Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuję, że Autor włożył sporo wysiłku w przygotowania, które poprzedziły stworzenie dzieła ciekawego i spójnego. Trudno jest zliczyć ilość odniesień w fabule tej książki do religii, historii i literatury. Czasami są one tak skrzętnie przemycone przez Autora, że można je w sposób niezamierzony przeoczyć. D. Simmons oddał bohaterom to, co niezbicie do nich należy, czyli odpowiednią ilość czasu w powieści. Całą resztę zaś umiejętnie dopełnił akcją.

Czuję, że Autor włożył sporo wysiłku w przygotowania, które poprzedziły stworzenie dzieła ciekawego i spójnego. Trudno jest zliczyć ilość odniesień w fabule tej książki do religii, historii i literatury. Czasami są one tak skrzętnie przemycone przez Autora, że można je w sposób niezamierzony przeoczyć. D. Simmons oddał bohaterom to, co niezbicie do nich należy, czyli...

Cóż mogę napisać na temat twórczości Stephena Kinga? Na pewno niewiele, zważywszy na fakt, że jest to moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem. "Instytut" to dobre, choć zarazem proste czytadło. S. King dobrze przemyślał każde posunięcie w toczącej się akcji, dzięki czemu czytelnik postrzega owoc tej pracy jako dojrzały, ale i lekkostrawny. Obok niepodważalnej spójności wątków, dostrzegalna jest także nutka ekscytacji, którą każdy z czytających może na własny sposób w sobie rozbudzić.

Cóż mogę napisać na temat twórczości Stephena Kinga? Na pewno niewiele, zważywszy na fakt, że jest to moje pierwsze spotkanie z tym pisarzem. "Instytut" to dobre, choć zarazem proste czytadło. S. King dobrze przemyślał każde posunięcie w toczącej się akcji, dzięki czemu czytelnik postrzega owoc tej pracy jako dojrzały, ale i lekkostrawny. Obok niepodważalnej spójności...

W tej książce na pewno wielki jest... tytuł. Swego czasu sporo było wokół niej medialnego szumu, a to za sprawą ekranizacji. Trzeba jednak stanąć prawdzie w oczy i przyznać - jest skąpa w swym przekazie. Kiedy zacząłem - stopniowo, strona po stronie - wczuwać się w atmosferę, przedstawiona historia znalazła już swój finał.

W tej książce na pewno wielki jest... tytuł. Swego czasu sporo było wokół niej medialnego szumu, a to za sprawą ekranizacji. Trzeba jednak stanąć prawdzie w oczy i przyznać - jest skąpa w swym przekazie. Kiedy zacząłem - stopniowo, strona po stronie - wczuwać się w atmosferę, przedstawiona historia znalazła już swój finał.

Po przeczytaniu dziewiątej i pierwszej części cyklu - reszta nierozwiązanych kryminalnych zagadek z udziałem Roberta Huntera ląduje póki co na półce. "Krucyfiks" nie zaostrzył szczególnie apetytu na kolejne książki. Historia przeciętna. Znamienite, że bodaj wszyscy bohaterowie wyglądali na mniej lat niż to wynikało z metryk. Czy Autor zamierzał coś w ten sposób udowodnić?

Po przeczytaniu dziewiątej i pierwszej części cyklu - reszta nierozwiązanych kryminalnych zagadek z udziałem Roberta Huntera ląduje póki co na półce. "Krucyfiks" nie zaostrzył szczególnie apetytu na kolejne książki. Historia przeciętna. Znamienite, że bodaj wszyscy bohaterowie wyglądali na mniej lat niż to wynikało z metryk. Czy Autor zamierzał coś w ten sposób...

Chciałem dokopać się do tej mumii samodzielnie, wydobyć ją na światło dzienne i pozwolić jej przemówić. Tymczasem wystawiono ją od razu na widok publiczny, ochrzczono niezwykłym znaleziskiem i odstawiono retrospektywny taniec, w którym ukazano, w jaki sposób losy oprawcy i ofiary splotły się ze sobą na zgubę tej ostatniej.

Chciałem dokopać się do tej mumii samodzielnie, wydobyć ją na światło dzienne i pozwolić jej przemówić. Tymczasem wystawiono ją od razu na widok publiczny, ochrzczono niezwykłym znaleziskiem i odstawiono retrospektywny taniec, w którym ukazano, w jaki sposób losy oprawcy i ofiary splotły się ze sobą na zgubę tej ostatniej.

Nie mam jeszcze wyrobionego zdania na temat sylwetki głównego bohatera. Może dlatego, że - jak się okazało - "Galeria umarłych" to dopiero 9. część cyklu Robert Hunter. Czytanie poszczególnych cykli od końca zaczyna być w moim przypadku regułą. ;-) Z pewnością sięgnę po wcześniej napisane książki traktujące o przedziwnych losach R. Huntera i kryminalnych zagadkach, które tylko czekają, by je błyskotliwie mógł rozwiązać. Oczywiście - nie w pojedynkę.

Nie mam jeszcze wyrobionego zdania na temat sylwetki głównego bohatera. Może dlatego, że - jak się okazało - "Galeria umarłych" to dopiero 9. część cyklu Robert Hunter. Czytanie poszczególnych cykli od końca zaczyna być w moim przypadku regułą. ;-) Z pewnością sięgnę po wcześniej napisane książki traktujące o przedziwnych losach R. Huntera i kryminalnych zagadkach, które...

Wzruszyłem się... . Tak, jeden z ostatnich wątków w tej książce z udziałem Isabelle chwycił mnie za serce.

Wzruszyłem się... . Tak, jeden z ostatnich wątków w tej książce z udziałem Isabelle chwycił mnie za serce.

Co dzieli Richarda z pierwszych i ostatnich stron tej książki? Pozornie stopniowa utrata kontroli nad własnym ciałem, a w rzeczywistości dojrzewająca z wolna postawa akceptacji wobec czegoś, co w perspektywie czasu jest nieuniknione. Zanim Richard dociera do kresu swojego życia, przechodzi przez wszystkie etapy choroby w ujęciu psychologicznym. Jest zatem czas zaprzeczania i gniewu, które ustępują okresowi targowania się, by następnie przejść w fazę depresji i przygnębienia. Ostatni etap - akceptacja - nie ogranicza się w jego przypadku do pogodzenia się z własnym losem, ale subtelnie obejmuje także najbliższych.

Co dzieli Richarda z pierwszych i ostatnich stron tej książki? Pozornie stopniowa utrata kontroli nad własnym ciałem, a w rzeczywistości dojrzewająca z wolna postawa akceptacji wobec czegoś, co w perspektywie czasu jest nieuniknione. Zanim Richard dociera do kresu swojego życia, przechodzi przez wszystkie etapy choroby w ujęciu psychologicznym. Jest zatem czas zaprzeczania...

Całe życie byłem przeświadczony, że bibliotekarze to ci dobrzy, a tu proszę - czarne charaktery pełną gębą. ;-) Przy najbliższej wizycie w bibliotece stanowczo muszę zachować ostrożność.

Książka dowodzi jednoznacznie, że autor ma nader rozwinięte obszary mózgu odpowiedzialne za myślenie abstrakcyjne, tudzież fantazjowanie. I potrafi z nich zrobić użytek - to jest ważne. Przesadził jednak - w moim odczuciu - w ciągłym zwracaniu się do czytelnika.

Całe życie byłem przeświadczony, że bibliotekarze to ci dobrzy, a tu proszę - czarne charaktery pełną gębą. ;-) Przy najbliższej wizycie w bibliotece stanowczo muszę zachować ostrożność.

Książka dowodzi jednoznacznie, że autor ma nader rozwinięte obszary mózgu odpowiedzialne za myślenie abstrakcyjne, tudzież fantazjowanie. I potrafi z nich zrobić użytek - to jest ważne....

Zabawmy się w zgadywankę. Jestem przekonany, że bez problemu podasz tytuł książki, o który chodzi:

- proza pełna finezji, zgrabnych opisów i figur językowych;
- inteligenty humor;
- ukryte parabole;
- areszt domowy w hotelowym wydaniu;
- film "Casablanca";
- biało-czarne zwierzęta: zebra, pingwin, panda (wielka);
- tervetuloa (po fińsku: witamy).

Odpowiedź: "Dżentelmen w Moskwie". Prawda, że proste... . :-)

Zabawmy się w zgadywankę. Jestem przekonany, że bez problemu podasz tytuł książki, o który chodzi:

- proza pełna finezji, zgrabnych opisów i figur językowych;
- inteligenty humor;
- ukryte parabole;
- areszt domowy w hotelowym wydaniu;
- film "Casablanca";
- biało-czarne zwierzęta: zebra, pingwin, panda (wielka);
- tervetuloa (po fińsku: witamy).

Odpowiedź: "Dżentelmen w...

W moim mniemaniu Autor zbyt pospiesznie ujawnia sylwetkę mordercy, co bezpośrednio przekłada się na stonowanie napięcia w powieści. Szkoda. W zamian dość interesująco prowadzona jest narracja - aż trzema torami, tj. główna akcja, pamiętnik oraz odniesienia historyczne. Co do tych ostatnich, nie mógłbym nie wspomnieć o przywołanej w książce osobie lekarza Johna Snowa, tak - tego samego, który przyczynił się do odkrycia źródła cholery w dzielnicy West End (Soho) w Londynie w 1854 r. D. Morrell zaaranżował nawet scenę z jego udziałem, ale nie przedstawiła samego zainteresowanego w jakimś korzystnym świetle.

W moim mniemaniu Autor zbyt pospiesznie ujawnia sylwetkę mordercy, co bezpośrednio przekłada się na stonowanie napięcia w powieści. Szkoda. W zamian dość interesująco prowadzona jest narracja - aż trzema torami, tj. główna akcja, pamiętnik oraz odniesienia historyczne. Co do tych ostatnich, nie mógłbym nie wspomnieć o przywołanej w książce osobie lekarza Johna Snowa, tak -...

Dłuższą chwilę zastanawiałem się nad przesłaniem tej książki. Czy może jest to powieść dla samej powieści i brak jest ładunku, który pochodzi od pisarza? Nie, jednak coś w niej jest. Mimo, że przedstawiony w książce świat porzucił już dawno prawa i reguły rządzące życiem śmiertelnych, to ewidentnie w historii bohaterów przeziera potrzeba odnalezienia punktu odniesienia na skali moralności. To dlatego jedna z postaci mówi o zabójcy czy mordercy, a nie o kosiarzu. Dopuszcza się oceny w oparciu o wartości nam tak bliskie, a przecież rzeczywistość, w której żyje wydaje się odrealniona. To sumienie. Indywidualne, ale i zbiorowe. To na sumienie usiłowano przeprowadzić atak i jego - podejrzewam - będzie trzeba bronić.

Dłuższą chwilę zastanawiałem się nad przesłaniem tej książki. Czy może jest to powieść dla samej powieści i brak jest ładunku, który pochodzi od pisarza? Nie, jednak coś w niej jest. Mimo, że przedstawiony w książce świat porzucił już dawno prawa i reguły rządzące życiem śmiertelnych, to ewidentnie w historii bohaterów przeziera potrzeba odnalezienia punktu odniesienia na...

Podniosłem swoją ocenę dla całej, dotychczasowej serii za sposób prowadzenia akcji i wielowątkowość, szczególnie widoczne w II tomie. W II części dochodzi do pierwszej, poważnej interakcji między starą gwardią a przedstawicielami nowego porządku. Bez patetycznego bohaterstwa, za czym w powieściach nie przepadam. Intrygujące zakończenie może zwiastować tylko III część. To było bardzo przyjemne popołudnie.

Podniosłem swoją ocenę dla całej, dotychczasowej serii za sposób prowadzenia akcji i wielowątkowość, szczególnie widoczne w II tomie. W II części dochodzi do pierwszej, poważnej interakcji między starą gwardią a przedstawicielami nowego porządku. Bez patetycznego bohaterstwa, za czym w powieściach nie przepadam. Intrygujące zakończenie może zwiastować tylko III część. To...

Całkiem niedawno słuchałem w rozgłośni radiowej wywiadu z Katarzyną Nosowską, którego udzieliła po wydaniu książki "A ja żem jej powiedziała". W tejże rozmowie p.Kasia nawiązała do wielkiej odpowiedzialności, jaka ciąży na pisarzu, zwłaszcza tym, który dopiero co wstępuje na stopnie twórczości i pragnie zainteresować nią odbiorców. Jak to się ma w jej przypadku - nie wiem, jeszcze tego nie sprawdziłem.

Czytając książkę - poświęcamy pisarzowi, tudzież pisarce - własny, mający się nigdy nie powtórzyć czas. Zrozumiałe jest zatem, że każdy z nas ma jakieś oczekiwania; coś, co mógłby zabrać ze sobą i zachować w wyobraźni po lekturze. Jest to coś, co sprawia, że nasze dzisiejsze odbicie w lustrze nie jest tym samym, które widzieliśmy wczoraj.

Czy Panowie kryjący się pod pseudonimem James S.A. Corey udźwignęli tę odpowiedzialność? Moim zdaniem: nie. Może zbyt ambitnie podszedłem do tej lektury? Pomysł na fabułę jest ciekawy, ale książka napisana jest bez polotu, z topornym początkiem, trywialnymi dialogami i wplątanymi weń przekleństwami. Z wyłączeniem postaci detektywa Millera - bohaterowie nie mają kolorytu, są byle jacy. Nie przekonały mnie ani kiełbaski z homeopatyczną zawartością mięsa, ani ekspres, który parzy 40 kubków kawy w 5 minut.

Między "Przebudzeniem Lewiatana" a np. "Uniwersum Metro 2033 - Do światła" Diakowa zieje ogromna przepaść, nawet jeśli zostanie podniesiony argument, że przekaz obu książek nie jest tożsamy.

Całkiem niedawno słuchałem w rozgłośni radiowej wywiadu z Katarzyną Nosowską, którego udzieliła po wydaniu książki "A ja żem jej powiedziała". W tejże rozmowie p.Kasia nawiązała do wielkiej odpowiedzialności, jaka ciąży na pisarzu, zwłaszcza tym, który dopiero co wstępuje na stopnie twórczości i pragnie zainteresować nią odbiorców. Jak to się ma w jej przypadku - nie wiem,...

Jest to całkiem przyzwoity wstęp do całej sagi - tak podejrzewam. Spodobał mi się język Pana Simmonsa - pisze barwnie, stosuje ciekawe porównania, a poczynione przezeń aluzje nie zakłócają odbioru, a przez to także pełnego obrazu powieści. Zaintrygował mnie przypadek jednej z bohaterek dotkniętej piętnem cofającego się dla niej czasu. Jak to się zakończy? - oj, jestem bardzo ciekawy.

Jest to całkiem przyzwoity wstęp do całej sagi - tak podejrzewam. Spodobał mi się język Pana Simmonsa - pisze barwnie, stosuje ciekawe porównania, a poczynione przezeń aluzje nie zakłócają odbioru, a przez to także pełnego obrazu powieści. Zaintrygował mnie przypadek jednej z bohaterek dotkniętej piętnem cofającego się dla niej czasu. Jak to się zakończy? - oj, jestem...

Nie znałem dotąd twórczości R. Singera, a - jak się okazało - to Pisarz zdolny i godny uwagi. Przyznaję, że pod względem możliwości i siły zaanagażowania wyobraźni w przedstawioną przez Autora historię oraz przeżyć natury estetycznej (ciekawa narracja, plastyczny i bogaty język) - jako czytelnik - zostałem do pewnego stopnia zaspokojony. Napisałem "do pewnego stopnia", ponieważ "Adwokat" wzbudził moje zainteresowanie także innymi jego książkami.

Nie znałem dotąd twórczości R. Singera, a - jak się okazało - to Pisarz zdolny i godny uwagi. Przyznaję, że pod względem możliwości i siły zaanagażowania wyobraźni w przedstawioną przez Autora historię oraz przeżyć natury estetycznej (ciekawa narracja, plastyczny i bogaty język) - jako czytelnik - zostałem do pewnego stopnia zaspokojony. Napisałem "do pewnego stopnia",...

Nie może być inaczej: 8/10, choć przyznam, że na początku borykałem się z rytmem tej powieści. Ale jak tylko nastał moment przełomu - wybrałem się w podróż do Persji wraz z bohaterem. Pięknie nakreślone opisy bohaterów, ciekawie wyłożone tajniki ówczesnej sztuki medycznej i ta delikatność tytułowego "Medicusa" w obchodzeniu się z pacjentami wyrażająca się poprzez bezpośrednie i prawdziwe zaangażowanie. Na taką postawę jest jeszcze jedno określenie - jest to powołanie. Tymi aspektami zauroczyła mnie ta książka.

Nie może być inaczej: 8/10, choć przyznam, że na początku borykałem się z rytmem tej powieści. Ale jak tylko nastał moment przełomu - wybrałem się w podróż do Persji wraz z bohaterem. Pięknie nakreślone opisy bohaterów, ciekawie wyłożone tajniki ówczesnej sztuki medycznej i ta delikatność tytułowego "Medicusa" w obchodzeniu się z pacjentami wyrażająca się poprzez...