Recenzja urozmaicona o cytaty: http://www.wachajac-ksiazki.pl/2016/03/felix-j-palma-mapa-nieba.html

Nigdy nie przepadałam za wszelakiego rodzaju kosmicznymi istotami, z którymi kilkakrotnie stykałam się już w literaturze. Byłam jednak całkowicie spokojna, ale również zniecierpliwiona, wiedziałam, że nie zawiodę się na drugim tomie Trylogii wiktoriańskiej spod pióra Palmy. Mapa nieba, intrygujący tytuł, który również tak jak poprzedni, rozpalił we mnie ciekawość, która pożerała mnie od środka. Sama nie wiem, jak zgrabnie ująć wszystko, aby nie zdradzić żadnego istotnego szczegółu.

I tym razem, pisarz wybrał prekursora science fiction, Herberta Georga Wellsa, który może uzyskać już miano głównego bohatera całej trylogii. Ze szczerym uśmiechem powitałam bohaterów, jakby byli starymi przyjaciółmi i kompanami w niezapomnianych przygodach. Podczas czytania, przeżyłam wzloty i upadki, ale z ręką na sercu mogę powiedzieć, że powieść była bardzo dobra, chociażby ze względu na zakończenie, którym autor zniszczył moje życie po raz drugi.

Pierwszą część czytało się nadzwyczaj ciężko. Reynolds, który był tutaj postacią przewodnią, nie był bohaterem godnym uwagi. Śledziłam jego losy z ironicznym uśmieszkiem i niedowierzaniem nad jego dziwnymi pomysłami, filozofią i sposobem na życie. Jedyną postacią, która w jakiś sposób przyciągnęła moją uwagę na Antarktydzie i pozwoliła na zgłębienie tajników przybycia Marsjan na Ziemię, był nie kto inny jak sam Edgar Allan Poe! Drugą część powitałam z niejakim rozmarzeniem, zachwytem, ale również zaskoczeniem. Nie spodziewałam się takiego obrotu wydarzeń i z ogromną ulgą przyjęłam fakt, że akcja zaczyna się rozkręcać. W tej partii książki mogłam poznać Emmę, której nie polubiłam za pierwszym razem, ale pewne wypadki pozwoliły mi zmienić o jej zdanie, ale również przedstawiono Montgomery'ego Gilmore'a, który był największym zaskoczeniem w tej powieści. O ostatniej nie będę mówić nic, ponieważ zdradziłabym całą zabawę i tajemnicę.

Autor po raz kolejny powalił mnie narracją i stylem, który był niezwykły, chociaż z przykrością muszę napisać, że Mapę nieba czytało się dłużej i ciężej niż jej poprzedniczkę. Nie przekonał mnie do siebie również pierwotny temat, czyli inwazja kosmitów, chociaż pisarz ukazał wszystko w bardzo realistycznym świetle. Dlatego muszę powiedzieć, że drugi tom był mniej destrukcyjny dla czytelnika, co stwierdzam z niejakim trudem. Polecam, oczywiście, że polecam. Miłośnicy przybyszów z kosmosu na pewno będą zachwyceni, bo cała otoczka, która wyszła spod pióra Palmy jest genialna, tylko dla mnie sam główny wątek odbiega od ideału.

Recenzja urozmaicona o cytaty: http://www.wachajac-ksiazki.pl/2016/03/felix-j-palma-mapa-nieba.html

Nigdy nie przepadałam za wszelakiego rodzaju kosmicznymi istotami, z którymi kilkakrotnie stykałam się już w literaturze. Byłam jednak całkowicie spokojna, ale również zniecierpliwiona, wiedziałam, że nie zawiodę się na drugim tomie Trylogii wiktoriańskiej spod pióra Palmy....