Simon Beckett to znane i uznane nazwisko w świecie powieści kryminalnych, więc sięgając po „Szepty zmarłych”, trzecią część cyklu powieściowego „David Hunter” tego autora, miałem dość konkretne oczekiwania. Niestety, nie było aż tak dobrze, jak miałem prawo się spodziewać.

Tym razem dr David Hunter wystąpi na gościnnych występach na Trupiej Farmie w USA. Szczegółów oczywiście nie zdradzę, żeby nie spojlerować. Faktem jest, że autor skutecznie ukrywa przed czytelnikiem tożsamość głównego czarnego charakteru, z którym zmierzy się nasz protagonista, ale niestety nie dokonuje tego przez zmyślną, zawiłą intrygę, a przez proste pominięcie wszelkich wskazujących nań informacji. W rzeczywistości fabuła jest prosta i niezbyt oryginalna. Narracja, jak to u tego autora, jest mocną stroną powieści - odpowiednia dynamika i klimat sprawia, że się to dobrze czyta (w tym wypadku dobrze się tego słucha). Jednak czegoś jest tu za dużo i czegoś za mało. Cały czas miałem wrażenie, że tym razem Beckett chcąc napisać coś lepszego niż poprzednio dał wszystkiego więcej - więcej trupów, więcej smrodu, więcej napięcia, więcej akcji... Same ładne kobiety, sami męscy faceci... Jadąc po bandzie za długo i za często sprawia, iż czytelnik dystansuje się od świata wyobrażonego, co bardzo mocno zmniejsza przyjemność z lektury. Dobra powieść kryminalna często bywa bardziej przekonująca od literatury faktu, ale tym razem Beckettowi do tego baardzo daleko.

Informuję Was o tym z żalem, gdy poprzednie odsłony cyklu podobały mi się, nawet bardzo. I mam nadzieję, że w następnym tomie znów będzie tak jak kiedyś.

Simon Beckett to znane i uznane nazwisko w świecie powieści kryminalnych, więc sięgając po „Szepty zmarłych”, trzecią część cyklu powieściowego „David Hunter” tego autora, miałem dość konkretne oczekiwania. Niestety, nie było aż tak dobrze, jak miałem prawo się spodziewać.

Tym razem dr David Hunter wystąpi na gościnnych występach na Trupiej Farmie w USA. Szczegółów...

Grafomania.

Grafomania.

Dobra seria, książki są ciekawe i nieźle napisane, jednak mam z nimi pewien problem - gdzieś tak w połowie już mam wytypowanego mordercę i spodziewam się konkretnego wielkiego zwrotu akcji na ostatnich stronach. I go dostaję, co powoduje pewne rozczarowanie, że znowu nie ma tego finalnego zaskoczenia. Pewnie sięgnę po kolejne książki autora, ale muszę trochę od nich odpocząć, może wtedy schemat mniej będzie wpadał mi w oko.

Dobra seria, książki są ciekawe i nieźle napisane, jednak mam z nimi pewien problem - gdzieś tak w połowie już mam wytypowanego mordercę i spodziewam się konkretnego wielkiego zwrotu akcji na ostatnich stronach. I go dostaję, co powoduje pewne rozczarowanie, że znowu nie ma tego finalnego zaskoczenia. Pewnie sięgnę po kolejne książki autora, ale muszę trochę od nich...

„Skóra. Największy ludzki organ i najbardziej niedoceniany. Zajmując jedną ósmą całkowitej masy ludzkiego ciała, u przeciętnego dorosłego pokrywa powierzchnię mniej więcej dwóch metrów kwadratowych. Konstrukcyjnie skóra jest dziełem sztuki, gniazdem naczyń włosowatych, gruczołów i nerwów. Reguluje temperaturę i chroni. To łącznik naszych zmysłów ze światem zewnętrznym, bariera, na której kończy się nasza indywidualność, nasze ja. I nawet po śmierci, coś z tej indywidualności pozostaje”.

Doktor Hunter po raz kolejny pakuje się w tarapaty, można rzec: kłopoty to jego specjalność. Po traumatycznych wydarzeniach Hunter postanawia wrócić na Trupią Farmę, gdzie uczył się zawodu. Tam, gdzie „wszędzie wokoło leżały ludzkie ciała w różnym stadium rozkładu”, a „wielkie czarne litery na bramie informowały, że to Ośrodek Badań Antropologicznych, lepiej znany pod inną, mniej urzędową nazwą „Trupia Farma''. Hunter ma nadzieję, że odzyska dawną pewność siebie, a zmarli znowu do niego przemówią, szepcząc mu swoje tajemnice. Pod okiem starego mentora Toma Liebermana, jeszcze raz uczy się wszystkiego, próbując wskrzesić antropologa sądowego sprzed wydarzeń, które nieomal pozbawiły go życia. Wkrótce jednak przyjdzie mu się zmierzyć z prawdziwą zagadką; w jednym z domków letniskowych znalezione zostają zwłoki. Potem kolejne i następne. Sprawca dysponuje dużą wiedzą medyczną i anatomia człowieka nie jest mu obca. Widać to po sposobie, w jaki uśmierca swoje ofiary. Hunter broni się przed udziałem w śledztwie, ale na ucieczkę jest już za późno. Znajduje się w samym centrum wydarzeń i wygląda na to, że jego pomoc jest niezbędna. Wiadomo już, że rozpoczyna się polowanie na seryjnego mordercę, który nie zostawia żadnych śladów i nie popełnia błędów.

Beckett po raz kolejny zwodzi czytelnika na manowce, podrzucając wątki, które potem skrupulatnie zapętla, podając nam sprawcę, aby na koniec zaśmiać się nam w twarz. Lubię takie zabiegi. Znam już trochę sposób myślenia autora i to, jak prowadzi akcję swoich książek, ale tym razem nie udało mi się wytypować sprawcy. I za to również wielkie brawo.

Muszę tylko uprzedzić, że ta część wydaje się trochę mniej dynamiczna od poprzednich. Przydługawy początek i zagubiony Hunter, który powinien być super bohaterem, a jest po prostu człowiekiem ze swoimi słabościami i wątpliwościami, mogą zniechęcić czytelnika. Zachęcam, aby się nie poddawać i kontynuować lekturę. Będą Państwo zadowoleni 😊

„Skóra. Największy ludzki organ i najbardziej niedoceniany. Zajmując jedną ósmą całkowitej masy ludzkiego ciała, u przeciętnego dorosłego pokrywa powierzchnię mniej więcej dwóch metrów kwadratowych. Konstrukcyjnie skóra jest dziełem sztuki, gniazdem naczyń włosowatych, gruczołów i nerwów. Reguluje temperaturę i chroni. To łącznik naszych zmysłów ze światem zewnętrznym,...

Kolejna dobra książka S.Becketta. Tym razem Dr. Hunter na obcej ziemi. Jeszcze dwie części leżą u mnie na półce.

Kolejna dobra książka S.Becketta. Tym razem Dr. Hunter na obcej ziemi. Jeszcze dwie części leżą u mnie na półce.

No cóż, uwielbiam serię z dr. Davidem Hunterem, także ocena nie może być inna :) W tym tomie ciekawy zabieg ze wstawkami w treści przemyśleń i planów zabójcy, które jednak niczego nie zdradzały. Trochę smutno mi było, że zginęła Summer, zapałałam do niej sympatią, jednak bardziej wstrząsające by było, gdyby została zamordowana Sam, irytująca była Marry - chodząca doskonałość. Paul był dla mnie bardziej podejrzany niż Kyle. Osobista Farma Śmierci w środku lasu - porażająca! Polecam dla fanów serii i kryminałów.

No cóż, uwielbiam serię z dr. Davidem Hunterem, także ocena nie może być inna :) W tym tomie ciekawy zabieg ze wstawkami w treści przemyśleń i planów zabójcy, które jednak niczego nie zdradzały. Trochę smutno mi było, że zginęła Summer, zapałałam do niej sympatią, jednak bardziej wstrząsające by było, gdyby została zamordowana Sam, irytująca była Marry - chodząca...

''Szepty zmarłych'' zatarły niemiłe wrażenie, które pozostawiły po sobie ''Rany kamieni''. Dynamiczna akcja wciągnęła mnie praktycznie od pierwszej strony. Napięcie nie opuściło mnie ani na chwilę. Żal mi się zrobiło Huntera bo po każdej części ma jeszcze więcej ciężkich wspomnień do dźwigania. Beckett zaimponował mi tą książką. Zachęcił mnie do sięgnięcia po ''Wołanie grobu''.

''Szepty zmarłych'' zatarły niemiłe wrażenie, które pozostawiły po sobie ''Rany kamieni''. Dynamiczna akcja wciągnęła mnie praktycznie od pierwszej strony. Napięcie nie opuściło mnie ani na chwilę. Żal mi się zrobiło Huntera bo po każdej części ma jeszcze więcej ciężkich wspomnień do dźwigania. Beckett zaimponował mi tą książką. Zachęcił mnie do sięgnięcia po ''Wołanie...

Kolejne spotkanie z doktorem Hunterem, kolejna porcja opisów i obrazów tak obrzydliwych, że aż hipnotyzują. I kolejna zaplątana zagadka, w której morderca zdaje się grać na nosie detektywom. Gdzieś w połowie książki domyśliłam się, kto jest sprawcą, a potem zostałam w tym jeszcze utwierdzona pewną uwagą autora. I choć książka nadal była porywająca, powolutku przygotowywałam sobie małe prychnięcie i sceptyczną minę na potrzeby pisanego tutaj komentarza - troszkę za wcześnie "puścił Pan farbę", szanowny Autorze.

Tyle że na koniec historii okazało się, że Beckett zmylił mnie dokładnie. Wyprowadził w pole. Wystrychnął na dudka. Wpuścił w maliny. Na pocieszenie mam tylko to, że wiedziałam, gdzie morderca się ukrył.

I teraz siedzę w tym malinowym chruśniaku, zaskoczona, oszołomiona i czytelniczo w pełni ukontentowana. Rób mi tak jeszcze, Autorze, jeszcze!

Kolejne spotkanie z doktorem Hunterem, kolejna porcja opisów i obrazów tak obrzydliwych, że aż hipnotyzują. I kolejna zaplątana zagadka, w której morderca zdaje się grać na nosie detektywom. Gdzieś w połowie książki domyśliłam się, kto jest sprawcą, a potem zostałam w tym jeszcze utwierdzona pewną uwagą autora. I choć książka nadal była porywająca, powolutku przygotowywałam...

Znów pan Beckett stanął na wysokości zadania. Po dwóch wcześniejszych częściach i tzw. rutynie, "Szepty zmarłych" ukazały doktora Huntera w nowym świetle.
Po dramatycznej końcówce z drugiej części David Hunter wyjeżdża do Tennessee, na tzw. Trupią Farmę. I ta zmiana klimatu, bardzo dobrze zrobiła książce.
Wartka akcja, dobre dialogi i opisy. Wszystko to sprawia, że od książki nie można się oderwać. I znów do końca nie wiadomo kto jest mordercą.
Z całą przyjemnością zabieram się za czytanie czwartej części o doktorze Hunterze.

Znów pan Beckett stanął na wysokości zadania. Po dwóch wcześniejszych częściach i tzw. rutynie, "Szepty zmarłych" ukazały doktora Huntera w nowym świetle.
Po dramatycznej końcówce z drugiej części David Hunter wyjeżdża do Tennessee, na tzw. Trupią Farmę. I ta zmiana klimatu, bardzo dobrze zrobiła książce.
Wartka akcja, dobre dialogi i opisy. Wszystko to sprawia, że od...

Ta część o Doktorze Hunterze podobała mi się minimalnie mniej niż dwie pozostałe, może to przez to że tutaj nasz bohater jest nieco mniej zdecydowany i trochę blokują go wydarzenia z przeszłości, ale mimo wszystko historia świetna!

Ta część o Doktorze Hunterze podobała mi się minimalnie mniej niż dwie pozostałe, może to przez to że tutaj nasz bohater jest nieco mniej zdecydowany i trochę blokują go wydarzenia z przeszłości, ale mimo wszystko historia świetna!