Mocne.

Szkoda tylko, że najdonioślejszy według mnie fragment książki opiera się na aforyzmach Diogenesa z Ojnoandy, które to Kubiak wymyślił, tzn. komentuje on własną, literacką wersję słów filozofa.

Ale lubię do tej książki wracać, dobra pozycja dla ludzi, których męczy wieczne zadawanie sobie pytań bez odpowiedzi. Kubiak nie odpowiada, bo skąd może wiedzieć, ale przynajmniej człowiek nie czuje się sam :) A jeszcze jak literacko pięknie ZK ujmuje te pytania...

Mocne.

Szkoda tylko, że najdonioślejszy według mnie fragment książki opiera się na aforyzmach Diogenesa z Ojnoandy, które to Kubiak wymyślił, tzn. komentuje on własną, literacką wersję słów filozofa.

Ale lubię do tej książki wracać, dobra pozycja dla ludzi, których męczy wieczne zadawanie sobie pytań bez odpowiedzi. Kubiak nie odpowiada, bo skąd może wiedzieć, ale...

"Pytając o bóstwo, pytamy o pochodzenie wszechświata i nas samych i o sens, o cel tego wszystkiego, co w świecie się dzieje i naszego własnego życia. (...) To nieprawda, że z tego pytania nie wynika groza."...

...pisze Zygmunt Kubiak, trafiając w samo sedno.
Z początku niepozornie, w pierwszych esejach, autor nachyla się nad starożytnością, nad człowiekiem antyku, walczącym i ginącym pod murami Troi. Ta złożona opowieść o człowieczeństwie, o tym skąd się ono bierze i jak się kończy, i tak już głęboka i poruszająca, w kolejnych tekstach zmierza w kierunku czegoś jeszcze większego i ważniejszego.
Trzy ostatnie eseje, orbitujące wkoło biblijnych realiów, wymykają się jakiejkolwiek ocenie. Mocując się z podstawowymi zagadnieniami - istnienie, jego cel i sens - autor oddaje tę wielką trwogę i grozę nieprzeniknionej tajemnicy! Ten przemożny ciężar wstrząsnął mną dogłębnie. I nie jest to wcale groza zła! Nie nie, ona wynika z podziwu, z zachwytu nierozwiązywalną tajemnicą, która mimo wszystko ciąży jak kamień i trzeba nam z nią żyć, autor rozumie to idealnie:

"Jakże często chciałoby się zapomnieć, przestać myśleć o tej tajemnicy."

Ale uciekać nie można, jako i Achilles nie ucieka, "chce aby jego istnienie miało w sobie jakąś własną piękność - skoro jest istnieniem rozgrywającym się wśród pustki."

"Pytając o bóstwo, pytamy o pochodzenie wszechświata i nas samych i o sens, o cel tego wszystkiego, co w świecie się dzieje i naszego własnego życia. (...) To nieprawda, że z tego pytania nie wynika groza."...

...pisze Zygmunt Kubiak, trafiając w samo sedno.
Z początku niepozornie, w pierwszych esejach, autor nachyla się nad starożytnością, nad człowiekiem antyku,...

Zacząć wypada od autorki słowa wstępnego Hanny Malewskiej /1911-1983/, legendy krakowskiego, katolickiego świata, skupionego wokół Wydawnictwa Znak i "Tygodnika Powszechnego". W wydaniu z 2001 roku jako słowo wstępne, zamieszczono recenzję Malewskiej pierwszego wydania książki, zamieszczoną w TP 27 z 7.07.1963 r. Bardzo ciekawa!!
Teraz przejdę do fragmentu wspomnienia ks. Adama Bonieckiego o Kubiaku /1929-2004/:

"Trzydziestoletni Zygmunt Kubiak szkic o Pascalu rozpoczął takim cytatem z pism swego bohatera: »Kiedy spotykamy naturalny styl, jesteśmy wręcz zdumieni i zachwyceni: spodziewaliśmy się ujrzeć autora, a znajdujemy człowieka. Nie można lepiej scharakteryzować dzieła Pascala« - napisał Kubiak, a ja chcę napisać, że nie można lepiej scharakteryzować dzieł Zygmunta Kubiaka. Szkic znajduje się w wydanym w roku 1963 tomiku 'Półmrok ludzkiego świata'. Była to pierwsza jego książka; zrobiła na mnie ogromne wrażenie, zwłaszcza jej część druga ('Szukanie prawdy'). Byłem zdumiony i zachwycony - spotkałem człowieka, który szuka prawdy! Nie widziałem też, by ktoś tak jak on odczytywał Biblię. Potem spotkałem Zygmunta z krwi i kości. Wprawdzie formalnie już nie pracował w 'Tygodniku', ale dość często przyjeżdżał do Krakowa, stale pisał do nas i należał do grona tych, których osobowości tworzyły kształt pisma w latach '60. Był człowiekiem nieobojętnym. Cokolwiek robił, mówił, myślał, było naznaczone pasją. Zakochany w antyku greckim i rzymskim (kiedyś dał się zamknąć na Forum Romanum, by przeżyć tam samotnie noc),odczytywał to, co się działo dookoła, w świetle mądrości starożytnej przesyconej światłem wiary chrześcijańskiej. Jego temperament, starożytna mądrość, chrześcijaństwo - to była mieszanka wybuchowa. Kiedyś uznał, że napisałem coś niesprawiedliwie o jego ukochanych Włochach. Jaką on mi wtedy zrobił awanturę... Po burzach jednak wracała pogoda."

Boniecki pisze głównie o II części, obejmującej osiem odrębnych szkiców, które wg autora łączy /podobno/ szukanie prawdy. Ja muszę zacząć od części I, w której autor szeroko omawia okoliczności powstania Iliady, a przede wszystkim weryfikuje mity greckie zaczynając od związanych z Kretą, a więc królem Minosem, synem Zeusa i królowej fenickiej Europy, jego potomkiem Minotaurem, a więc z labiryntem, nicią Ariadny i Tezeuszem, jak również Dedalem i Ikarem, a skończywszy na samej Iliadzie.
Kubiak jest pasjonatem tego świata, więc jego opowieść jest profesjonalna, bardzo ciekawa i szczegółowa. Oczywiście esej ten zasługuje na najwyższą ocenę, ale po lekturze ogarnął mnie pewien żal, że swoją konkretnością Kubiak chciał zepsuć mój ukochany, mały intymny świat, który, już w dzieciństwie, stworzył dla mnie Zipper, Parandowski i Graves, nie wspominając żródłowego Homera. JA CHCĘ WIERZYĆ W MITY!!! Nie pozwolę sobie ich odebrać.

Teraz mała dygresja: spojrzałem na niskie oceny na LC książki Gravesa "Herkules z mojej załogi" i postanowiłem w ciągu najbliższych 48 godzin ją Państwu zarekomendować, bo to przecudna opowieść o wyprawie Jazona po złote runo i historia niesamowitego romansu z Medeą.

Drugą część zaczyna najciekawszy esej, bo o Pascalu. Pisze słusznie o nim: /str.106/
"Pascal jest pierwszym wielkim - i największym ze wszystkich - nowożytnym filozofem podejrzliwości, bezlitosnym analizatorem naszej zniewolonej egzystencji w świecie.."
Dalsze eseje poświęca poezji Leśmiana, św. Augustynowi, konfrontując go z Nietzschem, Biblii w ogóle i królowi Dawidowi i księdze Hioba w szczególe, by powrócić w końcówce do św. Augustyna, podczas pobytu w 387 r w Ostii.

Proszę Państwa, lektura do łatwych nie należy, ale jeśli ktoś chce pogłębiać swoją wiedzę, to ma świetną okazję, bo wartość intelektualna tej książki jest przeogromna.

Zacząć wypada od autorki słowa wstępnego Hanny Malewskiej /1911-1983/, legendy krakowskiego, katolickiego świata, skupionego wokół Wydawnictwa Znak i "Tygodnika Powszechnego". W wydaniu z 2001 roku jako słowo wstępne, zamieszczono recenzję Malewskiej pierwszego wydania książki, zamieszczoną w TP 27 z 7.07.1963 r. Bardzo ...