Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tragedia. Tak beznadziejnej, przegadanej, rozlazłej książki, pełnej bohaterów, których nie da się polubić, nie da się im współczuć ani współodczuwać - dawno nie przeczytałam. Droga przez tę powieść była niestety drogą przez mękę. W pewnym momencie już gdzieś powolutku, żółwim tempem wychodziła na prostą (co nie zmieniało faktu, że bohaterowie są po prostu nie do polubienia i sympatii do nich nie odczuwałam żadnej),to akurat musiała się zmienić w bełkot o jakichś rozwidleniach rzeczywistości, życia Wellsa jako "podróżnika w czasie" (jego list do siebie samego to istna przeprawa przez mękę). O czym właściwie była zatem ta książka? Jak dla mnie - o niczym. Okropną stratą czasu, nadużyciem mojej naiwności - wiary, że coś, mimo że zaczyna się absolutnie beznadziejnie, może jednak zakończyć się całkiem znośnie (nie, tak nie jest i nigdy nie będzie! Dość tej wiary!). Lektura pozostawiła mnie wściekłą, że zmarnowałam tyle mojego czasu na taki gniot. Jak najszybciej o tym doświadczeniu chcę zapomnieć.