🔹️Oto kolejna trudna ale jakże ważna książka opowiadająca historie dzieci podczas wojny. Tym razem są to opowieści dzieci z Kresów Wschodnich, które w 1940 roku w brutany sposób zostały wyrwane ze swojego domu i wraz z rodzinami przymusowo przesiedlone na trudne i mało przyjazne tereny Rosji Północnej i Kazachstanu.
🔹️Głód, strach, przeszywające zimno i katorżnicza praca. Opowieści przepełnione są cierpieniem i upokorzeniem. Ich życie to często wegetacja, nie wszystkim uda się przeżyć. 🔹️Te mniejsze są często oddzielane od rodziców, umieszczane w domach dziecka i przymusowo rusyfikowane. Do dziś nie wiadomo, ile dzieci pozostało w Rosji i nawet nie wiedzą, że mają polskie korzenie.
🔹️Książka zawiera wiele zdjęć. Opowieści jest dużo a w każdej pojawia się wiele osób. Trzeba naprawdę się skupić przy czytaniu.
🔹️Nie oceniam książki w kategoriach dobra czy zła, gdyż porusza ona tematykę tak ważną, że każdy powinien zapoznać się z tym tematem. Wojna to nie tylko zagląda dzieci w obozach ale również koszmar życia na Syberii.
🔹️Co dla mnie ważne, książka to zbiór prawdziwych historii. Każda historia to czyjś życiorys, czyjeś życie. I nie wolno o tym zapomnieć.
🔹️Książka ukazała się sie w tym roku, nakładem @wydawnictworeplika. Dostępna jest na Legimi.

🔹️Oto kolejna trudna ale jakże ważna książka opowiadająca historie dzieci podczas wojny. Tym razem są to opowieści dzieci z Kresów Wschodnich, które w 1940 roku w brutany sposób zostały wyrwane ze swojego domu i wraz z rodzinami przymusowo przesiedlone na trudne i mało przyjazne tereny Rosji Północnej i Kazachstanu.
🔹️Głód, strach, przeszywające zimno i katorżnicza praca....

Wciągająca lektura

Wciągająca lektura

Cześć
Przedstawiam Wam kolejną książkę, która zdecydowanie jest warta uwagi.

Ostatnio pojawia się coraz więcej książek o wywózkach na Sybir. Są to fakty często pomijane np w szkołach nad czym bardzo ubolewam.
Wydaje mi się, że jest to historia, o której kiedyś się nie mówiło, tak samo jak Rzeź Wołyńska.

Zawsze staram się sięgać po książki typu wspomnienia ocalałych, bądź przynajmniej próbuję selekcjonować napływające do mnie informacje, na te prawdziwe oraz wymyślone na potrzeby fabuły.

Dzieci Sybiru są zbiorem jedenastu tragicznych opowiadań Polskich dzieci wywiezionych ma Wschód.
"Wywiezione na „nieludzką ziemię”, rzucone w surowe, barbarzyńskie warunki, z dala od ojczyzny, rodziny, bliskich. Zmuszone do walki o przetrwanie i zbyt wczesnej dorosłości, do życia z piętnem przeszłości."

Nieprawdopodobne wręcz historie, wzruszające, wywołujące na czytelniku żal, wzruszenie, smutek i współczucie.

"Czasem starsze, innym razem zupełnie maleńkie, zachowały w pamięci obrazy wyrywkowe. I w takiej też formie je przytaczają. W większości nie kończą jednak swych wspomnień na wyzwoleniu z „ziemi sowieckiej”, lecz toczą dalszą opowieść o swoich losach. Niekiedy ponurą, kiedy indziej zaskakującą, znajdująca szczęśliwe zakończenie."

Pani Agnieszka ma dar pisania tak, by inni chcieli czytać nie mogąc się oderwać.
Nie zawsze jest łatwo - głównie pisze ona trudne książki opisujące historię Polski. Jednak mimo wszystko czyta się przyjemnie i dość szybko.
Przeczytałam już trzy jej książki i bardzo chętnie sięgną po pozostałe, jak tylko znajdę czas.

A czy Wy znacie twórczość Pani Lewandowskiej-Kąkol?

Pozdrawiam, do następnego!

Cześć
Przedstawiam Wam kolejną książkę, która zdecydowanie jest warta uwagi.

Ostatnio pojawia się coraz więcej książek o wywózkach na Sybir. Są to fakty często pomijane np w szkołach nad czym bardzo ubolewam.
Wydaje mi się, że jest to historia, o której kiedyś się nie mówiło, tak samo jak Rzeź Wołyńska.

Zawsze staram się sięgać po książki typu wspomnienia ocalałych, bądź...

Autorka, Agnieszka Lewandowska-Kąkol, podjęła się zadania, jakim było zebranie historii osób, które jako dzieci, często bardzo małe, niekiedy nieco starsze, zostały wraz z rodzicami (lub zazwyczaj tylko z matkami) oderwane od rzeczywistości, którą znały, i wywiezione na daleką Syberię. We wszystkich historiach pojawia się wiele wspólnych mianowników, takich jak konieczność błyskawicznego zebrania się do drogi w nieznane, podróż w nieludzkich warunkach, której wielu nie przeżyło ‒ a ci, którzy zmarli w wagonach, byli po prostu z nich wyrzucani, nie otrzymując pochówku ‒ i wreszcie dotarcie do miejsca, które okazało się surowe, przerażające, naznaczone niedostatkiem. Praca ponad siły, głód, ekstremalne warunki pogodowe, ciężkie warunki bytowe, choroby z niedożywienia i zimna, obcowanie ze śmiercią, rusyfikacja ‒ to wszystko przewija się w jedenastu opowieściach umieszczonych na kartach „Dzieci Sybiru”. Są to prawdziwe, niepodkolorowane historie, wspomnienia ludzi, którzy przeżyli i układali sobie życie, chociaż było ciężko. Nie ma tu pięknych miłości, ale są swoiste happy endy, bo ci ludzie doczekali czasów, w których mogli dać świadectwo tamtych wydarzeń.

Jeśli chcecie poznać relacje świadków tej rzadziej opisywanej ‒ w porównaniu z niemiecką okupacją ‒ części wojennej historii, polecam Wam tę książkę. Autorka wykonała dobrą robotę.

Autorka, Agnieszka Lewandowska-Kąkol, podjęła się zadania, jakim było zebranie historii osób, które jako dzieci, często bardzo małe, niekiedy nieco starsze, zostały wraz z rodzicami (lub zazwyczaj tylko z matkami) oderwane od rzeczywistości, którą znały, i wywiezione na daleką Syberię. We wszystkich historiach pojawia się wiele wspólnych mianowników, takich jak konieczność...

“Wiele rzeczy w tamtym czasie tłumaczono prawami wojny. Miłość we wszystkich jej wymiarach jest chyba na nie odporna".

Sowieckie deportacje z 1940 roku mogły dotknąć każdego, nikt nie mógł czuć się bezpieczny. Polskie dzieci, sieroty nie omijał ten straszny los. Wywożone siłą w głąb Rosji, na daleką Północ, czy odległy Kazachstan, były często zdane tylko na siebie. Rodzeństwo często rozdzielano, trafiały do różnych sierocińców.

Zbiór jedenastu, trudnych, bolesnych opowiadań. Każde przedstawia sylwetkę innego dziecka, zawsze boleśnie dotkniętego przez los. Historie są bardzo różne, wyjątkowe w swej niezwykłej prostocie, łączą je wspólne elementy. Nie są to spójne historie, ale często wyrywkowe migawki sytuacji, których doświadczyły i które zapadły im w pamięć. Od wczesnego dzieciństwa do późnej starości. Wspomnienia napisane są prostym, przystępnym językiem, w większości są to opisy.

Osierocone, samotne, zagubione, pozostawiane na pastwę losu i innych ludzi. A jednak właśnie dlatego, że były dziećmi, często udało im się przetrwać. W tych barbarzyńskich, nieludzkich warunkach zostały zmuszone do walki o siebie, o przetrwanie. Większość z nich przeszła przyspieszoną szkołę dorastania, zdane na siebie potrafiły znaleźć siły, niezwykłą determinację, by trzymać się życia. Ich instynkt przetrwania zadziwiał. Często po dziecięcemu uciekały w marzenia, by choć na chwilę poczuć coś dobrego. Koszmarne warunki podróży, ciągłe uczucie głodu, praca ponad siły — kto nie pracuje, ten nie je, szerzące się choroby, robactwo, przejmujące zimno, strata bliskich. I potem po powrocie do kraju, naznaczone piętnem przeszłości. Nie wszystkie historie się źle kończą…

Trudny, bolesny, potrzebny, cenny reportaż. Ukazuje ówczesny świat oczyma dziecka. Zmusza do zadumy nad niezwykłą ludzką siłą w obliczu tragicznych wydarzeń. Podczas czytania nasuwa się wiele refleksji i przemyśleń, doceniajmy i dziękujmy za to, co mamy. Na duży plus zasługują, liczne zdjęcia przedstawiające naszych bohaterów. Bardzo polecam.

“Wiele rzeczy w tamtym czasie tłumaczono prawami wojny. Miłość we wszystkich jej wymiarach jest chyba na nie odporna".

Sowieckie deportacje z 1940 roku mogły dotknąć każdego, nikt nie mógł czuć się bezpieczny. Polskie dzieci, sieroty nie omijał ten straszny los. Wywożone siłą w głąb Rosji, na daleką Północ, czy odległy Kazachstan, były często zdane tylko na siebie....

Mierna książka. Mamy tutaj historie dzieci Sybiru, czyli opowieści osób, które w dzieciństwie przetrwały zsyłkę na Sybir. Liczyłam na ciekawy reportaż i opowieści, dostajemy nierówne sobie historię, które są dość urwane i lakoniczne. Rozdziały to kilka stron, zatem ciężko tu mówić o wyczerpaniu tematu. Jak zwykle - dużo szumu, słaba książka.

Mierna książka. Mamy tutaj historie dzieci Sybiru, czyli opowieści osób, które w dzieciństwie przetrwały zsyłkę na Sybir. Liczyłam na ciekawy reportaż i opowieści, dostajemy nierówne sobie historię, które są dość urwane i lakoniczne. Rozdziały to kilka stron, zatem ciężko tu mówić o wyczerpaniu tematu. Jak zwykle - dużo szumu, słaba książka.

Dziś chcę wam pokazać książkę, w której autorka przedstawiła jedenaście historii dzieci, które wywiezione na Sybir musiały same układać sobie życie, często bez rodziców, którzy zmarli. I choć ich historie są różne to łączy ich wiele.

"Punktem wyjścia są zawsze sowieckie deportacje, głównie z 1940 roku. Rodziny lub ich części trafiają albo na daleką Północ, albo do Kazachstanu, gdzie żyjąc w skrajnych warunkach, skazane są na wegetację bądź śmierć. Dzieciom udaje się niekiedy przetrwać właśnie dlatego, że są dziećmi.

Czasem starsze, innym razem zupełnie maleńkie, zachowały w pamięci obrazy wyrywkowe. I w takiej też formie je przytłaczają. W większości nie kończą jednak swych wspomnień na wyzwoleniu z "ziemi sowieckiej", lecz toczą dalszą opowieść o swoich losach. Niekiedy ponurą, kiedy indziej zaskakującą, znajdującą szczęśliwe zakończenie"

Wspomnienia zebrane przez autorkę osób, które przeżyły piekło deportacji, wywołują niemałe poruszenie. Historie tych osób są przedstawione w sposób co prawa oszczędny i szczątkowy, jednak finalnie składają się na obraz sytuacji, w której się znaleźli. Sytuacji, w której głód, katorżnicza praca, nadludzki wysiłek, różne niebezpieczeństwa były na porządku dziennym. I to właśnie łączyło te dzieci... Tematyka jest bardzo ważna i uświadamiająca, jak silny może być człowiek w obliczu tak okrutnych i nieludzkich warunków. Siła i instynkt przetrwania jest zatem wpisany człowiekowi w genach, który pomimo tych trudności nie załamuje się, trwa...
Książka została opatrzona zdjęciami bohaterów i miejsc, które występują w ich wspomnieniach... I to działa na plus tej książki. Co jeszcze można o niej powiedzieć... Styl prowadzenia narracji (jak to we wspomnieniach bywa) jest przeważnie opisowy i poglądowy, mało jest tu dialogów między bohaterami, co może też wpływać na odbiór książki. Występuje tu dużo postaci i dużo wątków oraz wydarzeń które wymagają skupienia podczas czytania. Książe oceniam jako dobrą i ze względu na tematykę w niej poruszoną, wartą uwagi

Dziś chcę wam pokazać książkę, w której autorka przedstawiła jedenaście historii dzieci, które wywiezione na Sybir musiały same układać sobie życie, często bez rodziców, którzy zmarli. I choć ich historie są różne to łączy ich wiele.

"Punktem wyjścia są zawsze sowieckie deportacje, głównie z 1940 roku. Rodziny lub ich części trafiają albo na daleką Północ, albo do...

DZIECI SYBIRU to zbiór jedenastu opowiadań o dzieciach siłą wyrwanych z ojczyzny i wywiezionych na Wschód.

Ciężko czytać i oceniać książki, które nie są fikcja literacka, tylko są historiami napisanymi przez życie.
W tej pozycji autorka spisała historię kilkoro dzieci, teraz już dojrzałych osób, które przeżyły piekło na ziemi. W brudzie, głodzie, w niezrozumiałym języku i niejednokrotnie osierocone, musiały robić wiele, aby przeżyć. Ich pamięć jest wyrywkowa, czasem chaotyczna, co czuć podczas lektury, ale to nic dziwnego, bowiem od tych traumatycznych przeżyć dzieli ich kilkadziesiąt lat.

To historie, które ociekają bólem i złością, ale dzięki nim będziemy pamiętać o dzieciach, które przeżyły najgorsze.

Ocena: 7,5/10 ⭐️

DZIECI SYBIRU to zbiór jedenastu opowiadań o dzieciach siłą wyrwanych z ojczyzny i wywiezionych na Wschód.

Ciężko czytać i oceniać książki, które nie są fikcja literacka, tylko są historiami napisanymi przez życie.
W tej pozycji autorka spisała historię kilkoro dzieci, teraz już dojrzałych osób, które przeżyły piekło na ziemi. W brudzie, głodzie, w niezrozumiałym języku i...

Tragiczne losy polskich dzieci na wschodzie

Ta książka to zbiór aż jedenastu opowieści. Każdy z nich dotyczy polskich dzieci, siłą wywiezionych na Wschód.

Osieroconych, samotnych, zdane jedynie na siebie.
To bardzo przykre i smutne okoliczności, ciężko się o tym czyta, szczególnie że dotyczy to dzieci. To bardzo przejmująca, wręcz bolesna książka.

Do tego dodatkowo bolesna, że nie są to historia wymyślone, a prawdziwe. Dotyczą sowieckich deportacji z 1940 roku i ciężkich losów rozdzielanych rodzin, żyjących w ciężki w warunkach.

To historia wywołująca emocje.

Tragiczne losy polskich dzieci na wschodzie

Ta książka to zbiór aż jedenastu opowieści. Każdy z nich dotyczy polskich dzieci, siłą wywiezionych na Wschód.

Osieroconych, samotnych, zdane jedynie na siebie.
To bardzo przykre i smutne okoliczności, ciężko się o tym czyta, szczególnie że dotyczy to dzieci. To bardzo przejmująca, wręcz bolesna książka.

Do tego dodatkowo...

"Dzieci Sybiru" Agnieszki Lewandowskiej Kąkol to poruszający zbiór jedenastu opowieści, które ukazują dramatyczne losy polskich dzieci wywiezionych na Wschód w czasie sowieckich deportacji z 1940 roku. Autorka przeplata różnorodne historie, podkreślając zarówno wspólne elementy, jak i unikalne doświadczenia każdego bohatera.

Książka rzuca czytelnika w surowe, barbarzyńskie warunki życia na "nieludzkiej ziemi", gdzie dzieci zmuszone są do walki o przetrwanie i przedwczesnej dorosłości. Lewandowska Kąkol ukazuje, jak te dzieci, pomimo traumy i strasznych warunków, potrafiły znaleźć siłę do życia.

Początkiem każdej historii są sowieckie deportacje, a ich skutkiem albo daleka północ, albo Kazachstan, gdzie rodziny skazane są na ekstremalne warunki życia. Autorka zwraca uwagę na różnice między historiami dzieci, biorąc pod uwagę wiek, okoliczności, miejsce zesłania i ludzi napotykanych po drodze.

Jednak mimo wspólnego punktu wyjścia, każda opowieść ma unikalny charakter, odzwierciedlając indywidualne doświadczenia bohaterów. Często są to obrazy wyrywkowe, które dzieci zachowały w pamięci, dzieląc się nimi z czytelnikiem. Książka nie kończy się na wyzwoleniu z "ziemi sowieckiej", ale prowadzi dalszą opowieść o losach bohaterów, czasem ponurą, czasem zaskakującą, lecz zawsze skłaniającą do refleksji nad siłą ludzkiego ducha i zdolnością przetrwania.

"Dzieci Sybiru" nie tylko rzuca światło na tragiczne wydarzenia z historii Polski, lecz także skupia się na opowieściach silnych jednostek, które mimo upokorzeń i cierpień potrafiły znaleźć nadzieję. Autorka doskonale ukazuje, że dzieci często zachowały w sobie wewnętrzną siłę i zdolność do marzeń, nawet w najtrudniejszych chwilach.

Każda historia w książce stanowi swego rodzaju mozaikę, tworząc wielowymiarowy portret tego dramatycznego okresu. Czytelnik odkrywa nie tylko cierpienia i zmagania z ekstremalnymi warunkami, ale także niezłomną determinację do przetrwania oraz zdolność do tworzenia więzi i przywracania sensu życia.

Jest to książka, która skłania do refleksji nad ceną ludzkiego cierpienia, ale jednocześnie celebruje siłę ludzkiego ducha. Lewandowska Kąkol nie unika trudnych tematów, przedstawiając zarówno ponurą stronę historii, jak i momenty niespodziewanego szczęścia i triumfu nad przeciwnościami losu.

"Dzieci Sybiru" to zbiór, który pozostawia trwałe wrażenie, skłaniając do zadumy nad niezłomnością ludzkiego charakteru w obliczu najtrudniejszych wyzwań. To lektura, która prowokuje do docenienia każdej chwili spokoju i rodzinnej bliskości, ukazując jednocześnie, jak wielką siłą jest zdolność człowieka do przezwyciężania przeciwności losu.

"Dzieci Sybiru" Agnieszki Lewandowskiej Kąkol to poruszający zbiór jedenastu opowieści, które ukazują dramatyczne losy polskich dzieci wywiezionych na Wschód w czasie sowieckich deportacji z 1940 roku. Autorka przeplata różnorodne historie, podkreślając zarówno wspólne elementy, jak i unikalne doświadczenia każdego bohatera.

Książka rzuca czytelnika w surowe, barbarzyńskie...