Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Inspiracją do napisania powieści posłużył autorce czas, kiedy sama należała do sekty. Na przykładzie Sofii, głównej bohaterki opowieści możemy zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo można pobłądzić w zakamarkach naszego życia i podążać w złym kierunku.
Sofia ma za sobą pewien etap życia, w którym zdobyła wykształcenie wyższe. Po nieudanym związku z chłopakiem nadszedł czas, aby coś zrobić ze swoim życiem. Na jej życiowej drodze pojawia się przystojny i pełen pomysłów na życia Franz Oswald. Propozycja pracy i wspólnego wyjazdu do zachodniego wybrzeża Szwecji zostaje przez dziewczynę zaakceptowana. Stopniowo poznajemy świat, który według przywódcy sekty ma uratować ludzkość od trucizn, stresu i innego zła. Sofia poznaje młodych ludzi oddanych swojej pracy i nauce mówiącej: „Jedz zdrowo, śpij spokojnie i zażywaj ruchu”.
Młodzi ludzie żyją w kolektywie, mieszkają we wspólnych salach i są na każde skinięcie Oswalda, który wydaje dyrektywy mające zapewnić im spokojne i dostatnie życie. Tezy Franza Oswalda oczarowały dziewczynę, sprawiły, że wkroczyła w zupełnie inny świat. Świat, w którym to mieszkance wyspy sami uprawiają ekologiczną żywność. Porzucają oni zaawansowane technologie typu komputery, smartfony i wolni od tej „zarazy” mogą spokojnie zajrzeć do swojego wnętrza.
Z czasem zobaczymy, że prawdziwa rzeczywistość w tej wspólnocie jest zupełnie inna. A zawarte umowy o pracę są symboliczne i nie można ot tak sobie opuścić ViaTerra. Personel trzymany twardą ręką, żadnych rozmów telefonicznych czy e-maili.
Zastanawiający jest fakt, co ci wielcy przywódcy mają takiego w sobie, że są słuchani, podziwiani. Skąd u nich taki magnetyzm pełen charyzmy i wiary w jakąś wyidealizowana ideę. Czy naprawdę otumanieni perspektywą lepszego życia nie dostrzegamy bolesnej prawdy? Sofia stała się jedną z osób bliskich przywódcy, należała do tak zwanego personelu Oswalda. Czy takiej osobie pozwoli się opuścić szeregi sekty?
Akcja powieści toczy się powoli i sam początek może nie budzić zainteresowania, jednak z czasem widzimy obraz społeczeństwa, które pobudza naszą czytelniczą ciekawość. Atmosfera się zagęszcza, wyspę otacza mgła niepewności tak charakterystyczna dla skandynawskiej literatury.

Inspiracją do napisania powieści posłużył autorce czas, kiedy sama należała do sekty. Na przykładzie Sofii, głównej bohaterki opowieści możemy zobaczyć oczami wyobraźni jak łatwo można pobłądzić w zakamarkach naszego życia i podążać w złym kierunku.
Sofia ma za sobą pewien etap życia, w k...

Rozwiń

Zwiń

Po listopadowej udanej premierze „Tylko ona została” Wydawnictwo: Mova postanowiło wznowić starszą pozycję Sagera. Oczywiście z ciekawością przyjrzałem się tej pozycji w nowym wydaniu i z taką dozą rozczarowania muszę przyznać, że to Sager, który znacznie odbiega od tego, którego znam z ostatnich trzech książek. Brakowało tutaj tego tak trudnego do zidentyfikowania elementu zaskoczenia, akcja samej powieści też nie zaskakuje tempem, do którego przyzwyczaił mnie autor. A ciągle powtarzający się w tekście slogan „Jedyna ocalała” z czasem po prostu denerwował. Jestem też przekonany, że przyszło mi czytać najsłabszą pozycję tego autora.
To koncentrowanie się autora na jednej z trzech ocalałych z masakry kobiet jest mocno wyraziste i aż nazbyt podejrzane aby nie zauważyć tego, że coś tu się po prostu nie klei, nie trzyma kupy jak mam to w zwyczaju potocznie określać. Dlatego wyraźnie widziałem przewidywalność opowiedzianej historii. Gdzie ten Riley Sager, który tak umiejętnie potrafił podrzucać fałszywe tropy? Bardzo możliwe, że to była debiutancka powieść autora, aż tak bardzo nie zgłębiałem tego tematu, ale świadczyć o tym może poziom, który funduje nam autor. Ciągle czegoś mi tu brakowało, jakiegoś zapalnika, który w najmniej oczekiwanym momencie mógłby spowodować wielkie bum!

Po listopadowej udanej premierze „Tylko ona została” Wydawnictwo: Mova postanowiło wznowić starszą pozycję Sagera. Oczywiście z ciekawością przyjrzałem się tej pozycji w nowym wydaniu i z taką dozą rozczarowania muszę przyznać, że to Sager, który znacznie odbiega od tego, którego znam z os...

Rozwiń

Zwiń

Mam wrażenie, że gdzieś w gąszczu thrillerów i kryminałów pominięto ciekawą pozycję debiutującego na naszym rynku niemieckiego autora. Nie było wielkiego medialnego szumu związanego z promocją Kamerzysty. Nazwisko Niemca też nic nie mówi przeciętnemu książkoholikowi. Szkoda, że pierwsze egzemplarze recenzenckie nie trafiły w ręce osób umiejących docenić walory wydarzeń z przeszłości z czasem obecnym, które stanowią fundament powieści. Wyraźne postacie w tym psychothrillerze połączone z umiejętnie przedstawionymi scenami zdarzeń pobudzają wyobraźnię.
„Piwnice są przedsionkami piekła.”
Berlin rok 1979. Jedenastoletni wówczas Gabriel postanawia zgłębić tajemnicę piwnicznego laboratorium ojca, które zabezpieczone było metalowymi drzwiami. Nikt z domowników nie miał prawa tam wchodzić i widzieć coś, czego widzieć nie powinien. A już na pewno nie jedenastoletnie dziecko. Złamanie zakazu kończy się strzałami, krwią i pożarem, w którym giną rodzice chłopca. On sam zaś doznaje szoku i amnezję.
Mija 29 lat. Gabriel pracuje jako ochroniarz i dostaje zlecenie sprawdzenia opustoszonego domu, w którym włączył się alarm. Podczas wykonywanej pracy dzwoni jego dziewczyna z informacją, że została napadnięta w parku i potrzebuje pomocy. Po przybyciu pod wskazane miejsce nie ma śladu po Liz.
Kto porwał dziennikarkę Liz i czyje zwłoki zastał Gabriel w parku? Kim jest mężczyzna o dwóch twarzach? Aby uzyskać odpowiedź na te pytania będziemy musieli poznać przeszłość Gabriela. A on sam, by uratować ukochaną będzie musiał wrócić pamięcią do dzieciństwa i wydarzeń mających miejsce w piwnicznym laboratorium.
Panująca w powieści atmosfera tajemnicy przeplatana jest z problemami psychicznymi głównego bohatera. Z drugiej strony widzimy, że jest to bardzo wrażliwy człowiek, inteligentny, który widzi rzeczy, których inni nie dostrzegają.
Kamerzysta to powieść z retrospekcją makabrycznych wydarzeń. Jest to książka, która trzymała mnie w niepewności, budziła poczucie zagrożenia i zostawiła po sobie dość wyraźny ślad w pamięci. Na pewno warto po nią sięgnąć, choćby z uwagi na dynamiczną akcję, która trzyma nas przy lekturze. To naprawdę dobrze skrojona i wykonana przez Niemca robota.

Mam wrażenie, że gdzieś w gąszczu thrillerów i kryminałów pominięto ciekawą pozycję debiutującego na naszym rynku niemieckiego autora. Nie było wielkiego medialnego szumu związanego z promocją Kamerzysty. Nazwisko Niemca też nic nie mówi przeciętnemu książkoholikowi. Szkoda, że pierwsze eg...

Rozwiń

Zwiń

Wojenne opowieści ukazane oczami współczesnych pisarzy wielokrotnie mnie już zaskoczyły, tematyka ta ma w sobie ogromny potencjał i tylko od autora zależy czy potrafi go w pełni wykorzystać. Ważne jest aby czytelnik poczuł więź z bohaterami, poczuł się w samym środku opisywanych wydarzeń. Ania Rybakiewicz potrafiła oddać klimat wojennej zawieruchy poprzez opisy miejsc i wydarzeń. Jednym z takich miejsc jest więzienie w Łomży, w którym znalazła się tytułowa agentka. To właśnie oczami Angeli Dremmler zobaczymy całą opisaną historię. Sprytna i niezwykle inteligentna kobieta do Polski trafiła oficjalnie jako agentka Abwehry. Kim naprawdę jest? Co łączy ją z Brytyjczykami, Niemcami i Polakami? Oskarżona o zabicie oficera niemieckiej armii prowadzi ze swoimi katami bardzo niebezpieczną grę.
Wprowadzenie retrospekcji pozwala nam uczestniczyć w wydarzeniach mających miejsce w 1943 r. kiedy to Angela pracowała jako sekretarka dla Ludwiga Höhnego. Znajomość z wysoko postawionym urzędnikiem pozwala jej na realizację własnego planu.
„Człowiek zakochany nie myśli racjonalnie. Miłość jest niewidzialną bronią, sto razy skuteczniejszą od tej palnej.”
Cała opowieść jest doskonale przemyślana. Złożona postać głównej bohaterki, dla której tak naprawdę wynik wojny nie ma znaczenia. Odwaga, zaciętość i determinacja w dążeniu do osiągnięcia własnego celu sprawia, że czuć napięcie. Świat tajemnic podwójnych, a nawet potrójnych agentów sprawia, że zastanawiałem się jakie będzie zakończenie tej opowieści. Podoba mi się nieprzewidywalność prowadzonej akcji, ludzki dramat, walka pomiędzy dobrem a złem. Wszystko to sprawia, że z uwagą śledziłem psychologiczną grę z wrogiem. Szczypta romansu w z udziałem wroga to szaleństwo, to pewna śmierć w tym niebezpiecznym świecie. Autorka zgrabnie to ujęła i całość wygląda imponująco.

Wojenne opowieści ukazane oczami współczesnych pisarzy wielokrotnie mnie już zaskoczyły, tematyka ta ma w sobie ogromny potencjał i tylko od autora zależy czy potrafi go w pełni wykorzystać. Ważne jest aby czytelnik poczuł więź z bohaterami, poczuł się w samym środku opisywanych wydarzeń. ...

Rozwiń

Zwiń