Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie oszukujmy się. Są ludzie, którzy nie zasługują na przebywanie na tym świecie.
Czasem mamy ochotę ich wyeliminować raz na zawsze.
Czasem kiedy padamy na łóżko i mówimy: "Mam ochotę strzelić sobie w łeb.", rzeczywiście tak myślimy, chociaż wszyscy sądzą, że to tylko takie gadanie.
Czasem doświadczamy okrutnych przeżyć, o których nikomu nie możemy powiedzieć, ale sami nie dajemy sobie z nimi rady.
Właśnie taką osobą, jak każdy z nas, jest Leonard Peacock - młody człowiek, który postanawia zakończyć swoje cierpienia.

Leo poznajemy w dniu jego osiemnastych urodzin. Dla większości nastolatków to ważny dzień - czas wejścia w dorosłość, dla naszego głównego bohatera również - czas rozliczenia się z życiem. Chłopiec przygotowuje broń, pakuje kilka prezentów, goli głowę na łyso i wychodzi z domu. Tak zaczyna się ta krótka, bo zaledwie jednodobowa historia. Po jej przeczytaniu nie uwierzycie, jak wiele może wydarzyć się jednego dnia.

Po skończeniu powieści i odłożeniu jej na półkę, zacząłem się zastanawiać: kto prosi Leonarda o wybaczenie? Nie mogłem przestać o tym myśleć i doszedłem do wniosku, że to świat powinien błagać go o to na kolanach. Świat, który wyrządził mu tyle cierpienia, powinien teraz zrobić wszystko, aby zatrzymać na swojej powierzchni osobę, która w porównaniu do większości ludzkości, rzeczywiście zasługuje na to, aby żyć i czerpać z tego życia przyjemność.

Czytanie tej książki nie jest miłe. I dobrze. To jedna z tych pozycji, która ma nas rozerwać na kawałki i sprawić, że będziemy się zastanawiać, jak życie może dać nam w kość i jak wdzięczni powinniśmy być, że nie jesteśmy w sytuacji bohatera. Odpowiada na pytanie, jak wiele krzywdy może wyrządzić nam jedna osoba. Wydawać by się mogło, że niewiele. W końcu czym jest jeden człowiek w naszej ziemskiej społeczności, liczącej kilka miliardów ludzi? Okazuje się, że wystarczy on, aby zniszczyć sens naszego istnienia.

Matthew Quick porusza tematy trudne. Tematy pomijane w rozmowach z młodymi ludźmi, uważane za wstydliwe, przez niektórych wyśmiewane, jednak to wszystko nie zmienia faktu, że są one bardzo ważne i dyskusja o nich jest niezbędna. Bo jeśli będziemy zachowywać się tak, jakby one nie istniały, możemy stracić przyszłość. Przyszłość, którą stanowią młodzi ludzie, z których wielu się podda i opuści nasz świat, nie potrafiąc znaleźć wsparcia, nie mając siły, by walczyć każdego kolejnego dnia reszty swojego życia.

Nie oszukujmy się. Są ludzie, którzy nie zasługują na przebywanie na tym świecie.
Czasem mamy ochotę ich wyeliminować raz na zawsze.
Czasem kiedy padamy na łóżko i mówimy: "Mam ochotę strzelić sobie w łeb.", rzeczywiście tak myślimy, chociaż wszyscy sądzą, że to tylko takie gadanie.
Czasem doświadczamy okrutnych przeżyć, o których nikomu nie możemy powiedzieć, ale sami...