,,W jej tonie podstawowym wybrzmiewał chaos, dysonans z wibracją własnej duszy."

Nostalgiczna i wielowarstwowa powieść o stracie, samotności, upływie czasu, a także tym, co zmienne i niezmienne.
Niespełniony artysta przybliża nam swoją historię - wspomina młodość, trudności w odnalezieniu się w świecie muzyki oraz szanse, które zaprzepaścił. Jako stroiciel fortepianów wykonuje pracę znaczącą, ale też niewidoczną dla innych, skupionych tylko na wykonawcy i kompozytorze. Jego wyznania łączą się z historią Lin Sanga, który trzy miesiące temu stracił żonę i przejął prowadzoną wcześniej przez nią szkołę muzyczną. Mężczyzna wspomina partnerkę i stara się od nowa poukładać sobie życie.

,,Stroiciel fortepianów" to bardzo krótka, ale przy tym jednak niezwykle złożona i nieoczywista opowieść. Czuć w niej magię i melancholię typową dla literatury azjatyckiej - już sama atmosfera i pewne elementy kulturowe pozwalają domyślić się, z jakich rejonów świata pochodzi autor.
Jest to historia o muzyce, której piękno potrafi połączyć ze sobą całkowicie obce osoby, mimo dzielących ich różnic; która potrafi przywołać dawno zapomniane wspomnienia i obudzić nieznane dotąd uczucia.
Powieść napisana jest niezwykle poetycko, momentami filozoficznie, a w pewien sposób też inspirująco. Podkreśla znaczenie relacji międzyludzkich, które mogą być źródłem zdrad i cierpienia, ale też niezwykłych doświadczeń i zachwycających melodii.

,,W jej tonie podstawowym wybrzmiewał chaos, dysonans z wibracją własnej duszy."

Nostalgiczna i wielowarstwowa powieść o stracie, samotności, upływie czasu, a także tym, co zmienne i niezmienne.
Niespełniony artysta przybliża nam swoją historię - wspomina młodość, trudności w odnalezieniu się w świecie muzyki oraz szanse, które zaprzepaścił. Jako stroiciel fortepianów...

W powieści "Stroiciel fortepianów", która jest jedną z najczęściej nagradzanych książek tajwańskich, głównymi postaciami są stroiciel fortepianów i wdowiec, który stracił żonę, właścicielkę szkoły muzycznej. Jednakże to fortepiany odgrywają kluczową rolę w tej historii.

Podoba mi się to, że w książce traktuje się fortepiany podmiotowo. Nadal to przedmioty muzyczne, ale zamykające w sobie dusze artysty. To, w jaki sposób autor pisał o tych instrumentach, to istne arcydzieło. Przyznam szczerze, że obecnie inaczej patrzę na te instrumenty i jeszcze bardziej doceniam ich piękno.

"Czyż wszyscy ludzie na świecie nie przypominają fortepianów różnych firm i odmiennych marek i tak jak one nie fascynują pięknem i odmiennością"*

W tej książce nie tylko ukazane jest piękno fortepianów, lecz przede wszystkim odkrywa się ogromny ból, uczucie utraty, samotność i ukryte, niespełnione marzenia, które dręczą każdą postać na kartach powieści.

To krótka powieść, ale niesamowicie przyjemna. Jej największym atutem jest piękny, poetycki język autora, który przenosi czytelnika w mistyczny świat fortepianów, wzbudzając w nim silne emocje i zmieniając sposób postrzegania tych instrumentów. Szczerze polecam podczas lektury posłuchać muzykę klasyczną -doświadczenie niezapomniane.

Jedynie, do czego mogę się doczepić to poczucie niedosytu, bo właśnie to czuję po lekturze "stroiciela fortepianów". Książka w odbiorze jest naprawdę piękna, ale łapałem się na tym, że nie rozumiałem niektórych wątków. Autor bardzo często stosował zabieg "niedopowiedzenia". Kilka wątków kończyło się bez żadnej puenty, od razu przechodząc do nowego wątku. Czasami miałem wrażenie, że autor wyrzucił ze swojej powieści kilkadziesiąt kartek i zostawił taką formę "artystyczną", która nurtuje, składania do refleksji i pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami. Czy mi to odpowiadania? Niestety nie. Jednak ukazane piękno fortepianów powoduje, że z przymrużeniem oka patrzę na niedociągnięcia, które mi się nie podobały.

*cytat str. 102

opinia znajduje się także na moim instagramie: https://www.instagram.com/p/C67KJoDteqK/

W powieści "Stroiciel fortepianów", która jest jedną z najczęściej nagradzanych książek tajwańskich, głównymi postaciami są stroiciel fortepianów i wdowiec, który stracił żonę, właścicielkę szkoły muzycznej. Jednakże to fortepiany odgrywają kluczową rolę w tej historii.

Podoba mi się to, że w książce traktuje się fortepiany podmiotowo. Nadal to przedmioty muzyczne, ale...

Audiobook.
Jedyny plus to piękny język ale też nie był niewiadomo jakich wysokich lotów.
Książka z tych których głównym atutem było to że była krótka bo inaczej przerwał bym odsłuch, ponieważ o ile to było o pięknej muzyce klasycznej to samo słuchanie tego audiobooka było katorgą dla moich uszu.
Radzę się dwa razy zastanowić zanim sięgnięcie po to czytadło.

Audiobook.
Jedyny plus to piękny język ale też nie był niewiadomo jakich wysokich lotów.
Książka z tych których głównym atutem było to że była krótka bo inaczej przerwał bym odsłuch, ponieważ o ile to było o pięknej muzyce klasycznej to samo słuchanie tego audiobooka było katorgą dla moich uszu.
Radzę się dwa razy zastanowić zanim sięgnięcie po to czytadło.

Tytułowy stroiciel fortepianów to człowiek, którego nikt nie zauważa, choć bez niego żaden, nawet największy pianista, nie byłby w stanie grać. Mężczyzna, który żyje w cieniu wielkich, mimo że sam dorównuje im talentem. Bez takich ludzi wielcy muzycy nie brzmieliby tak dobrze. Przejmująca jest historia życia stroiciela, ukazująca, że nie każdy może zostać tym wielkim, rozpoznawanym pianistą. Stroiciel godzi się ze swoim życiem i akceptuje fakt, że nie wykorzystał swojej szansy. Ta opowieść jest tak dogłębnie prawdziwa, zwykle czytamy o ludziach, którym się udało. Tutaj przewrotnie zaglądamy w inne zakamarki ludzkiego losu.

Autor pisze o muzyce w sposób zachwycający. Wyjaśnia muzyczne niuanse, opowiada historie wielkich pianistów. Muzykę słychać w słowach, na pewno swój udział ma w tym również tłumaczka - Katarzyna Sarek.

Nostalgiczna książka o pięknie muzyki i niespełnionych aspiracjach. Chiang-Sheng Kuo układa słowa w muzykę, ta krótka opowieść jest doskonale wyważona i absolutnie żadne zdanie nie jest zbędne. Zachwycająca.

Całość dopełnia piękna okładka, minimalistyczny projekt trafiający w samo sedno treści.

Tytułowy stroiciel fortepianów to człowiek, którego nikt nie zauważa, choć bez niego żaden, nawet największy pianista, nie byłby w stanie grać. Mężczyzna, który żyje w cieniu wielkich, mimo że sam dorównuje im talentem. Bez takich ludzi wielcy muzycy nie brzmieliby tak dobrze. Przejmująca jest historia życia stroiciela, ukazująca, że nie każdy może zostać tym wielkim,...

Historia opowiada o niezwykle utalentowanym stroicielu fortepianów w średnim wieku, naznaczonym ciężarem niespełnionych marzeń. Powieść eksploruje tematy straty, zarówno osobistej, jak i zawodowej, kreśląc studium zmagań człowieka obdarzonego talentem, który nie potrafił w pełni go wykorzystać. Ukazuje ona proces dochodzenia do akceptacji i pogodzenia się z życiowymi rozczarowaniami.

"Stroiciel fortepianów" otwiera przed czytelnikiem wiele płaszczyzn interpretacyjnych. Można ją odczytywać jako portret artysty zmagającego się z własnymi ograniczeniami, refleksję nad żalem i akceptacją, a także hymn na cześć potęgi muzyki i miłości. Muzyka odgrywa w powieści kluczową rolę, a odniesienia do słynnych kompozytorów, takich jak Rachmaninow i Schubert, podkreślają jej piękno i emocjonalny wpływ.

Historia opowiada o niezwykle utalentowanym stroicielu fortepianów w średnim wieku, naznaczonym ciężarem niespełnionych marzeń. Powieść eksploruje tematy straty, zarówno osobistej, jak i zawodowej, kreśląc studium zmagań człowieka obdarzonego talentem, który nie potrafił w pełni go wykorzystać. Ukazuje ona proces dochodzenia do akceptacji i pogodzenia się z życiowymi...

Według opowieści otwierającej tę książkę, to muzyka sprawiła, że wolne i nieokiełznane dusze oblekły się w ciała. Tylko w ten sposób mogły w pełni obcować z pięknem dźwięków. Od tej pory uwięzione są w kształtach, które żyją, mają marzenia, nadzieje i sporo rozczarowań...
"Wiem, kim jestem. Nikim ważnym w tej historii" - to mówi tytułowy stroiciel fortepianów, narrator, który jest tu przecież najważniejszy. Wirtuoz niewiele zdziała bez dobrze nastrojonego instrumentu, opowieść nie porwie, gdy narrator nieumiejętnie ją przedstawi.
Stroiciel, dojrzały mężczyzna, samotny jak czarny klawisz wśród przytulonych do siebie białych, snuje opowieść o sobie - cudownym dziecku, które urodziło się w nieodpowiedniej rodzinie, młodzieńcu zafascynowanym pewnym pianistą i rozczarowaniu zostawiającym rysę na duszy i na pięknym fortepianie. Rozmowy z wdowcem, którego żona miała talent i tajemnice, podróż do Nowego Jorku, wreszcie, czy przede wszystkim muzyka, która tu płynie z każdego niemal zdania - ach, piękna to lektura!
Historia stroiciela, "nikogo ważnego", to historia, w której możemy się przejrzeć jak w lustrze. Stracone szanse, ludzie, którzy zaskakują, gorzki smak porażki i przełamujący to smak pogodzenia się ze światem i z sobą. Nie jestem melomanką, ale muzyka jest dla mnie ważna. Bardzo więc przemówiły do mnie emocje człowieka, dla którego muzyka to życie. Podczas lektury słuchałam wspomnianych w niej kompozycji Rachmaninowa (z naciskiem na "Vocalise") czy wykonań Glenna Goulda i było to piękne dopełnienie.
Wydaje mi się, że w tej nostalgicznej opowieści nie ma jednego zbędnego zdania, a te, które zapełniają strony zapraszają do przemyśleń, otulają melancholią i smakują jak płatki śniegu roztapiające się na języku.

Według opowieści otwierającej tę książkę, to muzyka sprawiła, że wolne i nieokiełznane dusze oblekły się w ciała. Tylko w ten sposób mogły w pełni obcować z pięknem dźwięków. Od tej pory uwięzione są w kształtach, które żyją, mają marzenia, nadzieje i sporo rozczarowań...
"Wiem, kim jestem. Nikim ważnym w tej historii" - to mówi tytułowy stroiciel fortepianów, narrator,...

Spójność historii nie ma tu chyba raczej znaczenia. Liczą się swobodnie przychodzące do głowy narratora refleksje i wspomnienia. Szczególnie spodoba się zapewne miłośnikom muzyki. Jest niestandardowa, czy to dobrze, czy źle, to już rzecz gustu. Mi, momentami, ta narracja wydawała się zbyt nadęta, ale czy można oceniać co kto myśli?

Spójność historii nie ma tu chyba raczej znaczenia. Liczą się swobodnie przychodzące do głowy narratora refleksje i wspomnienia. Szczególnie spodoba się zapewne miłośnikom muzyki. Jest niestandardowa, czy to dobrze, czy źle, to już rzecz gustu. Mi, momentami, ta narracja wydawała się zbyt nadęta, ale czy można oceniać co kto myśli?

piękna, refleksyjna powieść. idealna na czytanie o zmierzchu, kiedy łagodnie kończy się dzień. ma w sobie jakąś magię. zdecydowanie nie dziwię się że zdobyła tyle nagród

piękna, refleksyjna powieść. idealna na czytanie o zmierzchu, kiedy łagodnie kończy się dzień. ma w sobie jakąś magię. zdecydowanie nie dziwię się że zdobyła tyle nagród

Nie wiem co o tym myśleć. Z treścią zapoznałem się w formie audiobooka, a w ten sposób zwykle przyswajam mniej z książek (trudno mi się skupić na mowie, łatwiej na słowie pisanym) i chyba to sprawiło, że niewiele z stroiciela fortepianów zrozumiałem. Podobnie jak ktoś, kto wcześniej dodał opinię, po zakończeniu nie potrafię powiedzieć o czym była ta książka. Jeśli ktoś sądzi, że ją zrozumiał, to z chęcią znalazłbym chwilę na przedyskutowanie tematu ;)

Mogę natomiast polecić audiobook. Maciej Więckowskiego ma bardzo przyjemny, hipnotyzujący wręcz głos. I to chyba właśnie ta hipnotyczność sprawiła, że nie do końca skupiłem się na treści ;)

Nie wiem co o tym myśleć. Z treścią zapoznałem się w formie audiobooka, a w ten sposób zwykle przyswajam mniej z książek (trudno mi się skupić na mowie, łatwiej na słowie pisanym) i chyba to sprawiło, że niewiele z stroiciela fortepianów zrozumiałem. Podobnie jak ktoś, kto wcześniej dodał opinię, po zakończeniu nie potrafię powiedzieć o czym była ta książka. Jeśli ktoś...

Refleksyjna, miła w czytaniu. Przepełniona muzyką i wszystkim tym, co z muzyką związane. Ciekawie przybliża postacie znanych muzyków, głównie S. Richtera. Polecam.

Refleksyjna, miła w czytaniu. Przepełniona muzyką i wszystkim tym, co z muzyką związane. Ciekawie przybliża postacie znanych muzyków, głównie S. Richtera. Polecam.