Bez znajomości francuskiego na poziomie (przynajmniej) A2 nie ma co siadać do tej książki. Przyznam, że decyzja, by nie tłumaczyć francuskojęzycznych zwrotów nawet w przypisach, jest dla mnie niezrozumiała, bo niepotrzebnie podwyższa to próg wejścia.

A jest to utwór gęsty, poruszający na skromnym stronażu bardzo celnie zagadnienia związane z tożsamością (nie tylko seksualną, ale i narodową),klasą oraz przemocą (także ekonomiczną).

Piękna proza, która, jak mi się wydaje, nie zestarzała się nawet o dzień. Było w niej coś z realizmu poetyckiego w duchu tandemu Carné&Prévert.

Bez znajomości francuskiego na poziomie (przynajmniej) A2 nie ma co siadać do tej książki. Przyznam, że decyzja, by nie tłumaczyć francuskojęzycznych zwrotów nawet w przypisach, jest dla mnie niezrozumiała, bo niepotrzebnie podwyższa to próg wejścia.

A jest to utwór gęsty, poruszający na skromnym stronażu bardzo celnie zagadnienia związane z tożsamością (nie tylko...

Niesamowicie klimatyczna i momentami wielce smutna historia miłości, bez pretensjonalizmu i romantycyzującego smęcenia - bardzo dobra.

Niesamowicie klimatyczna i momentami wielce smutna historia miłości, bez pretensjonalizmu i romantycyzującego smęcenia - bardzo dobra.

Klasyka powieści gejowskiej. Wybitna. Piękna. Tragiczna. Subtelna. Historia miłości opowiedziana z uczuciem jak i wyczuciem. Dziś nie byłaby skandalem moralnym, ani obyczajowym. Najpiękniejsze sceny gejowskiego seksu, jakie zostały napisane kiedykolwiek.
Nie dla fanów Mroza, czy young adult.

Klasyka powieści gejowskiej. Wybitna. Piękna. Tragiczna. Subtelna. Historia miłości opowiedziana z uczuciem jak i wyczuciem. Dziś nie byłaby skandalem moralnym, ani obyczajowym. Najpiękniejsze sceny gejowskiego seksu, jakie zostały napisane kiedykolwiek.
Nie dla fanów Mroza, czy young adult.

7.5 Rozdzierająca serce historia o tłumionej miłości, ucieczce przed własną tożsamością i wyniszczającym poczuciu winy, napisana równie boleśnie piękną prozą. Nie wszystkie momenty trafiły i czuję, że trochę mi umknęło, ale i tak jest to dzieło niewątpliwie warte uwagi - odważne, pełne wrażliwości i autentyczności.

"Sometimes, in the days which are coming—God grant me the grace to live them—in the glare of the grey morning, sour-mouthed, eyelids raw and red, hair tangled and damp from my stormy sleep, facing, over coffee and cigarette smoke, last night's impenetrable, meaningless boy who will shortly rise and vanish like the smoke, I will see Giovanni again, as he was that night, so vivid, so winning, all of the light of that gloomy tunnel trapped around his head."

7.5 Rozdzierająca serce historia o tłumionej miłości, ucieczce przed własną tożsamością i wyniszczającym poczuciu winy, napisana równie boleśnie piękną prozą. Nie wszystkie momenty trafiły i czuję, że trochę mi umknęło, ale i tak jest to dzieło niewątpliwie warte uwagi - odważne, pełne wrażliwości i autentyczności.

"Sometimes, in the days which are coming—God grant me the...

Ta książka mnie zniszczyła. Czy kiedykolwiek przeczytałam bądź przeczytam równie piękny opis pragnienia i miłości, które sabotuje sam bohater?

Ta książka mnie zniszczyła. Czy kiedykolwiek przeczytałam bądź przeczytam równie piękny opis pragnienia i miłości, które sabotuje sam bohater?

Książka bardzo smutna, o miłości trudnej, nieszczęśliwej i tragicznej. Zagubieni bohaterowie, którym nawet dojście do prawdy o sobie i nazwanie pewnych rzeczy wprost, nie daje ukojenia, a wręcz przeciwnie. Myślę, że to historycznie bardzo ważna książka dla środowiska LGBT, w dodatku pięknie i autentycznie napisana - proza nieosiągalna dla tych wszystkich fanfików z Wattpada, czy nawet (jak sądzę) większości oficjalnych wydawnictw traktujących o podobnej tematyce. W każdym razie polecam każdemu, ponieważ jakość i odpowiednio odczytane przesłanie tej powieści są uniwersalne. Ode mnie 7 z plusikiem.

Książka bardzo smutna, o miłości trudnej, nieszczęśliwej i tragicznej. Zagubieni bohaterowie, którym nawet dojście do prawdy o sobie i nazwanie pewnych rzeczy wprost, nie daje ukojenia, a wręcz przeciwnie. Myślę, że to historycznie bardzo ważna książka dla środowiska LGBT, w dodatku pięknie i autentycznie napisana - proza nieosiągalna dla tych wszystkich fanfików z...

Przyznaję, że czytanie tej książki mi nie szło, a jest przecież krótka. Chyba na rok zostawiłem drugą połowę. Zastanawiałem się, co było powodem. Nudnawa fabuła. Trochę tak. Francuskie wtręty bez przypisów. Nie wszystkie rozumiałem, więc też. W końcu uznałem, że trzeba dokończyć powieść, szczególnie że porusza ważną kwestię tożsamości, do tego napisana była lata temu, wydanie jej przez pisarza (czarnoskórego) łatwe nie było. I jak usiadłem, tak dokończyłem ją jednym tchem. Odczytałem ją bardzo osobiście, fabuła niknie tu na rzecz relacji i emocji. Przyznaję, że dostarczyła mi wrażeń. Polecam. Oby było wznowienie z dobrym przygotowaniem edytorskim.

Przyznaję, że czytanie tej książki mi nie szło, a jest przecież krótka. Chyba na rok zostawiłem drugą połowę. Zastanawiałem się, co było powodem. Nudnawa fabuła. Trochę tak. Francuskie wtręty bez przypisów. Nie wszystkie rozumiałem, więc też. W końcu uznałem, że trzeba dokończyć powieść, szczególnie że porusza ważną kwestię tożsamości, do tego napisana była lata temu,...

Co bym zrobił, ja, ślimak, gdyby na świecie nie było wcale książek. Czytając, z pewnością podświadomie rzutuję siebie na autoramenta bohaterów literackich, a jednak rzadko kiedy przychodzi mi utożsamić się z kimkolwiek, kto powstał z liter. Ta książka to w zasadzie pierwsza taka, w której czytam o kimś, kto wydaje mi się tak bliski, że nie chcę, aby był „tylko" fikcyjnym portretem, chcę uczynić go człowiekiem z krwi i kości. Ten ktoś nazywa się Giovanni. Jego życiorys to tragedia duszy, która, wyrwawszy się raz z odosobnienia, nie potrafi już dłużej żyć po staremu. „Wierz mi, tak długo byłem samotny, że nie potrafiłbym dalej żyć, gdybym znów został sam", mówi. Znana śpiewka. Jednak jest to jedna z tych, które zawsze gdzieś ktoś śpiewa.

Nikt nie może wiecznie przebywać w rajskim ogrodzie. Wszyscy stoimy przed wyborem: albo o nim pamiętać, albo zapomnieć. Giovanni pamiętał o swoim ogrodzie, co skazywało go na upokorzenia, gdyż musiał nieustannie gubić własną niewinność. Z każdą taką stratą bezpowrotnie niszczał. Chociaż pragnął z całego serca naprawić swoje życie, potrzebował do tego ludzi. Niestety trafiał nie na ludzi, a na podłe, tanie, plugawe świnie. Gdy wreszcie spotkał prawdziwego człowieka, okazało się, że miał on wybudowany wokół siebie kamienny mur, zza którego nie dało się niczego dostrzec. Był to człowiek, który przyjaźń traktował jako niebezpieczeństwo, ponieważ nie chciał się dla nikogo zmieniać. Ktoś, kto skorzystawszy z przywilejów przyjaźni, nie chce się dla niej poświęcać. Innymi słowy: potwór.

Biedny, doprawdy biedny człowiek z Giovanniego. Przecież jedyne czego pragnął, to mieć kogoś, z kimś może obrzucać się pestkami po wiśniach spacerując trotuarami. Piszę teraz o nim i ogarnia mnie smutek przesycony łzami, które zalegają w oczach. Jego życiorys traktuję jako przestrogę – oto, co może mnie spotkać, gdy odkryję wszystkie karty przed kimś, kto nigdy nie zasługiwał na moje zaufanie. Głośno wypowiedziane intymności uchybiają uczuciom, bo natychmiast płowieją. Spotkać człowieka, który takie niuanse zrozumie bez słów. „Chcę uciec od tego brudnego świata, od tego brudnego ciała. Je veux m'evader", znowu jego słowa. Mnie też zależy na tym, aby się wyrwać. Odtąd będę myślał, że robię to dla Giovanniego. Dla niego przeżyję swoje życie tak, jak zawsze o tym marzyliśmy. Jestem niemiłosiernie poruszony tą książką.

Co bym zrobił, ja, ślimak, gdyby na świecie nie było wcale książek. Czytając, z pewnością podświadomie rzutuję siebie na autoramenta bohaterów literackich, a jednak rzadko kiedy przychodzi mi utożsamić się z kimkolwiek, kto powstał z liter. Ta książka to w zasadzie pierwsza taka, w której czytam o kimś, kto wydaje mi się tak bliski, że nie chcę, aby był „tylko"...

Prawdopodobnie nigdy nie czytałem piękniejszej książki o tożsamości i o tym, że nie da się od niej uciec.
Nigdy nie przeczytałem żadnej książki z piękniejszym rozpoczęciem i zakończeniem. Nie ma tu zbędnego zdania, każde zawiera czyste emocje. To niesamowite, że w tak krótkiej formie Baldwinowi udało się zawrzeć całą istotę zmagania się ze zdefiniowaniem swojej seksualności i purytańśką próbą odcięcia się od brudu, który jest przypisany miłości.
To także powieść o zderzeniu dwóch kultur- amerykańśkiej (David) i europejskiej (Giovanni). Całość nie kończy się optymistycznie, lecz bez wątpienia prawdziwie. Jeśli ktoś jednak potrzebuje queerowej powieści, która nie pozostawia czytelnika z goryczą w ustach- polecam „Maurycego", który w moim prywatnym rankingu literatury LGBT+ stoi z „Giovanni's room" na pierwszym miejscu ex aequo.

Prawdopodobnie nigdy nie czytałem piękniejszej książki o tożsamości i o tym, że nie da się od niej uciec.
Nigdy nie przeczytałem żadnej książki z piękniejszym rozpoczęciem i zakończeniem. Nie ma tu zbędnego zdania, każde zawiera czyste emocje. To niesamowite, że w tak krótkiej formie Baldwinowi udało się zawrzeć całą istotę zmagania się ze zdefiniowaniem swojej...

Naprawdę piękna, z każdym jej podniesieniem język, jakim jest napisana domaga się więcej od czytelnika, nie pozwala się odłożyć. Nie ma banalnych momentów, bezcelowych rozmów. Opowiada historię uczuć, których nie można wypowiedzieć i robi to w sposób niepowtarzalny.

Naprawdę piękna, z każdym jej podniesieniem język, jakim jest napisana domaga się więcej od czytelnika, nie pozwala się odłożyć. Nie ma banalnych momentów, bezcelowych rozmów. Opowiada historię uczuć, których nie można wypowiedzieć i robi to w sposób niepowtarzalny.