Takim o to sposobem skończyłam serię Millennium. Pamiętam jak dostałam pierwszy tom od znajomej i mówiła mi, że będę miała co czytać bo są grube tomy. ...Łyknęłam je w miarę szybko i chyba czuję lekki niedosyt, że to już koniec.
Szósty tom ostatni zamyka całą serię i to dosłownie. Wszystko spina w całość. Autor poświęca dużo miejsca relacji Lisbeth z jej siostrą Camillą - odkrywa co tak naprawdę się działo w domu rodzinnym kobiet i czy rzeczywiście wszystko wyglądało tak jak przedstawiała to swoimi oczami Lisbeth czy jednak prawda jest zupełnie inna.
Bardzo przypadło mi do gustu, że w końcu można było poznać bliżej Camillę i poznać jej wersję wydarzeń. Zdecydowanie mniej było tym razem Mikaela ponieważ autor skupił się na wątku sióstr. Cała akcja powieści nie powala, nie jest jakaś mega zaskakująca ale jak da mnie wyjaśnienie w końcu co się działo w domu Lisbeth był mega ciekawy.
Z tego co wiem pojawił się siódmy tom serii natomiast chyba dla mnie lepiej by było gdyby zakończono na tym tomie. Nie czytałam jeszcze ale wydaje mi się, że będzie to sztucznie wyciągana historia bo jak dla mnie szósty tom świetnie zamknął całą serię.

Takim o to sposobem skończyłam serię Millennium. Pamiętam jak dostałam pierwszy tom od znajomej i mówiła mi, że będę miała co czytać bo są grube tomy. ...Łyknęłam je w miarę szybko i chyba czuję lekki niedosyt, że to już koniec.
Szósty tom ostatni zamyka całą serię i to dosłownie. Wszystko spina w całość. Autor poświęca dużo miejsca relacji Lisbeth z jej siostrą Camillą -...

Nie lubię Rosji. Nawet książki, których bohaterowie trafiają chociażby na moment do tego kraju, mnie przerażają i staram się ich unikać. Wyjątkiem jest chyba tylko „Mistrz i Małgorzata”.
Pech chciał, że czytając szóstą część Millenium, nie sposób odwrócić się od Rosji. Zarówno Mikael jak i Lisbeth, czyli dwa główne powody, dla których czytam serię, to Szwedzi. Nie można jednak zapominać o pięknej Camilli alis Kirze, której w tej części sporo.
A co pozarodzinnymi porachunkami? Wyprawa na Everest, polityczne skandale i machlojki ale też ludzkie dramaty i dużo genetyki.
„Ta, która musi umrzeć” to trzecia, a zarazem ostatnia część cyklu napisana przez Lagercrantza. Podjął się niełatwego wyzwania i myślę, że mu podołał. Napisał trzy naprawdę dobre książki i myślę, że w tym temacie nikt go nie prześcignie...chociaż życzę Karin Smirnoff jak najlepiej.

Nie lubię Rosji. Nawet książki, których bohaterowie trafiają chociażby na moment do tego kraju, mnie przerażają i staram się ich unikać. Wyjątkiem jest chyba tylko „Mistrz i Małgorzata”.
Pech chciał, że czytając szóstą część Millenium, nie sposób odwrócić się od Rosji. Zarówno Mikael jak i Lisbeth, czyli dwa główne powody, dla których czytam serię, to Szwedzi. Nie można...

Kto nie kojarzy serii "Millennium", niech lepiej się nie przyznaje! Kryminały Stiega Larssona już dawno przeszły do kanonu gatunku. Warto zaznaczyć, że tylko pierwsze trzy tomy autorstwa samego pisarza. Kolejne trzy, w tym "Ta, która musi umrzeć", napisane przez Davida Lagercrantza, nie dorastają Mistrzowi Kryminału do pięt. Z tomu na tom jest coraz gorzej. W tym seria sięgnęła dna.

Widoczne jest przede wszystkim spłaszczenie postaci. Mikael wyblakł, Erika pojawia się epizodycznie, jest traktowana jak piąte koło u wozu. Różne wątki z jej życia prywatnego są nam rzucane bez sensu, jakby była to jakaś łaska zesłana od autora. Jednak najbardziej ubolewam nad postacią Lisbeth, moją ulubioną bohaterką. Ta została kompletnie przewalcowana, mało zostało z prawdziwej, starej jej.

Lagercrantz szczególnie w "Tej, która musi umrzeć" rozdmuchiwał pewne wątki. Sztucznie przedstawiał akcję. Próbował wcisnąć wprost w tekście czytelnikowi, że dzieje się bardzo dużo, podczas gdy bohaterowie, których stworzył Larsson, na spokojnie by sobie z tym poradzili, mając przy okazji zajętą jedną dłoń paleniem cygara. Często autor pisze z perspektywy chociażby tej nieszczęsnej Lisbeth, jakoby ta była zmęczona psychicznie. Opisuje, jak nieudolnie rozpoczyna dwadzieścia śledztw i do żadnego nie może na dłużej przysiąść. A na koniec, w beznadziejnie napisanym i wymyślonym finale, zachowuje się jak pieprzony James Bond. Czy leci z nami pilot? Sorry memorry, ale ja tego w ogóle nie kupuję. Większość rzeczy kompletnie się nie klei, bo Salander taka nie jest. Po prostu. Poznaliśmy ją u Larssona jako diabelnie inteligentną geniuszkę, hakerkę, fighterkę. A w tym tomie nie zostało z niej nawet echo cienia.

Lagercrantz traktuje czytelnika jak dziecko. I to nie jako kilkunastolatka. Bardziej jak noworodka. Ja podczas lektury czułem się traktowany jak mało inteligentny. Sztuka pisania polega na tym, żeby pozostawić czytającemu pole do myślenia. Szczególnie w kryminałach powinien zastanawiać się, dlaczego jest tak, a nie inaczej, samemu dochodzić do motywacji czy przyczyn bohaterów i bohaterek. Tutaj autor wszystko podaje na tacy. Czyta się "Tę, która musi umrzeć" dobrze i szybko, ale lektura nie zapewnia intelektualnej rozrywki.

Ogromna szkoda, że od trzech tomów ci bohaterowie tak negatywnie się zmieniają. Z części na część postępuje to coraz bardziej. Ostatni tom swojego autorstwa Lagercrantz potraktował okropnie. Jakby chciał się od tej serii uwolnić, jakby zdawał sobie sprawę z tego, jak beznadziejne historie tworzy. Najgorsze w tym wszystkim jest właśnie to stracenie na kolorycie i jakości...

Pozostaje mi tylko czekać na przeczytanie kolejnego, siódmego tomu serii Millennium. Premiera już w listopadzie. David Lagercrantz szczęśliwie zakończył pisanie na szóstym tomie (domyślam się, że to stanie się tradycją - każdy pisarz może napisać tylko trzy części. Jako element szacunku dla Larssona, który zmarł po zakończeniu trzeciego tomu). Kolejną autorką serii jest Karin Smirnoff. Miejmy nadzieję, że podniesie nieco poziom. Po trzech książkach autorstwa Lagercrantza nie jest to trudne.

Kto nie kojarzy serii "Millennium", niech lepiej się nie przyznaje! Kryminały Stiega Larssona już dawno przeszły do kanonu gatunku. Warto zaznaczyć, że tylko pierwsze trzy tomy autorstwa samego pisarza. Kolejne trzy, w tym "Ta, która musi umrzeć", napisane przez Davida Lagercrantza, nie dorastają Mistrzowi Kryminału do pięt. Z tomu na tom jest coraz gorzej. W tym seria...

Chyba najlepsza z tych nie napisanych przez Larssona, ale to nadal nie jest to :)

Chyba najlepsza z tych nie napisanych przez Larssona, ale to nadal nie jest to :)

Lisbeth nadal jest niesamowita. Szkoda, że inaczej nie wykorzystuje swojego talentu. Ale nadal ja lubię. Ciekawe, co dalej......????

Lisbeth nadal jest niesamowita. Szkoda, że inaczej nie wykorzystuje swojego talentu. Ale nadal ja lubię. Ciekawe, co dalej......????

W centrum Sztokholmu znaleziony zostaje martwy mężczyzna. Z pozoru wygląda to na tragiczną śmierć bezdomnego, jednak pomimo cech charakterystycznych jego tożsamości nie udaje się ustalić. Lekarka sądowa, Fredrika Nyman, kierując się swoimi podejrzeniami, kontaktuje się z Mikaelem Blomkvistem.
Dziennikarz niechętnie zabiera się do sprawy. Świadkowie potwierdzają co prawda, że mężczyzna kilkukrotnie bełkotał coś pod adresem Johannesa Forsella, szwedzkiego ministra obrony – ale czy faktycznie coś mogło ich łączyć?
Mikael bezskutecznie próbuje skontaktować się z Lisbeth Salander, która po pogrzebie Holgera Palmgrena wyjechała z kraju. Blomkvist nie wie, że Lisbeth trafiła do Moskwy, by raz na zawsze wyrównać rachunki ze swoją siostrą Camillą. Salander podjęła decyzję – będzie myśliwą, nie ofiarą.
Ta, która musi umrzeć to ostatni tom bestsellerowej serii Millennium, która rozeszła się na całym świecie w ponad 100 milionach egzemplarzy. David Lagercrantz z rozmachem łączy ze sobą polityczne skandale, rozgrywki międzynarodowych potęg i nowoczesne technologie.

W centrum Sztokholmu znaleziony zostaje martwy mężczyzna. Z pozoru wygląda to na tragiczną śmierć bezdomnego, jednak pomimo cech charakterystycznych jego tożsamości nie udaje się ustalić. Lekarka sądowa, Fredrika Nyman, kierując się swoimi podejrzeniami, kontaktuje się z Mikaelem Blomkvistem.
Dziennikarz niechętnie zabiera się do sprawy. Świadkowie potwierdzają co prawda,...

Trylogia Larssona była lepsza

Trylogia Larssona była lepsza

Historia znów naciagana, byleby jakoś powiązać kolejne osoby z życiem Lisbeth Salander.
Główni bohaterowie stali się na tyle irytujący, że ciężko się to czytało.
Mikael jak zawsze jakimś cudem znał ludzi, którzy byli zamieszani w sprawę, nieważne co by się działo, to on też umiał się odnieść do sytuacji - ktoś się topi? Przecież Mikael w młodości miał kurs na ratownika !!
Poza tym irytował mnie wątek miłosnych igraszek głównego bohatera w ciągu całej serii, uwidoczniony przez Pana Lagercrantza jeszcze bardziej. W oryginalnej trylogii Millennium, zakończyło się na tym, że Mikael był z jedną z tych policjantek, przecież się zakochał. No i co mamy już w następnych częściach? Ani słowa o niej, co się z nimi stało, tylko pojawia się następna kobieta. Kolejna część, znów słuch po poprzedniczce zaginął, za to mamy kolejne babsko.... I tak w nieskończoność by można było wymieniać. Nie wiem, co to za kultura pisania takich rzeczy, że bohaterowie w tej serii, to by do łóżka poszli chyba że wszystkim co się porusza mam wrażenie.
No i na koniec sama Lisbeth... oryginalnie uzdolniona hakerka, no i okej. Ale w trylogii pana Lagercrantza, Lisbeth stała się prawie jakimś bostwem, które potrafi wszystko zrobić na komputerze. Poza tym, nie ważne jaki wątek poruszony, na każdy temat ona wszystko wiedziała. Ni stąd ni zowąd na potrzeby fabuły nagle okazuje się, że ma lepszą wiedzę na temat sekwencji DNA niż jakas uczona osoba tym się zajmująca. Ona z kolei wiedzę ma tylko z jakiś dokumentów, które z palca wysysa, bo się wszędzie włamuje. Oprócz tego wszystkiego, można dorzucić jej, że jest niczym jakiś terminator. Niby zwykły z niej nerd, mała szkapowata dziewczynka, a jednak umiejętności walki i efektu wow do wszystkiego co by się nie dotknęła, ma lepsze niż nie jeden komandos z jakiejś elitarnej grupy. Skąd z niej taka zwinna mysz, potrafiące posługiwać się pistoletem, jeździć na motorze itd? Niedorzeczność, totalnie zniszczona postać, która stworzył Larsson.
Słabe to.

Historia znów naciagana, byleby jakoś powiązać kolejne osoby z życiem Lisbeth Salander.
Główni bohaterowie stali się na tyle irytujący, że ciężko się to czytało.
Mikael jak zawsze jakimś cudem znał ludzi, którzy byli zamieszani w sprawę, nieważne co by się działo, to on też umiał się odnieść do sytuacji - ktoś się topi? Przecież Mikael w młodości miał kurs na ratownika !!...

Książka jest całkiem interesująca, czyta się ją bardzo szybko i ogólnie wszystko jest okay, ale...

W taki schemat, przerabiany przeze mnie już wielokrotnie, doskonale wpisuje się "Ta, która musi umrzeć". Niby wszystko jest tutaj w porządku, ale jednak brakuje tej iskry, dzięki której dobra książka staje się bardzo dobra lub rewelacyjna. Być może chodzi o to, że cała saga Millenium stawia poprzeczkę bardzo wysoko i od kolejnej jej części czytelnik oczekiwał czegoś specjalnego?

A może po prostu historia duetu Blomkvist & Salander została nieco zbyt przeciągnięta?
Sądzę, że tych tomów narobiło się trochę zbyt dużo, bo właśnie w tej konkretnej książce czułem efekt "odgrzewanego kotleta". Zupełnie tak jakbym po raz kolejny przerabiał lekko odświeżone, ale jednak te same wątki i motywy.

Nie znaczy to oczywiście, że "Ta, która musi umrzeć" jest złą książką. To w dalszym ciągu literatura na poziomie, która dostarczy wiele wrażeń.

Książka jest całkiem interesująca, czyta się ją bardzo szybko i ogólnie wszystko jest okay, ale...

W taki schemat, przerabiany przeze mnie już wielokrotnie, doskonale wpisuje się "Ta, która musi umrzeć". Niby wszystko jest tutaj w porządku, ale jednak brakuje tej iskry, dzięki której dobra książka staje się bardzo dobra lub rewelacyjna. Być może chodzi o to, że cała saga...

Nie porwała. Przeczytałam do końca, ale liczyłam jednak na więcej.

Nie porwała. Przeczytałam do końca, ale liczyłam jednak na więcej.