Dzień 21

Miałam problem z wgryzieniem się w książkę, ale gdy już zaczęłam, szybko wsiąknęłam i nie chciałam się odrywać. Ten tom zawiera wiele nieprzewidzianych zwrotów akcji, sekretów, które wychodzą na jaw i nowych tajemnic. Są łzy, zarówno te radosne, jak i ze smutku, trochę śmiechu, miłości, ale także śmierć. Zdecydowanie nie pozwala nam się nudzić, choć mam wrażenie, że mogłaby być trochę dłuższa, a niektóre wątki lepiej ugryzione i rozwinięte - jak choćby wątek Octavii. Nie chcę tu spoilerować, ale coś mi tu śmierdzi i jest taka dziura pomiędzy wydarzeniami.

https://kasikowykurz.blogspot.com/2019/04/kass-morgan-dzien-21.html

Miałam problem z wgryzieniem się w książkę, ale gdy już zaczęłam, szybko wsiąknęłam i nie chciałam się odrywać. Ten tom zawiera wiele nieprzewidzianych zwrotów akcji, sekretów, które wychodzą na jaw i nowych tajemnic. Są łzy, zarówno te radosne, jak i ze smutku, trochę śmiechu, miłości, ale także śmierć. Zdecydowanie nie pozwala nam się nudzić, choć mam wrażenie, że mogłaby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zupełnie inny klimat niż w tomie 1. Nic nie jest do mońca oczywyste i nawet bardzo spokojny moment może w mgnieniu oka obrócić się krwawe starcie.

Zupełnie inny klimat niż w tomie 1. Nic nie jest do mońca oczywyste i nawet bardzo spokojny moment może w mgnieniu oka obrócić się krwawe starcie.

Pokaż mimo to

Pokładam duże nadzieje z ta książką ,ale się rozczarowałam pierwsza części była bardzo dobra , ale to druga okazała się czymś czego nie da się w moim odczuciu czytać , pod koniec książki można się męczyć i odłożyć ją na bok co nie powinno się zdarzyć , a jednak nie zbyt dobry sposób przedstawienia dalszych losów bohaterów i tego co się dzieje w ich świecie, nie polecam bo można się rozczarować.

Pokładam duże nadzieje z ta książką ,ale się rozczarowałam pierwsza części była bardzo dobra , ale to druga okazała się czymś czego nie da się w moim odczuciu czytać , pod koniec książki można się męczyć i odłożyć ją na bok co nie powinno się zdarzyć , a jednak nie zbyt dobry sposób przedstawienia dalszych losów bohaterów i tego co się dzieje w ich świecie, nie polecam bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gorsza od jedynki. Ale nadal szybko się czytało.

Gorsza od jedynki. Ale nadal szybko się czytało.

Pokaż mimo to

W tym tomie dzieje się zdecydowanie więcej niż w poprzednim i jest on bardziej interesujący. W akcji nie ma zbędnych przestojów, a fabuła wreszcie idzie do przodu - tyle z plusów ^*
Natomiast (moim zdaniem) ogromnym minusem serii jest jej gatunek - tak naprawdę zamiast sci-fi jest dramat/romans + trochę sci-fi (głównie jako tło).
Już w "Misji 100" nie podobało mi się to, że największymi problemami bohaterów są związki/wzajemne relacje. W tej części nie jest to tak zauważalne (albo już do tego przywykłam i nie zwracałam uwagi) - zdania nie zmieniłam i nadal mi się to nie podoba.
Jednak dzięki temu, że książka jest krótka, rozdziały też, czyta się dość szybko i całkiem przyjemnie.
Jeśli komuś pierwszy tom przypadł do gustu - polecam ;-)

W tym tomie dzieje się zdecydowanie więcej niż w poprzednim i jest on bardziej interesujący. W akcji nie ma zbędnych przestojów, a fabuła wreszcie idzie do przodu - tyle z plusów ^*
Natomiast (moim zdaniem) ogromnym minusem serii jest jej gatunek - tak naprawdę zamiast sci-fi jest dramat/romans + trochę sci-fi (głównie jako tło).
Już w "Misji 100" nie podobało mi się to,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

interesująca

interesująca

Pokaż mimo to

Wiele osób nie lubi i nie dociera do drugiego tomu, ja jednak to zrobiłam i się nie zawiodłam. Interesująca i wciągająca historia, którą warto przeczytać.

Wiele osób nie lubi i nie dociera do drugiego tomu, ja jednak to zrobiłam i się nie zawiodłam. Interesująca i wciągająca historia, którą warto przeczytać.

Pokaż mimo to

Spodziewałam się więcej. Liczyłam na wielką rozterkę sercową i choć zwykle ich nie lubię, to tutaj była tu bardzo potrzebna. A rozwiązano ją w tak łatwy sposób. Szkoda.
Styl pisania autorki jest dla mnie aż za prosty.
Mimo to ta książka ma coś w sobie. Nie mogę się od niej oderwać i gdybym miała czas, to przeczytałabym całą serię w kilka dni. Najbardziej liczę na relację Octavii z Bellamym.

Spodziewałam się więcej. Liczyłam na wielką rozterkę sercową i choć zwykle ich nie lubię, to tutaj była tu bardzo potrzebna. A rozwiązano ją w tak łatwy sposób. Szkoda.
Styl pisania autorki jest dla mnie aż za prosty.
Mimo to ta książka ma coś w sobie. Nie mogę się od niej oderwać i gdybym miała czas, to przeczytałabym całą serię w kilka dni. Najbardziej liczę na relację...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba obiektywne określenie tej książki jako "dobra" jest lekką przesadą, jednak zdecyduję się na to gdyż po prostu lubię powieści antyutopijne.
Niewiele się tu zmienia od poprzedniego tomu - mamy narrację prowadzoną z perspektywy czterech osób, mamy retrospekcje, mamy dwa miejsca akcji. To wszystko moim zdaniem na plus. Mamy też głównych bohaterów bez polotu i niewgłębianie się w żaden z poruszonych wątków. Niestety...
Moim zdaniem książka jest świetna - ale jako pomysł, brudnopis autora, gdzie można jeszcze rozwinąć poruszone tematy, nadać wyrazistości postaciom i pominąć nieistotne sceny.

Chyba obiektywne określenie tej książki jako "dobra" jest lekką przesadą, jednak zdecyduję się na to gdyż po prostu lubię powieści antyutopijne.
Niewiele się tu zmienia od poprzedniego tomu - mamy narrację prowadzoną z perspektywy czterech osób, mamy retrospekcje, mamy dwa miejsca akcji. To wszystko moim zdaniem na plus. Mamy też głównych bohaterów bez polotu i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po recenzji książki „Misja 100” przyszła kolej na to, aby wziąć się za przeczytanie, napisanie i przedstawienie Wam swojej opinii. Nadal pozostaje twardo przy swoim i nie oglądam serialu, zapieram się rękami i nogami! Najpierw książka, żeby nie popsuą sobie wrżen. Co słychać u naszych zesłanych na Ziemię bohaterów?
Myśleli, że są pierwszymi ludźmi, którzy postawili stopę na ojczystej planecie od stuleci. Wells usiłuje przekonać zesłańców, aby wspólnie stawili czoło nieznanym wrogom. Tajemniczy wirus dopada młodocianych przestępców, a do obozu powoli wkrada się panika. Clarke wyrusza na Mount Weather w poszukiwaniu innych przybyszów z Kolonii, a Bellamy chce za wszelką cenę uratować siostrę. Tymczasem na statku Glass musi wybrać pomiędzy miłością swojego życia, a przeżyciem. Dzieje się, więc naprawdę sporo.

„- Co to, to nie- zaoponowała. Szukałam tej książki od lat. Muszę wiedzieć, czy bohaterka zejdzie się z tym chłopakiem, który przezywał ją "Marchewka".
- Jeżeli ten koleś wie, co dobre poszuka sobie blondynki. Rude dziewczyny sprawiają same kłopoty -uśmiechnął się Bellamy i sięgnął po książkę. -Daj mi ją. Waży połowę tego, co ty... Marchewko.”

„Misja 100” kończy się tragiczną śmiercią jednego z Odosobnionych, a część druga nie zaspokaja w pełni pobudzoną ciekawość, podsyca ją nie ofiarowując pełnych odpowiedzi. Morgan podając rozwiązanie jednej tajemnicy wskazuje na kilka kolejnych, które wydają się mnożyć. Ziemia jest inna od tej, którą koloniści zapamiętali. To prawda, że wymaga ponownego zbadania, jednak w wyniku poszukiwań bohaterowie napotykaja się na wiele spraw z przeszłości. Co jeśli Ziemia tylko z pozoru wygląda dziewiczo? Jeśli kryje wiele tajemnic, które nie pwinny zostać odkryte? Jakie niespodzianki czekają na bohaterów?
"Dzień 21" jest dobrą kontynuacją, tak jak w przypadku pierwszego tomu, potrafi wciągnąć na kilka godzin i zapewnić oderwanie się od rzeczywistości, zapewniając przyjemny relaks. Autorka zachowała ten sam lekki styl pisania, nie zaobserwowałam w nim żadnych zmian. W drugim tomie, podobnie, jak w poprzednim nie pojawiają się bardziej szczegółowe opisy miejsc, czy wydarzeń.

„Przez całe życie uważała, że nigdy nie będzie tak piękna i czarująca jak matka. Być może jednak mogła odnieść sukces na polu, na którym matka nie miała szans.
Wykombinuje, jak dostać to, czego chce – czego potrzebuje – nawet jeśli jej długie rzęsy nikogo nie przekonają, a piękno i młodość przeminą. Jeżeli nie potrafi zyskać niczyjej przychylności urodą, to postara się być, chociaż silna.”

Morgan przedstawiła nam ciekawy obraz społeczeństwa postapokaliptycznego, zasad, jakie zostały stworzone, zwyczajów i sposbów radzenia sobie z każdym nawet pozornym zagrożeniem. Sposoby, które wymyślili ludzie są naprawdę szokujące, walka o przetrwanie odbywa się na róznych płaszczyznach, fizycznej i psychicznej. Czy człowiek zawsze musi bawić się w boga? Próbować wpłynąć na coś, na co nie pownien? Czasem się zastanawiam, czy rasa ludzka, jest naprawdę taka głupia? Nie potrzeba kataklizmu, bo sami siebie jestesmy w stanie wyniszczyć. Dlaczego o tym wspominam? Wykreowany przez Kass Morgan świat jest okrutny, brutalny, taki, w którym nie ma miejsca na miłosierdzie. Ludzie są zmuszeni walczyć w nim o przetrwanie, a wówczas ujawnia się ich zwierzęca natura.
W Kolonii na dzieciach prowadzi się eksperymenty związane z chorobą popromienną, kolejne niepowodzenia sprawiaja, że umierają w męczarniach. Gdy zczyna brakować powietrza na co decydują się władze? Nie wysyłają nikogo na ziemię, po protu odcinają ponad połowy ludności zamieszkującej stację. I kto tutaj jest bestią i ofiarą? Ludzie sami sobie robią krzywdę, brak im solidarosci i empatii.

„Zamknął oczy i pozwolił, żeby pocałunki przekazały wszystko to, czego nie był w stanie ująć w słowa z powodu uporu lub głupoty.
Delikatnie przygryzł jej wargę: „Przepraszam”.
Odszukał ustami wrażliwe miejsce pod brodą:„Zachowałem się jak idiota”.
Pocałował ją w zagłębienie pod obojczykiem „Pragnę cię”.
Zaczęła oddychać głębiej, drżąc za każdym razem, kiedy muskał ustami jej skórę.
Dotknął ustami jej ucha: „Kocham cię”.”


Zakończenie książki "Dzień 21" jest intrygujące, pojawiają się spiski, sekrety oraz nieoczywiste rozwiązania. Jest tu więcej akcji, a przez całą książkę targały różne emocje, kończyła się w bardzo ważnym momencie, co sprawia, że jestem bardzo zniecierpliwiona i chciałabym wiedzieć, jak potoczyły się dalsze losy Clarke i Bellamy’ego, ponieważ zdecydowanie są moimi faworytami. Uważam, że to dobra książka, aby się zrelaksować, chociaż może się wydawać okrojona, stała się w końcu materiałem na serial.

Po recenzji książki „Misja 100” przyszła kolej na to, aby wziąć się za przeczytanie, napisanie i przedstawienie Wam swojej opinii. Nadal pozostaje twardo przy swoim i nie oglądam serialu, zapieram się rękami i nogami! Najpierw książka, żeby nie popsuą sobie wrżen. Co słychać u naszych zesłanych na Ziemię bohaterów?
Myśleli, że są pierwszymi ludźmi, którzy postawili stopę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to