Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ci, co wyjeżdżają, zawsze zapominają, że świat nie kończy się z ich wyjazdem […]. Zapominają, że wszystko gnije dalej.”

Zawsze bałam się sci-fi. Uważałam, że to nie dla mnie. Że powieści z tego gatunku są zbyt trudne. Zbyt techniczne. A jednocześnie, często, zbyt filozoficzne. Więc prawdopodobnie się zanudzę i w dodatku nic nie zrozumiem. Więc postanowiłam spróbować.

„Ptaki, które zniknęły” nie należą do hard sci-fi. Nie znajdziemy tu wielu szczegółowych opisów technologii, a cała kosmiczna otoczka jest tak naprawdę tłem do opowiedzenia historii. Historii o ludziach. O tęsknocie. O wieczności, a zarazem o kruchości życia. O miłości. O tym, co bezpowrotnie minęło. O tym wszystkim, o czym są wszystkie dobre historie 😉

Najpierw poznajemy Kaedę, uprawiającego dhubę na surowcowej planecie Umbai V. A potem Kaeda spotyka kapitan Nię Imani, i zakochuje się w niej. Niespełnioną miłością, ponieważ mogą widywać się tylko raz na piętnaście lat – a Kaeda starzeje się, podczas gdy Nia wciąż pozostaje tak samo młoda. Już sama ta historia, prosta, ale poruszająca, mogłaby stanowić kanwę całej osobnej powieści.

Tymczasem Simon Jimenez z takich historii posklejał całą książkę. Poznajemy więc Fumiko, genialną naukowczynię mieszkającą na coraz szybciej umierającej Ziemi. I chłopca, który pewnego dnia spadł z nieba. Towarzyszymy im w podróży (czasem krótkiej, czasem trwającej tysiąclecia), ale nigdy nie poznajemy pełni ich historii.

Jimenez zbudował historię na niedopowiedzeniach, nigdy nie odkrywając wszystkich kart. Paradoksalnie przez to „Ptaki…” są angażujące i jeszcze bardziej poruszają. Wiemy, że bohaterowie mają swoje osobne historie, że oglądamy jedynie wycinek ich życia. Podglądamy światy i miasta-planety, każde z własną kulturą i zwyczajami. Nie znajdziemy tu długich wyjaśnień, żadnej ekspozycji. Jimenez rozrzuca wskazówki, ale poskładanie ich w całość zostawia czytelnikowi. Dlatego chętnie wróciłabym jeszcze kiedyś do tego świata – wydaje się, że ma on wiele do zaoferowania.

„Ptaki…” to powieść, o której mogłabym mówić dużo, ale nie chciałbym popaść w banał. Piękno tej opowieści tkwi bowiem w jej prostocie. W uniwersalności, mimo kosmicznych statków, planet i podróżowania w czasie.

To książka, którą warto czytać powoli, rozkoszując się jej poetyckim, melancholijnym klimatem. Zostanie z Wami na długo.

„Ci, co wyjeżdżają, zawsze zapominają, że świat nie kończy się z ich wyjazdem […]. Zapominają, że wszystko gnije dalej.”

Zawsze bałam się sci-fi. Uważałam, że to nie dla mnie. Że powieści z tego gatunku są zbyt trudne. Zbyt techniczne. A jednocześnie, często, zbyt filozoficzne. Więc prawdopodobnie się zanudzę i w dodatku nic nie zrozumiem. Więc postanowiłam...