Bardzo fajna pozycja dla 50-, 60-latków czyli tych, którzy wychowali się na xiążkach Niziurskiego. Miałem dużo frajdy gdy czytając opowieści Vargi o Nizurskim, jego xiążkach i stworzonych przez niego bohaterach mogłem zarazem przypomnieć sobie jak w młodości "pożerałem" xiążki Niziurskiego.

Bardzo fajna pozycja dla 50-, 60-latków czyli tych, którzy wychowali się na xiążkach Niziurskiego. Miałem dużo frajdy gdy czytając opowieści Vargi o Nizurskim, jego xiążkach i stworzonych przez niego bohaterach mogłem zarazem przypomnieć sobie jak w młodości "pożerałem" xiążki Niziurskiego.

Edmund Niziurski zdiagnozował trzy choroby i przykre przypadłości dręczące uczniów w szkole:
a)
paraliż przytabliczny nagminny - objawia się usztywnieniami i osłupieniami, drżeniem kończyn, zanikiem mowy i pamięci, zwłaszcza przy tablicy, względnie pptami przytablicznymi
b)
rozproszyca przewlekła omamowa - zaczyna się niewinnie: ziewanie, senność, roztargnienie, swędzenie, niemożność skupienia się. Przyczyny mogą być różne: niedotlenienie mózgu, brzęczenie muchy na szybie, można jej dostać także od słuchania niektórych pedagogów
c)
przekarmienie wspólną wielokrotną - niestrawność spowodowana zbyt dużą ilością tłustych pulpetów wiedzy matematycznej. Matematyka jest w ogóle przyczyną wielu schorzeń, chorób, omdleń.

Edmund Niziurski zdiagnozował trzy choroby i przykre przypadłości dręczące uczniów w szkole:
a)
paraliż przytabliczny nagminny - objawia się usztywnieniami i osłupieniami, drżeniem kończyn, zanikiem mowy i pamięci, zwłaszcza przy tablicy, względnie pptami przytablicznymi
b)
rozproszyca przewlekła omamowa - zaczyna się niewinnie: ziewanie, senność, roztargnienie, swędzenie,...

Książka napisana jest według następującej recepty: szczypta informacji biograficznych o Niziurskim (ale naprawdę niewiele) i analiza jego powieści, z przywoływaniem galerii postaci literackich: nauczycieli, uczniów i złoczyńców.

W dzieciństwie bardzo lubiłem powieści Niziurskiego ale poza mglistym wspomnieniem, żadnej z jego książek w zasadzie nie pamiętam. I z jakiegoś powodu, powrót do zapomnianych postaci z kart powieści Niziurskiego, zaproponowany przez Vargę, nie był sentymentalną podróżą do krainy dzieciństwa, tylko mozolnym, nudnym raczej, brnięciem przez kolejne strony tej książki. Tomek Okist, Zyzio Gnacki, Matylda Opat, Adela Wigor, Cymeon Maksymalny, Marek Piegus, to bohaterowie, którzy nie budzą już we mnie żadnych emocji. Nic a nic mnie nie obchodzą, ani nie interesują. Groteskowość sytuacji i postaci, pastisz będący znakiem firmowym Niziurskiego, nie wydawały mi się już zabawne, a jedynie infantylne. Varga przypomniał mi te ważne kiedyś dla mnie książki niepotrzebnie. Bo moje mgliste, ale ciepłe, wspomnienie tych lektur było lepsze niż ta druzgocąca konfrontacja po latach.

„Księga dla starych urwisów” jest reklamowana jako pierwsza biografia Edmunda Niziurskiego. I tutaj też kolejne rozczarowanie. Informacji biograficznych jest tam jak na lekarstwo. Podane są w modnej obecnie formie, narracyjnej historii mówionej czyli kompilacji wypowiedzi różnych osób składających się na chronologicznie uporządkowaną opowieść, w którą wplecione są komentarze autora. Taka formuła doskonale się sprawdza, kiedy łączymy ze sobą wypowiedzi wielu ludzi bliższego i dalszego planu w życiu postaci, o której snujemy opowieść. Tutaj oprócz osób najbliższych pisarzowi, żony i dwójki dzieci, nie wypowiada się nikt. Żaden, przyjaciel, znajomy, sąsiad, wydawca czy dalszy krewny. W efekcie otrzymujemy ciepły, hagiograficzny, ale przede wszystkim dość nudny obraz człowieka, który poza pisaniem książek niewiele w życiu robił. Dowiadujemy się, że był cierpliwym, zaangażowanym w wychowanie dzieci ojcem, że kochał górską włóczęgę i że te wszystkie książkowe Odrzywoły, Niekłaje, Gnypowice Wielkie to mniej lub bardziej przetworzone literacko, rodzinne Kielce, z którymi czuł się mocno związany, mimo, że przez większą część życia mieszkał przecież w Warszawie. No dobra, jest też kilka smaczków z życia pisarza, ale to wciąż zbyt mało, żeby ten skąpy szkic nazywać biografią.

Znacznie ciekawsze są, skomponowane w podobny sposób, wypowiedzi znanych ludzi pióra, którzy przyznają się do fascynacji prozą Niziurskiego w latach swojego dzieciństwa. Niektórzy nawet widzą w nim mistrza, który wywarł istotny wpływ na ich późniejszą twórczość. Są wśród nich Janusz Anderman, Grzegorz Kasdepke, Zygmunt Miłoszewski, Jerzy Pilch, a także reżyser Juliusz Machulski.

Krzysztof Varga uważa, że książki Niziurskiego świetnie przetrwały próbę czasu w przeciwieństwie do książek innych młodzieżowych autorów z tamtych lat i ja się z tym kategorycznie nie zgadzam. Oczywiście, tak jak każdy z nas, Varga ma prawo do własnych odczuć i opinii, gorzej że, dokonuje projekcji swoich doświadczeń na całe pokolenie ówczesnych nastolatków i zdaje się przemawiać nie tylko w swoim imieniu.

Więcej na: https://znienacka.com.pl/2019/12/18/o-ksiedze-dla-starych-urwisow-czyli-przygryzam-varge/

Książka napisana jest według następującej recepty: szczypta informacji biograficznych o Niziurskim (ale naprawdę niewiele) i analiza jego powieści, z przywoływaniem galerii postaci literackich: nauczycieli, uczniów i złoczyńców.

W dzieciństwie bardzo lubiłem powieści Niziurskiego ale poza mglistym wspomnieniem, żadnej z jego książek w zasadzie nie pamiętam. I z jakiegoś...

Książka blada. Autor zafascynowany własnym odbiorem książek Niziurskiego usiłuje przekazać swoje osobliwe wrażenia. Typowa książka o niczym. Obawiam się, że dyskusje w szatni ówczesnej szkoły podstawowej lub na wagarach były na znacznie wyższym poziomie. Nie polecam, szkoda czasu i pieniędzy. Lepiej w tym czasie czytać samego Niziurskiego, choć ten nie przeszedł już próby czasu.

Książka blada. Autor zafascynowany własnym odbiorem książek Niziurskiego usiłuje przekazać swoje osobliwe wrażenia. Typowa książka o niczym. Obawiam się, że dyskusje w szatni ówczesnej szkoły podstawowej lub na wagarach były na znacznie wyższym poziomie. Nie polecam, szkoda czasu i pieniędzy. Lepiej w tym czasie czytać samego Niziurskiego, choć ten nie przeszedł już próby...

Przyznaję się – jestem psychofanem Niziurskiego. Jedną z moich ulubionych książek z dzieciństwa jest „Siódme wtajemniczenie”. Kocham „Przygody Marka Piegusa” i „Sposób na Alcybiadesa”. Uwielbiam niesamowite poczucie humoru i groteskowe, czasem wręcz surrealistyczne sytuacje kreowane przez Niziurskiego. Jego książki działają na mnie nawet po latach.

Dlatego z przyjemnością sięgnąłem po „Księgę dla starych urwisów. Wszystko, czego jeszcze nie wiecie o Edmundzie Niziurskim” Krzysztofa Vargi. Co prawda autor zaraz na wstępie zastrzega, że: „Trudno napisać intrygującą biografię Niziurskiego, bo jego życie było pisaniem, a pisanie dla młodzieży było życiem”, jednak moim zdaniem wywiązuje się z tego trudnego zadania znakomicie. Bo nie jest to typowa biografia — Varga zajmuje się tym, co najbardziej definiowało Niziurskiego — czyli jego książkami. A jest ich sporo — ponieważ Niziurski odkąd zaczął zarabiać na życie pisaniem, traktował siebie jako rzemieślnika i żadnej roboty się nie bał — więc w jego dorobku znajdujemy poza literaturą młodzieżową również powieści dla dorosłych, sztuki teatralne, słuchowiska…
Varga z pasją prowadzi nas przez ten dorobek — począwszy poprzez omówienia treści i postaci z książek Niziurskiego, opowiadając o życiu prywatnym autora i wykorzystując anegdoty podrzucone przez członków rodziny. Do tego dochodzą również deklaracje miłości do książek Nizurskiego od takich literatów jak: Janusz Anderman, Jerzy Pilch, Mariusz Czubaj, Grzegorz Kasdepke i Zygmunt Miłoszewski.

To wspaniała lektura dla tych wszystkich, którzy zaczytywali się w powieściach Edmunda Niziurskiego i na fali tęsknoty będą chcieli raz jeszcze zajrzeć do tego minionego świata własnej młodości.

https://www.instagram.com/p/Ca9fcTRM62p/

Przyznaję się – jestem psychofanem Niziurskiego. Jedną z moich ulubionych książek z dzieciństwa jest „Siódme wtajemniczenie”. Kocham „Przygody Marka Piegusa” i „Sposób na Alcybiadesa”. Uwielbiam niesamowite poczucie humoru i groteskowe, czasem wręcz surrealistyczne sytuacje kreowane przez Niziurskiego. Jego książki działają na mnie nawet po latach.

Dlatego z przyjemnością...

Czyta się szybko i z zainteresowaniem. Mimo wszystko za mało informacji o samym autorze, ale z drugiej strony Krzysztof Varga nie miał zamiaru napisać biografii Niziurskiego. Jest to książka dla osób znających twórczość autora "Sposobu na Alcybiadesa". Tym, którzy nie przeszyli fascynacji jego powieściami raczej może wydać się nieciekawe. Szkoda, że opinie o pisarstwie Niziurskiego zawężają się do wypowiedzi zaledwie kilu osób. Dużym mankamentem jest moim zdaniem brak spisu wszystkich książek Niziurskiego w formie aneksu.

Czyta się szybko i z zainteresowaniem. Mimo wszystko za mało informacji o samym autorze, ale z drugiej strony Krzysztof Varga nie miał zamiaru napisać biografii Niziurskiego. Jest to książka dla osób znających twórczość autora "Sposobu na Alcybiadesa". Tym, którzy nie przeszyli fascynacji jego powieściami raczej może wydać się nieciekawe. Szkoda, że opinie o pisarstwie...

Wychowałem się na Niziurskim, uwielbiam jego książki, które wciąż, jako osoba dorosła, nadal odkrywam. Byłem bardzo ciekawy pierwszej biografii autora, licząc, że dowiem się czegoś o ukochanym pisarzu dzieciństwa. Jakież było moje rozczarowanie podczas lektury książki Vargi...
O Niziurskim jest niewiele. Ogólny rys biograficzny, trochę wypowiedzi syna, siostrzeńca, żony. Szkoda, że na nich Varga nie oparł całej książki, byłaby ciekawsza, bo rodzina wspaniale opowiada o Niziurskim. To jedyne interesujące fragmenty książki.
Cała reszta to szczegółowe streszczenia wybranych przez Vargę książek Niziurskiego. Nie wiem, po co to robił, i czemu zdradzał wszystkie zakończenia! Jest zresztą w swych sądach Varga bardzo kategoryczny i autorytarny.
Zabrakło Vardze żyłki badacza, poszukiwacza, biografa. Mało zajął się Niziurskim, a mocno zachwytem (skądinąd słusznym, bo to kawał świetnej literatury) nad jego książkami. Ale to ja wiem sam, bez wypocin Vargi.
Nie szukałem w tej książce sensacji, plotek o życiu Niziurskiego, ale też nie potrzebuję streszczeń jego książek. Chyba po to Varga je dopchał, bo bez tego "Księga dla starych urwisów" byłaby o 2/3 chudsza. I może o 2/3 lepsza? Varga mógłby zastąpić historie o sobie, swojej rodzinie i wypowiedzi kolegów po fachu (Miłoszewskiego, Kasdepke) relacjami rodziny Niziurskiego i faktami z życia pisarza.
Zabrakło też spisu wszystkich utworów Niziurskiego, jakiejś systematyzacji.
Ogólnie książka ta przypomina tanią kiełbasę: mało mięsa, dużo wypełniaczy i sztucznych barwników.

Wychowałem się na Niziurskim, uwielbiam jego książki, które wciąż, jako osoba dorosła, nadal odkrywam. Byłem bardzo ciekawy pierwszej biografii autora, licząc, że dowiem się czegoś o ukochanym pisarzu dzieciństwa. Jakież było moje rozczarowanie podczas lektury książki Vargi...
O Niziurskim jest niewiele. Ogólny rys biograficzny, trochę wypowiedzi syna, siostrzeńca, żony....

Edmund Niziurski wiódł życie dobre, ale zwyczajne... Na szczęście Krzysztof Varga oprócz opisania najciekawszych przypadków z przeciętnego - to nie zarzut, ostatecznie, choć lubimy biografie sensacyjne i zaskakujące, to nie wszystkie żywoty ukochanych twórców dostarczają wypadków, do takiego materiału - życiorysu, przeważającą część miejsca poświęcił ciekawej i napisanej ze swadą i humorem - licującymi z twórczością Niziurskiego - analizie i interpretacji jego dzieł.

Książka niniejsza to znakomita pigułka dla wszystkich, którzy zechcą odkopać spod pokładów wspomnień te o ulubionych lekturach dzieciństwa i dzięki szerokiemu spektrum interpretacji Krzysztofa Vargi, odkryć nowe pokłady znaczeń, nawiązań i smaczków, zawartych w książkach Niziurskiego. A na dokładkę autor dba, abyśmy się ani przez chwilę w trakcie lektury nie nudzili, dorzucając masę biogramów postaci, zabawnych ilustracji i quizów sprawdzających naszą czytelniczą czujność i znajomość dzieł twórcy "Sposobu na Alcybiadesa". Polecam, polecam, po trzykroć polecam!

Edmund Niziurski wiódł życie dobre, ale zwyczajne... Na szczęście Krzysztof Varga oprócz opisania najciekawszych przypadków z przeciętnego - to nie zarzut, ostatecznie, choć lubimy biografie sensacyjne i zaskakujące, to nie wszystkie żywoty ukochanych twórców dostarczają wypadków, do takiego materiału - życiorysu, przeważającą część miejsca poświęcił ciekawej i napisanej ze...

Biografia Edmunda Niziurskiego. Autor dotarł do żony, syna itd. Opisał nie tylko życie, ale także inspiracje z tego życia, które miały wpływ na fabułę książek. O tej biografii rozmawialiśmy w podcaście:
https://www.spreaker.com/user/bilberry/dok58-ksiega-dla-starych-urwisow

Biografia Edmunda Niziurskiego. Autor dotarł do żony, syna itd. Opisał nie tylko życie, ale także inspiracje z tego życia, które miały wpływ na fabułę książek. O tej biografii rozmawialiśmy w podcaście:
https://www.spreaker.com/user/bilberry/dok58-ksiega-dla-starych-urwisow

To jest zdecydowanie biografia dla fanów Edmunda Niziurskiego. Ja do nich nie należę, przeczytałam słownie dwie jego ksiazki - "Sposób na Alcybiadesa" i "Niezwykłe przygody Marka Piegusa. Nie zachwyciły mnie i moja przygoda z Edmundem Nizurskim na tym sie zakończyła. Ale lubię czytac biografie i chętnie siegnełam po tę pióra Krzysztofa Vargi Nie powaliła mnie na kolana , bo jest - jak już wspomniałam - dla wtajemniczonych, dla wielbicieli. A ci znaja utwory - zapewne tak jak autor- na wyrywki. Dlatego dla mnie , nie-fanki Niziurskiego, ale osoby zainteresowanej nim jako człowiekiem za mało jest opowieści o nim samym. Pojawia sie we spomnieniach żony -"Pisał dosłownie wszedzie, w całym domu. Pisał w salonie, na parapecie, pisał w łazience, nigdzie nie było wolnego stołu, bo wszystko było zawalone papierami. Jak przyjechał ze swoja żoną Jarek Strzębski, jego siostrzeniec z Kielc, to mąż odsunął troche papiery i miałam taki mały kawałek dla nich na te kolację. Przyzwyczaiłam sie do tego, uważałam to za normalne, że jemu sie wszystko należy: każdy stół, każdy parapet". Wspomina go także syn i córka, ale tych relacji jest zbyt mało, przynajmniej jak dla mnie.

To jest zdecydowanie biografia dla fanów Edmunda Niziurskiego. Ja do nich nie należę, przeczytałam słownie dwie jego ksiazki - "Sposób na Alcybiadesa" i "Niezwykłe przygody Marka Piegusa. Nie zachwyciły mnie i moja przygoda z Edmundem Nizurskim na tym sie zakończyła. Ale lubię czytac biografie i chętnie siegnełam po tę pióra Krzysztofa Vargi Nie powaliła mnie na kolana ,...