O psach

Jak ja się cieszę, że kupiłam tę książeczkę. Tak, książeczkę, bo objętościowo bardzo cienką, zdecydowanie za cienką! Nie wszystkie opowiadania podobały mi się tak samo, polecam bardzo Stasiuka a już Varga - na zakończenie - rozłożył mnie na łopatki.

Jak ja się cieszę, że kupiłam tę książeczkę. Tak, książeczkę, bo objętościowo bardzo cienką, zdecydowanie za cienką! Nie wszystkie opowiadania podobały mi się tak samo, polecam bardzo Stasiuka a już Varga - na zakończenie - rozłożył mnie na łopatki.

Pokaż mimo to

Zbiór naprawdę dobrych opowiadań, których głównym motywem są psy. Jedno z sześciu zamieszczonych w zbiorze nie chwyciło mnie za serce, ale reszta rewelacyjna

Zbiór naprawdę dobrych opowiadań, których głównym motywem są psy. Jedno z sześciu zamieszczonych w zbiorze nie chwyciło mnie za serce, ale reszta rewelacyjna

Pokaż mimo to

Varga, Stasiuk, Cichy

Varga, Stasiuk, Cichy

Pokaż mimo to

Trzy dobre opowiadania (w tym dwa z tendencją do "bardzo") na sześć wszystkich.. Stąd ocena 5/10.

Trzy dobre opowiadania (w tym dwa z tendencją do "bardzo") na sześć wszystkich.. Stąd ocena 5/10.

Pokaż mimo to

Piękna książeczka z pięknymi opowiadaniami pięknych pisarzy.
Dałem ją mojej Mamie w prezencie na ostatnie Boże Narodzenie. Mama zawsze kochała psy i koty - czy to taka rzadkość, że kocha się i jedne i drugie? Nie czytałem tego wcześniej i nie zorientowałem się, że większość z sześciu opowiadań jest piękna ale dotyczy śmierci. Popłakałem kilka razy kiedy teraz sam ją przeczytałem. Nie wiem tylko czy to był dobry prezent dla Mamy.
Dałem ją mojej Mamie w prezencie na jej ostatnie Boże Narodzenie.

Piękna książeczka z pięknymi opowiadaniami pięknych pisarzy.
Dałem ją mojej Mamie w prezencie na ostatnie Boże Narodzenie. Mama zawsze kochała psy i koty - czy to taka rzadkość, że kocha się i jedne i drugie? Nie czytałem tego wcześniej i nie zorientowałem się, że większość z sześciu opowiadań jest piękna ale dotyczy śmierci. Popłakałem kilka razy kiedy teraz sam ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O psach, zbiór opowiadań Michała Cichego, Wioletty Grzegorzewskiej, Weroniki Murek, Patrycji Pustkowiak, Andrzeja Stasiuka i Krzysztofa Vargi z przepięknymi ilustracjami Oli Niepsuj. Taka mała literacka perełka dla miłośników czworonogów, szczególnie ze względu na szatę graficzną. Są w niej jednak opowiadania bardzo interesujące i zupełnie nieznośne.

O psach, zbiór opowiadań Michała Cichego, Wioletty Grzegorzewskiej, Weroniki Murek, Patrycji Pustkowiak, Andrzeja Stasiuka i Krzysztofa Vargi z przepięknymi ilustracjami Oli Niepsuj. Taka mała literacka perełka dla miłośników czworonogów, szczególnie ze względu na szatę graficzną. Są w niej jednak opowiadania bardzo interesujące i zupełnie nieznośne.

Pokaż mimo to

Jestem miłośniczką psów i uwielbiam wszelkie historie o nich. Dlatego, jak tylko wpadła mi w ręce ta pozycja, zaczęłam ją czytać. Miałam duże oczekiwania, szczególnie, że została wydana przez wydawnictwo Czarne (które znam i szanuje). Niestety, bardzo mnie rozczarowała.
„O psach” jest zbiorem sześciu opowiadań różnych autorów: Michała Cichego, Wioletty Grzegorzewskiej, Weroniki Murek, Patrycji Pustkowiak, Andrzeja Stasiuka i Krzysztofa Vargi.
1. "Szesnaście łap, trzydzieści lat". Opowiadanie przypominające wycinki z pamiętnika wprowadza czytelnika w psi świat. Spojrzenie autora jest zdystansowane, mimo, że pisze o swoim życiu z czworonogami lub, może bardziej, o życiu psów, które spotykał na swojej drodze. Przyjemnie się czyta, więc zachęca do dalszej lektury.
2. "Olfaktoria". Autorka pięknym językiem pisze o swoich psach i relacji z nimi. Rozpoczynając swój tekst cytatem z "Traktatu o łuskaniu fasoli" Myśliwskiego, od początku jasno prezentuje czytelnikowi swoje poglądy. Kieruje się zasadą, że to pies oswaja człowieka a nie człowiek psa. To dość nietypowe ujęcie relacji pies-człowiek pozwala spojrzeć na te zwierzęta innej strony, z ich strony.
3. "Rok w długim domu". Specyficzny pod względem językowym i literackim tekst, składający się z mniejszych części, które rozpoczynają się tymi samymi słowami "Fatalne są skutki...". Przedstawiają one różne sceny z życia psa mieszkającego w domu. Każda z nich jest swoistą rzeką słów, zbiorem spisanych, swobodnie płynących myśli. Momentami można pogubić się w nich i stracić rozeznanie, czy jest bardziej opis psiego, czy może ludzkiego życia.
4. "Ostatnia podróż". Jest to, w mojej ocenie, najsłabsze opowiadanie. Zupełnie nie rozumiem, w jakim celu zostało umieszczone w tej książce. Gumowy pies jest tylko z nazwy psem, nie ma w sobie nic z żywego psa. Może miała to być forma żartu... lub próba zaskoczenia czytelnika... nie umiem tego rozstrzygnąć. Po zbiorze opowiadań, o którym wydawca pisze, że jest "hołdem oddanym wiernym towarzyszom człowieka", nie tego się spodziewałam...
5. "Psy". Ten tekst zdecydowanie najbardziej przypadł mi do gustu. Jest napisany o psach i dla psów. Są w nim psi towarzysze codziennego życia, tacy na dobre i na złe, tacy najprawdziwsi. Stasiuk pisze o swoich relacjach z psami, które same „wprowadzały się” do jego życia, mimo że nigdy sam ich nie zapraszał. Nie były to wyczekane, wymarzone, piękne puchate szczeniaczki a i tak, zajęły istotne miejsce w jego sercu. Stasiuk pięknie pisze: o psim zapachu, który jest nieodłącznym elementem każdego domu psiarza, o problemach, chorobach a także o śmierci. Podkreśla, że strata psa, może być równie bolesna, jak strata bliskiej osoby.
6. „Bogowie starości”. Bardzo mocne zakończenie książki „O psach”. Varga pisze o przemijaniu, o śmierci, o kruchości życia zarówno ludzkiego, jak i psiego. Opowiada o dwóch najważniejszych dla niego psach: Alfie i Nestorze. Rozpoczyna od opisu swoich wspomnień związanych ze śmiercią Alfa, które łącza się z ostatnimi chwilami w życiu ojca pisarza. Pies – najwierniejszy przyjaciel towarzyszył swojemu panu do końca i kilka dni później sam odszedł. Obu ich połączyła długotrwała choroba, której zakończenie, mimo że tragiczne, niosło ze sobą ukojenie. Drugi z psów – Nestor zakończył życie pod kołami samochodu. Jego śmierć tragiczna i niespodziewana była prawdziwym szokiem dla pisarza a przeżycia z nią związane, stały się powodem wielu przemyśleń. Tekst podsumowuje piękne zdanie: „... nie ma innego zwierzęcia, z którym człowiek może przeżyć takie zespolenie duchowe, jak tylko pies.”
Czy warto przeczytać „O psach”? Chyba nie da się jednoznacznie odpowiedzieć, ale moim zdaniem, dla tekstów Stasiuka i Vargi (może też Grzegorzewskiej) zdecydowanie warto. Trudno jednak oceniać tę książkę jako całość, ponieważ opowiadania w niej zawarte różnią się pod wieloma względami, przez co zbiór nie jest jednolitą, spójną całością.

Jestem miłośniczką psów i uwielbiam wszelkie historie o nich. Dlatego, jak tylko wpadła mi w ręce ta pozycja, zaczęłam ją czytać. Miałam duże oczekiwania, szczególnie, że została wydana przez wydawnictwo Czarne (które znam i szanuje). Niestety, bardzo mnie rozczarowała.
„O psach” jest zbiorem sześciu opowiadań różnych autorów: Michała Cichego, Wioletty Grzegorzewskiej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Varga, Stasiuk, Cichy. Reszta nie istnieje. Dlatego ocenę dzielę na pół. Gwiazdki dla Szanownych.

Varga, Stasiuk, Cichy. Reszta nie istnieje. Dlatego ocenę dzielę na pół. Gwiazdki dla Szanownych.

Pokaż mimo to

(...) Na mieszczącą się w kieszeni kurtki książeczkę składa się sześć tekstów autorek i autorów, którzy wyrobili już sobie w Polsce nazwisko. Zostały one ułożone w porządku alfabetycznym, biorąc pod uwagę osobę twórcy: Cichy, Grzegorzewska, Murek, Pustkowiak, Stasiuk i Varga. Pokrótce o każdym z nich:

Szesnaście łap, trzydzieści lat Michała Cichego to całkiem udane otwarcie antologii… jeśli nie wie się, kto jest jego autorem. Z ogromną przyjemnością czytałam jego pełne wrażliwości, noszące znamiona książki poetyckiej Pozwól rzece płynąć. Pamiętam, jak podczas spotkania autorskiego poświęconego tej publikacji, Cichemu towarzyszyła jego suczka, obserwuję jego profil na Facebooku, gdzie z ogromną czułością całkiem często pisze o swojej relacji z czworonogami. Tymczasem jego tekst w tym zbiorze niewiele wykracza poza pamiętnikarskie wspomnienie zwierząt, które towarzyszyły autorowi przez trzydzieści lat życia. Zgrabnie napisana, ale wyzuta z uczuć opowieść.

(...) W Olfaktorii Wioletta Grzegorzewska przekazuje nieoczywistą, bliską mi ideę, zgodnie z którą to pies oswaja człowieka, to pies dyktuje warunki ich relacji i ma do tego prawo jako ten, dla którego więź z człowiekiem stanowi sedno istnienia. Na potwierdzenie tej tezy jako motto pisarka wybiera cytat z Myśliwskiego (Miałby pan psa, to niejedno by pan zrozumiał. Musiałby się pan nawet zgodzić, że psy nam wyświadczają łaskę, że żyją z nami na świecie.). Grzegorzewska pięknym literacko językiem otwiera i zamyka swój tekst (esej? felieton?), jednak, wbrew deklarowanemu uznaniu dla czworonogów, w większości skupia się na sobie. Pisze o trudach brytyjskiej codzienności związanej z wątłym portfelem, o relacjach z sąsiadami i właścicielką mieszkania, o przeprowadzce, o dzieciństwie spędzonym na wsi i o prowadzeniu dzieci do szkoły. I choć słowo pies odmieniane jest w kolejnych linijkach przez wszystkie przypadki, to jednak jakoś niknie i staje się jednym z tysięcy rzeczowników, które składają się na tekst. Na szczęście na końcu wynurza się ze słownej topieli.

Następne w kolejności jest opowiadanie Weroniki Murek pt Rok w długim domu. Interesujące pod względem języka i literackiej konwencji. Można powiedzieć „Murkowate” – miłośnikom twórczości autorki to określenie nasunie charakterystyczny dla jej prozy zespół cech: dziwność, szorstkość, eliptyczność, trochę strasznej prowincji, trochę realizmu magicznego. Do tego dochodzą słowotok, potocyzmy i onomatopeje, na kolejnych stronach kotłują się codzienne ludzkie aktywności i ich psia percepcja. Aż do momentu, w którym bez uprzedzenia z psiej egzystencji znika sieć ludzkich nawyków i cała życiowa krzątanina i nic już nie jest takie samo. Fatalne są skutki śmierci, tytułuje finalną część opowiadania Murek. Wart uwagi kawałek nieoczywistej prozy, który mógłby okazać się ciężkostrawny w tekście o większej objętości.

Bezkonkurencyjnie najsłabszym tekstem w zbiorze jest Ostatnia podróż Patrycji Pustkowiak. Ja wiem, że to miała być „nieoczywista psia antologia”, ale dmuchany pies w historii rozpadającego się małżeństwa potrzebny jest jeszcze mniej niż przysłowiowy kwiatek do kożucha. Staram się znaleźć jakiś walor tego opowiadania, ale nie potrafię, nawet abstrahując od bezzasadności włączenia go do zbioru choćby luźno poświęconego psom. Poza tym, na czwartej stronie okładki wydawca obiecuje „wspaniały literacki hołd oddany wiernym towarzyszom człowieka”. Chętnie przyjmę wszelkie podpowiedzi, gdzie tego hołdu u Pustkowiak szukać. Zamiast tego czytelnik otrzymuje powierzchowną i okropnie nudną obserwację rozpadu związku niegdyś bliskich sobie osób, który jedna ze stron desperacko próbuje uratować. Ostatnia podróż to zapis podwójnego niepowodzenia – bohaterki opowiadania i jego autorki.

(...) Jedynym, który sprostał moim oczekiwaniom okazał się Andrzej Stasiuk i jego Psy. Ale ten tekst był od początku moim pewniakiem całego zbioru. Podobnie jak prosty jest tytuł, tak prosta jest opowieść Stasiuka, co stanowi jej siłę. Bez żadnego przymusu autor pisze o psach, które zawsze były w jego domu, mimo że o to nie zabiegał (Znajdy, podrzutki, przybłędy. Zjawiały się w naszym życiu i zostawały do śmierci). Czytając Stasiuka, ma się nieodparte wrażenie, że pozostałym autorom zadało się napisanie tekstu nadającego się do tej antologii (może poza Vargą, o którym za chwilę). Wreszcie to psy stają się bohaterami opowiadanej historii, wreszcie czytanemu przeze mnie sprawozdaniu z koegzystencji Stasiuka i jego psów nie przyświeca żaden pozapsi cel. Opowiadający z czułością o psach-członkach rodziny, psach-towarzyszach losu pisarz idzie o krok dalej. Jak zawsze, wychodząc od swoich doświadczeń, puentuje swój tekst w sposób, który nie pozostawia wątpliwości, że napisał go właśnie dla nas. Dwa lata temu umarł mój pierwszy pies, co okazało się dla mnie najdotkliwszym doświadczeniem śmierci. Często o nim myślę, często mi się śni. I kiedy czytam, że psy nigdy nie odchodzą na zawsze, że nawet gdy już ich nie ma, to ich duchy wciąż strzegą swoich panów, czuję spokój i wierzę, że tak właśnie jest.

(...) O ile Stasiuk sprostał moim oczekiwaniom, o tyle Krzysztof Varga Bogami starości zdecydowanie je przerósł. Lepiej znam Vargę-publicystę niż Vargę-pisarza. Cenię jego ostre pióro, (auto)ironię, inteligencję i przenikliwość. Poza tym, w jego tekstach i wypowiedziach roi się od autoodniesień (do czego pisarz sam się w rzeczonym eseju przyznaje: Pragnąłem więc psa, bo jestem z natury egoistyczny, egocentryczny i skupiony na sobie, i wreszcie chciałem się skupić na kimś innym, ponieważ własne towarzystwo zaczynało mi coraz bardziej ciążyć). Dlatego tak bardzo mnie zaskoczył. Już od pierwszych linijek czytałam tekst Vargi ze ściśniętym gardłem. Po kilku stronach musiałam porzucić lekturę, by powrócić do niej dzień później, następnego dnia – to samo. Nie byłam przygotowana na to, że na samym końcu tej książeczki będę musiała zmierzyć się z tak ciężkim kalibrem. Bo Varga traktuje o wpisanym w człowieczo-psią relację odchodzeniu i o reakcji na śmierć przez tego, który nadal żyje. Rozbrajając mnie swoją niezakamuflowaną ironią ani żadnym innym narzędziem szczerością, autor opowiada o przeczuwanym przez psa odejściu ojca, o nieszczęśliwej śmierci Nestora, w którego stygnące ciało zachłannie się wtulał oraz o powolnym gaśnięciu usypianego schorowanego Alfa. Z lektury tego eseju wyłania się postać człowieka, który, chcąc po prostu kogoś bezgranicznie i bezwarunkowo kochać, ulokował w towarzyszących sobie czworonogach najszczersze uczucia, a potem nauczył się obdarzać nimi innych. Człowieka, który przyznaje, że to od psów – świetnych analityków odebrał lekcję rozumienia i słuchania ludzi. Kilkustronicowi Bogowie starości to chyba najlepsze, co o psach udało mi się przeczytać.

(...) Nie ma innego zwierzęcia, z którym człowiek może przeżyć takie zespolenie duchowe, jak tylko pies – tymi słowami Varga zamyka antologię O psach. W mojej rodzinie psy były od zawsze, dom bez psa trudno byłoby mi nazwać domem, a rodzina bez psa jest dla mnie mocno dysfunkcyjna. Z tego powodu czekałam na ten zbiór. Tym bardziej przykro mi, że książka jako całość sprawiła mi zawód, zwłaszcza, że po autorach, wydawcy i problematyce duże oczekiwania były uzasadnione. O psach to pozycja bardzo nierówna. Zwieńczające ją dwie poruszające opowieści Stasiuka i Vargi mogą rzutować na pozytywny odbiór książki, jednak „na chłodno” trudno jej bronić. Zwłaszcza ostatnia historia chwyciła mnie za serce i nie chciała puścić. Poziom trzyma opowiadanie Murek. Teksty Cichego i Grzegorzewskiej są w mojej ocenie dość przeciętne, natomiast twórczość Pustkowiak nie tyle nie wnosi żadnej wartości dodanej, ale także ujmuje całemu zbiorowi. Zawartość książki stanowią również ilustracje Oli Niepsuj. Lubię nowoczesną, abstrakcyjną, trochę geometryczną ilustrację, ale ta – rzecz gustu – nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia.

Powtórzę raz jeszcze: zdecydowanie warto przeczytać autobiograficzne teksty Vargi i Stasiuka. [Z powodzeniem mogłyby ukazać się one wTygodniku Powszechnym, do którego regularnie (czasem także o psach) pisze Stasiuk albo w Piśmie]. Jednak zapytana, czy dla dwóch spośród sześciu tekstów warto było kupić tę książkę?, moja odpowiedź pełna byłaby wątpliwości. Acha, jeśli jesteście kociarzami, Czarne wydało analogiczną publikację O kotach, na którą składają się teksty Chwina, Drendy, Pazińskiego, Rejmer, Siemiona i Sołtysa (nie czytałam).

PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ NA BLOGU: http://dodziela.com.pl/2019/01/10/o-psach-cichy-grzegorzewska-murek-pustkowiak-stasiuk-varga/

(...) Na mieszczącą się w kieszeni kurtki książeczkę składa się sześć tekstów autorek i autorów, którzy wyrobili już sobie w Polsce nazwisko. Zostały one ułożone w porządku alfabetycznym, biorąc pod uwagę osobę twórcy: Cichy, Grzegorzewska, Murek, Pustkowiak, Stasiuk i Varga. Pokrótce o każdym z nich:

Szesnaście łap, trzydzieści lat Michała Cichego to całkiem udane...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem psiarą. Wychowałam się z psami i miałam ich kilka w życiu. Podobno od smoczka odzwyczaił mnie mój pierwszy pies, którego nie pamiętam, a który połknął mój smoczek, a potem go wydalił. Od tamtej chwili nie chciałam wziąć żadnego smoczka do ust :D. Choć obecnie z różnych powodów psa mieć nie mogę, to miłość do nich pozostała. Więc rzuciłam się na ten zbiorek opowiadań, oczekując ciepłych i wzruszających historii, bo o psach można przecież bez końca. Co za rozczarowanie! Tylko dwa opowiadania były w miarę dobre. Historyjka o plastikowym, nadmuchiwanym psie-zabawce nie wiadomo po co się w tym zbiorku znalazła. Czytając te bezemocjonalne opowiadania miałam wrażenie, że autorom bardziej chodziło o formę niż o treść. Irytowało mnie, że własciciele psów jakby nigdy nie słyszeli o tym, że psa trzeba- dla jego własnego bezpieczeństwa – nauczyć paru komend, wytresować, na ile się da, nie puszczać samopas na kilka dni i jeżeli nie chce się produkować w przyszłości szczeniaków – wysterylizować zamiast powiekszać liczbę psów bezdomnych. Irytował mnie ten brak odpowiedzialności właścicieli.
Zdecydowanie odradzam! Strata czasu.

Jestem psiarą. Wychowałam się z psami i miałam ich kilka w życiu. Podobno od smoczka odzwyczaił mnie mój pierwszy pies, którego nie pamiętam, a który połknął mój smoczek, a potem go wydalił. Od tamtej chwili nie chciałam wziąć żadnego smoczka do ust :D. Choć obecnie z różnych powodów psa mieć nie mogę, to miłość do nich pozostała. Więc rzuciłam się na ten zbiorek opowiadań,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to