Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dotąd wszystkie części serii w jakiś sposób były dla mnie satysfakcjonujące, zarówno sam przebieg zdarzeń jak i rozwiązanie całej zagadki. Jednak ta historia jest wręcz niedorzeczna, a splot wydarzeń sugeruje, że na Islandii mieszka 20 osób i każdy każdego zna. Dodatkowo (to akurat moje wnioski od części pierwszej, które nasilają się z każdą kolejną książką) relacje pomiędzy bohaterami są dla mnie niezrozumiałe. Wątek romantyczny pomiędzy Huldarem i Freyją byłby wiarygodny jeśli bohaterowie mieliby 15 lat. Rozumiem, że jakiś tam wątek miłosny jest bardzo popularny w seriach kryminalnych, ale naprawę ile można ich do siebie przyciągać, a potem odpychać, znudziłam się tą historią już na samym początku i w ogóle mnie nie interesuje czy będą żyć że sobą długo i szczęśliwie. Druga sprawa to niesamowicie toksyczna atmosfera na komisariacie, rozumiem, że w każdej "firmie" trafiają się pracownicy mniej lub bardziej sympatyczni, jednak tutaj Huldar, Gudlaugur i Lina są jedynymi postaciami z odpowiednim podejściem, cała reszta zachowuje się jakby siedzieli w pracy za karę, albo chcieli tylko kogoś poobrażać. Erla jest postacią, której po prostu nie da się lubić i myślę, że w każdej innej pracy z taką postawą już dawno zostałaby zdegradowana, albo miała przynajmniej jakieś postępowanie, chyba, że obrażanie podwładnych i wyżywanie się na nich jest standardową procedurą na Islandii. Mam też wrażenie, że niekoniecznie zależy jej na rozwiązaniu śledztw, często sama sabotuje akcje swojego zespołu, tylko po to, żeby komuś zrobić na złość co chyba dodatkowo powinno się spotkać z jakimiś konsekwecjami. Gdyby miała oceniać Islandczyków tylko na podstawie tej powieści to nie są to fajni ludzie - połowa to gbury i chamy, a druga połowa to mordercy. ;) Ocena ostatecznie jest wciąż relatywnie wysoka, bo to bardzo dobrze napisane książki. Przyznaję, że w tej części się odrobinę pogubiłam, ale to już kwestia wielowarstwowej i niesamowicie skomplikowanej historii.