Pomimo ze sama jestem pragmatykiem i cynikiem to ksiazka mnie nie urzekla. Te obserwacje takie srednio obserwacyjne a bardziej podejrzewajace czyli oparte na autora opini . Nie jest to wystarczajace wg mnie

Pomimo ze sama jestem pragmatykiem i cynikiem to ksiazka mnie nie urzekla. Te obserwacje takie srednio obserwacyjne a bardziej podejrzewajace czyli oparte na autora opini . Nie jest to wystarczajace wg mnie

W Trocinach pada "współczesny teatr i sztuki wizualne mają ujawnić w człowieku głęboko skrywanego faszystę, skonfrontować go z faszystą w nim samym, zdemaskować go, skompromitować i zabić, że ja muszę iść na skretyniałą wystawą i zidiociałe przedstawienie, żeby zmierzyć się ze swoimi uprzedzeniami, zahamowaniami, kompleksami i zakłamaniami, ze swoimi wewnętrznymi osobistymi faszystami...". Książką Vargi nie jest teatrem ani sztuką wizualną, ale poza tym idealnie pasuje do tego opisu. Czytając ją, utożsamiamy się z bohaterem, przytakujemy jego ponuremu spojrzeniu na świat i ludzi, myślimy "dokładnie tak, świetna obserwacja", aż w końcu, być może dopiero przy samym finale, odkrywamy, że to nie ze światem i ludźmi jest co nie tak, ale z bohaterem i z nami przytakującymi mu.

W Trocinach pada "współczesny teatr i sztuki wizualne mają ujawnić w człowieku głęboko skrywanego faszystę, skonfrontować go z faszystą w nim samym, zdemaskować go, skompromitować i zabić, że ja muszę iść na skretyniałą wystawą i zidiociałe przedstawienie, żeby zmierzyć się ze swoimi uprzedzeniami, zahamowaniami, kompleksami i zakłamaniami, ze swoimi wewnętrznymi...

Książka w wersji papierowej od kilku lat stoi na półce. Kiedyś po 1/3 utknąłem, choć zdanie otwierające zapamiętałem już chyba na zawsze...
Dopiero Arkadiusz Jakubik sprawił, że odbyłem tą podróż na nowo. Niby nie ma w tej opowieści nic nowego, Varga porusza się w tematach, które przewijają się w innych jego powieściach. Tu jest jednak bardzo smacznie, gęsto z nieoczywistym humorem, który bardzo do mnie trafia i do tego prawdziwie. Czuję również mentalną bliskość z bohaterem, którego przemyślenia i tęsknoty brzmią znajomo. A kończy się w taki sposób, że aż się prosi pociągnąć historię dalej....
Póki co to moja ulubiona powieść Vargi

Książka w wersji papierowej od kilku lat stoi na półce. Kiedyś po 1/3 utknąłem, choć zdanie otwierające zapamiętałem już chyba na zawsze...
Dopiero Arkadiusz Jakubik sprawił, że odbyłem tą podróż na nowo. Niby nie ma w tej opowieści nic nowego, Varga porusza się w tematach, które przewijają się w innych jego powieściach. Tu jest jednak bardzo smacznie, gęsto z nieoczywistym...

Przesłuchanie na Legimi. Moim ulubionym filmem jest Dzień Świra. Trociny to twórcze rozwinięcie tego dzieła.

Przesłuchanie na Legimi. Moim ulubionym filmem jest Dzień Świra. Trociny to twórcze rozwinięcie tego dzieła.

Przemyślenia i życiorys nieomylnego bohatera, słoika-buntownika słuchającego muzyki klasycznej. Kurczę, ale jakie dobre to były przemyślenia.

Przemyślenia i życiorys nieomylnego bohatera, słoika-buntownika słuchającego muzyki klasycznej. Kurczę, ale jakie dobre to były przemyślenia.

Czytajac tą wspaniałą powieść dowiedziałem się, że istnieją sposoby by się od złości, niechęci, a nawet nienawiści uwolnić bezkonfliktowo. A że trzeba te niegodziwości z duszy swojej wyrzucić to chyba nikogo przekonywać nie trzeba. Sposobność tą w darze, kosztującym raptem kilkudziesiąt złotych oferuje autor tejże powieści. Mechanizm jest prosty, a zarazem skuteczny. Główny bohater rozwiedziony 50 latek pełen złości, na wqrwie spowiada się, wspomina i komentuje otaczający go świat. Tym samym niejako w zastępstwie zdejmuje z nas ciężar ujemnych emocji, bo są okoliczności, które nas denerwują, wiecej doprowadzają do szleństwa, ale związani węzłem poprawności rodzinnej, społecznej, politycznej itp. zastygamy w inercji i nic z tym nie robimy.
To działanie per procura Vargi to wyjątkowo efektywna terapia. Nawet obdarowująca pewnym nadmiarem, bo są sprawy o których wiemy, że nas wqrwiają, ale są i też takie które się nie ujawniają i gnębią z podziemi, z podświadomości jeszcze groźniejsze bo ukryte.
Co zaskoczyło mnie i jako dodatkowy walor traktuje to nieobecność polityki, która niezależnie od poglądów i deklaracji wqrwia wszystkich jednako, chociaż z innych powodów. Ów brak korzystnie wpływa na recepcję dzieła i chyba mogę powiedzieć, że
jestem wyleczony i znowu kocham wszystkich i wszystko. Jeno finał dzieła trochę mnie martwi, pocieszam się jednak że już mnie nie dotyczy.

Czytajac tą wspaniałą powieść dowiedziałem się, że istnieją sposoby by się od złości, niechęci, a nawet nienawiści uwolnić bezkonfliktowo. A że trzeba te niegodziwości z duszy swojej wyrzucić to chyba nikogo przekonywać nie trzeba. Sposobność tą w darze, kosztującym raptem kilkudziesiąt złotych oferuje autor tejże powieści. Mechanizm jest prosty, a zarazem skuteczny....

Świetnie się tego słuchało. Autor płynnie prowadzi narrację. Mój pierwszy audiobook czytany przez Arkadiusza Jakubika. Mam wielką nadzieję, że nie ostatni.

Świetnie się tego słuchało. Autor płynnie prowadzi narrację. Mój pierwszy audiobook czytany przez Arkadiusza Jakubika. Mam wielką nadzieję, że nie ostatni.

Pomimo, że praktycznie nie ma dialogów, czyta się rewelacyjnie. Książka ma swój ponury klimat, ale czasami autor stosuje dowcipne podsumowania. Przekonuję się, że ilekroć czytam książki polskich współczesnych pisarzy pisane "cięgiem", to trafiam na bardzo dobrze opisane historie, sprawny język, błyskotliwość. I tak też jest w przypadku tej powieści. Cała książka, która przypomina Wymazywanie Thomasa Bernharda, jest narzekaniem z mocnym akcentem końcowym.

Pomimo, że praktycznie nie ma dialogów, czyta się rewelacyjnie. Książka ma swój ponury klimat, ale czasami autor stosuje dowcipne podsumowania. Przekonuję się, że ilekroć czytam książki polskich współczesnych pisarzy pisane "cięgiem", to trafiam na bardzo dobrze opisane historie, sprawny język, błyskotliwość. I tak też jest w przypadku tej powieści. Cała książka, która...

Niektóre opinie dość trafne, ale ogólnie mocno przesadzony i przerysowany obraz negatywny jakby tendencyjny. Bo przecież na Polaków można wylewać pomyje bez ograniczeń.

Niektóre opinie dość trafne, ale ogólnie mocno przesadzony i przerysowany obraz negatywny jakby tendencyjny. Bo przecież na Polaków można wylewać pomyje bez ograniczeń.

To jedna z tych dojrzałych pozycji prozatorskich Pana Krzysztofa, którą cenię sobie niezmiernie. Pomijam oczywiście trylogię węgierską oraz młodzieńczy cykl naznaczony Tequilą :-) Chyba tylko „Nagrobek z lastryko” zrobił na mnie większe wrażenie. Styl pisania jest wprawdzie (jak zwykle) dość specyficzny, momentami monotonny. Nie jest to wada, przeciwnie, do monologu komiwojażera przemierzającego pociągiem trasę Warszawa-Wrocław, niezadowolonego z własnej pracy, nie czującego radości życia – jest adekwatny, wprost idealny. Z ręką na sercu: ilu czytelników nie przeprowadzało takich wewnętrznych rozważań, nie poczuło choćby raz, że egzystencja nie jest taka, jaką powinna być. Że czuje się smutek będąc w miejscu, gdzie raczył rzucić los… Sam też wielokrotnie miewałem podobne refleksje, poznałem też wzmiankowaną kolejową trasę, łącznie ze stacją Wrocław Mikołajów (akurat nie postrzegam jej w kategoriach niepotrzebnego dworca, znacznie ułatwia komunikację :-) Niezbyt często wracam do przeczytanych książek, jednak do tej mam ogromny szacunek.

To jedna z tych dojrzałych pozycji prozatorskich Pana Krzysztofa, którą cenię sobie niezmiernie. Pomijam oczywiście trylogię węgierską oraz młodzieńczy cykl naznaczony Tequilą :-) Chyba tylko „Nagrobek z lastryko” zrobił na mnie większe wrażenie. Styl pisania jest wprawdzie (jak zwykle) dość specyficzny, momentami monotonny. Nie jest to wada, przeciwnie, do monologu...