Upadek Hyperiona

Tytułowy "Upadek" Hyperiona polega przede wszystkim na zwiększeniu skali względem swojego protoplasty. Wydarzenia z Hyperiona stają się ledwie bardzo długim wstępem do właściwej historii. Historii, która pozwala nam się oglądać już nie tylko z perspektywy pielgrzymów, ale także przez pryzmat wielkiej polityki i postaci za nią stojącymi. Mamy też okazję poznać lepiej strukturę ciekawego, dystopijnego świata wykreowanego przez Simmonsa i zagłębić się w arkana technologii (i nie tylko!) stojących za TechnoCentrum. Niezwykle pochłaniają też rozważania filozoficzne na temat natury człowieka, technologii czy religii, których jest tu chyba jeszcze więcej niż w poprzednim tomie. W kwestii wad, muszę wskazać przede wszystkim na dwie rzeczy. Po pierwsze, przesyt opisów, zwłaszcza tych, które po raz n-ty starają się zobrazować jak bardzo dystopijna jest ta dystopia. Po drugie, nawała nawiązań i skupienia się na postaci Johna Keats'a. Jako wadę nr 2.5 można by jeszcze napomknąć o tym, że pióro Simmonsa do najlżejszych nie należy - nie jest w żadnym razie złe - ale wymaga skupienia i od czasu do czasu bywa męczące.

Tytułowy "Upadek" Hyperiona polega przede wszystkim na zwiększeniu skali względem swojego protoplasty. Wydarzenia z Hyperiona stają się ledwie bardzo długim wstępem do właściwej historii. Historii, która pozwala nam się oglądać już nie tylko z perspektywy pielgrzymów, ale także przez pryzmat wielkiej polityki i postaci za nią stojącymi. Mamy też okazję poznać lepiej...

Trochę mniej udana kontynuacja świetnego Hyperiona, ale po kolei...
Setting kompletnie się zmienia - tu mamy do czynienia z dużą dozą polityki, intrygi i filozofii. Nie jest to absolutnie minus, bo śledzenie nowych postaci w innym stylu przypadło mi do gustu. Ciekawie było poznać perspektywę przewodniczącej Hegemonii i drugiego cybryda Keatsa. Zwiększa to próg wejścia w tom po przeczytaniu pierwszego, ale mi nie sprawiło to problemu - po prostu poszedłem z falą. Przyznaję jednak, że szkoda, że historie pielgrzymów zostały zepchnięte na drugi plan; miałem nadzieję na jakieś kunsztowne ich powiązanie w szokujący supeł.
Plot twisty są angażujące i trzon fabuły naprawdę dobry, choć wolałbym, żeby koncepcja AI została utrzymana, zamiast iść w oklepany (może nie w tamtych czasach?) motyw, który jednak był zrealizowany w świetny sposób, więc nie jest to jakiś grzech śmiertelny.
Ta część serii ma trzy problemy. Pierwszym jest tempo - kluczowe dla całej historii wskazówki i wielkie odkrycia są rozsiane po całej książce, ale jednocześnie wiele fragmentów jest spowolnionych, pełnych opisów i rozważań. Odrobinę daje się ten dysonans we znaki. Drugi mankament to niewyjaśnione (albo kiepsko wyjaśnione) wątki, których trochę jest. Niektóre da się sensownie dopowiedzieć, inne nie, a wiele opiera się na podróży w czasie, a przez to paradoksach. Trzeci to zakończenie. Przychodzi nagle i bez jakichś większych fajerwerków, a dużą jego część stanowią niemal encyklopedyczne wyjaśnienia, co dało się zrobić w zgrabniejszy sposób, wplatając w historię. Ogólnie miałem wrażenie, że autor albo zagubił się w swojej wizji, albo miał gruby pomysł, a zabrakło stron na jego zrealizowanie.
Mnie osobiście jeszcze brakowało większej rozbudowy postaci konsula, który od Hyperiona wydawał się być głównym bohaterem (albo przynajmniej jednym z głównych) i do końca myślałem, że zagra jeszcze jakąś dużą rolę. W ogóle psychologii mogło być więcej.
Aspekt filozoficzny na szczęście nie psuje lektury nachalnością. Problem Abrahama ujęty w bardzo ciekawy sposób, rozkminka na temat upadku bogów (stworzycieli) i ustępowania nowym (stworzonym) również.

Trochę mniej udana kontynuacja świetnego Hyperiona, ale po kolei...
Setting kompletnie się zmienia - tu mamy do czynienia z dużą dozą polityki, intrygi i filozofii. Nie jest to absolutnie minus, bo śledzenie nowych postaci w innym stylu przypadło mi do gustu. Ciekawie było poznać perspektywę przewodniczącej Hegemonii i drugiego cybryda Keatsa. Zwiększa to próg wejścia w tom...

W pierwszej części znacznie więcej poświęcono wątkom przeszłości poszczególnych bohaterów, które były różnorodne i ciekawe. W drugiej części jest trochę bardziej politycznie. Chociaż trzeba sprecyzować, że wykwintnej polityki tu nie ma, są po prostu postaci pełniące funkcje polityczne. Często przychodzi na myśl Fundacja Asimova, ale nie brakuje też oryginalnych pomysłów. Jednak nie brakuje też dłużyzn i opisów, które nie były mi niezbędne do zrozumienia historii...

W pierwszej części znacznie więcej poświęcono wątkom przeszłości poszczególnych bohaterów, które były różnorodne i ciekawe. W drugiej części jest trochę bardziej politycznie. Chociaż trzeba sprecyzować, że wykwintnej polityki tu nie ma, są po prostu postaci pełniące funkcje polityczne. Często przychodzi na myśl Fundacja Asimova, ale nie brakuje też oryginalnych pomysłów....

No niestety jak zaczynają się podróże w czasie to się wszystko zaczyna robić trochę bez sensu., tak ze nawet Rada Paradoksu nie pomoże. Ale na AI trzeba uważać już dzisiaj.

No niestety jak zaczynają się podróże w czasie to się wszystko zaczyna robić trochę bez sensu., tak ze nawet Rada Paradoksu nie pomoże. Ale na AI trzeba uważać już dzisiaj.

Jedna z lepszych SF jakie czytałam.

Jedna z lepszych SF jakie czytałam.

Nie polecam.
Ta ksiazka jest tak chaotyczna ze ciezko nie napisać chaotycznej recenzji.
Autor rzuca swoim własnym technozargonem i nazwami wlasnymi na prawo i lewo. Zamiast naukowego czy bardziej science opisow jakichs wynalazek to dostajemy jakies poetyckie opisy.

Jak komus pasuje pomieszanie SF(glownie fiction) z poezja i nie przeszkadza mu chaotyczna dziurawa i niedopowiedziana historia to ok.
Dla mnie to nie to. Kolejne tomy nie siegne bo ponoc jest coraz gorzej.
Jak z Diuna.

Nie polecam.
Ta ksiazka jest tak chaotyczna ze ciezko nie napisać chaotycznej recenzji.
Autor rzuca swoim własnym technozargonem i nazwami wlasnymi na prawo i lewo. Zamiast naukowego czy bardziej science opisow jakichs wynalazek to dostajemy jakies poetyckie opisy.

Jak komus pasuje pomieszanie SF(glownie fiction) z poezja i nie przeszkadza mu chaotyczna dziurawa i...

Kontynuacja rewelacyjnego "Hyperiona" nie rozczarowuje. Jest to powieść o zdecydowanie większym rozmachu niż tom pierwszy, w którym dzieje się więcej, na szerszą skalę. Losy Pielgrzymów zmierzających ku Grobowcom Czasu przeplatają się z przygotowaniami do nieuniknionej wojny pomiędzy Hegemonią, a Wygnańcami. Wątki wielu postaci przeplatają się w ciekawy i nurtujący sposób. Z trudem odrywałem się od lektury. Po przeczytaniu zaledwie dwóch pozycji Dana Simmonsa mogę śmiało powiedziec, że zostałem jego fanem.

Kontynuacja rewelacyjnego "Hyperiona" nie rozczarowuje. Jest to powieść o zdecydowanie większym rozmachu niż tom pierwszy, w którym dzieje się więcej, na szerszą skalę. Losy Pielgrzymów zmierzających ku Grobowcom Czasu przeplatają się z przygotowaniami do nieuniknionej wojny pomiędzy Hegemonią, a Wygnańcami. Wątki wielu postaci przeplatają się w ciekawy i nurtujący sposób....

Czytając serie Hyperion mam dziwne wrażenie, że wiele autorów tworzących w ostatnich 15-latach filmy/seriale czy gry w świecie SF brało serię Hyperion jako inspiracje. I pomyśleć, że książka jest z lat 90-tych a wiele słów których wtedy nie było dzisiaj jest używanych w ''mainstreamie''. Wielkie brawa dla Dana Simmonsa bo wiedza i umiejętność wykreowania świata i jego szczegółowy opis w każdym gatunku literackim to majstersztyk.

Czytając serie Hyperion mam dziwne wrażenie, że wiele autorów tworzących w ostatnich 15-latach filmy/seriale czy gry w świecie SF brało serię Hyperion jako inspiracje. I pomyśleć, że książka jest z lat 90-tych a wiele słów których wtedy nie było dzisiaj jest używanych w ''mainstreamie''. Wielkie brawa dla Dana Simmonsa bo wiedza i umiejętność wykreowania świata i jego...

Trudno jest porównywać Upadek Hyperiona do Hyperiona i stwierdzić, która książka jest lepsza. Poprzestanę na stwierdzeniu że są to dzieła po prostu zupełnie inne. Powieść drogi naszpikowana przystępnymi opowiadaniami zamienia się w militarne sci-fi przepełnione wątkami politycznymi, religijnymi i socjologicznymi. Zacznie mniej uwagi skupia się na bohaterach z pierwszej części, a nowy bohater z tej nie jest tak interesujący jak jego poprzednicy. Pytanie wiec, czy warto?
Zdecydowanie tak, to kapitalna historia. Wielka, pełna i diabelnie wciągająca. Bohaterom się kibicuje, a zwroty akcji potrafią zaskoczyć. Dla fanów gatunku lub Dana Simmonsa lektura obowiązkowa.

Trudno jest porównywać Upadek Hyperiona do Hyperiona i stwierdzić, która książka jest lepsza. Poprzestanę na stwierdzeniu że są to dzieła po prostu zupełnie inne. Powieść drogi naszpikowana przystępnymi opowiadaniami zamienia się w militarne sci-fi przepełnione wątkami politycznymi, religijnymi i socjologicznymi. Zacznie mniej uwagi skupia się na bohaterach z pierwszej...

Nie takie cudo jak Hyperion, ale trzyma poziom i odpowiada na wiele pytań.

Nie takie cudo jak Hyperion, ale trzyma poziom i odpowiada na wiele pytań.