Ostatni dom na zapomnianej ulicy

Takie o. Za dużo srok na raz, za bardzo autorka chciała, ostatecznie żaden z wątków nie został poprowadzony satysfakcjonujaco, pobieżna w każdym aspekcie, nastawiona na fajerwerki, wygibasy, ale nie potrafi ich dostarczyć. Być może ciekawa dla kogoś, dla kogo motyw główny jeszcze się nie opatrzył i nie odczytał i nie osłuchał.

Takie o. Za dużo srok na raz, za bardzo autorka chciała, ostatecznie żaden z wątków nie został poprowadzony satysfakcjonujaco, pobieżna w każdym aspekcie, nastawiona na fajerwerki, wygibasy, ale nie potrafi ich dostarczyć. Być może ciekawa dla kogoś, dla kogo motyw główny jeszcze się nie opatrzył i nie odczytał i nie osłuchał.

Tego typu książki nie ukazują się zbyt często. To jedna z najbardziej zakręconych historii z jakimi się spotkałem. Muszę przyznać, że czasem nie wiedziałem co czytam i dokąd zmierza autorka, ale zakończenie wszystko wyjaśnia. Naprawdę polecam.

Tego typu książki nie ukazują się zbyt często. To jedna z najbardziej zakręconych historii z jakimi się spotkałem. Muszę przyznać, że czasem nie wiedziałem co czytam i dokąd zmierza autorka, ale zakończenie wszystko wyjaśnia. Naprawdę polecam.

Książka z kategorii, nie oceniaj boahtera póki nie doczytasz do końca

+
- autorka (przynajmniej w pierwszej części) nie szokuje, nie wyolbrzymia, nie buduje napięcia jeżeli chodzi o informacje, które mogą nas naprowadzić na rozwiązanie zagadki lub wpływać na nasz osąd. Po prostu w ciągu tekstu mamy nagle kluczowe zdanie, które może nas nakierować na pewne wnioski, ale jeżeli nie będziemy dość ważni to przeoczymy wskazówki.
- postać Teda. Na początku dziwak, którego od razu osądziłam i kolejne rozdziały tylko mnie usypiały. Aż do momentu wielkiego BUM, a tym była druga część książki, gdzie autorka zwolniła blokadę i zaczęła zrzucać torpedy informacji.

-
- pierwsza część się nieco wlecze i trzeba to po prostu przeczekać. Czytając zastanawiałam się, po co autorka opisuje mijające dni Teda. Sama postać kota jest po coś i trzeba to podkreślić. Początek jest nudnawy, nie ma czegoś, co by przykuwało uwagę, ale naprawdę warto czytać dalej.
- Postać Dee. Troszkę mi tu jej zabrakło. Pojawia się i znika. Nie ma zbyt dużego udziału w historii, aczkolwiek jej koniec był dość oryginalny.
- matka Teda i jej historia. Szkoda, że bardziej jej nie poznaliśmy - głównie jej wiary.



Podsumowując: książka niezła, na pewno druga część niesamowicie podbija ocenę.
Plusem jest na pewno to, że autorka nie manipuluje nami, osąd pozostawia nam samym. W momencie kulminacji, gdzie albo uznamy winny/nie winny, zaczynamy dowiadywać się o co tu chodzi.
Książka na pewno nie zaliczę do czytadełka ze względu na podjęcie pewnego tematu.

Książka z kategorii, nie oceniaj boahtera póki nie doczytasz do końca

+
- autorka (przynajmniej w pierwszej części) nie szokuje, nie wyolbrzymia, nie buduje napięcia jeżeli chodzi o informacje, które mogą nas naprowadzić na rozwiązanie zagadki lub wpływać na nasz osąd. Po prostu w ciągu tekstu mamy nagle kluczowe zdanie, które może nas nakierować na pewne wnioski, ale...

 
"Nie umar­łem, je­stem tego pe­wien, bo na zie­lo­nych ka­flach pod­ło­gi leży nitka spa­ghet­ti."

Ależ to było dobre! Uwielbiam tak dziwne, niebanalne, nieoczywiste, surrealistyczne wręcz historie.
Temat chorób psychicznych jest jednym z moich ulubionych, fascynował mnie od dziecka (jakkolwiek dziwnie to brzmi, po prostu fascynuje mnie ludzki mózg),a dysocjacyjne zaburzenie osobowości jest arcyciekawą chorobą. Choć dość szybko zorientowałam się o co chodzi i zaskoczenia nie było, to mimo wszystko czytało się świetnie, wciągnęłam się od pierwszych stron i nie mogłam odłożyć do samego końca. Poza świetną fabułą i oryginalnym podejściem do tematu, mamy tu cudowny styl, piękny język - te wszystkie porównania, metafory, antropomorfizmy, cała masa innych środków stylistycznych. Również polskie tłumaczenie wniosło ciekawe smaczki (tedki, tedowie, hauwrał - no cudo po prostu).
W tej historii tyle jest smutku, bólu, walki o przetrwanie, a jednocześnie nadziei, miłości, zachwytu przyrodą, ptakami i chłodnym podmuchem wiatru na policzku. Na pewno zostanie ze mną na długo, jeśli nie na zawsze.

 
"Nie umar­łem, je­stem tego pe­wien, bo na zie­lo­nych ka­flach pod­ło­gi leży nitka spa­ghet­ti."

Ależ to było dobre! Uwielbiam tak dziwne, niebanalne, nieoczywiste, surrealistyczne wręcz historie.
Temat chorób psychicznych jest jednym z moich ulubionych, fascynował mnie od dziecka (jakkolwiek dziwnie to brzmi, po prostu fascynuje mnie ludzki mózg),a dysocjacyjne...

Słyszałam o niej tak wiele skrajnych opinii, że kompletnie nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Lubię książki, które budzą wśród czytelników dużo emocji, niekoniecznie tych pozytywnych, ale to właśnie sprawia, że o tych pozycjach długo się pamięta. Ja z pewnością nie zapomnę szybko tej dziwnej książki.

Od samego początku czułam się głupia – dziwny mężczyzna opiekuje się swoją córką trochę tak, jakby jej nie było, jego kot czyta Biblię, a sąsiadka za wszelką cenę chce odnaleźć swoją młodszą siostrę. Absurd gonił absurd, wyrywałam sobie włosy z głowy, próbując wpaść na jakiś trop, ale wszystko na nic. A gdy pisaliście mi, że na zakończenie jest logiczne i wyjaśnia całość – myślałam, że oszaleliście. To się nie mogło udać, autorka nie mogła z tego wyjść.

W pewnym momencie zaczęłam coś podejrzewać. I choć udało mi się nieco przejrzeć zamysł autorki, tak wiele kwestii pozostało dla mnie zagadką do samego końca. Zakończenie rzeczywiście wszystko wyjaśnia i jest logiczne, nawet ten kot czytający Biblię jakoś się broni. Czy jednak taki obrót sprawy mnie satysfakcjonuje i jestem zadowolona z lektury? No nie do końca.

Mimo że pomysł był ciekawy, to wykonanie delikatnie mnie zawiodło. Jak dla mnie to jednak było zbyt popaprane. Nie lubię czuć się AŻ tak zdezorientowana, kiedy nawet nie jestem w stanie powiedzieć, czy czytam thriller, horror czy fantastykę. Mimo wszystko podziwiam autorkę za ogarnięcie te fabuły i doprowadzenie jej do sensownego końca.

Słyszałam o niej tak wiele skrajnych opinii, że kompletnie nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Lubię książki, które budzą wśród czytelników dużo emocji, niekoniecznie tych pozytywnych, ale to właśnie sprawia, że o tych pozycjach długo się pamięta. Ja z pewnością nie zapomnę szybko tej dziwnej książki.

Od samego początku czułam się głupia – dziwny mężczyzna opiekuje...

Na początku zniechęciła mnie po tym jak przeczytałam o kocie czytającym Biblię. Początek wydaje się być bez ładu i składu. Na koniec okazuje się bardzo potężną pozycja i ryjącą mózg... Polecam, ale dla ludzi o mocnych nerwach...

Na początku zniechęciła mnie po tym jak przeczytałam o kocie czytającym Biblię. Początek wydaje się być bez ładu i składu. Na koniec okazuje się bardzo potężną pozycja i ryjącą mózg... Polecam, ale dla ludzi o mocnych nerwach...

Dawno nie czytałam czegoś równocześnie tak wciągającego i świeżego! Sięgnęłam po tę książkę jako po thriller, jakąś tam odmianę horroru, coś w nurcie seryjnych morderców. Miało być lekko i na podróż. A tu taka piękna katastrofa! ;)
Czyli:
- warsztat pisarski na pięć z plusem - tłumacz też fajnie oddał niuansiki języków poszczególnych bohaterów; do tego niezwykle poukładana oś narracyjna- jesteśmy w stanie bez problemu rekonstruować oś czasu, mimo że zmieniają się narratorzy historii a fabuła raz idzie w przeszłość, raz w głąb, raz trochę obok... (jeśli przeczytacie, będziecie wiedzieć co mam na myśli);
- świetni bohaterowie - mimo nawarstwiających się niemożliwości i niewiarygodności: niezwykle możliwi i wiarygodni; serio - nawet ten wywoływany wszędzie kot czytający Biblię mnie kupił (szczerze to kupił mnie od pierwszego swojego akapitu - bo jakiż w tym wielki sens i empatia!)
- zamotanie i uwikłanie po prostu pyszne! - ja bardzo bym chciała szczerze Wam wszystko tutaj opowiedzieć, ale się nie da bez spoiler alertu, naprawdę; szkatułkowa konstrukcja tej książki nie pozwala napisać właściwie nic w stylu "Dee, której siostra zaginęła w tajemniczych okolicznościach nad jeziorem, już jako dorosła osoba, stara się rozwiązać zagadkę jej zniknięcia obserwując dom Teda i jego córki" (gdy przeczytacie, będziecie wiedzieć czemu)
- huśtawka emocji - głównemu bohaterowi najpierw będziecie współczuć, potem mu pobłażać, potem włączą się wam lampki alarmowe, potem go znienawidzicie, by na sam koniec go zrozumieć;
- no i na koniec, ciągłe podbijanie tajemnicy - symbolizm, oniryzm, trochę baskijskiego okultyzmu - mieszają czytelnikowi w głowie, sprawiając, że jeszcze bardziej chce się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.
No ale - przede wszystkim - to nie jest tylko książka o zniknięciu dziecka. To nie jest tylko thriller o seryjnym mordercy. To nie jest tylko horror. To również opowieść o integracji, empatii, odkupieniu i powracaniu... do domu.

Dawno nie czytałam czegoś równocześnie tak wciągającego i świeżego! Sięgnęłam po tę książkę jako po thriller, jakąś tam odmianę horroru, coś w nurcie seryjnych morderców. Miało być lekko i na podróż. A tu taka piękna katastrofa! ;)
Czyli:
- warsztat pisarski na pięć z plusem - tłumacz też fajnie oddał niuansiki języków poszczególnych bohaterów; do tego niezwykle poukładana...

Książka dość przewrotna i oryginalna. Nie kojarzę podobnego motywu i autorka tym mnie ujęła. Nie jest to mój ulubiony typ literatury, ale bawiłam się dobrze.

Książka dość przewrotna i oryginalna. Nie kojarzę podobnego motywu i autorka tym mnie ujęła. Nie jest to mój ulubiony typ literatury, ale bawiłam się dobrze.

Ta książka zryła mi beret, i niech nie zwiedzie was kot czytający biblię bo ma to w sumie sens.

Ta książka zryła mi beret, i niech nie zwiedzie was kot czytający biblię bo ma to w sumie sens.

Swego czasu tyle pozytywnych opinii słyszałam o tej książce, że chęć jej przeczytanie wciąż za mną chodziła. Sięgnęłam… a tu totalna klapa.

Zaczęłam lekturę i zastanawiałam się czy ja czytam tę samą książkę co inni, czytałam dalej i nadal się zastanawiałam, skończyłam czytać i wciąż się zastanawiam.
Narracja mnie nie przekonała, a nawet uważam, że położyła tę książkę. Zazwyczaj historia ukazana z perspektywy kilku osób ubogaca fabułę, ale nie tym razem. Mężczyzna, kobieta, kot. Przy kocie czytającym biblię już chciałam się poddać, ale że lubię umartwiać się za życia, to brnęłam dalej. I może dobrze, bo chociaż dowiedziałam się co autorce w duszy grało i jęczało.
Całym clou tej historii było ukazanie skomplikowanego działania ludzkiego umysłu, zaburzeń osobowości i patologicznych zachowań.

Fabuła nie była poprowadzona w jakiś porywający sposób, nużyła i męczyła ciężko było mi się zakotwiczyć w tej historii i uznać za wciągającą. Mocno rozwleczona, przegadana, bez energii. Lubię pogmatwane thrillery psychologiczne, ale ten był dziwny, ciężki.

Fakt, że pomysł na historię sam w sobie mógłby być ciekawy, bo potencjał był, ale sposób w jaki została ona przeprowadzona, sprawił że utonęła w morzu monotonii. I nawet jak już na koniec wybrzmiała, to nie zrobiła na mnie większego wrażenia.
Całość odebrałam jako brodzenie w gęstej melasie.
Z pewnością nie jest to książka, która przyszłaby mi na myśl, gdyby ktoś prosił o polecenie dobrego thrillera. Wręcz przeciwnie, odradzałabym.

Swego czasu tyle pozytywnych opinii słyszałam o tej książce, że chęć jej przeczytanie wciąż za mną chodziła. Sięgnęłam… a tu totalna klapa.

Zaczęłam lekturę i zastanawiałam się czy ja czytam tę samą książkę co inni, czytałam dalej i nadal się zastanawiałam, skończyłam czytać i wciąż się zastanawiam.
Narracja mnie nie przekonała, a nawet uważam, że położyła tę książkę....