Trociny

Świetnie się tego słuchało. Autor płynnie prowadzi narrację. Mój pierwszy audiobook czytany przez Arkadiusza Jakubika. Mam wielką nadzieję, że nie ostatni.

Świetnie się tego słuchało. Autor płynnie prowadzi narrację. Mój pierwszy audiobook czytany przez Arkadiusza Jakubika. Mam wielką nadzieję, że nie ostatni.

Pomimo, że praktycznie nie ma dialogów, czyta się rewelacyjnie. Książka ma swój ponury klimat, ale czasami autor stosuje dowcipne podsumowania. Przekonuję się, że ilekroć czytam książki polskich współczesnych pisarzy pisane "cięgiem", to trafiam na bardzo dobrze opisane historie, sprawny język, błyskotliwość. I tak też jest w przypadku tej powieści. Cała książka, która przypomina Wymazywanie Thomasa Bernharda, jest narzekaniem z mocnym akcentem końcowym.

Pomimo, że praktycznie nie ma dialogów, czyta się rewelacyjnie. Książka ma swój ponury klimat, ale czasami autor stosuje dowcipne podsumowania. Przekonuję się, że ilekroć czytam książki polskich współczesnych pisarzy pisane "cięgiem", to trafiam na bardzo dobrze opisane historie, sprawny język, błyskotliwość. I tak też jest w przypadku tej powieści. Cała książka, która...

Niektóre opinie dość trafne, ale ogólnie mocno przesadzony i przerysowany obraz negatywny jakby tendencyjny. Bo przecież na Polaków można wylewać pomyje bez ograniczeń.

Niektóre opinie dość trafne, ale ogólnie mocno przesadzony i przerysowany obraz negatywny jakby tendencyjny. Bo przecież na Polaków można wylewać pomyje bez ograniczeń.

To jedna z tych dojrzałych pozycji prozatorskich Pana Krzysztofa, którą cenię sobie niezmiernie. Pomijam oczywiście trylogię węgierską oraz młodzieńczy cykl naznaczony Tequilą :-) Chyba tylko „Nagrobek z lastryko” zrobił na mnie większe wrażenie. Styl pisania jest wprawdzie (jak zwykle) dość specyficzny, momentami monotonny. Nie jest wada, przeciwnie, do monologu komiwojażera przemierzającego pociągiem trasę Warszawa-Wrocław, niezadowolonego z własnej pracy, nie czującego radości życia – jest adekwatny, wprost idealny. Z ręką na sercu: ilu czytelników nie przeprowadzało takich wewnętrznych rozważań, nie poczuło choćby raz, że egzystencja nie jest taka, jaką powinna być. Że czuje się smutek będąc w miejscu, gdzie raczył rzucić los… Sam też wielokrotnie miewałem podobne refleksje, poznałem też wzmiankowaną kolejową trasę, łącznie ze stacją Wrocław Mikołajów (akurat nie postrzegam jej w kategoriach niepotrzebnego dworca, znacznie ułatwia komunikację :-) Niezbyt często wracam do przeczytanych książek, jednak do tej mam ogromny szacunek.

To jedna z tych dojrzałych pozycji prozatorskich Pana Krzysztofa, którą cenię sobie niezmiernie. Pomijam oczywiście trylogię węgierską oraz młodzieńczy cykl naznaczony Tequilą :-) Chyba tylko „Nagrobek z lastryko” zrobił na mnie większe wrażenie. Styl pisania jest wprawdzie (jak zwykle) dość specyficzny, momentami monotonny. Nie jest wada, przeciwnie, do monologu...

Wspaniale prześmiewczy literacki odpowiednik "Dnia świra" - o naszej codziennej nienawiści do wszystkich i niechęci do wszystkiego. Z tym że lepszy od filmu, skoro wszyscy tu się chyba zgodzimy, że książka z reguły wyżej stoi od "ruchomych obrazów"...

Z narratorem łączy mnie wspólne traumatyczne wspomnienie - tłuste rosoły z rozgotowanymi warzywami i jarzynami. Brrrr!

Za to Palestriną, Pergolesim czy Gesualdo nie pogardzę!

Wspaniale prześmiewczy literacki odpowiednik "Dnia świra" - o naszej codziennej nienawiści do wszystkich i niechęci do wszystkiego. Z tym że lepszy od filmu, skoro wszyscy tu się chyba zgodzimy, że książka z reguły wyżej stoi od "ruchomych obrazów"...

Z narratorem łączy mnie wspólne traumatyczne wspomnienie - tłuste rosoły z rozgotowanymi warzywami i jarzynami. Brrrr!...

W tej książce zobaczysz znienawidzonego sąsiada, swojego męża / swoją żonę, byłego kochanka, własną matkę, nieżyjącego ojca czy wreszcie siebie. Będziesz się tą lekturą brzydził, momentami wstydził (a może częściej niż momentami nawet?), będziesz miał ochotę nią pieprznąć o ścianę, by za chwilę do niej wrócić i zamyślić się nieco dłużej. I wrócisz. Bo wiesz, że autor ma rację...

W tej książce zobaczysz znienawidzonego sąsiada, swojego męża / swoją żonę, byłego kochanka, własną matkę, nieżyjącego ojca czy wreszcie siebie. Będziesz się tą lekturą brzydził, momentami wstydził (a może częściej niż momentami nawet?), będziesz miał ochotę nią pieprznąć o ścianę, by za chwilę do niej wrócić i zamyślić się nieco dłużej. I wrócisz. Bo wiesz, że autor ma...

Po latach wróciłem do Vargi.
Powieść o naszej Polsce. Pomimo tego, że nie ma dialogów, czyta się znakomicie.
To monolog frustrata nienawidzącego wszystkiego i wszystkich, który dokonuje niebywałego wyczynu i dojeżdżając pociągiem do Wrocławia rozmyśla, czy zostanie pociągnięty do odpowiedzialności.
Wtedy czułby się spełniony, ważny, szczęśliwy.

Po latach wróciłem do Vargi.
Powieść o naszej Polsce. Pomimo tego, że nie ma dialogów, czyta się znakomicie.
To monolog frustrata nienawidzącego wszystkiego i wszystkich, który dokonuje niebywałego wyczynu i dojeżdżając pociągiem do Wrocławia rozmyśla, czy zostanie pociągnięty do odpowiedzialności.
Wtedy czułby się spełniony, ważny, szczęśliwy.

Jak na polską prozę to naprawdę niezła i odważna książka, bo opisuje krytycznie wiele cech przedstawicieli różnych klas społecznych i niestety nie mija się z prawdą. Poza tym jest dobrze napisana i szybko się czyta.

Jak na polską prozę to naprawdę niezła i odważna książka, bo opisuje krytycznie wiele cech przedstawicieli różnych klas społecznych i niestety nie mija się z prawdą. Poza tym jest dobrze napisana i szybko się czyta.

Jest nieźle. Gdyby nienawiści i pogardy do wszystkich i wszystkiego było trochę mniej, a błyskotliwych refleksji (np. na temat bezsensowności kary dożywocia w więzieniach - "Wszyscy na swój sposób jesteśmy skazani na dożywocie. Kwestią umowną jest jedynie, w jakich warunkach je spędzimy" - trochę więcej, byłoby jeszcze lepiej.

Jest nieźle. Gdyby nienawiści i pogardy do wszystkich i wszystkiego było trochę mniej, a błyskotliwych refleksji (np. na temat bezsensowności kary dożywocia w więzieniach - "Wszyscy na swój sposób jesteśmy skazani na dożywocie. Kwestią umowną jest jedynie, w jakich warunkach je spędzimy" - trochę więcej, byłoby jeszcze lepiej.

Przesłuchałam z zainteresowaniem, zawsze w drodze do pracy i z powrotem, do domu (świetna interpretacja Arkadiusza Jakubika) i zastanawiałamm się, czemu ten mizantrop, będący zdaje się alter ego autora, ciągle jest w Polandii. Toż powinien stąd zwiewać, uciekać gdzie pieprz rośnie. Gorzka refleksja o polskiej mentalności. Choć często się zgadzałam z tym, co prawi bohater, wkurzył mnie swoją bezwolnością.

Przesłuchałam z zainteresowaniem, zawsze w drodze do pracy i z powrotem, do domu (świetna interpretacja Arkadiusza Jakubika) i zastanawiałamm się, czemu ten mizantrop, będący zdaje się alter ego autora, ciągle jest w Polandii. Toż powinien stąd zwiewać, uciekać gdzie pieprz rośnie. Gorzka refleksja o polskiej mentalności. Choć często się zgadzałam z tym, co prawi bohater,...