moim zdaniem jest to pozycja dużo słabsza od trylogii. Przeczytać można, jak najbardziej. Ale pod względem intrygi wypada blado w porównaniu do wcześniejszych części.

Już od samego początku widzimy inny styl pisania dlatego zacząłem się zastanawiać w którym kierunku to pójdzie. Na szczęście poszło w dobrym, w czwartym tomie nie ma już długich i nudnych wstępów tylko akcję od początku do końca a książka trzyma w napięciu i super się już czyta-polecam

Już od samego początku widzimy inny styl pisania dlatego zacząłem się zastanawiać w którym kierunku to pójdzie. Na szczęście poszło w dobrym, w czwartym tomie nie ma już długich i nudnych wstępów tylko akcję od początku do końca a książka trzyma w napięciu i super się już czyta-polecam