Wrony

Gorzka, na wskroś przejmująca i boleśnie prawdziwa, jakby na przekór pragnieniu, by takie historie należały jedynie do świata fikcji.

Gorzka, na wskroś przejmująca i boleśnie prawdziwa, jakby na przekór pragnieniu, by takie historie należały jedynie do świata fikcji.

Trochę mi zabrakło rozwinięcia niektórych wątków, za błaho potraktowane. Ale jednak lektura obowiazkowa, mówi wprost o tym czego nie chcemy wiedzieć i widzieć.

Trochę mi zabrakło rozwinięcia niektórych wątków, za błaho potraktowane. Ale jednak lektura obowiazkowa, mówi wprost o tym czego nie chcemy wiedzieć i widzieć.

"wrony" to historia i znęcaniu się - fizycznym i psychicznym nad dzieckiem. w dodatku oprawcami są sami rodzice, którzy powinni kochać i wspierać najbardziej. myślę, że jest to bardzo ważna książka, która może pomóc zrozumieć perspektywę dziecka

"wrony" to historia i znęcaniu się - fizycznym i psychicznym nad dzieckiem. w dodatku oprawcami są sami rodzice, którzy powinni kochać i wspierać najbardziej. myślę, że jest to bardzo ważna książka, która może pomóc zrozumieć perspektywę dziecka

Książka o przemocy psychicznej, fizycznej i dorastaniu. Książka o z pozoru zwykłej rodzinie, która z zewnątrz może wydawać się 'normalna', zwyczajną rodziną, ale taka nie jest.
Historia opowiedziana jest z perspektywy matki i jej córki Basi. Nastoletnia Basia nie rozumie dlaczego jest gnębiona przez matkę, dlaczego wszystko robi źle i nie może sprostać jej wymaganiom.
Wrony to książka, która zachwyca czytelników i oczywiście rozumiem, skąd te wysokie oceny, bo temat, który został w niej poruszony jest bardzo ważny i trzeba o tym mówić. Natomiast dla mnie ta książka jest zbyt krótka i zbyt pobieżnie omówione zostały główne problemy. Mam wrażenie, że większość odczytuje ta książkę w kontekście problemu psychicznej przemocy w rodzinie, a nie mówi się o problemach psychicznych matki. Oczywiście w trakcie czytania pojawiają się negatywne emocje związane z postawą matki, bo przecież jak to możliwe, że matka może tak traktować swoje dziecko? I okazuje się , że może, bo sama ma problem.
Książka ważna, ale brakuje mi tutaj szczegółów, wnikliwości, zgłębienia problemów. Szkoda, że autorka nie poszła dalej, nie pociągnęła tematu i nie ukazała jak można z tego wyjść, jak można uporać się z tymi problemami.
Ta krótka forma jednak do mnie nie przemawia. Mimo to nie odradzam.

Książka o przemocy psychicznej, fizycznej i dorastaniu. Książka o z pozoru zwykłej rodzinie, która z zewnątrz może wydawać się 'normalna', zwyczajną rodziną, ale taka nie jest.
Historia opowiedziana jest z perspektywy matki i jej córki Basi. Nastoletnia Basia nie rozumie dlaczego jest gnębiona przez matkę, dlaczego wszystko robi źle i nie może sprostać jej wymaganiom....

Książka niby zwyczajna i niedługa, a niesie ze sobą taki ładunek emocjonalny i przywodzi na myśl tyle wspomnień, że zostaje w głowie na długo.

Książka niby zwyczajna i niedługa, a niesie ze sobą taki ładunek emocjonalny i przywodzi na myśl tyle wspomnień, że zostaje w głowie na długo.

Czytając czuje się złość. Na świat, na bohaterów. Chciałoby się przeniknąć na moment do ich świata i krzyknąć, wyrwać ich z letargu, a którym tkwią od lat. Ale oczywistym jest, że na pewne sytuacje, żadne słowa nie działają. Niektórzy ludzie się nie zmieniają i nie widzą zła, jakie czynią innym, pod pozorami dobra.
Czytając, powtarza się w myślach, że to przecież tylko książka, to tylko fikcja, ale to nie prawda.
Bardzo mocny przekaz.

Czytając czuje się złość. Na świat, na bohaterów. Chciałoby się przeniknąć na moment do ich świata i krzyknąć, wyrwać ich z letargu, a którym tkwią od lat. Ale oczywistym jest, że na pewne sytuacje, żadne słowa nie działają. Niektórzy ludzie się nie zmieniają i nie widzą zła, jakie czynią innym, pod pozorami dobra.
Czytając, powtarza się w myślach, że to przecież tylko...

Rodzina - tata , mama , Kasiunia i.....Barbara , nie Basia, Basiunia tylko Barbara.
Oglądamy ten świat oczami matki ( nie wiem czy w tym wypadku to najodpowiedniejsze określenie tej kobiety ) lub młodszej córki - Basi. Niby nic , a jednak ....
Basia to artystyczna , utalentowana dusza , bardzo dobra uczennica . Jednak to za mało . Pierwsze skrzypce w domu gra Kasiunia . Wszystko dla niej . Jest the best .
Basię można byle jak ubrać ; krótko , nieładnie ostrzyc , zapomnieć o Niej .Ona ma być posłuszna . Nie dostrzega się Jej sukcesów . Można Ją źle traktować , bić.
Na tym tle ojciec z matką toczą cichy bój , jednak to ona niestety wygrywa .
Ucieczką , ratunkiem Basi jest rodzina wron w gnieździe za oknem . Obserwuje je , podgląda , chętnie wykorzystuje jako temat swoich prac .
Pewnego , strasznego dnia Basia znika .

Rodzina - tata , mama , Kasiunia i.....Barbara , nie Basia, Basiunia tylko Barbara.
Oglądamy ten świat oczami matki ( nie wiem czy w tym wypadku to najodpowiedniejsze określenie tej kobiety ) lub młodszej córki - Basi. Niby nic , a jednak ....
Basia to artystyczna , utalentowana dusza , bardzo dobra uczennica . Jednak to za mało . Pierwsze skrzypce w domu gra Kasiunia ....

Tak zwyczajnie a siedzi się cicho po ostatnim zdaniu. Uderzająca bezradność emocjonalna dorosłych w tak prostym przekazie. Świetna!

Tak zwyczajnie a siedzi się cicho po ostatnim zdaniu. Uderzająca bezradność emocjonalna dorosłych w tak prostym przekazie. Świetna!

Bardzo poruszająca historia o znęcaniu się nad dzieckiem. Przykre jest to, że takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości, a rodzice twierdzą, że nie robią nic złego i młodszemu się należy. Główna bohaterka jest uważana za najgorszą, lekceważy się jej marzenia, pragnienia. Nie potrafię ubrać w słowa swojej frustracji tym spowodowanej. Przecież to dziecko potrzebuje wsparcia od rodziców, a nie krzyków i klapsów "bo się jej należy". Nawet starsza siostra nie staje w jej obronie, tylko też ją lekceważy. Jest to bardzo przykre i prawdziwe.

Bardzo poruszająca historia o znęcaniu się nad dzieckiem. Przykre jest to, że takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości, a rodzice twierdzą, że nie robią nic złego i młodszemu się należy. Główna bohaterka jest uważana za najgorszą, lekceważy się jej marzenia, pragnienia. Nie potrafię ubrać w słowa swojej frustracji tym spowodowanej. Przecież to dziecko potrzebuje wsparcia od...

Właśnie tak powinno się o tym mówić. Prosto, ale przejmująco. Tak, by zapadło w pamięć. Mi zapadło, będę polecać dalej.

Właśnie tak powinno się o tym mówić. Prosto, ale przejmująco. Tak, by zapadło w pamięć. Mi zapadło, będę polecać dalej.