Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wieki nie czytałam tak dobrego horroru, a walory książki nie ograniczają się zdecydowanie do gatunkowej zręczności. Początek, punktujący zadry i napięcia w małżeństwie, skojarzył mi się z "Zaginioną dziewczyną" (muszę swoją drogą doczytać, widziałam tylko film, za to nie raz). Faktycznie w pierwszej części powieści mocno skupia się ona na małżeńskiej toksynie nakręcanej przez trudy macierzyństwa. Dalej jednak odkrywamy dawne traumy i centrum opowieści się przemieszcza, również terytorialnie, ponieważ z ospałych przedmieść przenosimy się na pełną grozy pustynię. Długo ciężko orzec, z czym się tutaj nam przyjdzie zmierzyć. Początkowo podejrzewałam raczej obrót spraw rodem z "Midsommar". Jednak Catriona Ward odkrywa karty powoli, choć jednocześnie tak zręcznie buduje napięcie, jakby opowieść pędziła. Jej siłą jest misternie zbudowana, wielowątkowa fabuła, wypełniona analogiami i korelacjami - między przeszłością a przyszłości i między losami jednej postaci, a historią innej. Tej wielotorowości towarzyszy też snuta przez bohaterkę fikcjonalna historia szkoły dla pensjonarek z magicznym twistem, choć to wątek zdecydowanie poboczny i akurat nie najlepiej rozegrany. Z wielu wątków, które "Sundial" podejmuje, dla mnie pozostaje przede wszystkim fabularną refleksją nad tożsamością: podobieństwem i różnicą, które kształtują jednostkę i relację. Protagonistka, a właściwie wręcz żadna z postaci nie jest wspaniała i cieplutka, wszystkie kryją jakieś mroki, choćby mechanizmy obronne je przed nimi starały się skrzętnie chronić. "Przecież tu się nic nie zgadza, przecież to ja jestem ta dobra" - konstatuje Rob, gdy odkrywa swoją "mroczną" przewagę nad siostrą. Wiele tutaj diagnoz bardzo trafnych, jak ta, że: "Dzieci to lustra, trzeba otaczać je dobrem". Bohaterka też potrafi rozbawić, gdy odnajdując swoją modlącą się córkę stwierdza: "Nie mam pojęcia, skąd wytrzasnęła Boga." Głęboki jest też wątek podmiotowości zwierząt, której naruszenie wprost prowadzi do uprzedmiotowiania ludzi. Znamy z historii wiele tego przykładów. I jeszcze o granicy między dzikością (w sercu) a oswojeniem niemało się tu prawi. Świetna, angażująca powieść.