Nie czytałam innych części cyklu, ale to nie jest konieczne. Fabuła jest bowiem podporządkowana niesłychanej wyobraźni autora a ta nie potrzebuje chronologii i logiki. Zresztą wcześniejsze wątki są wyjaśniane i przypominane. Jestem pod wrażeniem bogactwa skojarzeń - zwłaszcza okołoksiążkowych- i wspaniałego słowotwórstwa (tu podziw dla tłumaczki). Bardzo dobrze czytało mi się przygody smoczego pisarza , ale przynajmniej w tym tomie było ich za mało, a za dużo opisów i popisów kreatywności autora

Nie czytałam innych części cyklu, ale to nie jest konieczne. Fabuła jest bowiem podporządkowana niesłychanej wyobraźni autora a ta nie potrzebuje chronologii i logiki. Zresztą wcześniejsze wątki są wyjaśniane i przypominane. Jestem pod wrażeniem bogactwa skojarzeń - zwłaszcza okołoksiążkowych- i wspaniałego słowotwórstwa (tu podziw dla tłumaczki). Bardzo dobrze czytało mi...

Akcja może nie porywa jak w poprzedni tomie, ale jest znacznie więcej nawiązań i zagadek ze świata muzyki i literatury. Autor też doskonale przedstawił, jak z miasta które żyło literaturą zmieniło się w komercyjną metropolię lalkarską, którą z książką ma niewiele już wspólnego. Z niecierpliwością czekam na kontynuację.

Akcja może nie porywa jak w poprzedni tomie, ale jest znacznie więcej nawiązań i zagadek ze świata muzyki i literatury. Autor też doskonale przedstawił, jak z miasta które żyło literaturą zmieniło się w komercyjną metropolię lalkarską, którą z książką ma niewiele już wspólnego. Z niecierpliwością czekam na kontynuację.

Nostalgiczna wyprawa smoka Hildegunsta do Miasta. Większą część książki stanowi opis przedstawienia teatralnego opisującego przygody bohatera z "Miasta Śniących Książek". Dzieciaki odpadły, dokończyłem sam, może nie na siłę, ale jakoś bez tej przyjemności co pierwowzór.

Nostalgiczna wyprawa smoka Hildegunsta do Miasta. Większą część książki stanowi opis przedstawienia teatralnego opisującego przygody bohatera z "Miasta Śniących Książek". Dzieciaki odpadły, dokończyłem sam, może nie na siłę, ale jakoś bez tej przyjemności co pierwowzór.

Oj oj. Zawiodłam się na tej książce. W "Mieście..." akcja zaczęła się, rozkręciła i wkręciła, dopiero kiedy przeniesiono ją do katakumb. Nie trwało to jednak długo, a wstęp był dość zabawny, ciekawy i niespodziewany. Niestety akcja "Labiryntu śniących książek" nie rozgrywa się w labiryncie śniących książek. Większość opowiada o lalkach i pacynkach lub jest streszczeniem poprzedniej części. Nie jest to zła powieść. Jak we wszystkich dziełach Moersa język, styl i wykreowany przez niego odrębny świat są świetne, ale... pozostawia niedosyt. Moi zdaniem powinien być to tom 5,5. Najciekawsze jest bowiem kilka ostatnich rozdziałów, a kiedy już ma się nadzieję... książka się kończy. Czekam na zapowiedzianą kontynuację (a raczej jej tłumaczenie)!

Oj oj. Zawiodłam się na tej książce. W "Mieście..." akcja zaczęła się, rozkręciła i wkręciła, dopiero kiedy przeniesiono ją do katakumb. Nie trwało to jednak długo, a wstęp był dość zabawny, ciekawy i niespodziewany. Niestety akcja "Labiryntu śniących książek" nie rozgrywa się w labiryncie śniących książek. Większość opowiada o lalkach i pacynkach lub jest streszczeniem...

Rozczarowująca. Nudna. Nijaka. Po rewelacyjnym "Mieście Śniących Książek" spodziewałam się równie dobrej kontynuacji. Niestety, to, co można było zamieścić na stu stronach niezłego wprowadzenia do kolejnej części, zamieniło się w przydługie, nic niewnoszące opisy. Owszem, styl, język i fantazja autora nadal pozostaje na wysokim poziomie, jednakże to za mało, by nazwać ją ciekawą lekturą.

Rozczarowująca. Nudna. Nijaka. Po rewelacyjnym "Mieście Śniących Książek" spodziewałam się równie dobrej kontynuacji. Niestety, to, co można było zamieścić na stu stronach niezłego wprowadzenia do kolejnej części, zamieniło się w przydługie, nic niewnoszące opisy. Owszem, styl, język i fantazja autora nadal pozostaje na wysokim poziomie, jednakże to za mało, by nazwać ją...

Po przeczytaniu "Miasta Śniących Książek" postanowiłam sięgnąć po kolejną część o Camonii i tak w bibliotece natrafiłam na "Labirynt". I ta historia, podobnie do 1 zabiera nas do Księgogrodu. Jednak po 200 latach zarówno miasto jak i Hildegunst bardzo się zmienili. Na początku łapałam się na wspominaniu starego, klimatycznego miasta, a potem zaczęłam doceniać nowości. To co podziwiam w serii o Camonii to niesamowita otoczka historyczna serwowana podczas poznawania nowych miejsc i osób. Jest podanych tyle informacji, a jednocześnie nie sprawiają one, że historia się ciągnie. Z drugiej strony w posłowiu Moers pisze, że i tak skrócił wywody historyczne. To podejście autora jako tłumacza też sprawia, że historia naprawdę wydaje się pochodzić z innego świata.
W "Labiryncie" mamy też oczywiście wiele zwrotów do czytelnika, zwłaszcza kiedy Hildegunst dzieli się wrażeniami lub spokojnie tłumaczy pewne niejasności. Osobiście uwielbiam ten chwyt pisarski. Już na samym początku dostajemy wyraźny sygnał, że historia którą czytamy jest pełna niebezpieczeństw i pisarz nie jest za nikogo odpowiedzialny (to tak gwoli ostrzeżenia).
Jedyne co mi się nie podoba, to zakończenie, które sprawia, że historia jest przerwana w połowie. To znany i prosty trik. Przez to natychmiast chcesz przeczytać kolejną część, która niestety nie wyszła jeszcze w Polsce :( Mimo to ta historia bardzo mi się podobała i polecam ją każdemu, kogo zafascynowała Camonia.

Po przeczytaniu "Miasta Śniących Książek" postanowiłam sięgnąć po kolejną część o Camonii i tak w bibliotece natrafiłam na "Labirynt". I ta historia, podobnie do 1 zabiera nas do Księgogrodu. Jednak po 200 latach zarówno miasto jak i Hildegunst bardzo się zmienili. Na początku łapałam się na wspominaniu starego, klimatycznego miasta, a potem zaczęłam doceniać nowości. To co...

Fantastyczna, dawno nie czytałam takiej książki. Posiada wszystko co uwielbiałam od zwsze: książki, smoka, niesamowity świat i tajemnice... . Zniknęlam :) czytając :) ...jak mnóstwo lat temu czytając "Śródziemie"....

Fantastyczna, dawno nie czytałam takiej książki. Posiada wszystko co uwielbiałam od zwsze: książki, smoka, niesamowity świat i tajemnice... . Zniknęlam :) czytając :) ...jak mnóstwo lat temu czytając "Śródziemie"....

Piękny język i jak zwykle świetne tłumaczenie, ale tłumaczce właśnie współczułam że musiała przebrnąć przez te wszystkie opisy i refleksje, które wydały mi się zbędne. Jakby autor próbował tą książką coś w sobie odbudować i do czegoś wrócić, ale czyta się trudno.

Piękny język i jak zwykle świetne tłumaczenie, ale tłumaczce właśnie współczułam że musiała przebrnąć przez te wszystkie opisy i refleksje, które wydały mi się zbędne. Jakby autor próbował tą książką coś w sobie odbudować i do czegoś wrócić, ale czyta się trudno.

kontynuacja " Miasta Śniących Książek" nieco słabiej wypada od części pierwszej. Nie wiem jak do was, ale do mnie bardziej przemawiały opisy budowli, ulic i mieszkańców nadziemnej części Camonii.

P.S. I pamiętajcie Camonii nie Kamonii ;)

kontynuacja " Miasta Śniących Książek" nieco słabiej wypada od części pierwszej. Nie wiem jak do was, ale do mnie bardziej przemawiały opisy budowli, ulic i mieszkańców nadziemnej części Camonii.

P.S. I pamiętajcie Camonii nie Kamonii ;)

Totalne nieporozumienie... Przepis jak można zepsuć świetną historię. Miasto śniących książek to jedna z moich ukochanych pozycji ale powrót do Camonii odbił mi się dużą czkawką.

Totalne nieporozumienie... Przepis jak można zepsuć świetną historię. Miasto śniących książek to jedna z moich ukochanych pozycji ale powrót do Camonii odbił mi się dużą czkawką.