Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wycinałam je z papieru godzinami Lecz nie chciały w niebo nigdy wzlecieć same Chociaż były bardzo piękne Jak prawdziwe Przecież ptaków papierowych nie ożywię * Simon Jimenez to sprytny gość. Wycina bowiem klasyczne gatunkowe schematy, aby obkleić nimi, jak w technice kalkomanii, fabułę swojej powieści. Tylko czy te papierowe sztuczki tchnęły w ową powieść życie? Jimenez ma nietypowe podejście do literatury SF. Nie koncentruje się bowiem zbytnio na technologicznych ani naukowych aspektach, a zasady funkcjonowania swojego uniwersum upraszcza i podaje dość lakonicznie. Kładzie za to nacisk na tworzenie relacji i wątki emocjonalne, dbając przy tym gorliwie o zachowanie poprawności politycznej. Niestety w rozległej czasoprzestrzeni takie emocjonalne podchody z patchworkową rodziną na wygnaniu wyglądają raczej pretensjonalne. Natomiast nostalgia i poetycki splin powieści w równym stopniu budują klimat, co irytują. Wyszła z tego ckliwa space opera z motywem przewodnim zaczerpniętym od Kinga i delikatnymi wpływami „Fundacji”. Jimenez puszcza też oko w kierunku Netflixa, bo „Ptaki…” idealnie wpasowałyby się w linię programową tej platformy. Przy rozmachu stworzonego świata udało się jednak pochodzącemu z Filipin pisarzowi skupić choć trochę moją uwagę na fabule i dorzucić nawet kilka ciekawych rozwiązań gdzieś za połową lektury. Dokonał tego prostymi literacko środkami, a to już nie lada sztuka, zwłaszcza w debiucie. Za dużo tu jednak kiepskich wątków, luk i niedociągnięć. Sam warsztat nie porywa, a i tłumacz miał przy swojej robocie lepsze i gorsze momenty. *Tekst „Papierowych ptaków” Janusza Szczepkowskiego, śpiewany przez Krystynę Prońko pasuje tutaj jak na zamówienie, zwłaszcza patrząc na odkładkę.