Mona Awad

Mona Awad pisze najdziwniejsze książki jakie czytałam. „Króliczek” to był dla mnie totalny przerost formy nad treścią, gdzie oderwanie od rzeczywistości przekraczało wszelkie granice tylko po to, żeby szokować czytelnika (możecie się ze mną oczywiście nie zgodzić xD). Czy „Wszystko dobrze” zatem mi siadło? I tak, i nie. Absurd i tajemnica są tu obecne, ale nie w aż tak surrealistyczny sposób jak w „Króliczku”. Oczywiście bardziej niż w każdej innej książce, którą czytałam, ale wciąż to nie jest aż TEN POZIOM. Pozostawia pole do własnej interpretacji, ale chociaż mniej więcej wiadomo, co autorka miała na myśli. Nie czułam się podczas lektury aż tak głupia, jak w przypadku poprzedniej książki xD Poznajemy tu Mirandę, byłą aktorkę, która po dosłownym upadku ze sceny cierpi na chroniczny ból, który zakończył jej karierę. Ledwie daje sobie radę w codziennym życiu dzięki garściom tabletek popijanych alkoholem. Jej marzenia o aktorstwie zderzyły się z rzeczywistością i obecnie reżyseruje szekspirowskie sztuki w teatrze uniwersyteckim. Wszystko zdaje się pozbawione nadziei i wypełnione tragedią, aż do momentu kiedy spotyka w barze tajemniczych trzech mężczyzn proponujących jej złotego drinka. Od tego momentu napięcie systematycznie rośnie, podobnie jak poziom oderwania od rzeczywistości. Miranda powoli popada w szaleństwo, a czytelnik spada w tę otchłań razem z nią. Pojawia się milion pytań, rzeczywistość miesza się z jawą i w pewnym momencie już tak naprawdę nie wiemy, co jest prawdą, a co jedynie fantazją w jej głowie. Pod koniec fabuła naprawdę odpina wrotki. DZIEJE SIĘ. Ta książka trafiła do mnie zdecydowanie bardziej niż „Króliczek”, chociaż klimatem są do siebie dość podobne. Zamknięty krąg bohaterów, tajemnica, oniryczność łączą te historie, jednak tutaj poziom odjechania był właśnie delikatnie mniejszy, co według mnie zagrało zdecydowanie na plus i nie miało się poczucia, że coś jest tu robione na siłę. Wciąż nie są to do końca książki w moim typie, ale bardzo się cieszę, że dałam autorce drugą szansę.