Do mało znanej trylogii dosyć długo się zbierałem. Cały cykl kupiłem już kilka lat temu i to za grosze. Jednak zawsze inna książka była ważniejsza. Postanowiłem jednak zwolnić trochę miejsca w półce i w końcu je przeczytać.
Akcja powieści toczy się w wiktoriańskiej Anglii i już samo osadzenie akcji w tym okresie jak i skupienie się na postaci G. H.Wellsa (pioniera sf) stało się dosyć smakowitym kąskiem. Autor w każdej z części oddaje hołd, którejś z powieści Wellsa. W pierwszym tomie jest to: "Wehikuł czasu", w drugim: "Wojny światów". Jednak nie tylko autora tych powieści możemy tu spotkać. Felix J. Palma to swojego cyklu wprowadza innych znanych pisarzy jak: Bram Stoker czy Henry James.Umiejętności tworzenia historii i wiernych opisów XIX wiecznej Anglii, powoduje, że czytelnik sam nie wie co jest fikcją,a co prawdą historyczną, czy prawdą fabularną.
Fabuła powieści jest opowiedziana przez wszechwiedzącego narratora, co na początku jest trochę niewygodne w odbiorze. Jednak gdyby nie ten zabieg literacki, autor nie mógłby aż tak bardzo zmylać czytelnika i wręcz wystrychnąć na dudka. A zapewniam w tej historii można nie tylko uwierzyć w podróże w czasie, ale też w marsjan atakujących Ziemię.

Do mało znanej trylogii dosyć długo się zbierałem. Cały cykl kupiłem już kilka lat temu i to za grosze. Jednak zawsze inna książka była ważniejsza. Postanowiłem jednak zwolnić trochę miejsca w półce i w końcu je przeczytać.
Akcja powieści toczy się w wiktoriańskiej Anglii i już samo osadzenie akcji w tym okresie jak i skupienie się na postaci G. H.Wellsa (pioniera sf)...

Niesamowite!
Czytało mi się niezwykle przyjemnie. Dawno nie przeniosłem się w tak niesamowity świat, który wciągnął mnie całkowicie. Nic nie jest przypadkowe, wszystko się ze sobą łączy choć pierwsza cześć tego nie zapowiadała okazała się kluczową w całej tej niesamowitej podróży po XIX wiecznym fantastycznym Lodnynie. Gorąco polecam i nie dajcie się zwieść, ta książka jest zjawiskowa!

Niesamowite!
Czytało mi się niezwykle przyjemnie. Dawno nie przeniosłem się w tak niesamowity świat, który wciągnął mnie całkowicie. Nic nie jest przypadkowe, wszystko się ze sobą łączy choć pierwsza cześć tego nie zapowiadała okazała się kluczową w całej tej niesamowitej podróży po XIX wiecznym fantastycznym Lodnynie. Gorąco polecam i nie dajcie się zwieść, ta książka jest...

Drugi tom serii napisany został z równie wielkim rozmachem co pierwszy. I choć opisywana historia była fascynująca, to jednak wizja autora w tej części była dość przerażająca. Boję się tego, co Pan Palma zaserwował w trzecim tomie, który już czeka na półce.

Edit z dnia 10.07.2020: nie będę czytać trzeciego tomu, bo jest o duchach. Prawdziwych czy nie, nieistotne, nie czytam takich książek. Zwykły tchórz ze mnie. Opis tego kosmity z drugiego tomu był tak realistyczny i przerażający, że przy trzecim tomie serducho może mi nie wytrzymać, więc odpuszczam. ;-))

Drugi tom serii napisany został z równie wielkim rozmachem co pierwszy. I choć opisywana historia była fascynująca, to jednak wizja autora w tej części była dość przerażająca. Boję się tego, co Pan Palma zaserwował w trzecim tomie, który już czeka na półce.

Edit z dnia 10.07.2020: nie będę czytać trzeciego tomu, bo jest o duchach. Prawdziwych czy nie, nieistotne, nie...

Powracam z oceną i opinią po przeczytaniu całej trylogii.
Drugi tom Mapa nieba jest moim ulubionym, najwięcej w nim akcji i dreszczyku emocji jak i tempo narracyjne jest szybsze.
Inwazja kosmitów przeprowadzona niemal jak w jednej z wcześniej napisanych powieści jednego z bohaterów. Po uporaniu się z konwencją i stylem w jakim jest napisana powieść okazało się, że wielką frajdą śledzenie losów bohaterów. Doceniam pomysłowość i kunszt autora pana Palmy.

Powracam z oceną i opinią po przeczytaniu całej trylogii.
Drugi tom Mapa nieba jest moim ulubionym, najwięcej w nim akcji i dreszczyku emocji jak i tempo narracyjne jest szybsze.
Inwazja kosmitów przeprowadzona niemal jak w jednej z wcześniej napisanych powieści jednego z bohaterów. Po uporaniu się z konwencją i stylem w jakim jest napisana powieść okazało się, że wielką...

Zasiadam przed drugim tomem mając nadzieje, że teraz się zacznie fascynująco od samego początku. To co było, poniekąd mogę zepchnąć w czeluści mej pamięci, zostawiając sobie "na wierzchu" wydarzenia z ostatniej części "Mapy czasu", która na tyle mnie zaintrygowała, że śmiało przechodzę do kontynuacji. Ale, ponownie, pewne smaczki wydobyte przez narrację powodują u mnie odczucia o sinusoidalnym wymiarze. To raz myślę sobie "ach, to przybiera całkiem zadowalający obrót", to znów "jeśli Autor dalej pójdzie w takie tony, nie dokończę tej powieści".

Przedstawiane w "Mapie nieba" wydarzenia dzieją się dwa lata po tym, co miało miejsce w pierwszym tomie i bezpośrednio związane są z osobą pisarza Herberta Georga Wellsa. Tym razem uwikłanego w wykreowany świat poprzez swoje kolejne dzieło "Wojnę światów". Jak wiadomo z poprzedniego tomu czas jest względny, a w teorii Palmy to nawet bezwzględny dla uczestników opowieści. Czyli istotny jest bohater i to nie byle jaki, a sam Wells, ze swoim umysłem potrafiącym zmajstrować takie dzieła, że dziesiątki lat później pewien współczesny nam kreator literackich przestrzeni postanawia wykorzystać go do we własnym utworze. Hmm.. a może podający się dziś za Felixa Palmę, to sam Herbert George Wells?
Tym razem akcji przenoszącej bohatera w czasie jest niewiele, za to na Ziemię ktoś się przeniesie i znów bogata wyobraźnia Felixa Palmy da się we znaki. Dlaczego? Ponieważ 2/3 książki to przekonywanie nas, czy raczej urabianie, pod kątem wizji marsjańskiej egzystencji na Ziemi. Tu Marsjanin, tam Marsjanin, a i pewnie nasz sąsiad jest nie z tej Ziemi. A skoro są Ziemianie i Marsjanie na jednej planecie osiągalni, to musi dojść do wojny! Co na koniec daje takie, a nie inne konsekwencje, a nie jeden czytelnik może odkryć, że ponownie ostatnia część jest najbardziej udanym fragmentem tomu. Cóż, nic nie poradzę, ale ja tak właśnie mam. Przecież to wszystko zasługa gierek pana Autora.
Poza tym w całej fabule jest coraz mniej z wiktoriańskiego klimatu, ba nawet Londynu niewiele, bo cześć akcji dzieje się na lodowatym biegunie, pozostała akcja jest tak zdominowana przez najeźdźce, że już praktycznie nie ma rzeczywistości, która by przypominała tę z pierwszego tomu. Można rzec, że czasy wiktoriańskie upadły, na skutek przeobrażeń, a powstający na naszych oczach świat odbiega od znanego nam z historii okresu przełomu XIX/XX wieku. Dlatego niezręcznie mi nazwać "Mapę nieba" mianem powieści historycznej. Tym razem szerzej zarysują się motywy fantastyczne, które tylko zostały wstawione w ramy przełomu wieków.

Plusem każdego z tomu zapewne będzie zaskoczenie, jakie na nas czeka, tak na początku rozwoju sytuacji, jak i w jej fazie końcowej. Gorzej, jeśli chcielibyśmy widzieć w omawianej trylogii ścisłą kontynuację. Jest coś, co się wymyka, nie da się przewidzieć, mimo iż już czujemy, że uchwyciliśmy zamierzenie Autora, a tu figa. Bałamutny narrator ponownie zamiesza i choć wydaje się, że wie wszystko i prowadzi nas właściwą drogą, to nagle mu się coś przypomni, a nawet przyzna się, ze popełnił błąd(czy na pewno!?) i jest zobowiązany do wprowadzenia korekty, by uchwycić w pełni wątki opowieści. Nad czym rozwodzi się przez jakieś trzy strony i dumny z siebie kończy, dając tym samym odsapnąć znużonemu czytelnikowi(:P).
Taaaa... Już się nie mogę doczekać by wniknąć w chaos ostatniego tomu.

Zasiadam przed drugim tomem mając nadzieje, że teraz się zacznie fascynująco od samego początku. To co było, poniekąd mogę zepchnąć w czeluści mej pamięci, zostawiając sobie "na wierzchu" wydarzenia z ostatniej części "Mapy czasu", która na tyle mnie zaintrygowała, że śmiało przechodzę do kontynuacji. Ale, ponownie, pewne smaczki wydobyte przez narrację powodują u mnie...

Drugi tom „Trylogii Wiktoriańskiej” okazał się być tak samo wspaniały, jak pierwszy. Niezwykle fascynuje mnie to, w jaki sposób autor wrzuca autentyczne postacie w alternatywne, fikcyjne światy. Uwielbiam sposób w jaki wplata elementy fantastyczne w opisy pozornie zwyczajnej codzienności. Bez wątpienia facet ma niebywały talent pisarski, jego książki sprawiły, że drgnęła we mnie pewna struna, odpowiedzialna za niepohamowaną ekscytację podczas czytania. Coś pięknego.

Przez tę książkę się płynie. Trudno jest ją odłożyć choćby na chwilę. I właśnie dzięki niej zainteresowałam się twórczością Wellsa.
Zastanawiam się dlaczego ta trylogia jest w Polsce tak mało znana i tak mało doceniana, nie powinno tak być.

Drugi tom „Trylogii Wiktoriańskiej” okazał się być tak samo wspaniały, jak pierwszy. Niezwykle fascynuje mnie to, w jaki sposób autor wrzuca autentyczne postacie w alternatywne, fikcyjne światy. Uwielbiam sposób w jaki wplata elementy fantastyczne w opisy pozornie zwyczajnej codzienności. Bez wątpienia facet ma niebywały talent pisarski, jego książki sprawiły, że drgnęła we...

Czasami potrafiły mnie zirytować mądrości wszechwiedzącego narratora, ale generalnie nie na tyle, żeby zepsuć przyjemność lektury. Lektury, która według mnie jest trochę nierówna. Zdecydowanie najbardziej podoba mi się pierwsza część, dziejąca się na okręcie. Ogólnie jest dobrze, bez szału i nie sądzę żebym kiedykolwiek planował powtórnie czytać tę serię, ale niedługo zabieram się za trzeci tom i chętnie zobaczyłbym jakiś dobry serial na podstawie trylogii.

Czasami potrafiły mnie zirytować mądrości wszechwiedzącego narratora, ale generalnie nie na tyle, żeby zepsuć przyjemność lektury. Lektury, która według mnie jest trochę nierówna. Zdecydowanie najbardziej podoba mi się pierwsza część, dziejąca się na okręcie. Ogólnie jest dobrze, bez szału i nie sądzę żebym kiedykolwiek planował powtórnie czytać tę serię, ale niedługo...

Lepsza pierwsza część.

Lepsza pierwsza część.

Udana kontynuacja.

Udana kontynuacja.

Lubię takie klimaty i pomimo fantastyki chętnie bym przeczytała inne tego autora.

Lubię takie klimaty i pomimo fantastyki chętnie bym przeczytała inne tego autora.