Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czardasz z Mangalicą” jest reportażem miejscami ciekawym, ale też takim, w którego moim odbiorze przeważa jednak frustracja opiniami, którymi raczy dzielić się Krzysztof Varga. Dawno dobrowolnie nie poddałem się takiej dawce „męskiej” odporności na wrażliwość i takt. Jest też kwestia wysokiej pozycji z jakiej autor lubi wykonywać swoje ważne osądy, analogie i tym podobne. Odniosę się do dwóch dużych zgrzytów: Nie chcę wyjść na wielkiego obrońcę polskości, bo jestem raczej kosmopolitą, ale mi takie krzywdzące generalizacje, od jakich autor nie stroni, humoru nie poprawiają. Nie, Polacy nie są królami patosu i martyrologii. Nie, nie preferują życia w większym syfie niż np. Węgrzy. W sumie to kim wg. autora tak właściwie są ci rzekomi Polacy? Klasyczny i wykonany w paskudny sposób zabieg sprowadzania Bogu ducha winnych starych gejów tylko i wyłącznie do tematów seksualnych (fragment o łaźniach w Budapeszcie) sprawił że miałem ochotę odłożyć tą książkę na półkę i zastanawiać się po kilka razy zanim wezmę do ręki cokolwiek napisanego przez Vargę. Po paru miesiącach jednak dokończyłem lekturę. Poza podobnymi zastrzeżeniami podróżowanie z autorem po Węgrzech było dosyć ciekawe, ponieważ dobór miejsc, tematów i dygresji był zupełnie dobry. Podobał mi się też wątek kulinarny. Mój proponowany wniosek jest taki, że to mógłby być niezły tekst, gdyby tylko Varga trochę bardziej chciał trzymać się zasad dobrego reportażu a mniej forsować swój punkt siedzenia. Tl;dr Jedziesz ze starym (nie moim akurat. mój by tak nie robił) na wycieczkę po Węgrzech - jecie mnóstwo tradycyjnego jedzenia i czasem jest ciekawie, ale dużo musisz słuchać tyrad i opinii które trochę nie siadają.