Diabeł na wieży

Najprościej można określić ten zbiór opowiadań jako próbę przeniesienia Sherlocka Holmesa (klasycznego) w świat fantasy stylizowany na rzeczywisty. Mamy tutaj do czynienia z zagadkami mającymi, znamienitym doktorem specjalizującym się w ich rozwiązywaniu i czasami zaskakującymi odkryciami. Niestety, o ile formuła prezentuje się wybornie, o tyle fantastyka tutaj - paradoksalnie - oddziera te zagadki z chęci wytłumaczenia ich od podstaw. Wiele sekretów pochodzi od demonów, legend itd. i chociaż wytłumaczenie zawsze jest choć trochę zaskakujące i bardziej normalne, to ten pierwiastek fantastyczny zawsze ma miejsce. I przez to trudno czuć się w pełni zaskoczonym.

Nie powiem, te opowieści mogą być ciekawe, choć przyznaję, że niekiedy mnie nudziły. Najlepiej, gdybyście sami przeczytali te opowiadania i wyrobili sobie opinie, ale chyba mnie trochę już odstręczają osoby, które w genialny sposób (nie mówiąc o tym czytelnikowi) dochodzą do rozwiązania zagadki, praktycznie bez większego wysiłku. To pasuje do atmosfery wiktoriańskiej Anglii, ale w świecie fantasy albo trzeba dodać coś jeszcze, albo po prostu iść w kierunku "klasycznego" kryminału z policjantami. Tym niemniej, przez większość książki bawiłem się dobrze, także moja krytyka jest bardziej rozczarowaniem, bo spodziewałem się więcej.

Najprościej można określić ten zbiór opowiadań jako próbę przeniesienia Sherlocka Holmesa (klasycznego) w świat fantasy stylizowany na rzeczywisty. Mamy tutaj do czynienia z zagadkami mającymi, znamienitym doktorem specjalizującym się w ich rozwiązywaniu i czasami zaskakującymi odkryciami. Niestety, o ile formuła prezentuje się wybornie, o tyle fantastyka tutaj -...

DNF

DNF

Bardzo dobrze czytało mi się "Diabła na wieży". Nie jest to książka wybitna czy zaskakująca, ale przypadła mi do gustu na tyle, że sięgnęłam po następne tomy.
Książkę tworzą opowiadania, w których główna fabuła skonstruowana jest wokół zagadki kryminalnej, której czoła musi stawić Domenic Jordan. Opowiadane historie łączą w sobie pracę detektywa ze zjawiskami nadnaturalnymi.
Konstrukcja opowiadań jest dość schematyczna: główny bohater przyjmuje zlecenie, gromadzi informacje i odnajduje sprawcę. Jednak ta powtarzalność nie jest nużąca, a momentami snute historię potrafią na prawdę zaniepokoić.
Jeżeli chodzi o kreację głównego bohatera to bez trudu dopatrzymy się w Domenicu Jordanie cech Sherlocka Holmesa. Pan Jordan jest inteligentny, błyskotliwy, sarkastyczny, posiada analityczny umysł, pomimo tego, że obraca się w towarzystwie, to dużo bardziej ceni sobie samotność. Oczywiście postać Dominica nie byłaby kompletna bez skrywanej głęboko tajemnicy. Nad bohaterem unosi się widmo trudnej i mrocznej przeszłości.
Jak już pisałam na poczatku, to nie jest wybitne dzieło, które każdy musi przeczytać, jednak te krótkie, ale treściwie opowiadania, mogą dostarczyć czytelnikowi przyjemności.

Bardzo dobrze czytało mi się "Diabła na wieży". Nie jest to książka wybitna czy zaskakująca, ale przypadła mi do gustu na tyle, że sięgnęłam po następne tomy.
Książkę tworzą opowiadania, w których główna fabuła skonstruowana jest wokół zagadki kryminalnej, której czoła musi stawić Domenic Jordan. Opowiadane historie łączą w sobie pracę detektywa ze zjawiskami...

Niespodziewanie jest to druga pozycja spod pióra Anny Kańtoch która trafiła mi się na przestrzeni kilku miesięcy.
W związku z tym, że pochodzi z dość wczesnej fazy pisarstwa autorki, widzę pewne niedoskonałości w warsztacie, ale nie uważam ich za wyznacznik stylu, jakim Kańtoch się posługuje.
Fabularnie jest dość zachowawczo, kilka tajemniczych historii związanych z morderstwami, tajemniczymi chorobami i intrygami, które łączy postać Domenica Jordana.
To bardziej taka lektura lżejsza, pozwalająca odsapnąć po ciężkim dniu, w moim przypadku średnio angażująca. Przez pewien etap książki nie mogłam pozbyć się przekonania o wysokim podobieństwie między Domenickiem Jordanem i Brune Kearem z powieści Agnieszki Hałas, ale w pewnym momencie ta różnica zaczęła być dużo bardziej widoczna, bo Jordan nie należy do typowych "przeklętych" bohaterów. Jego kreacja jednak, choć z widocznym pewnym konceptem, wypada średnio interesująco.
Ostatni tekst dość mocno w mojej ocenie zepsuł poziom, bo o ile wcześniejsze opowiadania były w porządku, ale bez szału, o tyle ostatni jakoś nie trafił do mnie z rozwiązaniem zagadki. W mojej ocenie było to dość naciągane, ale to jeden tekst z kilku.
Fanom lekkiej fantastyki, szczególnie zmęczonych zastępami "błyskotliwych" heroin otoczonych stadkiem napalonych facetów mogę spokojnie ten zbiorek polecić. Nic nadzwyczajnego, ale jest to rozrywka nie wpędzająca w zażenowanie. Do tego, jak wspominałam, są to początki pisarstwa Kańtoch i cieszę się, że w pierwszej kolejności poznałam możliwości jej stylu dzięki Niepełni.

Niespodziewanie jest to druga pozycja spod pióra Anny Kańtoch która trafiła mi się na przestrzeni kilku miesięcy.
W związku z tym, że pochodzi z dość wczesnej fazy pisarstwa autorki, widzę pewne niedoskonałości w warsztacie, ale nie uważam ich za wyznacznik stylu, jakim Kańtoch się posługuje.
Fabularnie jest dość zachowawczo, kilka tajemniczych historii związanych z...

Fajne historie, dość zgrabnie napisane. Czyta się szybko, ale brakuje tego czegoś, co sprawia, że człowiek nie może się oderwać. Próbuję się ustosunkować do głównego bohatera, ale szczerze powiedziawszy ani mnie ziębi ani grzeje. No i brakuje napięcia. Jeżeli już ktoś traci życie, to podchodzi się do tego całkowicie bez emocji. Dodatkowo denerwuje mnie umiejscowienie w nieistniejącym kraju, z imionami i nazwiskami, które nic dla mnie nie znaczą. Jakoś tak mdło to wszystko wypada. Ale jest potencjał, więc kto wie, czy dalsze części nie będą lepsze. Tylko chyba nie chce mi się tego sprawdzać...

Fajne historie, dość zgrabnie napisane. Czyta się szybko, ale brakuje tego czegoś, co sprawia, że człowiek nie może się oderwać. Próbuję się ustosunkować do głównego bohatera, ale szczerze powiedziawszy ani mnie ziębi ani grzeje. No i brakuje napięcia. Jeżeli już ktoś traci życie, to podchodzi się do tego całkowicie bez emocji. Dodatkowo denerwuje mnie umiejscowienie w...

Mroczny klimat, nie wiem jak ją opisać?

Mroczny klimat, nie wiem jak ją opisać?

Fajne, mroczne, zimne, czarne ... od początku do samego końca. Nie wszystko wytłumaczone łopatologicznie ale dzięki temu nutka fantastyki i strachu pozostaje w czytelniku na dłużej.

Fajne, mroczne, zimne, czarne ... od początku do samego końca. Nie wszystko wytłumaczone łopatologicznie ale dzięki temu nutka fantastyki i strachu pozostaje w czytelniku na dłużej.

Fajny zbiór opowiadań kryminalno-fantastycznych, które można by podciągnąć pod kategorię „piekło i szpada”. Aczkolwiek Feliks Kres jest w tym dalej niedościgniony. Główny bohater jednak mnie jakoś nie porwał, już jego służący ma więcej wyrazu. Dobra, przyzwoita lektura. Więcej takich.

Fajny zbiór opowiadań kryminalno-fantastycznych, które można by podciągnąć pod kategorię „piekło i szpada”. Aczkolwiek Feliks Kres jest w tym dalej niedościgniony. Główny bohater jednak mnie jakoś nie porwał, już jego służący ma więcej wyrazu. Dobra, przyzwoita lektura. Więcej takich.

Fajny miks realności i fantastyki w settingu, bohater oschły, ale dający się lubić (przy czym nie ma chyba momentu gdzie zmienia się w bardziej przyjemnego). Ogółem było spoko, choć nic specjalnego

Fajny miks realności i fantastyki w settingu, bohater oschły, ale dający się lubić (przy czym nie ma chyba momentu gdzie zmienia się w bardziej przyjemnego). Ogółem było spoko, choć nic specjalnego

Tak naprawdę 6,5/10, ale zaokrąglam do góry.
Zupełnie przyjemny zbiorek opowiadań fantastyczno-kryminalnych w świecie przypominającym XVIII-wieczną Francję, z atmosferą nawiązującą do XIX-wiecznych opowiadań niesamowitych. Instytucje religijne są dosyć zgrabnie i logiczne wpasowane w kontekst magiczny, co nie jest w fantasy regułą. Postaci nie są jakieś wybitnie głębokie, ale też głębokich nie udają. Może też za tę bezpretensjonalność zaokrąglam ocenę do góry.

Tak naprawdę 6,5/10, ale zaokrąglam do góry.
Zupełnie przyjemny zbiorek opowiadań fantastyczno-kryminalnych w świecie przypominającym XVIII-wieczną Francję, z atmosferą nawiązującą do XIX-wiecznych opowiadań niesamowitych. Instytucje religijne są dosyć zgrabnie i logiczne wpasowane w kontekst magiczny, co nie jest w fantasy regułą. Postaci nie są jakieś wybitnie głębokie,...