Ta niepozorna książeczka uderzyła we mnie z ogromną siłą.
Poruszyła najgłębsze pokłady współczucia.
Zobaczyłam piekło dziecka, które rozgrywa się w zaciszu pozornie normalnej rodziny. Zobaczyłam świat dziecięcych emocji i wielkiego osamotnienia. Świat pełen bólu, smutku i bezsilności.
I zobaczyłam toksyczną matkę, która niszczy marzenia swojego utalentowanego dziecka. Dziecka poniżanego, bitego, upokarzanego.
Rozwaliła mnie ta książka emocjonalnie, zadała ból, wywołała gniew i wściekłość. Ostatnio takie emocje wzbudziło we mnie „Moje drzewko pomarańczowe”.
Niezwykła książka, oszczędna w formie, ale z ogromnym przekazem!

Ta niepozorna książeczka uderzyła we mnie z ogromną siłą.
Poruszyła najgłębsze pokłady współczucia.
Zobaczyłam piekło dziecka, które rozgrywa się w zaciszu pozornie normalnej rodziny. Zobaczyłam świat dziecięcych emocji i wielkiego osamotnienia. Świat pełen bólu, smutku i bezsilności.
I zobaczyłam toksyczną matkę, która niszczy marzenia swojego utalentowanego dziecka....

Temat ciekawy jednak fabuła trochę zepsuta. Matka zachowuje się jak postać wyjęta z wenezuelskiej telenoweli i po 30 stronach wszystko staje się przewidywalne. Oczekiwałem czegoś innego czytając opis o próbie wyrwania się z przeciętności i życiowej bierności i przeciwstawieniu się oczekiwaniom rodziców.

Temat ciekawy jednak fabuła trochę zepsuta. Matka zachowuje się jak postać wyjęta z wenezuelskiej telenoweli i po 30 stronach wszystko staje się przewidywalne. Oczekiwałem czegoś innego czytając opis o próbie wyrwania się z przeciętności i życiowej bierności i przeciwstawieniu się oczekiwaniom rodziców.

Rodzina jakich wiele. Ważne jest to co powiedzą sąsiedzi i jak ocenią koleżanki z pracy...
Dwie córki, jedna faworyzowana przez matkę. Druga, ta "gorsza", uzdolniona artystycznie, co nie cieszy apodyktycznej matki, skupionej wprawdzie na rodzinie jednak nie na tym co naprawdę ważne. I to nie przynosi dobrych efektów. Ojciec dziewczynek nie potrafi się przeciwstawić żonie, obronić Baśkę, idzie w złym kierunku...
Mała powieść i tyle emocji... Polecam, dobrze napisane.

Rodzina jakich wiele. Ważne jest to co powiedzą sąsiedzi i jak ocenią koleżanki z pracy...
Dwie córki, jedna faworyzowana przez matkę. Druga, ta "gorsza", uzdolniona artystycznie, co nie cieszy apodyktycznej matki, skupionej wprawdzie na rodzinie jednak nie na tym co naprawdę ważne. I to nie przynosi dobrych efektów. Ojciec dziewczynek nie potrafi się przeciwstawić żonie,...

Ciężko się czytało o losach tej dziewczynki, ale równocześnie mocno kibicowało, żeby udało jej sie pokonać przeciwności losu. Polecam!

Ciężko się czytało o losach tej dziewczynki, ale równocześnie mocno kibicowało, żeby udało jej sie pokonać przeciwności losu. Polecam!

Przemoc psychiczna chyba jedną z gorszych. Przemoc którą krzywdzi nie tylko w danym momencie ale na każdy następny moment życia.

Przemoc psychiczna chyba jedną z gorszych. Przemoc którą krzywdzi nie tylko w danym momencie ale na każdy następny moment życia.

Przemoc domowa, poniżanie i znęcanie się psychicznie to rzecz straszna a nawet nie wiemy, że może dziać się tak blisko nas.
Książka bardzo smutna i poruszająca. Czytanie jej po prostu bolało mnie w sercu.

Jako nauczyciel wiem, że system jest bardzo nieudolny i pomimo ogromnych starań nauczycieli i pedagogów często nic nie da się zrobić, dopóki nie stanie sie tragedia.

Książkę zakończyłam z ogromnym smutkiem w sercu i ze łzami w oczach.

Przemoc domowa, poniżanie i znęcanie się psychicznie to rzecz straszna a nawet nie wiemy, że może dziać się tak blisko nas.
Książka bardzo smutna i poruszająca. Czytanie jej po prostu bolało mnie w sercu.

Jako nauczyciel wiem, że system jest bardzo nieudolny i pomimo ogromnych starań nauczycieli i pedagogów często nic nie da się zrobić, dopóki nie stanie sie tragedia....

Piękna i zarazem przerażająca opowieść o walce jasnej i ciemnej strony naszych zachowań. Opowieść Dvorakovej przedstawia niestety realia niektórych rodzin

Piękna i zarazem przerażająca opowieść o walce jasnej i ciemnej strony naszych zachowań. Opowieść Dvorakovej przedstawia niestety realia niektórych rodzin

Nie czytam książek o przemocy, w szczególności takich gdzie dzieje się krzywda dzieciom. Sięgnęłam po tę książkę, bo słyszałam o niej same pozytywy, ale nic konkretnego. Poza tym przyciągnęła mnie okładka. Nie zwróciłam uwagi na opis. Może to i lepiej, nie wiedziałam, czego się spodziewać.

Już od pierwszych rozdziałów wiedziałam, ze to nie będzie łatwa lektura, nawet kiedy jej nie czytałam, a słuchałam, miałam cały czas w głowie myśl „jak można tak traktować swoje dzieci?”. Niestety , wiem, że faktycznie niektóre osoby są tak traktowane, oraz że tak, jak główna bohaterka, boją się o tym komuś powiedzieć, a jak już powiedzą to i tak nie chcą z tym nic robić z tego barwy o rodziców. I to mnie boli, boli mnie to że społeczeństwo tak znormalizowało przemoc wobec dzieci, że nawet jak się słyszy wokoło, że rodzice boją swoje dzieci to jest coś w stylu „że na pewno dziecko sobie na to zasłużyło”. Nie. Nie ma takiej sytuacji, w której dziecko by miało sobie „zasłużyć” na bicie lub przemoc psychiczną. Autorka poruszyła bardzo ważny temat, pokazując niestety równocześnie, że nawet jak dziecko finalnie zdobędzie się na odwagę by wyrzucić z siebie ten dźwigany ciężar (chociaż ono na początku wcale tak nie uważa, bo przecież „zasłużyłem/am),to i tak mogą być niepodjęte dalsze kroki.

Ta książka poruszyła tę część mnie, która znajduje się w najgłębszych zakamarkach mojej duszy. Nie wyobrażam sobie, by dać niższą ocenę.

Nie czytam książek o przemocy, w szczególności takich gdzie dzieje się krzywda dzieciom. Sięgnęłam po tę książkę, bo słyszałam o niej same pozytywy, ale nic konkretnego. Poza tym przyciągnęła mnie okładka. Nie zwróciłam uwagi na opis. Może to i lepiej, nie wiedziałam, czego się spodziewać.

Już od pierwszych rozdziałów wiedziałam, ze to nie będzie łatwa lektura, nawet kiedy...

Unikam książek o przemocy domowej , szczególnie takiej, w której ofiarami są dzieci więc czemu przeczytałam tę? Nie wiem. Książka została mi polecona przez znajomą więc przeczytałam, choć nie była to dla mnie łatwa lektura...

Autorka w naturalny sposób ukazuje skomplikowaną relację między matką a córką, obnażając ich bolączki, wątpliwości i cierpienie. Przemoc fizyczna, przemoc psychiczna, brak zrozumienia, manipulacje – to wszystko składniki codzienności Basi, której świat wydaje się beznadziejny i beznadziejnie niesprawiedliwy.
W książce znajdujemy również wątki rzeczywistości społecznej, która nie potrafi zareagować na sygnały alarmowe wysyłane przez dziecko. System wsparcia i pomocy nie działa skutecznie, a przemoc w rodzinie powszechnie bagatelizowana jest przez otoczenie.

Trudna i smutna lektura ale też ważny głos w dyskusji na temat przemocy domowej i konieczności reagowania na sygnały wysyłane przez dzieci. Myślę, że warto sięgnąć po tę pozycję i zastanowić się nad jej przesłaniem.

Unikam książek o przemocy domowej , szczególnie takiej, w której ofiarami są dzieci więc czemu przeczytałam tę? Nie wiem. Książka została mi polecona przez znajomą więc przeczytałam, choć nie była to dla mnie łatwa lektura...

Autorka w naturalny sposób ukazuje skomplikowaną relację między matką a córką, obnażając ich bolączki, wątpliwości i cierpienie. Przemoc fizyczna,...

Porusza ważny problem, ale język jakim jest to przedstawione mnie nie zachwycił

Porusza ważny problem, ale język jakim jest to przedstawione mnie nie zachwycił